2 februari

We mogen weer!!! Oh, wat hebben we hier weer naar uitgekeken. Al een paar weken na de vorige vakantie begon het alweer te 'kriebelen'. En dan is het na anderhalf jaar lekker werken weer zover; we hebben iedereen gedag gezegd, gezellig nog even een afscheidsborrel gedaan met familie en wat vrienden, aan iedereen beloofd dat we weer trouw stukjes op de site zouden zetten. Sam en San zijn weer opgetuigd, ditmaal met alleen maar achtertassen, omdat we geen tent en kookspullen meenemen kunnen we de voorassen thuislaten en hebben we allebei maar maar ong 15 kg bagage (en hiervan is een deel nog ingenomen door zware reparatie en reservespullen voor de fietsen)

Een bijzonder gevoel om de voordeur achter je dicht te trekken en op de pedalen te gaan, opweg naar de één na laatste trein richting Schiphol. Kaartjes gekocht en op naar perron 1B. De trein die vóór de onze komt (ook op 1B) heeft tien minuten vertraging. Maar gelukkig komt er snel een trein voor ons neus te staan. We stappen niet in, onze trein komt immers pas na deze trein (denken we), maar het is wel vreemd dat er op dat moment ook een trein op perron twee stopt die dezelfde bestemming heeft als de trein met de tien minuten vertraging die voor de onze zou komen, mmmmmm eigenaardig.

Trein rijdt weg en op informatiebord is onze trein ook verdwenen, gloeiende gloeiende.....

We hebben dus de laatste trein naar Schiphol, helaas met twee overstaps en niet rechtstreeks.

3 februari

Gelukkig toch op Schiphol aangekomen. Had wel heel gênant geweest als we iemand uit z'n bed hadden moeten bellen om ons naar Schiphol te brengen omdat we zelf perse met de trein wilden en die vervolgens misten. Na een tijdje zoeken midden in de nacht, op een stille luchthaven, twee fietsdozen kunnen kopen en Sam en San in hun dozen gestopt. Ze zitten als een jas, nadat we Sam en Sam van de lucht in hun banden ontdaan hadden, passen de dozen op de millimeter, alsof ze ervoor gemaakt zijn.... en nu wachten om in te kunnen checken. Fietsdozen op de weegschaal, ajjjj die ene is wel iets te zwaar, dan maar het slaapzakje eruit, die we er nog bij hadden gestopt, want anders zou ons dat €100,- extra kosten. Echt supervriendelijk van de KLM-medewerker, achteraf had hij nog een verrassing voor ons in petto, want we zijn door hem voor de vlucht naar Parijs in de business-class ingedeeld!!! Oei, dat is nog 'es leuk om een goed ontbijtje te krijgen, terwijl de mensen achter ons alleen wat te drinken aangeboden krijgen. Goed begin!

Overstap in Parijs, wat een megavliegveld is dat zeg. En na een uurtje of 11 stappen we uit in Bogota. Door de migracion en onze bagage oppikken. We hebben de fietsen klaar gemaakt voor vertrek terwijl er meerdere mensen een praatje kwamen maken en natuurlijk kwamen vragen wat onze fietsen kostten en hoeveel we in Nederland dan wel niet verdienen.

Vliegveld uitgefietst en het gevoel van thuiskomen overvalt ons; fietsen over een van de grootste verkeersaders van Bogotá. Telkens ingehaald worden door bussen die vlak voor je neus uitvoegen om mensen uit te laten stappen en vervolgens vergezeld door een grote zwarte roetwolk vlak voor je neus weer optrekken. Continue alert zijn om niet tegen een ander voertuig aan te botsen of, erger nog, door een ander voertuig overhoopgereden te worden. Continue alert zijn om je adem in te houden als je opgeslokt wordt door een zwarte uitlaatgaspluim of, erger nog, opgeslokt te worden door een riooplut waarvan het deksel deels ontbreekt.

Het is ons gelukt, levend aangekomen bij ons hotel. Super vriendelijke mensen in een wijk met veel scholen / universiteiten en dus veel studenten en de daarbij behorende restaurantjes en barretjes. Heerlijk geslapen in ons queensize bed.

4 februari

Door het tijdverschil met Nederland lekker vroeg wakker. Om 7.30 aan het ontbijt en daarna maar eens de stad in. De eerste twee musea die we wilden bezoeken waren tijdelijk gesloten, wat ons dan ook weer niks verbaasde. Uiteindelijk zijn we in het wereldberoemde "museo de oro", goudmuseum beland. Zeker de entree van €1,10 waard. Ontzettend veel (55.000) vooral gouden voorwerpen uit de geschiedenis van Colombia. De Spanjaarden troffen hier echt "el dorado" aan, hebben een hoop gejat, maar er is dus ook nog wel eea in Colombia overgebleven.

Daarna lekker geslenterd door de stad, een tukkie gedaan en 's avonds gegeten in een "cozy" restaurantje. Twee oude lieve dametjes hadden een voorraad lasagnes en salades gemaakt, kiezen voor iets anders kon niet, maar hoefde ook niet; we hebben heerlijk gegeten. Daarna nog in een donker kroegje met relaxte luie stoelen een pint naar binnen gewerkt onder begeleiding van guns 'n roses en the four non blondes; het leven is hier mooi.

5 februari

Vanmorgen weer om 6 uur wakker, om 6.30 maar een boek gaan lezen en om 7.00 sporten: via de digitale snelweg een sportinstructeur opgezocht voor 20 minuten buikspiertraining en daarna nog wat beenoefeningen en natuurlijk de kipfiletjes onder de armen. Om 7.30 aan het ontbijt. Vervolgens zijn we naar "Cerro de Monserrate" gegaan, een uitzichtpunt op de bergen naast de stad. Je kon met de kabelbaan, maar we zijn natuurlijk gelopen. 2,5 km lopen en klimmen van 2750 naar 3152 meter. Verdorie daar zijn we niet meer aan gewend, best een taaie klus, op een gegeven moment zie je sterretjes van de hoogte. Bovenop wel een super uitzicht over de gigantische miljoenenstad. Ook was er een soort kerk met een zwikkie nonnetjes, erg gezellig.

Daarna moesten we verhuizen: we hebben een goedkoper onderkomen gezocht voor nog een nacht in Bogotá, gerund door een vrouw van een jaar of 40, die maar tegen je aan blijft lullen en haar oude moeder die een beetje verdwaasd ronddoolt. Een 400 jaar oud koloniaal huisje, waar we een kamer van 2,5 bij 1,8 meter hebben. Erg leuke plek en in plaats van de 50 euro van ons vorige onderkomen maar 15 eurotjes per nacht.

Na de lunch in een piepklein studenten-restaurantje hebben we het Botero museum bezocht. We hadden nog nooit van deze beste man gehoord en we zijn ook niet zulke kunst kenners, maar het was onverwacht erg leuk om te zien wat deze schilder/beeldhouwer allemaal gemaakt heeft, zeker de moeite waard om eens te googelen en te kijken naar zijn schilderijen. Vervolgens het "Casa de Moneda"; een museum over de geschiedenis van het geld in Colombia. Allerlei munten en machines om munten te maken ook erg leuk. De musea in Bogotá zijn voor een groot deel gratis en ook lopen er veel schoolklassen rond, dat zouden we in Nederland ook moeten doen: we hebben de afgelopen twee dagen in Bogotá meer musea bezocht dan de afgelopen vier jaar in ons eigen land.

's Avonds de eerste pizza van deze vakantie naar binnen gewerkt, als vanouds.... Daarna voor morgen een zak water gekocht; geinig, zo'n zak waar je bij ons van die goedkope melk in koopt alleen dan met 6 liter water, we hoeven niet uit te drogen.

