15 feb 13.43
We zijn inmiddels meer dan 36 uur onderweg en hebben nog ongeveer 5 uur te gaan. Op zich gaat alles tot nu toe nog redelijk relaxed. Wel zijn er achter dat overstappen met twee dozen, vier losse tasjes en twee fietsen (verpakt in een grote doos) lastiger is dan reizen met alleen handbagage.
Na gisteren afscheid te hebben genomen van de pa's en ma's, hebben we het volgende beleefd:
Vlucht 1: Amsterdam - Detroit (put your hands up for Detroit, I love the city), vlucht zat niet vol, dus lekker de ruimte, beetje jammer dat we in Detroit eerst uit moesten checken met alle spullen, om vervolgens 50 meter verderop weer in te checken
Vlucht 2: Detroit - Atlanta; volle vlucht , we konden niet naast elkaar zitten, allebei een halve plek omdat we naast een nogal stevige Amerikaan zaten, gelukkig maar een vlucht van twee uur. We hoefden voor de volgende vlucht gelukkig niet zelf de fietsen naar het volgende vliegtuig te vervoeren.
Vlucht 3: Atlanta - Buenos Aires; een vlucht van 9 uur tegen de tijd in, heerlijk geslapen. Omdat onze visa op de een of andere manier niet in orde waren, gingen we als laatste aan boord van een stampvol vliegtuig. We moesten op de achterste rij, maar deze was nog bijna leeg! Met z'n tweeën hadden we 5 stoelen, heerlijk liggen pitten dus. Onze bejaarde, met een loep lezende, hardhorende, vermoedelijk licht dementerende buurvrouw had speciaal voor de valentijn haar hartjesoorbellen aangetrokken, lief hor...... In Buenos Aires voelen we ons meteen thuis, heerlijk die Spaanse taal en de warmte die als een deken over je heen valt. We moeten naar een ander vliegveld zo'n 40 km verderop, maar we krijgen er inmiddels handigheid in. Alle spullen dus in de bus voor deze tocht naar de andere kant van de stad. De mensen zijn hier heel vriendelijk en ontspannen. Op dit moment zitten we te wachten op de vlucht van Ushuaia naar Trelew, wordt vervolgd......
16 feb 17.50
Vlucht 4: Buenos Aires -Trelew; korte vlucht, wel een vol vliegtuig dus weer niet erg ruim
Vlucht 5: Trelew -Ushuaia; het laatste stukkie, uiteindelijk heeft iedereen een plekje en is het vliegtuig vertrokken. De aankomst in Ushuaia is erg spectaculair, vanuit het vliegtuig hadden we een super mooi uitzicht over de besneeuwde bergtoppen, de stad en het Beagle-kanaal. Na meer dan 48 uur onderweg stappen we eindelijk uit in Ushuaia
Ongeveer een uurtje bezig geweest met het in elkaar zetten van de fietsen; ze hebben de reis super doorstaan, bij aankomst zitten ze nog steeds goed in het bubbelstjesplastic en daaromheen de dozen. Hier worden we blij van! Ik had er best een beetje over in m'n rats gezeten of de fietsen wel goed aan zouden komen na al die overstaps.....
Nog ff snel een pizzaatje naar binnen gewerkt en vervolgens heerlijk geslapen in ons hostel.
Vandaag hebben we eerst maar ns even een stukje gefietst, een kilometer of 30. Het is hier echt heel mooi om te fietsen. Mooi uitzicht over de bergen en het kanaal. Vanmiddag nog even boodschappen gedaan en wezen pinnen. Vervolgens hebben we al onze tassen weer ingepakt; het is nog best lastig om alles zo in te pakken dat je niet 8 tassen door hoeft te zoeken als je iets wilt hebben, maar over een paar maanden zullen we vast blindelings de weg weten in onze spullen......

16 februari
Eerst lekker anderhalf ontbijtje naar binnen gewerkt (één was een beetje te weinig voor ons, dus hebben we nog een extra bord in beslag genomen...) en toen op de fiets in de richting van het natuurpark en het treintje. Wat een prachtige tocht, we hebben al aardig wat reisverslagen gelezen en foto's gezien, maar om het in het echt te beleven is 100x beter!!! Op de terugweg langs de supermarkt en tussen de middag lekker gekookt in het hostel. 's middags nog wat in het stadje rondgelopen, prachtige foto's aan de kust gemaakt en geprobeerd om de foto's op de site te zetten (wat dus ff niet ging lukken) maar wel een verhaaltje geplaatst. Na het eten nog een superlekker ijsje op en weer ons bed in.
17 februari
En weer 3 ontbijtjes met z'n tweeën op, de fiets gepakt en nu de andere kant opgereden tot de wereld echt ophield.... Prachtige tocht langs de kust, op de terugweg helaas nog een buitje, maar da's goed tegen het stof en daarna scheen de zon weer volop! Nog even wat inkopen doen, eten koken en na een uurtje siësta naar het museum. Eerst nog getwijfeld, want we vonden het best duur (stelletje Hollanders) toch maar gedaan en het was echt ontzettend leuk! Het museum was in de oude gevangenis en elke "vleugel" had z'n eigen thema. Echt gaaf om te zien hoe de oorspronkelijke bewoners hier leefden en later de gevangenen. Ook waren er nog een paar gangen ingericht als tentoonstelling met schilderijen. Echt de moeite waard dus! Net de tassen ingepakt, nog wat laatste boutjes en schroefjes vastgezet en dan weer lekker naar bed.
18 februari
Maar weer als vanouds begonnen met de drie ontbijtjes. We waren wat aan de vroege kant, maar vandaag mogen we eindelijk beginnen aan het echte werk. Vandaag 106 kilometer afgelegd van Ushuaia tot Tolhuin. Een onwijs mooie tocht door een soort van oostenrijkachtig landschap. Annemarie heeft zo'n beetje heel de weg met een grote smile op haar gezicht zitten te genieten, wat een prachtige rit! Er waren wel een aantal lange klims, waar het zweet je uitbrak, maar een voordeel van een rottige klim is......... Dat je ook weer naar beneden gaat! De fietsen gaan super, met 50 berg af liggen ze als een huis op de weg. Het was dan ook een prachtige dag met een strakblauwe lucht, her en der een wolkje en we zijn dan allebei ook aardig verkleurd. Onderweg kwamen we een heel aantal fietsers tegen, waarvan we meerdere malen het advies kregen om in de panaderia (=bakkerij) te gaan overnachten. Het bakkersmeisje kwam al naar buiten om ons welkom te heten en daar kregen we een muffige kamer gewezen waar we gratis een matras kunnen gebruiken. Er slapen twee andere jongens op de kamer, een uit Duitsland en een uit Portugal, aan het begin had ik er een beetje moeite mee om alle spullen zomaar achter te laten zonder dat we de boel op slot kunnen doen, maar laten we er maar vanuit gaan dat iedereen goede bedoelingen heeft.
De panaderia is het hart van Tolhuin, het hele dorp komt hier zoetigheden kopen en eten en daarbij drinken ze dan een soort van vage thee. Erg gezellig om een beetje te zitten, snoepen en mensen te kijken.
19 februari
Slapen in een dorm is ook niet alles; de ene kamergenoot lag een groot deel van de nacht te snurken of op z'n minst zo luidruchtig te ademen dat het ons de halve nacht wakker hield. En tot overmaat van ramp heeft onze andere kamergenoot de halve nacht aan zijn handen en benen lopen krauwen en wrijven; we waren al bang dat hij last zou hebben van bedwantsen of vlooien (wat ons gezien van de toestand van ons slaaphok en de verzorging van onze kamergenoten het meest waarschijnlijk leek), maar achteraf bleek hij een mysterieuze allergieaanval te hebben, welke ons dus de andere helft van de nacht uit onze broodnodige slaap hield. We stonden dus niet helemaal fris en fruitig op. Vervolgens zijn we in de panaderia gratis wat broodjes en koffie wezen drinken met een sappie erbij. Daarna hebben we onze tassen weer ingepakt, aan Sammie en Sannie (zo heten onze fietsen) gehangen, hebben we afscheid genomen van onze gulle gastheer (speciaal voor dergelijke gelegenheden hebben we wat kleine souveniertjes uit Nederland meegenomen) en zijn we weer op de pedalen gegaan.
Een mooi stukkie fietsen: deels wind mee, vrij plat en asfalt. Weer een heel ander landschap dan gister, nu dus ook geen echte klim en afdalingen, maar heerlijk glooiende wegen. Onderweg heel de familie van Jorge (spreek uit "gorge", zie Baas in eigen bos :-)) gezien. 107 kilometer afgelegd en daarna een hotelletje gevonden in Rio Grande. Een vrij zouteloze stad, waar we onze toevlucht weer genomen hebben tot de panaderia, omdat de bekendste en meest geliefde eettent/bar tijdelijk gesloten bleek te zijn. Nog ff snel boodschappen gedaan en nu zitten we bij de kachel de dag te resumeren en de volgende dag uit te stippelen.

