8, 9 en 10 juni 2015

Eindelijk, we hebben onze fietsen weer eens opgeladen voor een vakantie.

Na een heel relaxed stukje fietsen naar Rotterdam airport, hebben we ingechecked voor de vlucht naar Nice, Zuid Frankrijk. Wat is het heerlijk om uit het vliegtuig te stappen, fiets op je gemak in elkaar te sleutelen, tassen op te hangen en in de zon, graadje of 30 naar de eerste camping te fietsen. Op een soort provinciale weg, met gevaar voor eigen leven, tussen auto's en vrachtwagens laveren, om vervolgens aan te komen op een echt Franse minicamping; 40 plaatsen, waarvan er 3 bezet zijn.

Ik heb 20 kilometer de tijd gehad om mijn openingszin voor te bereiden: "avez vous une place pour deux". Als deze zin er redelijk vloeiend uitgekomen is, krijgen we een stortvloed aan Frans over ons heen waar mevrouw Niehoff (Franse lerares) me in haar vier jaar durend onderwijs niet op heeft kunnen voorbereiden; ik begrijp er geen hol van.

De camping is klein en kneuterig, alles is gedateerd, habbie-babbie in elkaar geknutseld maar schoon en de eigenaar is super vriendelijk.

Inmiddels zijn we de omgeving wezen verkennen en hebben we een fietstocht langs St Paul en Vence gemaakt. Een straffe klim om die luie benen uit hun winterslaap te laten ontwaken. De middeleeuwse stadjes waren super: kleine straatjes en steegjes binnen een ommuurde stad. Veel restaurantjes, galeries en vooral veel fotogenieke plekken. Na een lekkere afdaling zijn we de middag in Nice door wezen brengen. De stad is als een oude nette dame, die ooit de mooiste, hipste en begerenswaardigste schoonheid was; de klasse straalt er nog van af, maar alles is net een beetje achterhaald en ouderwets.

Als Nice de oude dame is, is onze volgende bestemming, Monaco, het rijke jonge neefje. Na vele adembenemende baaien langs een heerlijke kronkel-kust-weg, zagen we de rebelse neef liggen: torenflats rondom een haven waar de rijken der aarde hun 100-miljoen-dollar-jachten hebben liggen om gezien te worden. Op de een of andere manier belanden we op de doorgaande weg die als een netwerk van tunnels onder de stad doorloopt; dat is niet de bedoeling. Ferrari's, maserati's en de duurste BMW's moeten inhouden omdat er zonodig een stel gekke fietsers in hun stad op de snelweg moet fietsen. Een stuk verder verandert de doorgaande route in het grandprix circuit van Monaco, die kunnen we dus ook van de bucketlist schrappen. Monte Carlo, de hoofdstad van Monaco, is een soort pretpark, het summum van materialisme, mensen komen er om te zien en gezien te worden. Nadat we nog even zijn wezen poepen in het Casino, de grootste geldmachine van het land, hebben we de rijke neef snel de rug toegekeerd en zijn teruggefietst lang de azuurblauwe baaien naar ons eigen paradijs; de camping waar we zojuist hebben genoten van een bakkie koffie, gemaakt op onze benzinebrander en een half flesje rode wijn, we zijn tevreden.

11 juni

Na afscheid genomen te hebben van de vriendelijke, maar voor ons onverstaanbare campingbaas hebben we als volgende bestemming St Maxime, zo'n 20 km voor St Tropez. Een hele mooie fietstocht van een kilometertje of 80 langs de kust. We passeren Cannes en vlak daarna een heel mooi stuk kust met dieprode rotsen, groene bomen en blauwe zee, een fantastisch schouwspel. Omdat we windje mee hebben is het een fietstocht met twee vingers in de neus en nog maar net op stoom zijn we er al.