6 februari

Lekker vroeg op want nu gaan we echt beginnen: we trekken onze fietsbroeken (lees spijkerbroeken), fietsshirts (lees oude T-shirts) en fietsschoenen (lees sportschoenen) aan en we stappen om 7 uur al op de fiets (nadat onze gastvrouw ons er nog even op gewezen heeft dat we erg voorzichtig moeten zijn, niet te veel geld bij ons moeten hebben en oppassen met de camera en de paspoorten; ja ma).

On the road again, heerlijk!

Bogotá is een fietsstad. Het grootste deel van de 25 km die we moesten fietsen om de stad uit te komen was fietspad, en wat voor één: vaak stonden de auto's in de file terwijl twee rijstroken van de weg gereserveerd waren voor de fietsen. Er werd ook gretig gebruik van gemaakt, hele hordes fietsers, allemaal keurig een helm op. De kwaliteit van hun fietsen (en vooral de banden) was wel iets minder dan de onze, her en der stonden mensen hun fietsen te maken, meestal een lekke band.

Nadat we na 1,5 uur de stad uit waren hebben we de doorgaande route gevolgd tot Villapinzon, een klein dorpje waar we nu in onze hotelkamer zitten. Bij een pitstop werden we aangeschoten door een stel oudere racefietsers, die ons overlaadden met tips over waar we nog allemaal heen kunnen gaan om mooi te fietsen. Tot nu toe zijn alle mensen die we tegenkomen ontzettend vriendelijk en behulpzaam.

In Villapinzon werden we aangegaapt door de plaatselijke schooljeugd die net uit school kwam; ze zijn hier niet echt gewend aan toeristen, en zeker niet als het van die malloten zijn op een volgepakte fiets. Bij het uitgezochte restaurantje met een prachtige menukaart, van vis tot vlees, van kipfilet tot soep, geprobeerd wat te bestellen, maar wat bleek (en ons al niet meer verbaast) dat je alleen kan kiezen voor een hele kip, een halve kip of een kwart kip. Fantastisch toch?!!!

7 februari

En weer vroeg op (lang leve het tijdsverschil!), om 7 uur op de pedalen; op naar het eerste het beste plekkie voor een ontbijtje! Een lekkere tosti naar binnen gewerkt en een soort thee met heel veel kilocalorieën, want die hebben we nodig volgens het lieve mevrouwtje, een uurtje later alweer trek en dan bestel je een sandwich en krijg je een hamburger met alles erop en d'r an. Best hoor! Verder heel de dag geklommen, weer naar beneden gescheurd en weer naar boven, poeh hé, dat ging heel de dag door. Ook twee prachtige afdalingen van een kilometertje of 8, dit heeft wel een vervelend bijsmaakje, want we gaan het laatste stukje weer dezelfde weg terug, ai dat wordt dus een hele vervelende lange klim. Voorlopig willen we dus ook echt nog niet weg, want we zitten in zo'n ontzettend leuk dorpje. Villa de Leyva is het mooiste koloniale dorpje wat we ooit gezien hebben. Het hele dorp ligt vol met 'coblestones'; fietst en loopt voor geen meter, maar wat ziet het er leuk uit!!! Op het plein staan deze dagen meerdere telescopen, om de maan en planeten te zien. Vanavond was vooral Jupiter erg goed te zien, ik ben benieuwd welke we morgen kunnen bekijken. Na het bekijken van Jupiter met haar manen (erg leuk overigens) krijgen we ineens een microfoon onder ons neus en een camera met spotlight op ons gericht en belanden we in opnames voor de regionale of landelijke TV, en zo worden we dus vandaag BC'er, mooie afsluiter.

8 februari

Rust! We hebben onszelf voorgenomen om vandaag gewoon ff lekker niks te doen, lekker een beetje rondhangen in het dorp, op het plein, bakkies koffie doen met lekkere taartjes erbij, ijsjes eten, even naar de markt voor een ananas en meloen, mmmmmm wat is het leven toch heerlijk! De twee uitgezochte musea waren 'already finished' ook dit verbaast ons niet meer. Wat ook erg leuk is, dat het best een toeristisch dorp is, maar vooral door Colombianen wordt bezocht in het weekend, het is dus echt een gezellige drukte.

s' Avonds stond het hele plein weer vol met telescopen met lange rijen wachtenden ivm het sterrenkundefestival. Op een gegeven moment stonden we ergens op het plein zomaar een beetje te staan, komt er opeen een meisje met haar moeder en nog twee vrouwen bijna tegen ons aan staan. We kijken een beetje vreemd op, zij lachen een beetje schaapachtig. Ik vraag of ze misschien iets willen vragen (gebeurt wel meer hier dat de mensen iets aan je willen vragen maar dat eigenlijk niet durven). We begonnen dus een praatje waarbij het meisje ons probeert in het Engels wat te vragen in de trant van "wat is je naam?" en zo. Nadat we oa hebben gehoord wat het typische eten van de streek is, en dat we hebben uitgelegd dat dat eten in Nederland "hutspot" heet, blijven het meisje en de vrouwen nog steeds tegen ons aan staan.

Dan vragen ze of we het leuk vinden om de sterren te zien en ontdekken we pas dat we in de rij staan voor één van de telescopen en dat ze daarom zo tegen ons aan staan te duwen. De vrouwen en het meisje piesen bijna in hun broek van het lachen.

Vervolgens nog even staan kijken naar het schouwspel van de zelfgemaakte petflesraket van ongeveer 1 meter groot, best wel spectaculair. Daarna lekker tussen de schone lakens.

9 februari

Nee, vandaag doen we nog ff een relaxed daagje... Haha, op de één of andere manier lukt ons dat toch niet zo goed. We hadden bedacht dat we lekker ff de fiets zouden pakken om naar een museum te gaan, waar een opgegraven baby-cronosaurus van zeven meter (zonder staart) te zien is, misschien daarna nog even naar een meertje om lekker te zwemmen. Tsja, leuk bedacht! Goed, inderdaad eerst naar de baby-cronosaurus en andere fossielen, die hier gevonden zijn. Echt heel gaaf om te zien, je moet er alleen niet aan denken dat je zo'n beest in het echt zou tegenkomen, wow wat is dat een reusachtig monster! Om 10.00 uur hadden we het daar wel gezien en zijn we vervolgens naar Santa Sofia gereden, een leuk dorpje zo'n 20 km verderop, asfalt met heel veel klimmen en dalen. Het mooie van een zondag is dat iedereen hier gezellig buiten is en het hele dorp lekker met elkaar een beetje aan het ouwehoeren en bier drinken is. Leuk om langs te rijden en aangegaapt te worden, levert vast weer wat gespreksstof op. Vervolgens weer doorgereden en op de kaart hadden we gezien dat we dan een mooi rondje konden maken. Dat het pad met de fiets niet te doen was, bleek al snel; een richel van 40 cm breed met aan beide kanten een afgrond van zo'n 90 meter gaan wij niet doen met San&Sam. Dus moesten we onverhard een gigantisch eind naar beneden om vervolgens dat stuk onverhard ook weer naar boven te klimmen. Losliggende stenen, keien, rotsen, enorm steil met de brandende zon, op dat moment vroeg ik mezelf af waarom wij toch nooit es gewoon lekker niks kunnen doen.... Maar ook aan deze klim kwam een eind en kwamen we weer in een dorpje waar we onze watervoorraad weer konden aanvullen en nog even langs de panaderia gingen. Hiervandaan gelukkig weer asfalt. Een paar kilometer verder begon het alleen te regenen, hagel, onweer, niet normaal, zeg! Gelukkig konden we hier onder één of ander afdakkie schuilen, tussen de restanten van een auto en wat afstands gereedschap, onderdelen en andere troep. Inmiddels was het al half 4 en hoopten dat het niet al te lang meer ging duren, want we zijn graag voor het donker thuis en we wisten niet wat ons nog te wachten stond. Na een half uurtje werd het wat droger en hebben we de gok maar gewaagd om weer verder te fietsen. In 'ons' dorp aangekomen eerst ontzettend lekker gegeten, een heerlijke forel stond er op het menu, oh, wat is dat genieten, zeg! En wat is het dan heerlijk om onder een lekker warme douche te kunnen stappen!