20 februari
Ontbijtje bij de panaderia, en wat voor één!!! We hebben zitten smullen van koekjes, taartjes, vruchtjes, sappie, bakkie koffie en broodjes. Gelijk nog wat extra broodjes bijgekocht en deze klaargemaakt voor onderweg. 't Is echt leuk om zo te reizen, mensen vinden het leuk om een praatje te maken en je kan van alles maken. Weer op de fiets gesprongen en voornamelijk in het zonnetje gereden, meestal wel zij- en tegenwind, dus het ging allemaal niet zo snel als gister, maar ja; voorlopig nog alle tijd :-). Onderweg was het wel een kale vlakte, maar één dorpje tegengekomen wat bestond uit een tankstation en een paar aftandse huisjes. We zijn net over de grens Argentinië uitgegaan en hebben in een stukje niemandsland ons tentje opgezet. Lekker gekookt, gegeten en straks alles klaarmaken om te gaan pitten. Het is echt onbeschrijfelijk hoe heerlijk het hier is. Midden in de natuur, de zon schijnt nog lekker en vanuit de tent uitzicht op een kale vlakte met op de achtergrond de oceaan.

21 februari
Om ongeveer half 7 wakker, lekker ontbeten, alle spullen ingepakt en om half 8 sprongen we weer uitgerust op onze makkers. Op naar de grens om Chili in te gaan. Gelukkig geen probleem dat we een nacht "nergens" waren..... Na alle benodigde stempels, ondervragingen over vers voedsel wat we bij ons hadden (onze drie appels moesten we gelijk opeten en de klokhuizen moesten worden ingeleverd) en het doorzoeken van onze tassen konden we naar het winkeltje om voor 3 dagen eten in te slaan, want voorlopig komen we geen dorp tegen. Helaas ging de winkel pas om 10 uur open, ook al stond er op het bordje half 9 en zeiden ze bij de douane 9 uur.... Ach ja, heerlijk toch dat het niet zo geregeld is, als in Nederland. Gauw weer verder, want we krijgen ongeveer 150 kilometer kale vlakte met gigantische tegenwind voor onze kiezen. We wisten dat uit verhalen, niemand zei dat het makkelijk zou worden, maar dat het zo afzien zou zijn, konden we onszelf in Nederland niet voorstellen. In Nederland waait het ook weleens, maar dit is een constante keiharde wind met regelmatig nog een windvlaag eroverheen. We reden ongeveer 5 kilometer per uur en werden soms half van onze fietsen afgeblazen. Na ongeveer 50 kilometer op zoek naar een plekkie voor de nacht, makkelijker gezegd, dan gedaan. Ergens ons tentje geprobeerd op te zetten, maar die waaide al bijna weg, dus dat was ook geen optie. Nog maar een stukje verder ploeteren, op de kaart stond een dorpje, dus hoopten we dat we daar ergens konden slapen. Helaas woonde er in het dorp niemand meer en lagen de ruiten uit de huizen. Inmiddels nog wel een andere fietser uit Venezuela tegengekomen en met hem (Juan) hebben we een soort houten schuurtje gevonden wat op instorten stond, maar wat voor ons prima was. Gezellig gekokkereld, gekletst en toen lekker onze slaapzakjes in.

22 februari
Door de wind was het best nog wel een herrie, dus we hebben wel 'es lekkerder geslapen. Om half 7 onze spulletjes maar weer gepakt, want hoe eerder op de fiets hoe beter. 's ochtends is de wind namelijk nog het minst hard. Na een uur of twee begon de wind weer een beetje op gister te lijken, dus gingen de kilometers niet zo snel. Onderweg kwamen we nog twee nederlandse jongens tegen, zij hadden lekker windje mee. Zij zijn zo'n 20 maanden geleden op de fiets vertrokken vanuit Alaska!!! Toen we in een soort houten huisje nog wat zaten te eten, ging het opeens plenzen, gelukkig zaten we droog en konden we op ons gemakkie nog een beetje uitrusten. Toen de bui over was gingen we weer op pad, maar na een paar kilometer kreeg Annemarie een lekke band (NEE!!!!!) en niet zomaar één, nee het waren twee scheuren van ongeveer een halve centimeter, dat gaat niet goed, zo. Hop, plakken maar! Nog een stukkie gefietst en weer een prachtplek gevonden voor ons tentje. Weer lekker gekookt, nog wat gerommeld en zo lekker slapen. Morgen weer vroeg op voor de laatste 50 kilometer naar de bewoonde wereld!
23 februari
Vroeg op om de tè harde wind nog een beetje voor te zijn. Om 6 uur snel alles ingepakt, ontbijtje op en snel de fietsen opladen..... Helaas! De voorband van Annemarie stond weer leeg, maar weer plakken, dus. bij het afbreken van de tent dacht ik "wat zitten er nou voor witte pluizen op de tent, maar bij een tweede inspectie bleek dit ijs te zijn, niet zo gek dus dat we aan het begin van de nacht een beetje koude voeten hadden en dat we niet naar buiten durfden om te plassen....... Om een ongeveer half 8 weer klaar voor vertrek, keiharde wind tegen. Gelukkig is het landschap inmiddels wat aan het veranderen, hoe verder we komen des te mooier het wordt! Prachtig met de kust aan de linkerkant en aan de andere kant wat lage begroeiing. Heerlijk om hier te kunnen fietsen, maximaal genieten! Nu we ook af en toe es wat meewind hebben is ook wel errug prettig :-) uiteindelijk rond 2 uur in Porvenir aangekomen voor de boot naar Punta Arenas. Deze gaat pas om 7 uur, dus eerst lekker in een snackbar een frietje op, mmmmm dat gaat er wel in! Nog een kilometertje of 5 naar de pier. Daar was alleen alles nog dicht en buiten was het ijskoud, gelukkig kregen we een praatje met een supervriendelijke man en mochten we in zijn kantoortje wachten, ons opwarmen en kregen we een bakkie koffie! De mensen zijn hier echt allemaal heel vriendelijk en behulpzaam. In het dorpje was Arco nog even een boekwinkel ingegaan voor een reisgids voor een gedeelte in Chili waar we nog willen gaan fietsen, maar die had hij niet. Hij had wel een ander boekje, maar dat was van hemzelf dus heeft 'ie daar het één en ander uit gekopieerd voor ons, fantastisch toch?!!
Daarna heerlijk geslapen in hostel Keoken, ook weer supervriendelijke mensen, erg behulpzaam, de eigenaar sjouwde zelfs onze fietsen naar boven. Het is echt bizar hoe je kunt genieten van een warme douche, warm eten en een warm en zacht bed; we zullen in Nederland nooit meer klagen ;-) !
Ps foto's plaatsen met de iPad gaat niet goed, hopelijk kunnen we binnenkort op een pc, al maken we niet zo heel veel foto's, want stoppen met de harde wind is geen optie, dan kom je niet meer op gang, en het toestel waait uit je handen......