Een camping die dit keer wel bijna vol was. Franse, Duitse Belgische en Nederlandse pensionado's die hun camper of caravan naar dit deel van Europa hebben vervoerd voor een week of 6-8 aan de Franse kust. De aanwezigen 65plussers lopen uit om te zien wie hun domein betreedt als we de camping oprijden. Erg vriendelijke mensen die vragen of we nog studeren en die ons laten weten dat we het er nú van moeten nemen, nu we nog jong en samen zijn. We laten ze maar in de waan, en zien het maar als compliment dat we er nog uitzien als studenten, die nog wat reizen vòòrdat ze een gezinnetje gaan beginnen ;-)

Ook nog wel noemenswaardig is onze Duitse buurman: op het moment dat ik onze benzinebrander aan het gereedmaken ben voor de bereiding van een bak koffie, komt hij langs en met een frons op z'n voorhoofd vraagt hij me of ik dáármee koffie wil gaan zetten. Ik beantwoord vriendelijk dat ik dat inderdaad van plan ben en krijg als antwoord een sissend "elektrisch" naar me toe geworpen met daarbij een vernietigende blik en een knik naar zijn eigen caravan waar hij dus een waterkoker heeft staan.

Vijf minuten later krijgen we een goedbedoelde waterkoker, gevuld met een liter kokendheet water van hem. Duitsers en gas is nou eenmaal niet de ideale combinatie, dat blijkt maar weer. Gelukkig hebben we wel onze fietsen nog.....

De volgende dag zijn we erop uitgetrokken naar St Tropez. Op zich best een leuke oude binnenstad met een haven waar de grote jachten liggen. We hebben zitten kijken hoe bedienden de dekken aan het schrobben zijn om vervolgens de 100 kussentjes in bij elkaar passende kleuren in de loungebanken draperen: allemaal netjes met de puntjes naar boven.

Nu zitten we in een dorpje vlak bij de canyon de Verdon. De 70 kilometer hierheen waren super, al waren de 1500 hoogtemeters omhoog best pittig, dat zijn we niet meer gewend. Echt Frankrijk; we komen door kleine dorpjes waar de tijd is stil blijven staan. Honderden jaren oude huizen, rondom oude pleintjes en een restaurantje, een kerk en een bakkertje. We tappen koud water uit de dorpspomp, kopen een baguette en een pain du chocolat en gaan weer door. Adembenemende uitzichten, riviertjes, wijngaarden helemaal goed. En nu zitten we voldaan voor de tent, zojuist een maaltje opgewarmd met daarbij wat gedroogde ham, wijn en een vers bakkie oploskoffie toe, leven als een god in Frankrijk!

Nostalgische herinneringen (door Annemarie)

Als we de Gorges du Verdon uitrijden, zien we al snel het prachtige Lac St. Croix voor ons liggen. Andere tijden, andere plek, maar de herinneringen aan al mijn mooie vakanties aan het Lac de Serre Poncon komen gelijk bovendrijven. Met de opgestoken Mistral, die van alle kanten naar je toewaait, voel je weer de opwinding, die onder de windsurfers heerst. Heel de dag naar uitgekeken, welk kan ik nog net hebben? Durf ik het aan? Als klein meisje kijk je aan de hand van je moeder bewonderend naar je stoere ooms, die het aandurven om het meer op te gaan. Als de storm te heftig wordt, kruip je lekker in je tentje met een leuk boek. De volgende dag naar de markt in Embrun, we slenteren langs de kraampjes, mijn vader koopt zo'n vieze stinkworst, maakt een praatje met een fransman met zo'n grappige baret op en ik loop vol verwachting met m'n moeder naar het kraampje waar ze je naam in zo'n mooi leren armbandje slaan. Van m'n opgespaarde zakgeld en het rapportgeld wat ik van de opa's & oma's kreeg heb ik besloten om er één te kopen. De man schuift mij een pen en papier toe om m'n naam op te schrijven, ik kijk vragend naar m'n moeder; doe zelf maar, dat kan je best.... Ik doe m'n uiterste best om zo netjes mogelijk te schrijven en schuif het papiertje weer naar hem terug. Vol bewondering kijk je hoe hij met uiterste preciezie jouw naam met een stempeltje en hamer in het stukje leer slaat wat voor hem ligt. Je steekt je arm naar hem uit en blij met je nieuwe armband geef je hem je opgespaarde Franse franken. Nog een ijsje eten, op de terugweg langs de Intermache, je kijkt je ogen uit bij deze enorme winkel, staat urenlang te zoeken naar het lekkerste zakje snoep en 's avonds zit je tevreden aan een bord macaroni. Nostalgie, komt zomaar ineens naar boven, als je door één leuk Frans dorpje rijdt, waar van je de naam al niet meer weet, maar waar de tijd heeft stil gestaan.