10 februari

Van 20.00 uur tot 07.00 uur geslapen.... Hoezo uitgeput? Ach, nu in ieder geval weer lekker uitgerust. Op 't gemakkie ontbijten met een sappie, kaasbroodjes, zoete broodjes met jam, een halve ananas en een halve meloen, yoghurtjes en een lekker bakkie koffie. Wij zorgen prima voor onszelf :-) daarna nog een uurtje of twee doorgebracht in een internetcafe om de video's te uploaden naar youtube, waarschijnlijk filmen we nu met een te hoge resolutie, want anders gaat het ons een beetje te lang duren allemaal. Vanmiddag wilden we naar een hotel in de buurt, waar we volgens de reisgids konden zwemmen, maar helaas.... (Eerlijk gezegd hadden we ons er nog niet al te erg op verheugd). Dus onszelf maar ff lekker met een boekje en muziekje op 't grasveldje bij een kerkje geïnstalleerd. Toen nog even naar een museumpje, waar echt niets te beleven was en na een bakkie en een sappie maar weer op huis aan. Even nog wat laatste kleinigheden aan de fiets gedaan, weer erg lekker gegeten en zo naar ons bedje. We hebben onszelf nu voorgenomen om morgen echt te vertrekken uit dit fantastisch leuke dorp, anders wonen we hier over twee maanden nog.

11 februari

Om kwart over 6 uit bed en om 7 uur weer op de fiets. Op de schaal lasagne en het bord spaghetti van gisteravond kunnen we voorlopig wel even teren. Van het meneertje van het hotel kregen we nog de tip om een andere route te rijden, dan dat we heen gekomen zijn. Het is wel 25 km verder fietsen, maar de omgeving is echt schitterend en het zijn wat minder lange klims. Dat leek ons wel een heel goed plan en we hebben echt geen spijt dat we zo gereden zijn, wat een prachtige tocht, genoten van de bergen, het uitzicht, van het mooie, gladde asfalt, helemaal toppie! Onderweg in een klein dorpje nog een bakkie gedaan, terwijl we zaten te genieten van een café tinto en een café con leche met een flinke meringue erbij, kwam er een mannetje van bijna 100 binnen met twee lege kratjes bier. Van het statiegeld kon hij vervolgens (om half 10!) al genieten van een heel klein plastic bekertje met een likeurtje. Jammer dat we niet durfden te vragen of we een fotootje van hen mochten maken, 't was zo'n mooi mannetje om te zien. Met als mooie afsluiting een afdaling van ongeveer 15 km, gangetje van 50 km/u naar beneden zoeven, heerlijk! Hier in Tunja slapen we vannacht in een koloniaal hotel van bijna 500 jaar oud, op zich ziet het er allemaal wel oubollig uit, maar dat hoort er wel bij en heeft echt z'n charme. Hopelijk stort de boel niet in voordat we het pand verlaten hebben, maar als het er al 500 jaar staat zal dat misschien wel goedkomen. De balkonnetjes zijn voor de zekerheid al volgezet met geraniums, zodat je er niet op kan gaan staan met het risico dat heel het balkon naar beneden komt zetten.

Omdat we al om ongeveer 13.00 aankwamen in Tunja hebben we lekker heel de middag kunnen rondbanjeren door de stad en relaxed aan kunnen doen.

12 februari

Heerlijk geslapen, ondanks de spiraalveren die in onze heupen prikten en het éénpersoonslaken met daarbovenop tweepersoons kriebeldekens van minstens 50 jaar oud die het steeds voor elkaar kregen om in aanraking met ons te komen.

De eigenaresse had ons gisteren beloofd dat we vroeg ontbijt zouden kunnen krijgen, maar dat ging helaas toch niet door. Snel ff bij de desayunaria om de hoek wat naar binnen geschoven en toen de fietsen weer opgeladen. Vandaag een makkie; 43 km, de planning was om om 12 uur in de thermische baden in Paipa te liggen en dat is dan ook gelukt, in 2,5 uur hadden we de klus geklaard en dat was nog inclusief koffiepauze.

In Paipa eerst het gemeentehuis binnen gelopen met de vraag of er een touristinfo in de buurt is, waarop de ambtenaresse achter de balie me schouderophalend een foldertje in de hand drukte met info over de vuilnisophaaldienst en het aanvragen van een nieuw rijbewijs, mmmmm. Gelukkig bleek de touristinfo aan de overkant van het plein te zitten, maar dat zullen we de juffrouw van het gemeentehuis niet kwalijk nemen, ze wordt immers niet betaald om te weten welke gebouwen er 50 meter verderop zitten.

Bij de touristinfo nuttige tips gekregen over een slaapverblijf en die hebben we dus maar opgevolgd met het gevolg dat we voor 16 eurotjes in een mooi hotelletje zitten met WIFI en douche met warm water, wat wil een reiziger nog meer? Vervolgens een rondje door het dorp gelopen waarbij ik me realiseerde dat er na in totaal ongeveer 15 maanden lang midden en zuid amerika te hebben doorgebracht een aantal dingen zijn waar ik inmiddels (soms helaas) niet meer van opkijk:

Een elektrische douchekop waar je met je handen niet te dicht in de buurt moet komen (tenzij je suïcidale nijgingen hebt), het blijft een kunst om de kraan niet zo hard te zetten dat het vermogen van de kop te weinig is om het water behoorlijk op te warmen, maar wel zo hard dat het water wat eruitkomt voldoende is om idee te krijgen dat echt onder de douche staat.

Dat je een man op straat tegen komt die geen benen heeft en bij wijze van rolstoel op zo'n plankje met wieltjes zit die we in Nederland gebruiken om zware meubelen te verhuizen of een grote plant op te zetten.

Dat er in één dorp alleen maar restaurantjes te vinden zijn waar ze gebraden kip, halve gebraden kip of kwart gebraden kip hebben en in het volgende dorp alleen maar bakkerijen met broodjes en gebak.

Dat je bij het lopen op straat continue beducht moet zijn op losliggende of ontbrekende putdeksels.

Dat er beroepen bestaan zoals met vijf telefoons op straat gaan zitten en telefoongesprekken verkopen of met een typemachine (een wàtte?) op een hoek van de straat gaan zitten en brieven voor dorpsgenoten uittypen of het aangesteld zijn om elke avond de koperen letters op de gevel van de bank op te poetsen of met een verfroller de witte strepen op de snelweg te moeten schilderen. Voor iedereen is wel iets te verzinnen.

Dat de mensen ondanks hun armoede (in onze ogen) een gelukkige indruk maken.

Maar goed, ik zit dus aan de rand van het zwembad (wat niet gesloten, of under construction bleek te zijn) te genieten. Het thermische bad heeft een lekker temperatuurtje er staat een lekkere muziek op en de zon schijnt (graadje of 26). De enige zorg die we vandaag nog hebben is te kiezen uit de verschillende hoeveelheid kip (heel, half of kwart), merk bier en smaak ijs (al kunnen we natuurlijk gewoon alle smaken kiezen, een ijsje met drie bolletjes kost immers maar het goed te behappen bedrag van € 0,60. Iedereen veel sterkte in Nederland met zijn of haar zorgen ;-).

13 februari

Van onze zeer gastvrije gastheer / -vrouw kregen we een echt fietsersontbijt: aardappelsoep, croissants met kaas, eieren met tomaat en ui, koffie en een sappie. Helemaal klaar voor de volgende etappe. Eerste 30K ging met twee vingers in de neus; vlak, geen wind, kruissnelheid van 27 km/u.

