19 maart

Met goedgevulde magen op pad, gelukkig maar want pas na vier uur (80 kilometer en een lekke band verder) hebben we weer voor het eerst gegeten, dus dat smaakte prima. Vandaag doorjakken, eindbestemming vlak in de buurt van vliegveld Bangkok.

We slapen in een soort appartementje, heel mooi gezellig kamertje. Aan het eind van de middag zijn we naar een gezellige markt geweest met de gebruikelijke rommel (shirts, slippers, dvd's,) maar ook grappige dingen zoals kleine visjes, garnalen en kreeftjes voor in het aquarium. Verder veel eet- en drink-dingen, dus we hebben vanalles geproefd.

Nu gaan we zo weer lekker slapen, het gezoem van de vliegtuigen die hier om de minuut over vliegen zal ons wel in slaap zoemen.....

20 maart

Weer vertrokken net nadat het licht werd om voor de grootste hitte een eind gedaan te hebben. We fietsen door zuid-Bangkok, druk maar goed te doen. Zigzaggen tussen auto's, bussen, busjes en scooters. We hebben de Thaise ijs-thee-met melk ontdekt, verkrijgbaar in veel verschillende smaken en erg lekker als je dreigt te oververhitten. Qua wegen hebben we vanalles gehad, van vierbaans snelweg tot rustige achterafweggetjes. Op de kaart kan je niet goed zien hoe druk het ergens is, maar soms ga rijden we van het ene op het andere moment van de drukte in de rust en andersom. Een groot deel van de rit ging door gebied waar vanalles verbouwd wordt, rijst, graan, fruit, maar ook poelen waar vis en garnalen gekweekt wordt.

21 maart

Vandaag werden we tijdens de rit naar Kanchanaburi weer meerdere keren geconfronteerd met hoe vriendelijk de mensen hier zijn, even een voorbeeld. Na ongeveer twee uur fietsen, tegen negen uur, beginnen we trek te krijgen en stoppen we bij een klein restaurantje. Het is inmiddels een graadje of 30, tijdens het fietsen goed te doen, maar als je dan afstapt, breekt het zweet je toch wel uit.

We neuzen in de pannen en zoeken iets lekkers uit. Vervolgens komt de eigenaresse het eten brengen en "een praatje maken" wat erop neer komt dat ze vraagt waar we vandaan komen en ze heet ons van harte welkom in Thailand. Vervolgens is het einde van haar Engelse woordenschat bereikt, maar dat is altijd nog meer dan onze Thaise woordenschat, dus we schakelen over in de universele taal met handen en voeten. Ventilators worden aangerukt om ons de nodige verkoeling te verschaffen. We krijgen bananen voor onderweg. Ook mogen (moeten) we onze flessen en bidons vullen met ijs en water wat ze heeft staan. Helemaal opgefrist gaan we weer door.

Een kilometer of twintig verder zien we in de verte een grote tempel liggen. Het ziet er wel indrukwekkend uit, dus stappen af en zitten een beetje op de kaart te kijken hoe we er heen kunnen. Een gozer op de scooter stopt bij ons, vraagt waar we heen willen en rijdt vervolgens voor ons uit tot de ingang. Hij koopt nog even twee flessen koud water voor ons, omdat "we anders last krijgen van ons hart" en vertelt zijn levensverhaal. Nadat we met hem op de foto zijn geweest en hij ons toegevoegd heeft als Facebook vriend "jullie zijn mijn vrienden, stuur me een bericht als er iets is" nemen we afscheid.

22 maart

We zijn in Kanchanaburi, de plek waar het verhaal van "the bridge on the river kwai" zich afgespeeld heeft (al is de film in Sri lanka opgenomen). Tijdens WWII hebben de Japanners een groot deel van ZO Azië bezet. Om manschappen en materieel goed door hun gebieden te kunnen vervoeren gebruikten ze het bestaande treinnetwerk, maar Thailand was niet verbonden met Myanmar (toen Birma). Daarom besloten ze een verbinding aan te leggen, ongeveer 400 kilometer van Bangkok naar het bestaande stuk spoor in Myanmar.

De route ging deels door moeilijk begaanbaar, bergachtig gebied met jungle. Voor de aanleg werden krijgsgevangenen (mn Engelsen, maar ook Nederlanders, Amerikanen, Maleisische mensen) gebruikt. Ze werkten lange dagen, onder erbarmelijke omstandigheden (malaria, cholera, gele koorts, ondervoeding, moordende hitte, modderbende tijdens de moesson) veel van hen zijn dan ook bezweken tijdens het werk en er is een grote begraafplaats in Kanchanaburi, die we ook bezocht hebben.

Verder hebben we de spoorbrug gezien, die door de geallieerden gebombardeerd is, maar later weer hersteld en nu in gebruik is.