Goed, weer terug naar het heden;

13 juni

Inmiddels weer een paar dagen verder en we weten nu dat het weer in de bergen wisselvallig is!

Smorgens wakker worden met de regen op de tent, mmmmm da's niet de bedoeling. Uiteindelijk toch op pad gegaan toen het in de loop van de morgen droog werd. Als de zon dan weer schijnt is alles weer OK. Een prachtige tocht door de canyon de Verdon gefietst met geweldige uitzichten en soms een kloof vlak naast je van 800 meter diep, waar onderin de rivier stroomt. Na een fantastische rit aangekomen aan Lac St croix en een gezellige camping gevonden. We liggen op tijd in bed want morgen gaan we vroeg weer door, niet dus.

Snachts ontzettende regen en onweer, de camping werd 1 grote modderstroom en deze stroom liep ook onder onze tent en door de voortent. Smorgens dus eerst alles schoon moeten maken en omdat we naast ons een stel fietsers uit Quebec hebben staan, zijn we gezellig samen aan het poetsen geslagen. Toen alles eindelijk schoon en droog was, werden we uitgenodigd voor een bak koffie door een gezellig Nederlands stel met het lege nest syndroom, ze waren voor het eerst zonder kinderen op pad, dus wij moesten even het gat opvullen. zo werd het dus een uur of elf voor we eindelijk op de fiets zaten.

Een lekkere dag grotendeels zachtjes naar beneden gepeddeld.

Uiteindelijk een camping gevonden vlak bij een stad die op zich wel mooi was, maar tegen het verpauperende aan zat. In sommige stadjes merk je dat er best armoede is en dan ook bouwvallige achterbuurten en veel nietsdoende hangjongeren en ouderen op straat. Een volgend stadje kan dan ineens weer piekfijn verzorgd en netjes gerestaureerd zijn.

14 juni

Gisteravond half onder de pingpongtafel ons potje gekookt, maar gelukkig bleef het droog en hebben we aan de picknicktafel ons maaltje naar binnen kunnen werken. Na de koffie werd het echt penibel en net voor de bui lagen we tandengepoetst en wel onder ons slaaplakentje. Met nog de afgelopen nacht in ons achterhoofd hebben we geprobeerd alles een beetje slimmer neer te zetten, maar helaas, als er onder de tent 10 centimeter water staat, lukt het niet om alles droog te houden. Om een uur of 9 zakte het water al een beetje in de bodem en zijn we lekker op t gemakkie naar het dorp gefietst om een bakkie met een gebakkie te doen. Toen de zon eenmaal doorbrak en alles als een tierelier droogde, konden we ons echt niet bedwingen om toch de tassen maar weer op de fietsen te hangen en nog een kilometer of 50 verderop weer een nieuw plekkie op te zoeken. Het fietsen door deze omgeving is zo schitterend, we genieten van iedere kilometer; velden met lavendel, klaprozen, kersenbomen, leuke dorpjes met leuke blauwe luikjes, grappige kerktorentjes, het leven is goed! Omdat er net nog een flinke bui was gevallen en de bodem dus weer flink nat was geworden hebben we de tassen op 'ons' plekje neergezet en eerst in het zwembad gedoken. Vervolgens naar het dorp gefietst, een pizzaatje op, een ijsje gegeten en toen weer terug om het tentje op te zetten. Wat schetst onze verbazing.... Er staat een Italiaans stel op ons plekkie hun tent op te zetten. We proberen om ze duidelijk te maken dat wij daar wilden staan en dat we dit aan de receptie hebben doorgegeven, maar helaas het mag niet baten. We krijgen een stortvloed van Frans/Italiaans en Engelse zinnen van een pittig tantetje die in haar ogen volledig in haar recht staat en dan zijn maar de wijsten, pakken onze tassen en gaan een paar plaatsen hoger/verderop staan. Ach, er zijn van die mensen.....

15,16,17 juni

Op het moment dat ik dit typ, zitten we in St Ambroix, maar daarover zo meer.