Vervolgens aan de kant van de weg een sinaasappelsappie laten persen en op voor de volgende etappe: 14K, ongeveer 800 meter omhoog, kruissnelheid van 7 km/u.

Vervolgens de lunch van soep en gebakken vis naar binnen gewerkt en de laatste etappe: 20K, ongeveer 300 meter naar beneden, kruissnelheid 40 km/u.

Toen we het dorp inreden werden we aangeschoten door een mannetje die ons naar aan aardig hotel wees (achteraf bleek hij de eigenaar te zijn van het hotelletje. Daarna zijn we nog ff een stukkie wezen fietsen en hebben genoten van het uitzicht over lago de Tota. Het meer ligt op 3015 meter boven zeeniveau, maar het is hier toch nog erg aangenaam (graadje of 28 overdag). De voornaamste bezigheid van de mensen hier is uien telen en bier drinken.

14 februari

Precies twee jaar geleden vertrokken we richting de kou in Ushuaia en nu zitten we in de warmte in Colombia.

Vanmorgen schrokken we ons een hoedje, toen we ingepakt stonden om te vertrekken kwamen we tot de ontdekking dat de iphone kwijt was, shit!!! Dat beste apparaat is onze verbinding met de buitenwereld, verbinding met de ING bank, en kaart met gps, zonder hebben we echt een probleem. Alle tassen ondersteboven gehad, niets te vinden. Uhm, wanneer hebben we hem voor het laatst in onze handen gehad; bij de eerste, de tweede of de derde panaderia waar we gisteravond koffie met taart en koeken hebben gegeten? Op naar de eerste; het bleek wel dat 'ie daar niet was, er werd een beetje schaapachtig gekeken en gevraagd of we een telefoon wilden kopen, of dat we wilden bellen, NEE! Bij de tweede hetzelfde verhaal en bij de derde bleek wel dat 'ie daar gevonden was. YES!!! Vandaag wilden we eerst naar Mongui en daarvoor moeten we ongeveer 15 km terug. Om het een beetje afwisselend te houden hebben we besloten om een rondje rond het meer te maken, wel weer een heel stuk fietsen, maar wat een schitterende tocht! Door hele leuke dorpjes, waar Annemarie met een politieagent op de foto mocht, waar ze fantastische lekkernijen maakten en die we dus echt moesten proeven. Nu we toch aan het opbiechten zijn, hoe laks we zijn, kan ik ook wel vertellen dat Annemarie gister vergeten is om haar vest mee te nemen, goed dan rijden we nog 30 km en hopen we dat 'ie daar nog is, en ja hoor; it's our lucky day!!! Om 13.00 zitten we hier weer in Paipa, aan de ananas, onze was hangt hier lekker in het zonnetje op het binnenplaatsje te drogen en wij kunnen alleen maar genieten.

15 februari

Na hetzelfde fietsersontbijt als eergisteren weer op pad, hebben we alles? Oké, dan gaan we! Eerst weer een stukje dezelfde weg, na een kilometertje of 15 kwam er een Colombiaanse racefietser naast Arco rijden, die zo'n 20 km meegereden heeft, aan één stuk door heeft gepraat en het niet uitmaakte dat hij af en toe niet begrepen werd. Wij rijden altijd keurig netjes achter elkaar, zoveel mogelijk aan de rechterkant van de vluchtstrook, hij begon zijn verhaal dat we moesten uitkijken voor vrachtauto's en ander verkeer en kwam naast Arco rijden, af en toe half op de weg, druk pratend en gebarend, echt fantastisch. Op een gegeven moment moest hij een andere afslag nemen en reden we samen weer verder, leuk zulke ontmoetingen. Na een klim van zo'n 6 km kwamen we in Monguí aan, een leuk dorpje met de huizen in wit, rood en groen geschilderd, vorig jaar is dit dorp verkozen tot mooiste dorp van deze provincie. Gegeten in een soort schuur, een rondje gelopen, foto's gemaakt en toen we boven ff zaten, kwam er een vriendelijke jongen een praatje maken. Zoals veel mensen heette hij ons ook hartelijk welkom in Colombia, als we iets wilden weten of nodig hadden, konden we altijd even bij hem langsgaan en evt. wilde hij ons ook wel meenemen voor een wandeltocht. De mensen zijn hier echt zo ontzettend vriendelijk! Ook zijn we nog bij de specialiteit van het dorp geweest; een ballenmakerij/museum, erg leuk om te zien hoe de voetballen hier met de hand worden gemaakt. We slapen weer in een leuk huisje, altijd handig; de mevrouw van de touristeninfo is tevens eigenaresse van een hospedaje, dus daar slapen we dan ook, ondertussen zitten ze nu beneden te vergaderen.

16 februari

We lagen gisteren vroeg op bed want na een uur of 7 is er niks meer te beleven in het dorp, we hebben zo'n beetje 10 uur geslapen dus lekker uitgerust beginnen we aan de dag. Nog ff een rondje door het dorp om wat foto's te maken in de ochtendzon en toen kwamen we de twee Nederlandse jongens weer tegen die we eergisteren ook al ontmoet hebben. Leuk om weer even in het Nederlands ervaringen uit te wisselen. Ze zijn vier weken aan het backpacken in colombia en hebben ook alleen nog maar goede ervaringen. Ook kwamen we onder andere nog een Duits stel tegen dat erg enthousiast was over het feit dat we op de fiets aan het reizen zijn, veel mensen die we tegen komen zijn een beetje jaloers op onze manier van reizen, maar tot nu toe zijn we nog geen enkele andere reisfietser tegen gekomen.

De Colombianen zijn wel echte fietsers, zowel als sport als vervoermiddel. Overal zie je hier fietsers en ook vanochtend toen we naar beneden sjeesden vanuit Mongui, kwamen we zeker 100 racefietsers tegen die, op mooie fietsen en met fancy fietskleding, de berg op kwamen ploeteren.

Vanmorgen eerst een pittig stuk; veel onverhard of slecht asfalt met daarbij een paar listige beklimmingen. Gelukkig merken we dat de benen weer sterker beginnen te worden. Om 13 uur reden we het dorp binnen waar we geluncht hebben en even een uur uitgerust en gewacht tot de zon over z'n hoogste punt heen was (de zon staat tussen de middag loodrecht boven je en dan wordt het toch best warm). Daarna nog 2 uurtjes asfalt waarvan het eerste uur vrij veel klimmen, maar wel door een heel mooie omgeving (op de plekken van de steenkool en ijzermijnen na, want daar omheen is alles echt goor).

We zijn nu in Belen, een aardig dorp. Bij binnenkomst vroegen we aan twee motoragenten of er een hotel in het dorp is en vervolgens werden we onder politiebegeleiding naar het hotel geëscorteerd. En wat voor hotel; mega-de-super-sjiek, ongelofelijk wat een kamer, douche en vette flatscreen aan de muur!

Koffie

Koffie, of beter gezegd het bestellen ervan, heeft in elk land zijn eigenaardigheden.

Als je in Nederland een bak koffie bestelt, krijg je een kop zwarte koffie, met daarbij een melkcupje, een suikerzakje, een mini-spritskoekje en - als je echt heel veel mazzel hebt en je zit in een goed restaurant - een klein bakje slagroom en een klein glaasje amaretto.

Als je in Maleisië bent, bestel je "kopie", je krijgt dan koffie met een flinke scheut gecondenseerde melk, zodat je een soort zoete koffie met melk krijgt.

