Paspoort: check

Visum: check

Vliegtickets: check

Fiets en toebehoren: check

Creditcard: check

Lonely planet: check

Reislust: check

We gaan weer, fietsen, bestemming Zuid India

4 januari vertrekken we voor 10 weken.

De weken voor vertrek

We staan te trappelen, maar om India binnen te komen moet er eerst een en ander geregeld worden. Omdat we langer dan twee maanden gaan, is een e-visum niet voldoende maar moeten we een regulier toeristenvisum aanvragen.

Op een website in het Engels proberen we zo goed mogelijk te achterhalen hoe dat moet.

Stap 1:

Formulier invullen, op internet. Een ellenlange lijst, van beroep en geboorteplaats van onze ouders, tot onze religie, en uiterlijke kenmerken bv opvallende tatoeage, alles willen ze van ons weten.

Na het invullen van het formulier krijgen we een button: “klik hier om invullijst op te slaan” helaas werkt de link niet en schieten we uit het programma. Gelukkig waren we zo helder om tussendoor een screencopy te maken van het registratienummer.

Stap 2:

Neem het uitgeprinte formulier (wat we dus niet uit kunnen printen) mee naar de dependance van de ambassade in Rotterdam. Ik dus een dag vrijgenomen en naar Rotterdam, met de bus, in de maandagochtendspits op een regenachtige dag in november. In een schimmig achterafkamertje in het Groothandelsgebouw staat een bureau met daarachter een Vietnamees, die alleen Engels met een zwaar accent spreekt, zijn haar gestileerd in een kuif van 20 cm hoog.

Ik neem plaats op één van de zes plastic stoelen die als wachtruimte fungeren. Hoopvol kijk ik de jongeman aan als ik aan de beurt ben. “We willen naar India op vakantie, volgens mij moet ik hier zijn, maar het lukte me niet om het formulier te printen”. “No problem I can print the form foryou”, ik haal opgelucht adem. Maar helaas, computer says no. De printer doet het niet. Het advies van de jongeman is: kom morgen maar terug, en neem ook je vrouw mee, want zij moet persoonlijk langskomen. Alsof de vrije dagen voor het oprapen liggen.

Gewapend met de link om het formulier uit te printen loop ik naar de bibliotheek, daar kan ik vast het formulier uitprinten. Dat kan inderdaad, alleen is op maandagmorgen de bieb niet open. Wat nu? Ik stap in de metro en ga naar het ErasmusMC. Bij een vriendelijke baliemedewerker mag ik het formulier uitprinten.

Met het formulier op zak, haast ik me terug naar het Groothandelsgebouw waar inmiddels 5 van de zes plastic stoelen bezet zijn. Geduldig wacht ik mijn beurt af, terwijl de tijd wegtikt. Trots overhandig ik het formulier aan de gekuifde Vietnamees, “die had je niet aan zien komen hè?”. Hij kijkt het formulier door. “Prima ingevuld, maar er mag max 6 weken zitten tussen de aanvraag en dag van vertrek, dat is pas over drie dagen. Regels zijn regels, onverrichte zaken druip ik af naar huis door de druilerige regen.

Een week later ga ik samen met Annemarie weer op pad, formulieren bij ons. Weer een halve vrije dag opgeofferd. Dezelfde gekuifde Vietnamees achter hetzelfde schrale bureau. We nemen plaats op de dezelfde plastic stoelen. Als we aan de beurt zijn, is het zo gepiept, na het aftikken van €136,- pp pikt hij onze paspoorten in, maakt foto’s van ons en neemt onze vingerafdrukken. Over een week kunnen we ons felbegeerde briefje in het paspoort verwachten.

Weer een week later, weer een halve vrij dag opgenomen. Het is gelukt, met twee paspoorten op zak, in beide een visum, loop ik euforisch het Groothandelsgebouw uit; het avontuur kan beginnen!