24 februari
Vannacht trouwens nog genoten van een hamburger, we kwamen rond half 12 's nachts aan en hadden honger. Toen Anne lekker aan het douchen was is Arco nog ff een dineetje wezen scoren! Lekker hoor!!! En wat voor één, ongeveer 20 centimeter doorsnee..... Fantastisch! En inderdaad daarna heerlijk geslapen onder een dikdonzen dekbed, het ontbijt was ook weer geweldig, warme broodjes, koffie en koekjes en gebakjes. 't Is maar goed dat we af en toe een stukkie fietsen, anders kwamen we moddervet terug :-) Helaas kunnen we hier maar één nacht blijven, dus Arco op zoek naar een nieuw plekkie en Anne d'r band fixen, want gister moesten we om de twee uur bijpompen. Blijkt ook het ventieletje nog lek te zijn..... probleem opgelost! Boel weer ingepakt en naar een hostel twee blokken verderop verkast. Hier hebben we zo'n beetje een compleet huis met tuin tot onze beschikking, fijn hoor! Lekker even een wasje gedaan, want drogen met het zonnetje erop gaat prima en vanmiddag lekker de stad in. Alvast wat boodschappen gedaan voor de komende dagen, een beetje rondgeslenterd, lekker sfeer geproefd en genoten van het vrije gevoel! Echt super om zo te genieten van alles. Vanavond hebben we weer lekker zelf gekokkereld en gezellig met een wijntje erbij gegeten. Net wat fotootjes op de site gezet,verhaaltje bijgewerkt en zo weer lekker tukkie doen.
25 februari
Ontbijtje op en toen hebben we de fietsen een grote beurt gegeven, daar waren ze wel aan toe! Lekker alles schoongemaakt, alles weer gesmeerd en nu rijden ze weer als een zonnetje!!! Vanmiddag nog met de bus naar een Mall (heel groot winkelcentrum) geweest en daar de Lonely Planet van Chili gekocht. Onze plannen zijn een klein beetje veranderd, we dachten meer aan de argentijnse kant te blijven, maar waarschijnlijk gaan we toch wat meer een de Chileense kant verder, dus dan is het we handig om daar ook een reisgids van te hebben. Het was ook wel weer erg leuk om met de bus te reizen, 't voelde gelijk weer vertrouwd aan. Vanavond zijn we lekker uit eten geweest, want de eerstkomende dagen zijn we weer een beetje uit de bewoonde wereld....
Nog een nachtje heerlijk in een bed geslapen in onze warme kamer onder een laken, twee dekens en een dekbed. Overal waar je komt staan gaskacheltjes te loeien, dus binnen krijgen we het niet koud. Echt een beetje wintersportgevoel als je vanuit de kou buiten met de gloei op je wangen in de warmte binnen zit.
26 februari
Weer een heerlijk ontbijt naar binnen gewerkt en daarna alles ingepakt en de fietsen weer opgetuigd met onze tassen, vandaag vertrekken we voor de volgende etappe richting Puerto Natales. Al snel hadden we twee honden achter ons aan lopen die ongeveer tien kilometer met ons meegerend zijn, stelletje volhouders. Uiteindelijk lieten ze ons toch alleen en hebben we een daagje heel relaxed gefietst; windje half mee, vaak de zon erbij en een geplaveide weg, makkie dus, zeker vergeleken met vorige week. Onderweg weer een stuk of vier koppels fietsers tegengekomen die ons tegemoet kwamen, altijd hetzelfde verhaal; remmen, stoppen, "ola que tal" (hoe gaat t'ie), "bien y usted" (goed en jullie?), "de donde son" (waar komen jullie vandaan?), holanda, en dan vervolgens verder in het Engels, of Nederlands al naar gelang waar de anderen vandaan komen. Gespreksonderwerp 1: de wind, gespreksonderwerp 2: plaats van start en einde, gespreksonderwerp 3: de panaderia (zie 19 en 20 februari). Honderden kilometers boven tolhuin gaan al de geruchten over een soort van hemel op aarde met een warme douche, gratis slapen en onbeperkt gratis brood en banket eten. Als je ooit van plan bent om in zuid amerika te gaan wonen, kijk uit met het gratis onderdak en eten verlenen aan fietsers, het wereldje is klein, de verhalen gaan snel en voor je het weet kom je er niet meer vanaf en vreten ze je arm........
na bijna 90 kilometertjes weer een goed plekkie voor de tent gevonden en nu zitten we lekker in de zon te lezen / typen en te relaxen, best vol te houden zo!
27 februari
Was verrekte koud vannacht! Heel de tent was dan ook bedekt met een laag ijs.... Gelukkig scheen het zonnetje om half 8 al, maar voordat de tent ontdooit en bijna droog was, was het al rond een uur of 10. Tassen weer op de fietsen gehangen, om vervolgens na een half uurtje trappen een bakkie te doen bij een soort van winkeltje aan de kant van de weg. Daar onze watervoorraad weer bijgevuld en een praatje gemaakt met een stelletje toeristen. Altijd leuk hoe mensen reageren als we vertellen wat we aan het doen zijn. Ook onderweg hebben we veel bekijks, worden we regelmatig op de foto gezet en iedereen wil weten waar we begonnen zijn, waar we naartoe gaan en uit welk land we komen. Auto's, bussen en vrachtwagens toeteren als we langskomen en de mensen erin zwaaien vaak naar ons. Errug leuk allemaal!!!! Vandaag weer een makkie, na onze relaxte start hadden we niet verwacht dat we toch nog ruim 100 km zouden rijden. Het weer zat dan ook wel super mee, want waar de bomen schuin stonden van de (tegen) wind, waaide het vandaag nauwelijks, heerlijk kunnen fietsen, dus! Aan een meer een plekkie voor het tentje gevonden met als gezelschap een flamingo en een stelletje eenden, al het laatste vocht uit de tent laten verdampen, ons potje gekookt en nog even lekker in het zonnetje chillen! Echt weer genieten dus!!
28 februari
Op het gemakkie wakker worden, want de tent droogt/ontdooit toch niet als het zonnetje nog niet schijnt. Wat ben ik toch blij met m'n iPadje! Echt superhandig om gelijk even onze belevenissen neer te typen, zo vergeten we niets en kunnen we alles kopiëren en op de site plakken als we weer ergens internet hebben. Onwijs handige uitvinding! echt ook leuk dat zoveel mensen ons volgen en af en toe 'es een berichtje via het gastenboek of facebook achterlaten, da's altijd het eerste waar we naar kijken als we weer verbinding hebben. Daarna nog even de mails lezen en eventueel reageren, ideaal om elkaar zo een beetje op de hoogte te houden! Het tentje is zo'n beetje droog, dus op voor de laatste kilometertjes naar Puerto Natales.
Eerst ff een bakkie doen en een hostelletje uitzoeken voor de komende twee nachten, weer een leuk kamertje gevonden, nog even de tent laten luchten, het dorpje verkennen. Wel een hoog Gore-tex gehalte, dit was vroeger een rustig vissersdorpje, maar met al die toeristen die naar Torres del Paine willen, is het nogal toeristisch geworden. Wel heb je hier prachtige natuur en uitzicht op een mooi meer en besneeuwde bergen, echt imposant :-). 's avonds hebben we toch ontzettend lekker gegeten!!! De een garnalen en schelpdieren in een heerlijke saus, de andere maaltijd bestond uit kipfilet gevuld met spinazie en heerlijke kruiden, dit alles overgoten met een heerlijke curryachtige saus (maar dan geen curry van curry bij de bitterballen of curry uit een honig pakje, maar voor degenen die wel eens indisch hebben gegeten, een soort van overheerlijke Indische curry, jammie dat smaakt goed na twee avonden op een eenpittertje koken (wat overigens ook best goed te narsen was)). We zaten naast een heel gezellig stel uit noord Groningen, echt leuk om lekker nederlands te kletsen, fijne mensen!!! Met een lekker gevuld maagje ons bedje weer ingedoken, heerlijk!!!

29 februari
Is dat even leuk, een extra daagje vakantie!!! Leuk zo'n schrikkeljaar, m'n horloge staat alleen al op 1 maart, even kijken waarom dat niet goedgaat, anders weten we helemaal niet meer welke dag en datum het is....
Vandaag weer een heerlijke dag in Puerto Natales. Eerst een vrij uitgebreid ontbijt (ideaal, hier heb je bijna altijd bij een overnachting in een hostel een lekker ontbijt inclusief, we schranzen ons dan zo vol mogelijk zodat we de rest van de dag dan meestal nog maar een keer hoeven te eten, stelletje Hollanders ;-) ).
Na het ontbijt naar een klein museumpje geweest waar dingen te zien waren over de geschiedenis van het stadje en van de omgeving. Niet te geloven dat de mensen hier vroeger (totdat ze uitgeroeid / doodgegaan zijn door de ziektes die de ontdekkingsreizigers meenamen) gewoon in hun nakie rondliepen onder deze koude omstandigheden. Ze hielden zich warm met vuurtjes, die ze overal maakten, zelfs in hun houten bootjes, vandaar de naam vuurland voor het onderste deel van dit gebied. Zo, genoeg geschiedenisles......
Na het museum onze overige bezigheden gedaan die bij de bewoonde wereld horen: naar de bank om te pinnen, foto's uitzoeken en wissen welke we niet willen bewaren, vieze onderbroeken en sokken wassen en boven de kachel hangen, naar de touristinfo op jacht naar info over het volgende traject en naar kaartjes (Arco is gek op kaartjes), naar de supermarkt om onze voorraden aan te vullen en dit keer ook een liter ijs te halen (Annemarie is gek op ijs), fietstassen uit en inpakken om alles weer een beetje te ordenen, douchen, poepen (gaat op een wc nog steeds makkelijker dan in de vrije natuur, overal groeien hoge grassprieten die vervelend omhoogprikken), mail checken en site aanvullen, enz, enz. Degenen die denken dat we onszelf vervelen, hebben het mis, we hebben bijna nog geen tijd gehad om gewoon een boek te lezen.
's Avonds hebben we zelf gekookt (ook een van de voordelen van de hostels hier, je hebt meestal een aardige keuken erbij) en dit eten hebben we lekker naar binnen gewerkt onder het genot van een rode wijn, die vloeit hier rijkelijk.