Tot nu toe hadden we in Spaanstalige landen het idee dat je om een "café con leche" moet vragen als je koffie met melk wilt en "café negro" of "café solo" voor een zwarte koffie. Hier doen ze dat anders: bestel je een "café", dan wil je een koffie met melk, maar dan ook nog iets erdoor wat het een zoetige smaak geeft. Een Nederlandse "koffie" is hier een "tinto", die komt dan in een klein - liefst plastic - bekertje met een inhoud van nog geen 100 cc, wat niet wegneemt dat hij heerlijk smaakt als je trek in koffie hebt.

Anne drinkt koffie zwart en ik met melk, dus als we koffie bestelden vroegen we om "un café negro y un café con leche" met het gevolg dat de mevrouw achter de balie je schaapachtig aankijkt, nog drie keer vraagt wat je precies wilt hebben en vervolgens met twee koffie met melk, of (erger nog) met twee zwarte koffie aankomt zetten.

Hier vragen om "café negro" is net zoiets als in Nederland vragen om een "cappuccino zonder melk", niet vreemd dat dat een nogal eigenaardige reactie oplevert, het is tenslotte een eigenaardige vraag.

17 februari

Vannacht heerlijk geslapen in ons chique bed en helemaal uitgerust weer wakker geworden. Als we de hoteldeur uitstappen en de volgende deur weer instappen, staan we in de panaderia, waar we dan maar ontbeten hebben.

Vanuit Belen moesten we eerst 16 kilometer klimmen, gelukkig was het een beetje bewolkt, zodat het niet zo koloniaals heet was. Leuke klim door een soort Oostenrijks achtig landschap. Het grootste deel van de klim reden we voor of achter een vrachtwagentje die telkens stopte om de melkbussen en kannen melk die de mensen (met de hand gemolken melk gevuld) die morgen langs de kant van de weg hadden gezet. Eenmaal over de pas kwamen we in een dorpje waar, zoals overal, de mannen al aan de pinten zaten, goed begin van de maandagmorgen zullen we dan maar denken.

Vervolgens kregen we een heel mooi landschap, waarbij er overal om ons heen een soort yucca-cactus-achtige planten groeiden. Daarna volgde een mooie afdaling, maar na 8 kilometer vonden we het toch wel eigenaardig dat de afslag die we moesten hebben nog steeds niet geweest was. Volgens de kaart moest de afslag een redelijk grote weg zijn. Voor de zekerheid toch maar even op de iphone gekeken waar we nu precies zaten: je raadt het al, we waren de afslag voorbij gereden en al 8 kilometer naar beneden gedenderd #*&%!!! Wij dus omgekeerd en de 8 kilometer weer omhoog geploeterd, tot we bij de gemiste afslag kwamen. Hier bleek ook waarom we em gemist hadden; het was een onverharde, zanderige weg vol met venijnige stenen.

Toch deze weg maar ingegaan tot we hobbeldebobbel uiteindelijk een afdaling kregen over 18 km steil onverhard naar beneden, lastig maar ontzettend mooi: eerst alleen de yucca-cactus achtige planten, maar naarmate we verder naar beneden kwamen werd de begroeiing steeds weelderiger totdat we door een soort van regenwoud reden. We reden langs een water wat geleidelijk veranderde van een kabbelende stroom helder water, in een kolkende bruine modderige watermassa (het had net geregend). Het pad waarover we fietsten leek soms ook meer op een beek dan op een weg, Sam en San kregen aardig op hun donder maar hebben het tot het eind volgehouden.

Uiteindelijk reden we een klein, fantastisch dorp binnen: veel authentieker krijg je het niet. Er is hier waarschijnlijk al in geen eeuwigheid een tourist geweest. Een plaatselijke politieagent (de politie is hier écht je beste vriend) wist ons naar een slaapplek te loodsen; een klein hotelletje waar we voor 4 euro pp een kamer hebben. Toen ik vroeg of er ook warm water in de gedeelde badkamer was, werd er een beetje meewarig duidelijk gemaakt dat dat niet het geval was. We doen het dus vandaag met een koude douche (= pijpje uit de muur waar een straal koud water uitkomt) maar omdat we een heel stuk gedaald zijn, is het hier ook niet meer zo koud als op 2700 meter en was die koude douche eigenlijk best te doen.

De plaatselijke middenstand gespekt met onze inkopen en daarna (do as the locals do) maar aan het bier gegaan. Kortom: vandaag een afwisselende, zware dag met ruim 90 - meest lastige - kilometers op de teller.

18 februari

Weer goed uitgerust en na een localontbijt (aardappelsoep, brood met eieren, kaas en een bakkie pleur) op voor de volgende etappe. Uhm, wat we gister nog niet geschreven hebben; de routeplanner wil je op geen enkele manier over de weg van vandaag en gister sturen, die laat je liever 300 km omrijden, dan dat 'ie je over deze weg stuurt, maar waarom makkelijk, als het ook moeilijk kan? Door de prachtige jungle, op een onverhard pad, een beetje klimmen, beetje naar beneden, soms wat meer klimmen en zweten, want we merken goed dat we weer wat lager zitten. Na een uurtje of 2 zitten we in het volgende dorp aan een ijsje, heerlijk! Ze hebben hier een zwembadje, maar we weten dat ons nog heel wat te wachten staat vandaag en hebben onze tijd hard nodig. Toch maar verder, dan. De eerstkomende twee uur zijn we 10 kilometer, meestal best heel steil, aan het klimmen geweest. Ongeveer halverwege de berg kregen we last van 'laagtevrees' je bent doodop en kijkt naar boven en zie dat je er nog lang niet bent.... Gelukkig voelen we ons goed en gezond en klimmen gestaag verder. Bovenop beloond met een prachtig uitzicht, de volgende 10 kilometer onverhard naar beneden gehobbeld, wat een slechte weg; kramp in onze handen van het remmen. Nog een stuk plat en in het volgende dorp aangegaapt en uitgelachen worden door de plaatselijke jeugd, die zien hier blijkbaar niet vaak twee van die gekken op een fiets. Na een uitgebreide almuerzo kunnen we er weer tegen, nog 35 km op asfalt, jippie! Als we het dorp uitrijden komen we langs een werkplaats waar de mannen stoppen met werken en naar Annemarie roepen: "Hé, daar hebben we de gringa". We zitten ongeveer op 2700 meter en we moeten naar 1100, dat moet geen probleem zijn, zou je zeggen. Maar na een stukje geleidelijk aan op en neer, gingen we alleen nog maar verder omhoog, op een gegeven moment waren we het redelijk zat, maar toen werden we beloond met een prachtige afdaling. Weer een leuk hotel gevonden, lekker gegeten, een beetje in de stad rondgebanjerd (wat een drukte, vergeleken met die gehuchten) en vroeg weer naar bed.

19 februari

Na de afgelopen 7 dagen elke dag gefietst te hebben, hebben we vandaag een dag rust genomen. Nou ja rust; vanmorgen weer om 7 uur uit bed om met onze slippertjes en korte broek (het is hier lekker warm) naar de markt te slenteren voor het ontbijt.

Een Zuid-Amerikaanse markt is een soort overdekte hal met daarin een heleboel genummerde kraampjes. De markt is opgedeeld in secties, zo heb je bijvoorbeeld de sectie groente en fruit, maar ook de sectie schoonmaak middelen en dus ook een sectie ontbijt stalletjes. Een soort open keukentjes met daaromheen een lange bar met krukken. Het standaardontbijt is gebakken ei met tomaat en ui, arepa (soort dikke maispannekoek) en koffie, best goed te narsen.

Daarna hebben we ruim de tijd genomen om de fietsen te ontdoen van het stof van de afgelopen dagen, lekker op de binnenplaats van het hostel.