Nadat we vriendelijk afscheid genomen hadde van onze Italiaanse buren, hebben we een fietstocht naar Avignon gemaakt. Grotendeels over goede fietspaden, dat hadden we niet verwacht in Frankrijk. Het fietspad liep voor een deel over een oude spoorbedding, het spoor was verdwenen en er lag nu een mooi glad stuk asfalt op. Af en toe kwamen we nog langs oude stationsgebouwen die soms gerenoveerd waren en soms een typisch "ik vertrek" project; heel sfeervol, maar overwoekerd door klimplanten en met ingegooide ruiten. Het laatste stuk hield het fietspad helaas op en moesten we afleggen over een soort provinciale weg waar de vrachtauto's met een gangetje van 90 langs ons raasden.

Veilig aangekomen op de camping net buiten de oude stad van Avignon. Een hele fraai bewaarde ommuurde binnenstad met veel gebouwen die nog uit de middeleeuwen stammen.

Naast ons stond een fietser die alleen aan het fietsen was (3 weekjes zonder z'n vrouw), erg aardige vent. Omdat Avignon op veel beschreven fietsroutes ligt, komen we elke dag wel fietsers tegen, die stuk voor stuk wel ff een praatje maken, erg gezellig.

De volgende dag zijn de naar de Pont du Gard gefietst: een Romeins aquaduct / brug van ruim 50 meter hoog en meer dan 300 meter lang. De Pont was onderdeel van een 50 kilometer lange goot die water vanaf een bron naar de stad Nîmes vervoerde en hij staat er al ruim 2000 jaar. Fraai stukje vakmanschap; het gemiddelde hoogteverval was 25 cm/km, dat is dus 1mm/4m. Toevallig hebben we pas de tuin gedaan, en mij lukt het al niet om met een nauwkeurigheid van 1 mm één tegel neer te leggen en die Romeinen konden dus bouwen met een preciezie van 1 millimeter per 4 meter, handige gasten.

De volgende dag hebben we 's ochtends nog even lang het paleis van de pausen gefietst, indrukwekkend gotisch gebouw waar rond het jaar 1400 pausen hebben gebivakkeerd, blijkbaar was er rond die tijd ook al gedoe in de katholieke kerk, want er zijn een periode twee pausen tegelijk geweest die elkaar niet erkenden en die elk hun eigen volgelingen hadden. Daarna zijn we verder gegaan, voor het eerst mbv onze beschreven route die we in een boekje bij ons hebben. We kwamen langs wijngaarden, zonnebloemvelden en door middeleeuwse stadjes; het leek we alsof we door het decor van een één of andere film over de middeleeuwen fietsten, verderop leek het weer alsover we over het spelbord van "de kolonisten van Catan" aan het rijden waren.

Nu zitten we dus op de camping en hebben zojuist ons buikje rond gegeten en gaan zo lekker uitrusten voor de volgende etappe.

18-21 juni

Zondagmorgen in Lyon. We doen het raam van ons Frans balkonnetje open en de geluiden van een ontwakende stad komen binnen. Voor twee nachten hebben we de tent verruild voor een klein eenkamerappartementje in het centrum van de stad. Langzaam naar het minisupermarktje geslenterd voor de ingredienten van een ontbijt. Bij een van de weinige restaurantjes die open is, zit een eenzame vroege Fransman aan een espresso en een croissant maar verder is bijna iedereen nog in diepe rust. Onze overbuurvrouw van zes hoog gebruikt de eerste zonnestralen om haar was te drogen en wij zitten in ons minihuisje aan brood met ei en koffie.

De afgelopen dagen hebben we het Rhônedal verruild voor een tocht langs de Ardèche, Doux en weer terug naar de Rhône. We zijn zeker niet de enige fietsers. Onze tocht viel samen met l' Ardechoise. Op internet staat als omschrijving: l'Ardechoise laat zich het best omschrijven als een groot volksfeest en de inwoners van de dorpen langs de route halen de deelnemers aan de cyclo als helden binnen. De hele tocht is 283 kilometers met 5739 hoogtemeters. Ongeveer 145 km van de tocht gaat omhoog. Dat hebben we gemerkt. Overal versieringen langs de route, super sfeer en heel veel racefietsers die ons tegemoet kwamen (we reden andersom). Onze benen zijn inmiddels aardig in vorm dus in enkele dagen hebben we van Avignon naar Lyon gefietst met behoorlijke klimmen. Voor degenen die weleens op wintersport gaan: dat is de sfeer, alleen dan 's zomers. Tussen de middag een plat du jour naar binnen werken, en dan na afloop: niets is lekkerder dan na een dag inspannen genieten van een koud biertje.