1 maart
Weer een lekker nachtje in een echt bed, lekker hoor! Ontbijtje met homemade bread (lekker man, gistermiddag/avond roken we de heerlijke bakgeuren al). Gedoucht en een stuk of 20 broodjes gesmeerd voor onderweg. Het eerste stuk ging lekker! Geen wind, geasfalteerd af en toe een beetje klimmen en dalen, prima dus, daarna werd het weer steeds lastiger, een zogenaamd wasbord als weg, steeds zoeken naar het minst slechte stuk, opletten dat je niet in hopper gravel terecht komt en dan helemaal je stuur niet meer kan houden. Echt wel heel lastig en tot overmaat van ramp nog een stel venijnige klimmetjes erin en bij het afdalen flink in de remmen, omdat anders je stuur uit je handen trilt van het wasbord. Maar de omgeving; wat schitterend, zeg!!! Is niet te omschrijven, zelfs op de foto's niet te zien hoe ongelofelijk mooi het hier is. We hebben dus, ondanks dat het een zware tocht was, genoten van elke kilometer. Na een kilometertje of 90 kwamen we dan eindelijk bij de ingang van Torres del Paine uit, hier staan we op een officiële camping. Nu zitten we bij een knapperend haardvuur maximaal te genieten, chips te eten en de muggen te verjagen. Wat een brutale beesten, we hebben onszelf aardig besproeid met "anti-muggenspray" en toch durven ze ons lastig te vallen...

2 maart
Vannacht en vanmorgen werden we wakker van ....... de regen, asjemenou, dat hadden we nog niet eerder gehad. Toch maar het bed uit, maar we hebben echt geen zin om een natte tent in te pakken en door de regen te gaan ploeteren. We hebben dus een boekje en de iPad gepakt en zijn lekker gaan zitten lezen onder ons afdakje. Om een uur of 12 regende het nog steeds en kregen we het een beetje koud dus hebben we ons maar weer teruggetrokken in onze slaapzak en zijn daar lekker gaan lezen totdat het om twee uur zowaar een beetje licht begon te worden. Een soepie gegeten in het restaurantje bij de camping en daarna hebben we toch de tent maar ingepakt en zijn naar de camping 20 km verderop getrapt, weer slechte gravelweg, maar wel een ontzettend mooie omgeving.
Voor degenen die " the lord of the rings" hebben gezien; ik waande me een beetje in het decor van de film: een hele ruige omgeving, besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, bossen, rivieren, en ik maar ploeteren om de missie met "my precious" te volbrengen. Ik weet nu hoe Frodo zich voelde toen hij voortschrijdde en voor zich "mount doom" zag opdoemen. Bij ons heten ze alleen "Torres del Paine; de pinakels der pijn" de komende dagen zullen we ze moeten bedwingen vergezeld door onze trouwe rijsgezellen Sam en San. Ik zal in deze omgeving niet verbaasd op staan kijken als er ineens een hobbit of een elf tevoorschijn komt (als het maar geen ork is). "The lord of the freedom. Episode I; The two cycles"
Ok, genoeg poëzie, na 20 km een plekje op de volgende camping gevonden, tent weer opgezet, lekker gegeten en nu liggen we weer in onze slaapzak te lezen en te schrijven, goeie nacht allemaal!

3 maart
Hum, vannacht bezoek gehad; onze kostbare broodjes zijn aardig aangevreten, is dat ff balûhhh!!! Gelukkig heeft 'ie nog genoeg voor het ontbijt en voor onderweg voor ons overgelaten. Weer een ontzettend mooie rit door het park gemaakt, wel weer hele slechte weg, een kilometertje of 50 getrapt, onderweg hele zware klimmen en lastige afdalingen, af en toe een bui, maar ondanks dat weer genoten van de prachtige omgeving. Ik (nu Anne, voor jullie soms lastig dat we allebei soms in de ik-vorm schrijven, maar we schrijven allebei, maar net wie er zin of tijd voor heeft) had altijd een beetje medelijden met fietsers (net als met hardlopers, voordat ik zelf ging hardlopen), maar inmiddels ben ik d'r helemaal van teruggekomen, het is echt een fantastische manier van reizen! Je bent lekker bezig, soms is het zwaar, maar achteraf heb je dan ook weer het "overwinningsgevoel". Dat hebben we dan toch maar weer gefikst! Daarnaast de vrijheid, nooit gebonden aan bustijden, gaan en staan waar je wilt, doorgaan als je zin hebt en als het lekker gaat, stoppen als je het zat bent. Wat relaxen als het regent, dus echt helemaal doen waar je zin in hebt. Aan het eind van de middag weer ons tentje opgezet, nog ff wat gedronken in het restaurantje wat bij de camping hoort, daarna gekookt, gegeten, gedoucht en weer lekker het slaapzakje in.
4 maart
Ik had er eerlijk gezegd gisterenavond weinig vertrouwen in dat het vandaag mooi weer zou worden, gisterenavond was het somber en miezerig. Maar vanmorgen stonden we op, keken naar buiten en......... een strakblauwe lucht, fantastisch wandelweer, vandaag gaan we klimmen tot uitzichtpost "Torres del Paine"; volgens onze trouwe metgezel de "Lonely Planet" een klim van 4,5 uur naar boven en dan dezelfde weg weer terug naar beneden. We vonden het dus wel de centen waard om eerst een stevig ontbijt te nemen in het restaurantje wat bij de camping hoort. Nadat we een keer om extra brood hadden gevraagd, extra koffie hebben genomen, de cornflakes die onze buren lieten staan opgegeten hadden en het sap opgedronken hadden was bestemd was voor onze andere buren die niet kwamen opdagen (we moeten tenslotte goed eten!) zijn we onderweg gegaan.
Na het stevige ontbijt en na tweeënhalve week fietsen voelen we ons bere sterk, we zijn dan ook in rap tempo omhoog gelopen; fantastisch mooie uitzichten in een ontzettend mooie omgeving. Na 3,5 uur waren we boven, hier een adembenemend schouwspel van granieten pinakels die 2 kilometer boven ons uit torenen met aan de voet van deze immense gevaarten een azuurblauw meer, we hebben een rolletje vol geschoten nadat we eerst vol bewondering hebben zitten kijken. Na onze snelle klim en het oppeuzelen van het lunchpakket zijn we begonnen aan de terugtocht, onze conditie is inmiddels super, geen centje pijn. Wel mooi om een heleboel mensen puffend en zwetend, volledig uitgedost in water en winddichte "North face" en dure "gore tex" kleding en met fancy wandelstokken ons tegemoet zien ploeteren terwijl we lachend in onze trui en spijkerbroek al weer naar beneden lopen te huppelen met de jonge, lichte tred als van een hinde. Goed, ik draaf weer door maar het lopen ging dus prima, mooi op tijd weer beneden om nog wat spulletjes te kopen voor morgen (een paar hompen brood, pastasaus en een blik boontjes, de keuze bij de c1000 is wat groter), een maaltje pasta bij elkaar te koken en ff te douchen. Nu begint het al weer te schemeren, dus zo de tent weer in en op 1 oor.
5 maart
Ons weer flink volgevreten bij de naastgelegen refugio en weer op de pedalen, nog een beetje last van onze benen van de klim van gister, maar die hebben we er gauw weer uitgefietst. Arco was helemaal in z'n element en bijna niet te stoppen voor een broodje onderweg. Vooruit, ik kreeg even een pauze en toen gauw weer door. Om 4 uur waren we in een dorpje en van een stelletje fietsers onderweg hoorden we dat ze daar in de speeltuin hun tentje hadden opgezet, mooi plekkie uit de wind. Goed plan!!! We kamperen nu dus naast de glijbaan en de schommels, om ons heen zijn er nog wat kinderen aan het spelen, dus het is hier bere gezellig, er kwamen net nog een stel fietsers uit Zwitserland langs, die nu een paar meter verder hun kampement aan het inrichten zijn.
6 maart
Vandaag een makkelijke dag, dachten we......
Volgens onze kaart gaan we de grens over en dan heel de dag naar het noordwesten; wind in de rug. Tot de Argentijnse grenspost bleek echter een lastig stuk van 10 km gravel, deels klimmen en zeker geen wind mee. Gebruikelijke ritueel bij de grens, onze passen zijn weer verrijkt met twee stempels. Daarna asfalt! Helaas het eerste stuk noordwest ipv Noordoost, bikkelen tegen de wind in. Na een km of 10 werden we vervolgens beloond voor onze moeite: een ongeveer 30 km lang stuk maagdelijk asfalt, wind vol in de rug, om ons heen niets anders dan kale pampa. Heel het stuk nauwelijks hoeven trappen, met een gang van tussen de 30 en 40 km/u (afhankelijk van de helling) werden we vooruit geblazen, whoeiiiiiiii
Na dit stuk nog even getankt en een flessie drinken gekocht, voorlopig komen we de eerste tig kilometer geen bewoonde wereld tegen. Toen begon het gravel weer, stuiteren over de los liggende stenen en continu opletten waar je fietst, continu zoeken naar het minst slechte deel van de weg en continu alert zijn op een windvlaag van opzij. Maar we hebben het weer gered; een plekje gevonden voor onze tent in de luwte van een heuvel, gekookt en daarna weer een aantal uurtjes liggen pitten tot de zon weer over ons opkwam