's Middags hebben we gezellig in het centrale park een bakkie koffie zitten doen met een Nederlandse fietsliefhebber die hier met twee andere Nederlanders op vakantie is (niet aan het fietsen). We hebben genoeg fietsideeën gekregen voor de komende vijf lange vakanties, dus Jan en Albert, na deze vakantie is het gedoe nog niet voorbij ;-)

Ook werd het tijd om onze was maar eens een keertje echt te laten doen. Tot nu toe gaat het doen van de was als volgt: gooi je vieze was in de douche. Zet de douche aan voor de voorweek. Ga douchen en stamp met je voeten (zoals een soort van druivenpers) over de vieze was zodat het sop goed door de kleding mengt. (Over het algemeen is de afvoer deels verstopt zodat het sopwater goed de tijd heeft in de kleding te trekken) Herhaal deze procedure (als de tweede persoon gaat douchen). Laat bij de tweede maal het sopwater helemaal weglopen en laat de douche aanstaan tot er geen sop meer uit de kleding komt. Wring de kleding zo goed mogelijk uit en hang deze te drogen aan gordijnroeden, deurknoppen, haakjes aan de muur, kastdeuren, balkonhekjes (of een waslijn als deze aanwezig is). En klein detail; zorg ervoor dat je eerst je eigen zweet en stof door het doucheputje heb gespoeld.

20 februari

Sjonge, wat een relaxte dag vandaag, geen kilometer gefietst. Vanmorgen zijn we met de bus naar een naburig dorpje geweest, Barichara. We hebben al veel koloniale dorpen gezien, maar deze was weer super, alsof je zo 400 jaar terug in de tijd stapte en er elk moment een Spanjaard met hellebaard en zo'n grote Spaanse kraag om de hoek kon stappen.

Vanuit het dorp hebben we een wandeling van 2 uur gemaakt en daarna weer met het busje terug, ook wel weer leuk om in de bus te zitten. Daarna onze was weer opgehaald, gegeten en nu liggen we lekker in bed te koekebakken. Geen stress, morgen weer een dag......

21 februari

En wat voor een dag, nog relaxter dan gister, het lijkt wel echt vakantie! We hebben weer een busje gepakt, nu naar een waterval, echt een machtig mooi hoog gevaarte, schitterend! Lekker daar een beetje geluierd en weer teruggelopen naar de bushalte. Na onze almuerzo is Arco in het hostel een filmpje gaan kijken en heeft Anne lekker in het zwembad rondgedobberd, heerlijk leventje zo!

22 februari

We mogen weer. Om 6.30 naar de markt voor de nodige brandstof en op de pedalen. Zo'n beetje heel de dag gefietst en geen meter vlak; 100 km verdeeld over twee klimmen en twee afdalingen van elk 25 km. We zitten inmiddels op ong 1000m boven zeeniveau dus klimmen rond het middaguur betekent zweten en drinken.

Toen we binnenreden in bucaramanga maakte de stad een beetje smerige indruk, maar toen we savonds naar de wijk van restaurantjes en barretjes liepen bleek de stad toch ook gezellig en levendig te zijn. We hebben gegeten in een restaurant waar op dat moment ook een kinderfeestje werd gevierd waarvoor ongeveer 10 stel met elk een zwikkie kinderen aanwezig was, vermakelijk om te zien hoe hier de "upperclass" ook van alles verzint om maar niet onder te hoeven doen voor de anderen: de jarige op en top in princessenkleding. Eten en drinken in overvloed. Letterlijk een grote box van een kubieke meter vol met kado's en ouders die ondanks hun bevoorrechte positie vooral aandacht hebben voor hun smartphone dan voor hun medefeestgangers. Geld maakt ook hier niet gelukkig.

Vervolgens weer naar ons hotelletje geslenterd met een pitstop in de kroeg om de hoek, waar het gewone volk aan het bier zat; erg gezellig. De pratende papegaai en de hond die hamburgers en bier gevoerd kreeg maakten het helemaal af.

23 februari

Naar de panaderia voor een ontbijtje, vervolgens naar de markt voor een sappie. Een hele grote markt, vier verdiepingen keurig genummerde en gesorteerde kraampjes met vooral veel groente, fruit en vlees. Daarna gezellig nog even rondgeslenterd en weer richting hotel. Het is vandaag zondag, dus alle museums en bezienswaardigheden zijn gesloten. Om een uur of 11 dus vast maar vertrokken naar het volgende dorp; scheelt morgen weer een stukkie. Een leuk dorp, misschien door het feest, maar wat een gezelligheid. Overal hangen de kippen vrolijk te draaien aan hun spit en liggen de lappen vlees - soms herkenbaar, maar meestal van mysterieus onbekende origine - op de rokende bbq. Helaas is de enige hospedaje vol, volgens de eigenaar is er 8 km verderop nog een hotelletje aan de kant van de weg.

Na een soeppie dus nog maar een stukje verder. We volgen al een tijdje de rivier en aan en in de rivier zijn hele gezinnen met hun hele hebben en houwen neergestreken om gezellig met elkaar te zijn, muziekje erbij, we kijken jaloers toe.... Totdat we ineens een bord zien waarop staat dat er ook kamertjes te huur zijn, geen moment geaarzeld en 10 minuten later liggen wij in het water en hebben we een plek om te slapen! Heerlijk zeg om een beetje rond te kijken; op het vuur gaan hele pannen met soep (van die grote, die ze ook in kampgebouwen en in het leger hebben). Het zwembadje van ongeveer 6 bij 12 bomvol spartelende mensen.

We zitten nu op ons privé terras met uitzicht over het inmiddels lege zwembadje een ananas te slachten. Annemarie heeft uit onze boomgaard nog wat mandarijnen geplukt, maar deze bleken helaas veel te zuur. Zometeen maar weer klaarmaken voor de nacht en dromen over wat de reis ons morgen gaat brengen.

24 februari

Donders wat een hitte! Ik lig nu op mijn bed, het is 19.00, er staan twee ventilators te draaien en het is een graadje of 32.

We begonnen de dag weer vroeg, 6.30 op de fiets. Vandaag dalen we af naar de vlakte net boven zeeniveau en dat zullen we weten ook. Zelfs vlak fietsen zorgt binnen mum van tijd voor een lijf vol zweet. We slapen vandaag in San Alberto, een plaats die gezellig druk is. Geen enkele toerist komt hier met een andere reden dan een korte koffiestop met de nachtbus naar Cartagena, behalve wij dus.

Toen we aankwamen in ons "hotel" kwam de eigenaar gelijk aanzetten met ventilators, een opbergkast en zowaar zeep voor onder de - gelukkig koude - douche, heel behulpzaam allemaal. Eerst maar ns even een siësta. Daarna een pintje pakken in het dorp en juist toen we op wilden stappen, kregen we een pint aangeboden van een Colombiaan die aan onze tafel kwam zitten. Hij heeft ongeveer een kwartier in voor ons onverstaanbaar Spaans geprobeerd een gesprek aan te knopen en is daarna afgedropen. Hij zal wel geconcludeerd hebben dat we doofstom zijn, we hebben de hele tijd niets gezegd en alleen een beetje glazig zitten kijken, heel veel zin om moeite te doen hadden we trouwens ook niet bij een schaduwtemperatuur van 40 graden.

We hebben een Chinees gespot in het dorp! Bijzonder, want tot nu toe was elke eettent die geen kiptoko of bakkerij was inmiddels gesloten. Zelfs een pizzeria is hier zo exotisch dat de gemiddelde Colombiaan dat niet aandurft. Ook hier geldt "wat de Colombiaanse boer niet kent, dat vreet hij niet". Je eet smiddags een warme maaltijd met kip, rijst wat salade (vnl. ui) en een gebakken banaan en anders bekijk je het maar.

Maar het Chinese eten smaakte goed (weliswaar geen koe low yuk of babi pangang, maar tóch). Hopelijk houdt mijn buik zich vannacht rustig en breng ik niet teveel tijd door op onze brilloze toiletpot, die op ongeveer 80 cm van het hoofdeinde van het bed staat (Annemarie d'r kant).