23 maart

Toen we vanmorgen ons ontbijt bij elkaar wilden scharrelen werden we eerst aangehouden door een politieman, hij wilde met ons op de foto. Soms voelen we ons een beetje een attractie, vooral als we op de fiets zitten. Veel mensen beginnen over onze bruine kleur, dat vinden ze maar niks. Hier willen de mensen juist graag blank zijn en in de winkel zijn ook veel bleekmaakcremes te koop. Hier zien we juist veel mensen die heel hun gezicht onder de witte crème hebben zitten. Verder beginnen veel mensen vol ontzag over de spierballen van Annemarie: jou very strong! Waarbij ze fietsbewegingen maken, alsof je van fietsen gespierde armen krijgt.

Vandaag de fietsen laten staan en weer eens met openbaar vervoer op stap geweest. Ook wel weer erg leuk, op de kleine bankjes in een vrolijk gekleurde, minstens 60 jaar oude Mercedes bus. We zijn naar Hellfire Pass geweest, 80 kilometer verderop. Op deze plaats moest het spoor door een lastig traject en moest er een soort geul door de rotsen uitgehakt worden waar de trein doorheen kon. De geul is een paar honderd meter lang en op het diepste punt 28 meter diep.

Om het te maken, werden met de hand gaten geboord, springstof geplaatst en met de hand moest het puin afgevoerd worden. Krijgsgevangenen werkten 16-18 uur op een dag, in moordende hitte, in de modder tijdens de moesson, hadden nauwelijks te eten en hadden de meest vreselijke tropische ziekten en hadden vaak geen schoenen dus liepen ze op blote voeten. In het donker werd de werkplaats verlicht met fakkels en rokerige vuren, en leek het alsof ze de poort van de hel binnengingen, vandaar de naam van de pas.

Op de plek was een indrukwekkend museum en een rondleiding met audioguide (in het Nederlands) dus we hebben heel veel geleerd.

Daarna met de bus een stukje terug naar een waterval. Omdat het nu droog seizoen is, was er niet zoveel water, maar er waren daarom niet minder mensen. Onderaan de waterval was een poel waar in "gezwommen" kon worden, barstens vol met locals die met kleding en al gaan zwemmen. We hebben even zitten kijken naar het tafereel, en het deed ons denken aan het pinguïnverblijf in de dierentuin. Allemaal zwarte wezens (veel scholieren, mensen in functie, maar ook gewoon burgers gaan nog in het zwart gekleed ivm de rouwperiode van een jaar voor het overleden van koning Bhumibol). Allemaal zwarte wezentjes dus, rondscharrelend in een veel te klein bassin, zelfs met de bijbehorende lucht.

Na het bezoek aan de waterval zijn we met de trein terug naar Kanchanaburi gegaan, over de Death Railway, die voor een deel nog steeds gebruikt wordt. Een super mooie route, door het dal, langs de rivier, over bruggen en langs steile rotsen.

24 maart

En nog een dag in Kanchanaburi, elke ochtend komen we weer bij de receptioniste vragen of we nog een nacht kunnen blijven, er is plek zat, dus geen probleem.

Vandaag zijn we wezen kanoën op de river Kwai. Een beetje met de stroom mee dobberen en peddelen door een super mooie omgeving. Annemarie kon het natuurlijk niet laten om ook nog een stuk te zwemmen, wie kan tenslotte zeggen dat hij of zij onder de "bridge on the river kwai" is gezwommen!?

Na ongeveer twee en half uur werden we weer opgepikt door de ophaalservice.

Vervolgens zijn we voor de tweede keer wezen eten bij een piepklein zaakje waar een gezellige vrouw lekkere curry' staat te koken. We hebben zo goed en zo kwaad als het ging proberen te achterhalen hoe de receptuur was, maar dat is toch lastig al je elkaar niet verstaat, en ze hebben hier groenten waarvan je in Nederland het bestaan niet kan vermoeden.

25 maart

Nu gaan we toch echt afscheid nemen van de schoonmakers en receptionisten van het hotel, waar we inmiddels wel een band mee hebben gekregen.

Net als met het personeel van de 7eleven trouwens, waar we in de afgelopen dagen minstens 12 keer zijn wezen winkelen. Elke ochtend hebben we er een ontbijt bij elkaar gescharreld en overdag ook nog regelmatig wat te snacken. Één van de werknemers is trouwens een opvallende verschijning. Volgens ons is het een jongen, maar wel met lippenstift en twee staartjes in. Wel grappig, hier is het onderscheid tussen man en vrouw soms niet zo strikt als we in Nederland gewend zijn. Mannen die eruit zien als vrouwen en andersom komen regelmatig voor, en dan niet alleen in kinky uitgaansgelegenheden, maar dus ook gewoon als supermarktmedewerker. Van die ruimdenkendheid kunnen we in Nederland nog wat leren.

We zijn vandaag weer naar Nakon Pathom gefietst en slapen weer in hetzelfde guesthouse als een paar dagen geleden, heel de dag onbeperkt brownies eten, oehhhh da's lekker!!! Bij aankomst nog even over de markt geslenterd (hier is trouwens in elk dorp elke dag markt, zowel overdag (de daymarket) als savonds (de nightmarket).