7 maart
La pampa, de ultieme droom of nachtmerrie van elke fietser.
Vanmorgen vroeg opgestaan, de tent was lekker droog dus die konden we snel inpakken, om 8.00 zaten we op de fiets. Eerst even een paar uurtjes onverhard, deels behoorlijk hobbelig met veel losse stenen. De wind ging steeds meer blazen en dan ook nog van opzij, soms lastig om op je fiets te blijven zitten. Gelukkig zouden we na een paar uur overgaan op asfalt, we verheugden ons er al stiekem een beetje op, ook omdat onze watervoorraad snel afnam. Eindelijk kwam het asfalt, maar lekker fietsen bleek een illusie. De wind pal in onze gezichten alleen 1e of 2e versnelling rijden was mogelijk, tig keer werden we met fiets en al tot stilstand of in de berm geblazen. Schreeuwen, gillen, smeken, bidden, vloeken, het helpt geen hol, de wind blijft ongenadig beuken. Na een uur en ongeveer 6 kilometer verder zetten we wanhopig de fietsen aan de kant en ploffen uitgeput in de berm, we overwegen om te blijven liggen in het zonnetje achter een soort tunneltje waar we een beetje uit de wind kunnen liggen (tussen lege flessen en wc-papier van andere mensen die de plek blijkbaar ook hebben benut om beschutting te zoeken voor de wind) en van ellende dan maar vanavond en vannacht verder te gaan (‘s nachts is de wind vaak minder).
Na ongeveer een half uur rusten beslissen we toch om zachtjes verder te gaan en dan maar vaker te stoppen om uit te rusten, ‘s nachts fietsen trekt ons ook niet aan. Vervolgens nog een uur of drie verder geworsteld met om de drie kwartier een pauze van een kwartier om weer op adem te komen. Na deze eeuwigheid begon de wind eindelijk wat af te nemen zodat we met een snelheid van ongeveer 10 km per uur vooruit konden worstelen totdat we om 20.00 uur eindelijk een plek vonden met een beetje beschutting waar we de tent op konden zetten zonder dat hij aan flarden werd geblazen. Vervolgens snel tent opgezet, gekookt en gegeten en uitgeput in slaap gevallen.
8 maart
Het beloofde land komt in zicht.
Vanmorgen om 7 uur opgestaan en zsm alles ingepakt om de wind een beetje voor te zijn, we gaan vandaag 40 km naar het westen precies de kant waar de wind vandaan komt, tot El Calafate. Er stond nauwelijks wind!!!!! De afstand binnen twee uur afgelegd zodat we om tien uur in de eerste panaderia die we tegenkwamen aan de koffie zaten. Je kan je niet voorstellen hoe heerlijk het is om na 7 dagen in de natuur te leven en te wonen (hoe mooi de omgeving ook was) weer in de bewoonde wereld te zijn. Het was heerlijk om door de supermarkt te lopen met een portemonnee en pinpas in je zak en te bedenken dat je alles wat je wilt/kunt kopen binnen handbereik hebt. Het idee dat je gewoon een kraan open kunt zetten en kunt douchen en dat je gewoon een pizza kan gaan eten is nog lekkerder dan het douchen en pizza eten zelf....
We hebben een leuk hostel gevonden, zijn eerst lekker gaan douchen en vervolgens het stadje door gaan banjeren. El Calafate is een gezellig, maar wel toeristisch stadje, iedereen die hier komt, is hier om de gletsjer te bezoeken die hier 80 km verderp ligt (Perito Moreno), en dat zullen wij dus in de komende dagen ook gaan doen.

9 maart
Poehee, wat een gehorig hostel, snurkende buren, hardpratende Franse overburen, niet zo lekker geslapen dus..... Eerst op zoek naar een ander plekkie, gevonden! Daarna de was weer schoon en droog opgehaald (heeeeerlijk!). En toen hebben we de fietsen een beurt gegeven, helemaal zoals ik me had voorgesteld. Lekker in het zonnetje, alle onderdelen goed schoongemaakt, ketting verwisseld, alles weer lekker gesmeerd, ik voel me al een echte fietsenmaker. Nog even de tent ingespoten en een gaatje geplakt, de site bijgewerkt en al dat soort nuttige dingen gedaan. Een lekker wijntje in het zonnetje hebben we dus wel verdiend. Daarna het dorpje in, paar boodschappies gehaald, rondgeslenterd en een fantastisch lekkere pizza naar binnen gewerkt.
10 maart
Om half 7 de wekker, huh? De wekker, jaha, de wekker! Om 8 uur de bus, huh? De bus? Jaha, de bus! Vandaag naar een gletsjer 80 kilometer verderop. Schitterend wat een machtig mooi ding! Een gigantische ijsrivier van kilometers lang en breed. Het hele gevaarte schuift met 2 meter per dag naar beneden en beneden breken dan elke keer stukken af die met donderend geraas in het meer vallen. Heel mooi om te zien, maar ook heel apart om het gebulder te horen als de stukken ijs van tientallen meters groot in het water kletteren.
We hebben een uurtje of wat staan kijken en zijn daarna weer als echte toeristen opgepikt door de buschauffeur om weer terug naar ons hostel te gaan.
11 maart
De dag begon bewolkt en de voorspellingen geven regen mmmmmm. Toch na het ontbijt op de fiets gestapt, weinig wind dus lekker doorjakken ‘s morgens bleef het gelukkig droog en op het asfalt zonder wind was het genieten. Later ging het helaas regenen en nu zitten we in onze tent een beetje klam en vochtig te zijn want het regent nog steeds dat het giet. Op de fiets ruik je af en toe een geweldig lekkere lucht van een kruidig plantje of zo, we zij er alleen nog niet achter welke het is, maar dat is best lekker. Onderweg nog een mooie afdaling gehad, met een gangetje van 55 per uur naar beneden zoeven whoeiiiii (dit was geen record, want dat staat op 67 km/u en dat gaat best hard met een zwaar beladen fiets, maar gelukkig liggen ze als een huis op de weg). Het mevrouwtje van het restaurant/souvernirwinkeltje/bar/hotel/camping (oftewel één gebouw met tuin) vond het wel leuk dat het regent, want het regent hier nooit...... Hebben wij weer. In het toiletgebouwtje ons maaltje gekookt (we zijn de enige gasten) en spullen uitgehangen, tentje opgezet en nu maar wat gaan slapen.

12 maart
Tsja het regent nog steeds.... Een hoop moed verzameld om even buiten te gaan kijken, hum ziet er niet heel veelbelovend uit, maar ja, hier is ook niets te beleven. Spullen toch maar inpakken, tent nog even in een hok gezet waar een generator stond te loeien, ondertussen nog een bakkie koffie gedaan. Van de zoon (?) van het mevrouwtje hoorden we dat het anderhalf jaar niet geregend heeft. Apart hoor! Gelukkig smaakt de bananen cake en de appeltaart hier prima, want de stukken die je hier krijgt zijn echt megagroot, genieten dus! Uiteindelijk weer in de regen op de fiets gestapt, nat waren we toch al. Saai fietsweer, want door de regenwolken zagen we niets, totdat het in de loop van de middag wat opentrok en we de bergen om ons heen zagen, fantastisch! Rond een uur of 4 zagen we een estancia en wilden we vragen of we daar ergens de tent konden opzetten. Volgens een mannetje was er één huis waar de mensen 's avonds pas thuiskwamen en een ander huis waar een hond was die iedereen opvrat die hij niet kende. Jammer, want in de verste verte was er geen beschut plekkie te vinden en tot El Chalten was het nog zo'n 50 kilometer, wat nu? Hij vroeg aan ons of we niet wilden meerijden... Ja tuurlijk! De fietsen? Gooi maar achterin, nou BETER!!! Dus zaten we in een uurtje op de plek van bestemming. Om ons heen een massa bergen, een ontzettend leuk dorp weer, lijkt een beetje op Zwitserland. Een leuke camping gevonden, dus ons tentje kan weer lekker drogen. Net lekker gekookt, gedoucht en nu zitten we aan de pinda's te knabbelen, lekker hoor!