25 februari

Nou, dat viel gelukkig niet tegen, aardig geslapen dankzij onze twee ventilators en Arco die zich rustig heeft gehouden. Om 6 uur zaten we bij de panaderia voor ons ontbijt en om 6.20 op de trappers, hopelijk zijn we een aardig eind op pad, voordat het moordstikkend heet wordt. Lekker vlak asfalt en zo zoeven de eerste kilometers onder onze banden door, wel erg saai na al het moois wat we gezien hebben, eigenlijk rijden we nu op de snelweg richting de kust. Zo'n beetje alle 115 km die we vandaag gefietst hebben zijn ze bezig om een tweede weg naast de bestaande weg aan te leggen, dus als het mogelijk was pakten we de weg waar het normale verkeer niet op reed en hadden we de weg voor onszelf. 10 kilometer voor het dorp waar we vannacht slapen kregen we allebei nog twee zakjes koud water van 'de mannen van de weg', daar word je dan zo blij van! Uiteraard het inmiddels weer vertrouwde praatje: waar kom je vandaan, waar ga je naartoe, uit welk land kom je en hoe duur zijn jullie fietsen?

Op de tv, die hier overal aanstaat is zoveel chaos en onrust vanuit Venezuela te zien, dat we vorige week besloten hebben om onze tickets om te boeken. We vliegen nu vanuit Medellín naar Curacao, hoe we in Medellín terechtkomen, zien we dan wel, maar ondanks dat het ons veel geld kost, is het toch wel een veiliger idee. Ook toen we gister een praatje hadden met een man, die er een week of twee geleden nog geweest was, bleek wel dat het verstandig is. Het geld is er geen reet meer waard en er is dus veel armoede en weinig te verkrijgen. Als rijke toerist ben je dan ook een mooie prooi.

Hier in Pelaya hebben we maar weer een bezoek gebracht aan de 'kipspeciaalzaak' van het dorp en slapen we in een kamer met een heuse airco, hier gaan we van genieten!

26 februari

167 km, saaie vlakke weg, veel vrachtwagens en wegwerkzaamheden, 36 graden in de schaduw. Ongeveer 6 liter pp gedronken en 300 ml geplast.

27 februari

Goed, het is duidelijk dat we het gister aardig zat waren. Bosconia, waar we terecht kwamen is een enorm stinkdorp met veel stof, benzinedampen en uitlaatgassen. We hebben het sjiekste hotel van het dorp opgezocht en in een kamer met airco de nacht doorgebracht en dat voor € 25,00 terwijl we nu een kamer met p-propeller hebben voor € 7,00 zo houden we het aardig afwisselend.

Omdat we al om ongeveer 13.00 in het dorp aankwamen, hebben we heel de middag de tijd gehad om het dorp te verkennen. Dit is het geboortedorp van Gabriel García Márques, de schrijver van het boek 100 jaar eenzaamheid (een aanrader trouwens, als je het nog niet gelezen hebt beslist de moeite waard om te proberen). Natuurlijk was het bijbehorende museum inmiddels opgeheven.

28 februari

En alweer om 6.30 op de pedalen, vandaag ging het fietsen als een tierelier, de zeelucht tegemoet. De laatste 90 kilometer tot eindbestemming Santa Marta met een gemiddelde van boven de 20 afgelegd.

Het laatste stuk reden we langs de kust van de Caraïbische zee en er hangt hier ook duidelijk een andere sfeer dan in de binnenlanden van Colombia. Aan de kust wonen meer creoolse mensen en het is hier nog meer swingende muziek, relaxte sfeer en natuurlijk eten uit de zee. Na een dag of 6 fietsen hebben we weer de beschikking over "decent food", dus bij aankomst eerst maar ns een gezond spaghetti menu met veel groente en 's avonds hebben we bij een Mexicaan gegeten die zelfs in Nederland zich niet zou hoeven te schamen.

Santa Marta is de oudste stad van Colombia en in het oude centrum van de stad is het een mix van oude koloniale huizen / gebouwen met nieuwbouw, allemaal erg levendig en gezellig.

1 maart

Vannacht heerlijk geslapen met de airco op 23. Toen we de kamer uitkwamen kwam de eigenaar van het hostel (een fietsliefhebber) een praatje maken over de fietsen, waar hij helemaal weg van was. Zoals gewoonlijk maar weer een beetje gelogen over de prijs en verder hebben we tips gekregen over het verkennen van de omgeving hier.

Daarna zijn we naar de Haciënda (landgoed) geweest waar Simon Bolivar het laatste stukje van zijn leven heeft gewoond en is gestorven. Bolivar was een belangrijke figuur voor de landen Bolivia, Ecuador, Peru, Venezuela en Colombia. Hij heeft voor onafhankelijkheid van de Spanjaarden gezorgd in deze landen. In elke stad in deze landen (voor zover we gezien hebben) is dan ook wel een Bolivarstraat, -plein en standbeeld te vinden en Bolivia heeft zelfs haar naam en de munteenheid (Bolivianos) aan de beste man te danken.

In de loop van de middag hebben we voor de eerste keer deze vakantie aan het strand gezeten; strandstoelen huren, overkapping voor de schaduw, bierverkopertje op 6 meter afstand en de - hier lekker koele - Caraïbische zee binnen handbereik, wel vol te houden. 'S avonds weer naar de Mexicaan voor knoflookgarnalen, heerlijk malse biefstuk, nachos met guacamole en mangosaus, mmmmmmmm. Heerlijk zo'n fietsvakantie; onbeperkt eten en nog afvallen ook, daar kan geen herbalife tegenop.

Er hangt in de stad trouwens een opgewonden sfeer ivm het naderende carnaval. Overal verkleedspullen, nepwimpers, bussen schuim (die de mensen op elkaar spuiten) en regelmatig worden we overvallen door een soort halfnaakte zwarte pieten die om eten vragen (zoals in America kinderen langs de deuren gaan om snoepgoed). Hier moet de zwarte pieten discussie nog gevoerd worden.

Zometeen weer lekker naar ons bedje, morgen willen we weer vroeg vertrekken.

2 maart

Om half 7 onze hostelbaas gewekt uit z'n hangmat om voor ons de deur open te doen, langs de panaderia en na 84 km op een idyllisch strandje beland aan de Caraïbische zee, geweldig wat een plek! De route hiernaartoe was al geweldig, aan de ene kant begroeide bergen en aan de andere kant de kust, wat een voorrecht om hier te mogen fietsen. Echt een relaxed hostel gevonden met zwembad, een hele grote kamer en bijna aan zee; ons geluk kan niet op! daar hebben we dus lekker van genoten. Dit is echt zo'n hostel met veel toeristen en alles is dan ook op-en-top geregeld, 's avonds na een overheerlijke pizza en een geweldig stuk brownie met ijs zaten we dan ook relaxed op een loungebank een beetje rond te kijken en zagen we de twee Nederlandse jongens van 16 februari weer, kijk da's nog es gezellig!

3 maart

Ook het ontbijt is hier perfect geregeld, lekker een buffet. Ongelofelijk, we knallen bekant uit elkaar van alle pannenkoekjes, stukken brownie, rosiebosies (dat snappen de Stehouwers wel), fruit, sapjes, koffie, wat een overdaad aan lekkere dingen! Relaxed met een grote R.

Na het ontbijt hebben we een Coco-workout gedaan, onder begeleiding van onze Hollandse reisgenoot: met zeven man/vrouw in het zand opdrukken, squatten met een stuk palmboom op je nek, sit-up's in het zand. Weer helemaal fit konden we vervolgens de rest van de dag genieten van de zee, de golven, het zwembad, een super kip-salade met verse passievruchtensap en het dulce far niente. Als er in het vervolg ooit nog iemand beweerd dat je beter niet naar Colombia kan gaan, ben ik genoodzaakt hem of haar tegen te spreken.