Een van de redenen om terug naar huis te fietsen ipv van huis vandaan is dat er meestal een zuidwesten wind staat in Europa, dacht ik..... Een beetje voorwerk had me kunnen waarschuwen voor de Mistral. Een krachtige noordelijke / noordoostelijke wind in Oost-Frankrijk die ontstaat als er een lage-druk-gebied boven de golg van Genua ligt. Lucht word aangezogen met name door het Rhônedal (Wikipedia). Verdikkeme, alle fietsers die ons tegemoetkomen hoeven amper te trappen en wij zitten te ploeteren, lekker vlak zo'n fietspad lang de Rhône, maar met vol de wind tegen is het toch nog zwaar. Toch hoor je ons niet klagen, we genieten volop van ons vrije leventje, beetje fietsen (de teller staat op zo'n 1150), eten, kamperen en doen en laten waar je zelf zin in hebt!!!

21 juni

Lyon; wat een heerlijke verrassende stad! Als je aan Lyon denkt, denk je eigenlijk alleen aan een snikhete auto in een hele lange file, maar de stad zelf is echt fantastisch! We hebben met de fiets de route van de hop on-hop off bus gereden, dus langs alle hoogtepunten, de sfeer in de stad is prima. We hadden de mazzel dat er dit weekend een muziekfestival was, dus op elke hoek van de straat stond een bandje te spelen en in het stadhuis optredens van jonge muzikanten met klassieke muziek, wat zijn wij in Nederland dan een stelletje boeren, de elegantie van de Fransen is echt top. Lekker s avonds één en al gezelligheid, er komt geen politie aan te pas en iedereen geniet, dat was een leuk onverwachts uitstapje!

22 juni

De comfort van ons kamertje wordt weer ingeruild voor het tentje, het tochtje om de stad uit te komen gaat gemoedelijk, geen stress, geen getoeter, maar een prachtig fietspad met fietstunnel en dan zijn we Lyon weer uit. We rijden al snel langs de Saône, nauwelijks wind, om vervolgens tussen de druifjes te fietsen, die al lekker aan het groeien zijn om in het najaar weer tot een heerlijke Beaujolais te worden omgetoverd. Lekker vroeg op de camping, zwembad in, boekje lezen en stukje schrijven. Het lijkt wel vakantie!!!

23 juni

Het begint nu wel heel relaxed te worden, vandaag maar 50 kilometer fietspad op het programma, eindbestemming Cluny. We willen niet te hard gaan, ook omdat het hier lekker weer is en hoe verder we noordelijke gaan, hoe belabberder het wordt. Om ongeveer 14.00 stond de tent en zijn we richting de oude stad geslenterd. Cluny is bekend vanwege de abdij en deze hebben we dan natuurlijk ook even bezocht. Er zijn hier weer veel fietsers die Cluny aandoen en ook mensen die onderweg zijn naar Santiago de Compostella.

We hebben weer een erg leuke camping met mooie grote gras-plekken, waar we prima ons tentje op kunnen zetten. Inmiddels gaat opbouwen en afbreken van ons bivak weer als een geoliede machine; in een minuut of 15 is alles opgebouwd of afgebroken. We zijn nog steeds ontzettend blij met onze derdehands tent en slaapmatjes, echt superspul zo'n Hilleberg tent, daar kan geen Wildebeast, Quechua of zelfs De Waard tegenop. Inmiddels hebben we alles bij elkaar een half jaar in deze tent gewoond en nog steeds is alles heel en waterdicht. Drie stokken erin schuiven, 8 haringen in de grond en klaar.

Een van de leuke dingen van camperen blijft voor ons, dat we zo goed andere mensen kunnen observeren en afluisteren. Zo stonden we gisteren weer naast een fantastisch stel pensionado's uit Amsterdam. Bij aankomst ging madam in d'r zevenstandenstoel zitten om haar man te commanderen wat hij moest doen. "Nu moet je de luifel uitdraaien, nee nog wat verder, nee nog wat verder. Hè, nu heb je em weer te ver gedraaid, let nou toch op. Vervolgens moest de WIFI verbinding gemaakt worden om te kunnen FaceTimen met de kinderen.