13 maart
Vanmorgen een strak blauwe lucht, daar zijn we aan toe! De nacht is wel koud geweest (ijs op het gras), dus het duurde wel tot 10.30 voordat we zover opgewarmd waren dat we ook iets konden doen. Stilzitten is niks voor ons, dus zijn we begonnen aan een wandeling naar de berg Fitz Roy. Een hele mooie tocht met een fantastisch uitzicht weer. Elke keer denk ik bij mezelf dat de natuur niet veel mooier kan zijn en elke keer zien we weer dingen die we nog nooit gezien hebben en kijken we onze ogen uit. Aan het einde van de middag hebben we voldaan genoten van een pint en een bak ijs, deze hadden we wel verdiend vonden we! Nog een uurtje lekker genikst en toen naar de toeristeninfo voor wat informatie over de volgende etappe. Een boot die volgens de ene wel gaat en volgens een andere niet..... Hum, wagen we de gok? Anders betekent het een heeeeel eind omrijden..... Eerst maar 'es lekker uit eten!!! En als toetje nog even naar de heladeria voor nog een kwart liter ijs :-)
14 maart
Een maand geleden vertrokken we. Wat hebben we al een hoop gezien en ontzettend genoten, maar wat gaat de tijd dan ook weer enorm snel. Het reizen bevalt ons allebei wel enorm goed! Vandaag zijn we verhuisd van de camping naar een hostel, zodat we weer even internet en een goed bed hebben voor een nachie.
Vanmiddag boodschappen ingeslagen voor de volgende etappe; we willen de grens over naar Chili, maar hiervoor moeten we een stuk met de fiets over een wandelpad dus dat wordt grotendeels de fiets duwen/dragen. Verder moeten we met de boot het laatste stuk afleggen, maar niemand weet zeker of en wanneer deze boot vaart. Omdat er de afgelopen weken stakingen en een tekort aan benzine is in dit deel van Chili vaart deze boot niet, of zoals we hopen alleen onregelmatiger dan anders. Als het niet gaat lukken zullen we helaas een omweg moeten maken van een km of 600. De moeite van het proberen waard vonden we.

15 maart
We krijgen weer wat spek op de botten, onze eetvoorraad voor onderweg is weer aangevuld en wij hebben er weer zin in! Dus stappen we met veel energie weer op onze stalen rossen. Gisteravond hebben we trouwens nog leuk gegeten, eerst was ons plan om zelf te gaan kokkerellen in het hostel met veel groente, maar we zagen een bord waarop stond dat we voor nog geen 6 euro een grote pizza konden eten, dat leek ons een beter plan! Voor dat geld kan je namelijk zelf niet koken. Dus wij stappen daar naar binnen, komen we in een woonkamer.... Klopt het dat we hier pizza kunnen eten? Ja tuurlijk, ga lekker zitten, oké prima. In de kamer was het echt een zooi, z'n zoontje lag op de bank voor de tv (staat altijd overal aan) te slapen, en hij ging vol enthousiasme in de keuken voor ons een pizza maken en het smaakte nog prima ook! Daarna naar de heladeria voor een kwart liter ijs en zo stapten wij weer moe en voldaan ons bed in. de tocht naar de grens was echt schitterend! Een prachtige route langs bergen, meertjes, watervallen, dus we hebben met volle teugen zitten genieten. Daarna met de boot (met nog één andere passagier) naar de overkant van het meer en nog net voor de douanepost aan het meer ons tentje opgezet, we hebben net alvast een heel klein stukje gelopen van de route die we morgen met volgepakte en bezakte fietsen moeten gaan afleggen en dat wordt een heel taai klussie!!! We hebben inmiddels al twee x gehoord dat waarschijnlijk de boot zaterdag gaat varen..... We zijn benieuwd!!!

16 maart
Een nieuw record: 6 kilometer in 4,5 uur. Best een lastig stuk. Vannacht heeft de hele nacht gegoten en toen we wakker werden goot het nog steeds gigantisch. Een hele toer om je spullen droog in te pakken en je tent af te breken en droog in te pakken als het regent dat het giet. We kunnen je vertellen: dat is niet mogelijk. Vol goede moet gingen we op weg, regenjas aan, regenbroek aan, Annemarie op slippers want schoenen zouden toch zeiknat worden en in onze tas gepropt een doornatte tent.
Eerst even wat stempels scoren bij de douanepost (mooi baantje trouwens met z'n tweeën op een douanepost waar dagelijks hooguit een paar dwaze fietsers en een verdwaalde wandelaar komen). Daarna duwen; steile hellingen over een glibberig modderpad. Het pad was vaak zo smal dat we onze tassen aan een kant van de fiets eraf moesten halen, en soms zo steil dat we met z'n tweeën eerst één fiets naar boven moesten duwen en vervolgens terug om de volgende fiets te halen. De ultieme test of de tassen wel waterdicht zijn: door de stromende regen lopen door een riviertje of plassen die 30 cm diep zijn zodat de onderkant van de tassen 10 cm onder water staat. Soms moesten we een rivier door waarbij het water tot ongeveer onze knieën kwam en daarna 25 meter door de blubber of over een boomstam balanceren om over de rivier te komen, dan was het: fietsen afladen, tassen naar de overkant brengen, terug om één voor één de fietsen naar de overkant te brengen, tassen weer op de fiets laden en weer door. Survivallen in de Ardennen stelt dan ook echt helemaal niets voor, vergeleken bij onze tocht. En er onderweg vooral niet aan denken dat de boot niet gaat en we dit klotestuk nog een keer moeten afleggen..... Grrrr!!! Nog een kreet om je fiets weer een paar meter vooruit te krijgen, onze armen willen niet meer, onze schouders kunnen niet meer, maar we moeten door. En dan ineens; een streep blauwe lucht, een waterig klein zonnetje door de bomen door. Ooooohhhh, dat is heerlijk; ff geen regen. Een paar minuutjes staan genieten en dan weer door. Na 4,5 uur dan eindelijk weer een soort van weg waar we nog een kilometertje of 20 moeten fietsen naar een dorp (bestaande uit een huis met tuin/camping en de douanepost). Onze stempels weer opgehaald, weer gehoord dat de boot heel waarschijnlijk morgen vaart en op naar de camping. Annemarie gooit gauw de zeiknatte tent uit en Arco gaat op zoek naar een receptie ofzo. Komt 'ie bij een schattig, ontzettend vriendelijk mevrouwtje uit; we mogen bij haar gebruik maken van de w.c. en van de douche, nou, dat kunnen we wel gebruiken, wow is dat ff genieten!!! In huis rook het naar vers brood, dus daar hebben we er ook nog een paar van op en we kregen nog een stuk soort van appelgebakje. Zulke dingen kunnen je dan zo gelukkig maken!!! Om half 8 (zo vroeg? Jaha, zo vroeg) vielen we dan ook lekker in slaap!
17 maart
Gaat'ie of gaat'ie niet? Met deze vraag in ons hoofd worden we wakker. Volgens de laatste berichten gaat 'ie om 11 uur, klinkt positief! Even later horen we dat 'ie om 12 uur komt, maar in de verste verte nog geen bootje te zien en dan ineens; die stip daar in de verte, zou dat een boot zijn? Yes, inderdaad!!! Uiteindelijk vertrokken we pas om kwart voor 4, maar beter laat dan dat we nog een tijd hadden moeten wachten, of in het ergste geval als we door onze eetvoorraad heen waren, terug zouden moeten. Na een uur of 4 kwamen we aan de overkant van het meer aan en konden we nog een half uurtje fietsen naar het dorp, waar we op de camping ons tentje weer hebben opgezet. Bij de eigenaar van de camping vroegen we of hij een plek wist, waar we eventueel nog konden eten, dus bood hij aan om voor ons te koken. Prima! We kregen eerst een paar stukjes verse wilde zalm, die vandeweek was gevangen en daarna twee flinke stukken biefstuk. Nou, wij hebben zitten smullen!!! Echt "perfecto"!!!
18 maart
We waren vroeg wakker, dus lekker gauw eruit, douchen, naar de bakker en supermarkt voor voorraad, maar die zijn nog niet open... Jammer, nu maar even wachten. Dat wachten duurde dus tot een uur of 12, toen de tent ingepakt, die was inmiddels ook droog en fietsen maar weer. Wat een heerlijk gevoel om weer lekker te kunnen fietsen, mooie klimmetjes en afdalingen (Annemarie helemaal in d'r element) schitterende omgeving, mooi weer, prachtige besneeuwde bergen, fantastische watervalletjes, onze dag kan niet meer stuk! Als tip kregen we nog dat er aan de kant van de weg na een kilometertje of 50 een soort hutje stond, waar we eventueel konden overnachten. Wat een prachtplek! Eigen poepdoos en zelfs een open haard. Voor de gelegenheid hadden we een pak wijn bij ons, dus een heerlijke maaltijd van aardappelpuree en blikgroente opgewarmd met een heerlijke rode wijn erbij en daarna onder het genot van een knapperend haardvuur genoten van nog een wijntje met als borrelhap een zak zoute pinda's. Daarna moe maar voldaan in onze bedstee gekropen terwijl op de achtergrond het haardvuur rustig doorknapperde.
19 maart
Omdat we de tent niet hadden gebruikt hoefde we ook niet te wachten totdat hij droog was en konden we lekker vroeg op de pedalen. Een mooie, maar lange tocht vandaag, we fietsen eerst over een vrij hoge oversteek, steile klim en mooie afdaling. We fietsen door bossen, langs meren, rivieren, beekjes, tientallen watervallen (waar we onze bidons kunnen vullen, gratis bronwater), met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen en gletsjers. Halverwege de dag moesten we met de pont door een stuk fjord naar de overkant, we moesten flink jakken om de boot te halen, maar 5 minuten voor vertrek arriveerden we bij het haventje (ineens bleek de weg 7 km langer dan op de kaart was aangegeven dus dat was nog kielekiele.) Op de pont was, zoals bij veel plaatsen hier, bijna meer personeel aanwezig dan mensen die ervan gebruik maakten, de kunst van het efficiënt werken hebben ze hier nog niet echt uitgevonden, wajong en Melkert vieren hier nog hoogtij). Aan de andere kant van het water troffen we weer een pas aan, zweten en voor een deel de fietsen duwen omdat de weg zo steil was en het gravel zo los dat je in zijn 1e versnelling moest rijden, maar telkens doorslipte met het achterwiel.
Uiteindelijk na een zeer lange dag aangekomen in Tortel, een plaatsje tegen de berg aan gebouwd. Er zijn geen straten, maar alle huisjes en gebouwtje zijn met elkaar verbonden door houten bruggetjes, trappen en loopplanken. Hier zouden we wel even een naar de camping lopen. We waren al behoorlijk moe van de dag en toen bleek de camping dus helemaal achter in het dorp te liggen (ongeveer 1,5 km vanaf de ingang), we konden niet fietsen omdat er zoveel trappen waren, dus we begonnen vol goede moed met een deel van de bagage te lopen. Elke keer kwamen er achter de ene trap weer nieuwe trappen tevoorschijn en na 20 minuten lopen begonnen we hopeloos te worden van het idee dat we dit stuk nog minstens twee keer heen en weer zouden moeten lopen om alle spullen over te brengen. We besloten dus om terug te gaan en bij de ingang van het dorp maar een hostelletje te pakken. Uiteindelijk kwamen we in de schemering uitgeput in een huisje met een snorrende houtkachel en een bed met daarop een laken, een deken en drie dikke dekbedden (echt waar) we hadden het dus niet koud.
We hebben een Chileense medebewoner die zo snel en onverstaanbaar Spaans spreekt dat we er geen reet van begrijpen, maar dat weerhield hem er niet van om de halve avond tegen ons aan te praten, ondanks dat hij weinig meer respons kreeg dan vragende blikken en af en te een kleine knik, glimlach of een mompelend "si".
Weer een dag dus met dingen die we nog niet eerder in ons leven meegemaakt hebben, we blijven ons verbazen......