Een aantal jaar geleden werd deze streek nog wel geregeerd door de guerrilla, maar inmiddels is het helemaal veilig en is de regio begonnen zich te ontwikkelen als toeristische plek. Het voordeel is dat er nu nog niet hele hordes backpackers zijn (de meesten, en met name de Amerikanen durven gelukkig nog niet) er heerst een zeer ontspannen sfeer en alles is nog onbedorven en goedkoop. Mocht je ook willen, wacht niet te lang tot het druk en onbetaalbaar is.

's Avonds liepen we naar het restaurantje voor een pizza, maar onderweg zagen we dat onze Hollandse reisgenoten bezig waren met de voorbereidingen voor een bbq, en werden we gevraagd om aan te schuiven. Ze hadden ook een aantal Duitse en Argentijnse deelnemers opgetrommeld, dus dat was een gezellige bedoeling; lekker primitief. Aardappels poffen, drie vissies, een homp vlees van 1,6 kilo en een schaal met salade. Het vlees bleek iets taaier dan van te voren gedacht, maar smaakte voortreffelijk. Afgemaakt met een gebakken banaan en een wijntje kon het niet meer stuk.

4 maart

Another day in paradise. Opstaan, ontbijten en daarna in de hangmat - die door de verkoelende zeewind zacht heen en weer gewiegd werd - een boek lezen. Aan het begin van de middag hebben we gedag gezegd tegen de Hollandse bbq-initiatiefnemers en zijn we weer op de fiets gestapt. Twee uurtjes fietsen langs de Caraïbische zee, tussen de palmbomen en bananenplantages. Als tussenstop een kokosijs en uiteindelijk een hotelletje bij de ingang van NP Tayrona gevonden. Morgenochtend zullen we bij het opengaan van het nationaal park beginnen met een wandeling langs - volgens de reisgids - de mooiste stranden van het land.

Eerst nog even een nachtje slapen in een hotelkamertje met korting omdat de tv het niet doet. Op alle dikke flatscreens en oude beeldbuizen die we tot nu toe tot onze beschikking hadden hebben we in totaal al 0 minuten tv gekeken, dus we kunnen nog wel een avond zonder.

5 maart

It's a beautiful day..... de zo'n scheen nog niet, maar wel drie druppels regen. Vandaag dus naar het nationaal park, we hebben geslapen in een hotelletje voor de ingang van het park, en staan om 8 uur te trappelen om erin te mogen. Heerlijk om niet op het busje te hoeven wachten, maar lekker de eerste kilometers met het fietsje te kunnen doen, super die vrijheid en onafhankelijkheid. We rijden door een jungle en genieten van al het moois om ons heen, toen het asfalt ophield onze fietsen gestald en te voet verder. We lopen nu door de jungle, zien hagedisjes, vogeltjes en horen aan de andere kant het gebulder van de Caraïbische zee, vervolgens zien we het ene na het andere prachtige strand, we komen echt woorden tekort om te omschrijven hoe ontzettend mooi het hier is, hopelijk zeggen de foto's genoeg.... We hebben deze hele dag lekker afgewisseld met lopen, zwemmen, foto's maken en voornamelijk genieten. Om 5 uur moesten we het park uit zijn en dat hebben we dan ook maar net gehaald. Op de terugweg nog een paar apen gespot en één of ander groot cavia-achtig beest. It was a beautiful day!!!!

6 maart

En nu weer kilometers maken.... Het stuk weer terug richting Cartagena, vandaag voor het eerst nog twee andere vakantiefietsers gezien, maar door een dubbele tweebaansweg niet echt de mogelijkheid gehad om een praatje te maken, jammer hoor! We zitten al dáááágen zonder WI-FI en hebben dus ook de kaart van de komende dorpen niet kunnen laden, dat is dus een mooie reden om de Mc Donalds in Santa Marta met een bezoek te vereren. Onderweg al bedacht om een lekkere Mc Flurry te nemen, maar welke smaak? Of toch een Sunday? Oei wat een dilemma.... Gelukkig (nee, eigenlijk helemaal niet!) kwamen er om 9.00 uur 's ochtends nog geen ijsjes uit de machine, dus moesten we het maar met een bakkie koffie doen, jammer hoor! Internet wilde ook niet helemaal meewerken, dus hebben we eigenlijk voor niets 10 km omgereden. Na 139 km, waarvan de helft over een soort Afsluitdijk, zitten we in Barranquilla en hebben we een hotel met WI-FI, lekker hoor om weer 'es verbinding met Nederland te hebben!

Verkiezingen

Degenen die eens in Zuid Amerika gereisd hebben zullen het ongetwijfeld weten: in al deze landen lijkt het alsof er altijd verkiezingen zijn. En zo ook op dit moment in Colombia. Overal langs de weg hangen grote reclameborden met de hoofden van de kandidaten van alle verschillende deelnemende partijen. Zit je net lekker op straat van je ijsje te genieten; komt er een auto met grote boxen op zijn dak langs waaruit op zeer grote geluidssterkte reclame komt schallen voor een van de kandidaten. Langs de meest mooie wegen staan met grote letters de namen van politieke partijen op de rotsen gekalkt.

Hier betekent stemmen nog iets. Waar wij in Nederland op de dag van de stemmingen ff snel de stemwijzer invullen of onze keuze baseren op het wel of niet af willen trekken van de hypotheekrente of het probleem of we nu op ons 65e of 65e en 1 of twee maanden met pensioen kunnen, gaat het hier nog echt ergens om. Moet er een leerplicht voor alle kinderen komen, hoe moeten we omgaan met corruptie, hoeveel macht moet het leger hebben; vragen die er écht toe doen.

Waar in Nederland zelfs de minister president al "niet zoveel heeft met visie", laat staan dat de gewone burger zich een reet interesseert voor politiek en de gemiddelde burger òf niet stemt òf datgene stemt wat het gunstigst lijkt uit te pakken voor zijn eigen portemonnee, zijn de mensen hier nog blij met hun stemrecht. Na jaren van niet gehoord te worden, zijn de mensen al dolblij dát ze kunnen stemmen. Dit zet mij wel even aan het denken om me in het vervolg meer bewust te zijn van mijn verantwoordelijkheid, ook wat betreft stemmen. Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik de laatste keer niet eens de moeite heb genomen naar de stembus te gaan......

7 maart

De vaart erin.

Vannacht redelijk geslapen, alleen trok de airco het niet helemaal dus het was een beetje warm. Maar na het zien van opvallend veel bedelaars die op straat liggen te slapen, zullen we hier verder niet moeilijk over doen. Vanmorgen eerst gewerkt aan ons cholesterol: zoals gewoonlijk weer twee eieren naar binnen gewerkt met brood, koffie en sap. Daarna op de pedalen.

Het eerste stuk was het nog een beetje bewolkt, dus wel comfortabel fietsen. Halverwege zijn we gestopt bij de "volcan del totumo", een twaalf meter hoge kegel van hardgeworden modder met in de krater de vloeibare modder. Je kon een modderbad nemen, maar op het moment dat wij er waren, waren er ook twee bussen met schoolkinderen dus de krater zat propvol. Een drukte en geschreeuw van jewelste, maar erg leuk om te zien. Daarna kwamen we nog twee fietsers tegen dus gezellig even kunnen kletsen, pas de tweede keer dat we andere fietsers spraken. Deze fietsers hadden het voornemen om voor 5 dollar pp per dag te leven, iets wat ons bij lange na niet lukt, maar zij zijn dan ook een jaar aan het fietsen, dus dan moet je wel een beetje zuinig aan doen.

Omdat het fietsen vandaag weer zo lekker ging, zijn we gelijk doorgejakkerd naar Cartagena, waar we nu dus zijn, een geweldige stad w