Meneer (in plat Amsterdams): "moet ik hier nou op klikken, het lukt niet hoor, er moet toch zo'n groen V-tje komen? Hij doet het niet hoor."

Mevrouw (ook in plat Amsterdams): " geef maar hier, ik doe het wel. Geef het briefje met het wachtwoord eens. Zo, hier de gebruikersnaam invullen, hoofdletter I, hoofdletter D, spatie, =, spatie, f,q,v,r,r,s. Zo, het wachtwoord nog. Hè, hij doet het echt niet.

Meneer: "wat heb je nou gedaan, dat ID = hoort er niet bij hoor."

Mevrouw: "maar er staat toch ID = fqvrrs."

Meneer: "Maar ID is Frans voor gebruikersnaam, iets van identeriteit of zo".

Heerlijk die babyboomers in het digitale tijdperk, we hebben smakelijk gelachen (echter niet te hard, want ze konden ons natuurlijk ook goed horen.....)

26 juni

Inmiddels weer een paar dagen verder. Van Cluny naar Beaune, dwars door de wijngaarden van de Bourgogne gefietst, alles draait hier om de wijn die van de (nu nog groene, maar straks witte en rode) druiven gemaakt wordt. In beaune stonden we op ong een halve kilometer van de oude binnenstad op een Camping. Bij aankomst stond er een bordje "vol", en omdat het een graadje of 35 was en we het wel een beetje zat waren, baalden we behoorlijk. Gelukkig bleek de camping alleen geen plek meer te hebben voor campers en caravans. Ons tentje paste er nog bij. Een van de gasten had een bijzondere constructie van een camper met aan zijn trekhaak een Smart, dit baarde wel wat opzien. Wel leuk hoe ieder op z'n eigen manier reist, de een lopend of op de fiets en de ander met een mega-camper en een Smart als aanhangwagen om op plaats van bestemming boodschappen te kunnen doen.

Beaune heeft een mooie oude binnenstad, wel toeristisch met veel restaurants en vooral veel chique wijnwinkels.

De volgende etappe ging naar Pontailler en was een beetje saai. Omdat we niet zo'n zin hadden om zelf te koken wilden we uit eten. Na veel wikken en wegen (we zijn niet zo goed in kiezen) hebben we één van de drie restaurantjes van het dorp uitgekozen, maar deze bleek nog niet open te zijn om te eten (het was nog vrij vroeg). Dan maar naar de tweede keus, deze was wel open, maar serveerde helemaal geen maaltijden. Uiteindelijk dus bij keuze drie van de drie beland en heerlijk gegeten. Zo zie je maar, ook al denk je goed over je keuzes na, het kan toch zomaar ineens heel anders lopen, maar ja, da's het mooie van vakantie, altijd loopt het weer anders dan gedacht.

Vanmorgen zaten we voor ons doen vroeg op de fiets, vòòr negen uur op de pedalen voor 90 kilometer naar de volgende bestemming, lekker relaxed gefietst, onderweg een bakkie gedaan, excursie naar Intermarché, en tussen de middag lekker in het gras zitten eten en om ongeveer 15.30 staat ons tentje al weer op.

28 juni

Op dit moment zijn we net aangekomen in Nancy. We hebben twee nachten gereserveerd in een studiootje, dus lekker een bed en klein keukentje om ff te relaxen. De afgelopen dagen hebben we weer aardig wat kilometers gehad, maar grotendeels langs rivier of kanaal dus goed te doen, telkens zijn we al rond drie uur op plaats van bestemming. We zijn al vier dagen gelijk op aan het gaan met een oudere man die alleen fietst. Hij vertrekt meestal als wij nog liggen te pitten en dan komen we ongeveer tegelijk aan op de plaats van bestemming. Elke dag maken we een praatje en zijn verhaal raakte me wel;