20 maart
Vandaag effe lekker niks doen! Op 't gemakkie ontbeten, toen het dorp in. Vandaag zonder bagage konden we er een stuk beter van genieten, dan gister toen we moe met onze tassen al die trappen op en af moesten. Het is echt wel een grappig dorp, tegen de heuvel aangebouwd, aan het meer, dus alles is met trappen aan elkaar verbonden. Af en toe is het wel een doolhof, waarschijnlijk is het wel een beetje toeristisch geweest, maar er is nu veel gesloten. Blijkbaar hebben ze een hoop problemen met het gas of benzine. We kregen gister al te horen dat we koud moesten douchen, maar vandaag kregen we er warm water uit. De dochtertjes van de eigenaresse kwamen ook gelijk en dat was wel nodig ook..... Verder een beetje gelezen en geluierd bij het kacheltje, nog wat boodschapjes gedaan, lekker gekookt en zo weer ons bedje in. Wij kunnen er weer tegenaan morgen!.
We hebben ook een nieuwe medebewoner, de fietser die we in Tolhuin ook al tegengekomen waren (voor de oplettende lezer: in de "panadaria", de fietser die ons de halve nacht uit onze slaap hield met gekrab te gevolge van zijn mysterieuze allergieaanval, welke we eerst aanzagen voor een vlooien- of bedwantsenaanval).
Erg aardige gozer, we hebben een tijd tips en sterke verhalen uitgewisseld, hij bleek uiteidelijk allergisch te zijn voor meelpoeder en dat was niet handig in een bakkerij....... Hij heeft een aantal dagen aan de antiallergie middelden en de prednison gezeten om van z’n gezwollen ogen en jeuk af te komen.

21 maart
Als je een fietsvakantie wilt gaan doen met fietsdagen van 6-8 uur op de fiets met uitschieters tot 10-11 uur waarbij de weg vaak onverhard en hobbelig (zogenaamd wasbord) is, is een fietsbroek.......

A. Essentieel, het is gekkenwerk om hier zonder complete fietskledinguitrusting waaronder een fietsbroek met zeem aan te beginnen.
B. Raadzaam, maar voor geoefende fietsers niet strikt noodzakelijk
C. Flauwekul, ik rij wel in mijn afritsbroek of jeans, voor het uitgespaarde geld koop ik wel een ijsje
D. Alle hierbovengenoemde antwoorden zijn juist

Zie voor het juiste antwoord verderop, na beschrijving van vandaag.

vanmorgen weer afscheid genomen van onze collega-fietser en weer op de pedalen
Eerst weer de 22 kilometer terug over een hele slechte gravelweg, zelfs Annemarie die schreeuwen en schelden onzin vindt, omdat het toch niet helpt, heeft lopen schelden en schreeuwen :-)
Daarna weer redelijk goeie gravelweg, schitterende omgeving, dus al snel weer een fantastisch humeur! Onderweg nog een paar koeien opgejaagd en na een kilometertje of 75 weer een mooi plekkie voor het tentje opgezocht. Aan een riviertje, midden in de natuur, helemaal goed! We liggen nu lekker in ons tentje een beetje te lezen en een muziekie te luisteren.

Algemeen antwoord: D. Alle antwoorden zijn juist
Toelichting: een van de wijze lessen die we tot nu toe hebben geleerd is, dat er in veel gevallen geen echte waarheid of beste oplossing bestaat.
Dat wat de ene persoon heel belangrijk vindt, vindt de ander kompleet nutteloos. En wat de ene heel mooi of leuk vindt, vindt de ander juist lelijk of vervelend. Je moet zelf uitvinden wat voor jou zelf de beste optie is. Net zoals andere fietsers zijn we inmiddels erg eigenwijs en allergisch voor mensen die zeggen " je moet dit" of "je zou dat"; we bepalen zelf wel wat we doen, al zijn tips natuurlijk altijd welkom, we beslissen zelf wel of we er iets mee doen.
Ons antwoord: C.
We zijn ondanks alle goedbedoelde adviezen zo eigenwijs geweest om zonder fietsbroeken op pad te gaan en dit geheel zonder spijt: om de volgende redenen: 1. Een zadel went heel snel, we hebben nauwelijks een zere kont gehad.
2. Met een fietsbroek in een restaurant ingaan is zo gek, met een normale broek geen probleem
3. De uitgespaarde ruimte in de fietstassen gebruiken we liever voor een extra rol koekjes, een fietsbroek kun je niet opeten als je trillend van glucosetekort op de fiets zit, een reserve rol koekjes is dan een groot bezit.

22 maart
ons tentje was lekker droog, dus konden we na ons ontbijtje lekker op pad. Weer een hele mooie omgeving, maar een slechte gravelweg, dus het was erg op de weg letten en lastig om om je heen te kijken, want dan beland je al snel in een grindhoop of op een stuk hobbeldebobbel. Nu zitten we in Cochrane op een camping en gaan zo even in een internetcafé de site bijwerken. Morgen weer op de pedalen en dan weer een tijdje "uit de lucht".....

23 maart
Er zijn verschillende manieren om gewekt te worden: een volle blaas (erg vervelend om de kou in te moeten, maar doorslapen is meestal geen optie), de slaap is op (in het ideale geval op het moment dat het licht wordt, maar meestal een paar uur eerder omdat we vaak vroeg in bed liggen, zeker als we in de tent slapen), het is te warm of te koud, honden (er zijn hier heel veel zwerfhonden waar je meestal geen last van hebt, maar die ‘s nachts naar elkaar gaan blaffen. Als er 1 begint, gaan ze na verloop van tijd allemaal als een gek tekeer). En vandaag hebben we kennis gemaakt met hanen; er begon er eentje te kraaien en een tijdje later hoorden we van alle kanten "kukelekuuuuuuuuuhhhh", weer ns wat anders.
Vandaag zijn we naar Puerto Bertrand gefietst, weer een mooie tocht met een aantal steile klimmen en dus ook een aantal lekkere afdalingen, heerlijk weer en zoals telkens een fantastisch uitzicht. Puerto Bertrand is een beetje uitgestorven, er zijn hier in de regio om de een of andere reden problemen met de gas en benzineaanvoer. Behoorlijke rellen en een tekort aan benzine, waardoor de toeristen ook een beetje wegblijven. We hebben een "camping" gevonden, maar we zijn er nog niet van overtuigd of het ook een camping is; we staan in de achtertuin van een huisje hier en er is eigenlijk maar 1 goede plek voor een tent. De wc is de wc van de mensen die in het huis wonen en we kunnen gebruikmaken van hun keuken om te koken; op een fornuis wat met hout verwarmd wordt, de mensen leven hier zoals het bij ons denk ik een jaar of 50 geleden was, maar het is zeker leuk om te zien en mee te maken hoe de mensen hier leven......