Hij heeft vroeger op de grote vaart gewerkt en later in de baggerij. Verdiende goed geld, maar was nooit thuis bij vrouw en kinderen. Toen hij stopte met werken hadden zijn vrouw en hij het idee om de wereld over te gaan reizen, daar hadden ze al die tijd geld voor opzij gelegd. Ze hebben één reis naar Indonesië gemaakt, daarna werd z'n vrouw ziek en ging dood, eind reizen en genieten samen. Vervolgens heeft hij twee jaar een beetje alleen thuis gezeten en op een gegeven moment nodigde zijn dochter hem uit om mee te gaan op vakantie naar zuid Frankrijk. Omdat hij zich zich bezwaard voelde een hele vakantie mee te gaan, heeft hij een goede fiets, tent en tassen gekocht en is gaan fietsen. Sindsdien fietst hij 's zomers Europa rond en doet dat inmiddels al 13 jaar. Hij is nu 78 en fietst dagelijks ong 80 km daarnaartoe waar zijn fiets hem heenbrengt. hij geeft al een campertje gekocht voor de tijd dat het fietsen en in een tentje slapen niet meer goed gaat, maar voorlopig heeft hij de conditie van een dertiger. "Ik ga echt niet thuis zitten, ik val liever op een gegeven moment dood van mijn fiets." Hij geeft ons het advies en dit advies is denk ik voor iedereen goed: geniet van het leven als het kan, wacht er niet mee tot het te laat is.

1 juli

Nancy is weer een aanrader. Net zoals we Lyon alleen kende van het rijtje Metz, Nancy, Dion, Lyon op de autoroute naar zuid Frankrijk, waren we ook nog nooit in Nancy geweest. Nancy, de stad met het mooiste centrale plein van Frankrijk. Natuursteen plaveisel, smeedijzeren hekken met goudkleurig geverfde versieringen op alle ingangen van het plein en perfecte symmetrie in de prachtige gebouwen rondom het plein. Wat mij betreft inderdaad een van de mooiste pleinen die we ooit gezien hebben. Anders, maar zeker net zo mooi als Villa de Leyva in Colombia die tot nu toe op één stond.

Verder een beetje de stad rondgeslenterd en lekker gegeten.

Na Nancy zijn we in één ruk naar Verdun gefietst, we zaten om half acht al op de fiets, dus om een uur of drie hadden we de 120 kilometer achter de kiezen en lagen we aan het zwembad. Verdun is best een mooie stad. In de omgeving is in de eerste wereldoorlog veel gevochten en overal in de omgeving staan monumenten ter nagedachtenis aan de gesneeuvelde soldaten.

Volgende dag naar Florenville, waar we nu dus zitten. Helaas, we hebben Frankrijk achter ons gelaten en dat is een mooi moment om mijn excuses aan te bieden: bij deze wil ik mijn oprechte excuses aanbieden aan de Fransoos. Ik heb altijd geroepen dat de Fransen een stelletje baret-dragende, gehemelte verruinerende stokbroden vretende, chanson luisterende, wijnzuipende, chauvinistische, hurktoilet onderschijtende, expres alleen maar Frans sprekende, lompe gasten waren. Zoals mijn wijze vriend Stef onlangs citeerde "een mens zit ingewikkeld in elkaar, het is makkelijker een ander te veroordelen dan te begrijpen". Ik ben erin gestonken, mijn zeer summiere ervaring en de verhalen over Fransen hebben mij een vooroordeel laten vormen, sorry daarvoor.

De afgelopen weken heb ik welgeteld 0 keer op een hurktoilet hoeven poepen, elk van de 17 bezochte campings had schoon sanitair. Bijna elke Fransoos die we spraken probeerde vriendelijk ons gebrekkige Frans te ontcijferen en met ons mee te denken. We hebben heerlijk brood op, en zelden moesten we terugvallen op harde baguettes. Ja, Fransen drinken wijn, maar daar hebben we dankbaar aan mee gedaan. Ja, Fransen luisteren ook naar chansons, maar niet altijd en niet allemaal. Ja, Fransen zijn trots op hun land, maar vergeleken met de Fransen zijn het misschien toch de Hollanders die de lompe boeren zijn. Het stikt hier van de prachtige middeleeuwse stadjes en gebouwen, meest nog in goede staat of met smaak gerestaureerd. Op elke hoek van de straat zit een meesterbakker (maar ook slager, of andere vakman/vrouw) die met passie de mooiste en lekkerste dingen maakt. De steden die we bezocht hebben zijn relaxed en stikken van de cultuur (Hoe vaak gebeurt het in Nederland dat je door de stad slentert en er zijn allerlei gratis mini-optredens van volwassenen, maar ook zelfs kinderen die strijk- en blaasinstrumenten bespelen, zijn er überhaupt nog kinderen in Nederland die weten wat een cello of een klarinet is?!). En zeker niet onbelangrijk: Frankrijk is een fietsland. We hebben vaak op fietspaden gefietst en als je als fietser toch op de weg moet, heb je veel rechten: inhalende auto's moeten anderhalve meter tussenruimte houden en we hebben regelmatig geduldige achtervolgers achter ons aan gehad die een goed moment afwachtten om in te halen.. Niks geen getoeter of zenuwachtig geduw. Frankrijk; land van beleefdheid, lekker eten en drinken, bakermat van kunst, cultuur, wetenschap, verlichting en bovenal een heerlijk fietsland. Ik kan niet wachten je weer te bezoeken.

3 juli

Gisteren een lange dag gefietst en de Ardennen grotendeels doorgestoken. Best behoorlijke klimmen en een graadje of 40 celcius, dus we bleven zweten en drinken. Wel een hele mooie omgeving om doorheen te fietsen, en uiteindelijk hebben we ons campement opgeslagen op een visserscamping vlak boven Dinant aan de Maas. Ons tentje stond 4 meter bij de rivier vandaan, een fantastisch plekkie. De dag erna zijn we tot 15 km boven Leuven gekomen en hier zijn de heuvels bijna op en kan je weer Nederlands praten, het voelt alsof we bijna thuis zijn.

Dit weekend is er een festival vlakbij en de camping begint langzaam te veranderen in een festivalterrein. Toen we aankwamen stonden er nog maar enkele tentjes maar nu begint het behoorlijk vol te stromen. Omdat we geen hamer bij ons hebben en de grond keihard is, hebben we de buurman een hamer te leen gevraagd en werden meteen uitgenodigd voor een fleske bier, dat slaan we niet af. De buurman bleek een gezellige Brabander en het ene biertje werden er een paar, terwijl ook zijn twee ex-vrouwen met een camper arriveerden en aanschoven. Een erg gezellig geheel zo. De buurman vertelde dat hij voor het eerst zijn nieuwe vriendin had overgehaald om mee te gaan naar een festival en zij zou morgen arriveren. Mooi geregeld zo, Met twee exen en een nieuwe vriendin (en nog een zwikkie vrienden) een weekendje camperen. De onderlinge verhoudingen waren heel goed en de grootste zorg van de buurman was of hij morgen nog wel nuchter genoeg zou zijn om zijn nieuwe vriendin te herkennen en haar op tijd op te halen, want hij had afgesproken haar op te halen. Mmmm, dat kan nog een bijzondere nacht worden op een festivalcamping en wij zijn van plan op tijd te gaan slapen om morgen vòòr de ergste hitte al wat kilometers gedaan te hebben.

4 juli

Wonderbaarlijk hoe goed we geslapen hebben tussen de feestende festivalgangers, heerlijk om met skihut aprèsski muziek in slaap te vallen. Vanmorgen waren we weer op tijd op, om half acht op de fiets en de thermometer gaf al 28 graden aan. Vandaag niet meer klimmen, dus dat moet wel gaan. Eindbestemming een camping vlakbij Breda, met zwembad, waar we dus om 14.30 aan liggen te zonnebakken, relaxed. Morgen het allerlaatste stukkie, maar dit is vast het laatste verhaal.

De afgelopen vier weken hebben we heerlijk genoten van de natuur, de mensen die we tegenkwamen, de vrijheid en natuurlijk het fietsen. Zoals gewoonlijk de samenvatting:

29 nachten, 25 in Frankrijk, 3 in België en 1 in Nederland

21 verschillende campings en tweemaal een studio

2260 kilometer, ongeveer 19000 meter geklommen en evenveel gedaald.

Langste dag 120 kilometer en kortste fietsdag 48 kilometer, 1 dag niet en 1 dag nauwelijks gefietst.

0 lekke banden, problemen met fietsen 0.