24 maart
Ja hoor, we hebben er weer één; een lekke band.... Arco was druk bezig met Francisco, die we nu elke dag tegenkomen, om een bestandje met de afstanden van hellingen van de carraterra austral te copieren en Anne heeft de band geplakt. Daarna weer een heerlijke dag gefietst tot we in Puerto Rio Tranquilo kwamen, een erg vriendelijk dorp waar we ons tentje weer hebben uitgepakt en opgezet.

25 maart
Vandaag gaan we met een bootje naar de marmergrotten! Op het bootje was het ontzettend koud, al deed de zon hard z'n best. De grotten waren echt supermooi!!! Het kleur van het meer is supermooi blauw en dan die marmeren grotten, echt fantastisch! weer flink genoten dus. Toen naar de bakker voor 2 kilo brood, deze weer rijkelijk belegd met boter en jam en weer op de pedalen, maar wat een slechte weg, echt niet leuk meer. Na een kilometertje of 10 dan ook weer een lekke band, mmmmm dat wordt geen recordaantal kilometers. Alles dus lekker op 't gemakkie gedaan verder, al met al nog een 50 kilometer gefietst en in de vrije natuur ons tentje opgezet. Gekookt, nog wat gelezen en toen de slaaptent in om geen last te hebben van de muggen. Fransisco, onze Portugese collega heeft bij ons op dezelfde plek geslapen, wel gezellig zo.

26 maart
vanmorgen de ten weer ingeladen en ik zou nog wel even m'n band oppompen maar met m'n lompe kop draai ik het ventiel uit m'n band en door de luchtdruk schoot t'ie weg. Wij dus zoeken naar een speld in een hooiberg naar het ventieletje. Gelukkig na een tijd vonden we em weer en kon ik alsnog m'n band klaar maken voor de rit. Er zit een irritant klein gaatje in, zodat de band heel langzaam leegloopt, op de volgende stop gaan we de fietsen weer helemaal schoonmaken, dus dan ga ik ook het bandenprobleem maar ns definitief oplossen. We hebben al aardig wat lekke banden gehad, waarvan een aantal omdat er aluminium stukjes in de velg zaten omdat de gaten van de ventielen zijn uitgeboord (ze hebben hier een andere maat ventielen) erg handig dus. Verder weer een mooi tochtje gemaakt, een paar klimmetjes, soms hele slechte gravelweg, maar vandaag wel de 2000 op de teller gehaald!!! We hebben ons dus vanavond bij het kampvuur weer lekker op een wijntje getrakteerd.

27 maart
Vandaag een dag met twee records. We begonnen gelijk met de langste klim tot nu toe: over een lengte van 17 kilometer omhoog ploeteren; lage versnelling, verstand op nul en maar doorjakken naar boven. Gelukkig was het bewolkt dus we hadden niet zo'n last van de warmte. Maar toch gingen eerst de jassen uit, toen de truien uit, toen de handschoenen uit en ten slotte ook de helm af (als je valt met een gangetje van 6 km/u heb je ook niet echt een helm nodig.....
Na twee etappes met tussendoor een paar boterhammen hebben we het gehaald en een voordeel van een lange klim is dat hij gevolgd wordt door een lange afdaling: alles weer aan, helm weer op en gaan met die banaan. Zo komen we bij het volgende record: met 2 kilometer verschil staat het nieuwe snelheidsrecord met volgepakte fiets nu op 69 km/u. Beneden werden we opgewacht door onze oude aartsvijand, die we een week of 2,5 niet hebben gezien: de wind..... Vol in onze giechel, we dachten dat we het lastigste deel gehad hadden, maar dat bleek vies tegen te vallen. We ruilen de bossen in voor kaler land en dat betekent vechten tegen de wind.
Uiteindelijk toch de 97 km van vandaag afgelegd na een uur of 9 op de fiets en nu zijn we in de "grote stad" coyhaique. We kunnen dus weer op zoek naar een wasserij, supermarkt en lavanderia (wasserij) oftewel de "wasula", de drie hoekstenen voor een succesvolle fiets of backpackvakantie. Vanavond ook weer een bed ipv de slaapzak, en we kunnen weer staand in plaats van half zittend/half liggend onze spijkerbroek aan en uittrekken, ook wel weer makkelijk......

28 maart
Schoonmaakdag! De fietsen zijn voor een deel uit elkaar gegaan en grondig schoongemaakt, werkelijk overal zat stof en zand. Kettingen schoongemaakt en weer in de olie en ook het bandenprobleem is verholpen (voorlopig dan....., er zullen vast nog vele lekken volgen)
Twee avonden ongegeneerd pizza zitten schranzen en ons vol zitten eten en drinken als voorbereiding op de volgende etappe. Richting chaiten, een km of 400 verderop. Ben benieuwd wat ons weer te wachten staat.

29 maart
Wat heerlijk om weer op onze glimmende fietsen te stappen! Eerst ff lekker op 't gemakkie nog wat brood wat spullen voor onderweg gehaald en de broodjes gesmeerd, 't lijkt altijd teveel, maar we hebben steeds weinig moeite om alles weg te werken. Francisco is inmiddels na een rustdag ook aangekomen, dus hebben we nog even de tocht van de 27e besproken. Hij blijft nog even in Coyhaique, dus nemen we weer afscheid. Een mooie tocht, eerst een stukje tegenwind en een paar klimmetjes, maar na een kilometertje of 25 hebben we meewind en alles redelijk vlak. Zo proberen we om naar een dorp 90 kilometer verderop te rijden. Ongeveer 10 kilometer voordat we daar zijn, stopt er een auto en die man vraagt of we naar dat dorp gaan; inderdaad. Hij heeft daar als hobby een soort fietsenmakerszaakje en biedt aan fietsers gratis een kamer aan met douche en w.c. Nou, dat lijkt ons wel wat!!! Daar aangekomen komt z'n dochter gelijk aangefietst om ons de juiste deur te wijzen. Blijkt dat in de eerste ruimte net een stuk of 6 vrouwen bij elkaar komen om kerk te houden en of we erbij willen blijven. Tuurlijk!!! Eerst gebeden, wat gezongen en toen begon ze met de preek/ bijbelstudie. Na anderhalf uur luisteren konden we het echt niet meer volgen, dus zijn we er tussenuit geglipt en een happie gaan eten, het was inmiddels al bijna 9 uur. De slaapzakken uitgepakt en zo weer ons bedje in. Er ligt hier een schrift en blijkbaar overnachten hier zo'n 300 fietsers per jaar, we zijn dus echt niet de enige!!! Wel een hele mooie manier om zo je christenzijn in de praktijk te brengen!!!

30 maart
Mmmmm...... Wat een heerlijk relaxed daagje, eerst uitgebreid ontbeten, nog even met de eigenaar gekletst, naar de panaderia voor een bakkie en brood voor onderweg. We vertrokken met wat mist, wat dus ook hele mysterieuze foto's oplevert. Volgens onze kaart zouden we eerst 20 kilometer asfalt krijgen en daarna weer overstappen op gravel, maar wat een verrassing; inmiddels is alles geasfalteerd. Beter!!!! Strakblauwe lucht, geen gekke klimmetjes, dus maximaal genoten van de omgeving, van het fietsen en van het schitterende weer. We zitten hier al zo'n beetje in de herfst en het zou dus ook veel moeten regenen, we treffen het dus echt enorm met het weer!!! In het dorpje eerst in een omgebouwde bus een bakkie gedaan en een camping blijkt er niet te zijn, dus hebben we een hospedaje opgezocht om vannacht te slapen. Lekker een douche genomen en nu nog even in de tuin genieten van het zonnetje!!! Na een rondje door het dorp geslenterd te hebben en nog wat groente ingekocht te hebben, hebben we lekker in de tuin zitten koken en daarna weer naar bed!

31 maart
Wat hoor ik nou? Regen? Ja, het is echt waar, de strakblauwe lucht van gister is veranderd in een grijze wolkenmassa. Is dat ff balen, maar we zitten dan ook in een gebied waar het eigenlijk altijd regent, dus is het eigenlijk niet zo gek. Regenjassen aan en fietsen maar. Na een uurtje in wat miezer gereden te hebben, begon het een beetje op te klaren en konden de regenjassen uit. Inmiddels is ook het einde van het asfalt bereikt en rijden we weer ongeplaveid, door de regen was de weg niet zo stoffig, dus ging het allemaal prima! De weg liep middendoor het regenwoud, echt schitterend!!! Overal waar je kijkt groeien grote bomen, varens en hele grote planten (soort berenklauwen) met bladeren die wel