6 februari

Vandaag ons eerste eilandbezoek van deze vakantie: we hebben een nacht geboekt op het eiland Ko Samet. Het eilandje ligt een kilometer of 7 uit de kust, dus een stukje varen met de Ferry. We waren niet de enigen. Boten varen af en aan, het bemachtigen van een ticket is niet zo'n probleem, maar vervolgens de bijbehorende boot opspeuren is wat lastiger.

Er gingen kleine speedbootjes die vooral gebruikt werden door Aziatische dagtrip-mensen. Ze lopen in groepen op de pier, per groep allemaal eenzelfde kleur handdoek om de nek (zo heb je en groep geel, een groep paars enz) en natuurlijk de eeuwige selfiestick in de aanslag (maar daarover later meer).

Wij wilden de fiets mee, dus gingen met een grotere en langzamere boot. Die van ons meerde aan naast drie andere boten, dus we moesten onze fietsen en tassen eerst over drie andere decks heensjouwen om de boot te bereiken, erg handig, not. Helemaal doorgezweten vertrokken we uiteindelijk en bij aankomst op het eiland overviel de heerlijke eilandsfeer ons. Geen grote gebouwen, resorts oid, maar allemaal kleine restaurantjes, slaapgelegenheden en natuurlijk massagesalons. Daarbij heerlijke stranden met warm water en wit zand, zo zacht als poedersuiker.

's Avonds hebben we naast het heerlijke eten genoten van het familiebedrijf wat een restaurantje hier is: opa, de baas, zit achterin de zaak met een emmertje waarin na afrekenen het klein geld (muntjes en klein briefgeld, 20 en 50 Baht) verdwijnt, het grote geld; briefjes van 100, 500 en 1000, houdt hij in de hand en worden voortdurend gesorteerd en geteld.

Zoonlief vist op verzoek van de klanten vis, krabben, grote garnalen en inktvis uit de bakken, weegt ze af en geeft ze door. Schoonzoon is chef BBQ en gooit vervolgens de opbrengsten van de zee op de gril. Oma staat in de keuken samen met schoondochter de heerlijkste gerechten in elkaar te kokkerellen, meest met zeedieren, maar ook met kip, varken en beef weet ze goed raad. In combinatie met groenten en exotische kruiden, mmmmmm.

Dochter en kleinzoon zijn van de bediening, ze lopen al glimlachend de benen uit hun lijf te rennen. Kleindochtertje, een jaar of anderhalf oud, loopt hier op blote voeten een beetje tussendoor te drentelen. Ze stopt, als ze de kans krijgt en niet weerhouden wordt door één van de oplettende klanten, wierookstokjes in haar mond, gooit 7up flesjes leeg in de bak met levende krabben, vult vervolgens de 7up fles met uitlekwater van de bak met vis en drinkt dit op en gooit tenslotte nog een fles frisdrank op de stoffige grond om er dan met die kleine blote pootjes in te gaan stampen, erg vermakelijk allemaal.

7 februari

Vanmorgen nog even lekker naar het strand geweest en vervolgens weer naar de boot, we gaan Ko Samet alweer verlaten. De terugreis ging soepeler dan heen, dus we waren om een uur of twaalf al aan vaste wal. Na de lunch zijn we weer op de fiets gestapt naar Khlong Khut, zo'n beetje 80 km verderop.

Bij aankomst bij ons huisje werden we meteen uitgenodigd om met de eigenaars mee te gaan naar de zonsondergang kijken, maar omdat we ontzettend bezweet waren van het fietsen (door al het verdampte zweet zit je na een dag meestal helemaal onder het zout) hebben we dit afgeslagen om eerst effe lekker te gaan douchen.

8 februari

Vandaag gaan we maar 40 km, makkelijk fietsdaagje dus. Eindbestemming Chanthaburi. Onderweg kwamen we de eerste fietsers tegen, een stel uit Duitsland wat dezelfde ronde Thailand - Cambodja doet als wij, alleen dan in 4 weken in plaats van 8, dus zij hadden geen tijd om af en toe even een omweg te maken.

Onze plannen zijn gewijzigd; in plaats van helemaal langs de kust, zullen we morgen naar boven afbuigen, Cambodja in en dan dus via de kust weer terugkomen. Maar niks is zo veranderlijk als onze fietsroute...

Vanmiddag eerst een rondje door Chantaburi gefietst een aardig stadje, met langs de rivier een leuke wijk waar veel oude van dagen wonen. Voor de deur van hun oude, koloniaal aandoende huizen zitten ze een beetje te relaxen, spelletje te doen of te babbelen met elkaar.

9 februari

De wekker om 5.55 uur, vanaf 6 uur kunnen we hier ontbijten. Eerst maar even goed gebruik van gemaakt, Annemarie had gister te weinig gegeten en is dan niet echt in d'r hum.... en geloof mij maar, da's niet fijn..... ;-)

Om 9 uur zaten we dus al weer aan ons tweede ontbijt, een groot bord rijst, heerlijk groente-goedje, gebakken ei, pudding, koffie en thee toe, mmmm.

Daarna op naar de grens en het grenstafereel speelde zich weer af: twee loketjes aan de Thaise kant, waar een strenge man heel gewichtig zat te doen met stempels, onze paspoorten en ingevulde migratie-briefjes. Daarna de grens over en aan de Cambodjaanse kant weer hetzelfde tafereel: visum regelen bij het eerste loketje; na aftikken van €35,- en inleveren van een foto kregen we in ruil een mooie kleurige sticker in ons paspoort. Vervolgens bij het loketje "arrivals" langs voor een mooie stempel en het invullen van alle briefjes. Na een paar grensovergangen weet je in ieder geval je paspoortnummer uit je hoofd. We werden bij het wachten nog even getrakteerd op wat vakantiefoto's van een heel vriendelijke douanebeambte, vond hij blijkbaar leuk om met ons te delen.

Vervolgens nog een kilometer of twintig om de 90 vol te maken tot Pailin, onze bestemming van vandaag. We slapen in een vrij groot, voor Cambodjaanse begrippen chique hotel, kamer van 5 bij 5 en alles erop en eraan en dat voor 15 dollar.....

Het geld hier is trouwens ook nog wel een dingetje, ze hebben hier Riems, die geen ruk waard zijn, dus je zit binnen de kortste keer met duizenden van die dingen. Liever gebruiken ze dollars en ook wordt de Thaise Bath nog gebruikt en dat allemaal door elkaar. Pinnen is bij geen van de 5 ATM's gelukt, dus we zijn nu ons Thaise geld nog aan het gebruiken en krijgen dan wisselgeld in Riems. Morgen maar op jacht naar dollars, das wat makkelijker rekenen....

10 februari

Bij wijze van ontbijt wat smakeloos brood naar binnengepropt, malariapillen er achteraan (het schijnt dat hier de meest medicijn-resistente malaria voorkomt) en wegspoelen met een bakkie zelfgezette oploskoffie. Voor zevenen alweer op de fiets.

Cambodja is een totaal andere wereld vergeleken met Thailand. In plaats van bassins waar vis gekweekt wordt, zie je hier vooral het verbouwen van een soort wortel-achtige zoete-aardappel dingen, overal langs de kant van de weg zitten mensen op de grond om deze wortels in stukjes te hakken en uit te spreiden om te laten drogen.

Verder is het hier een heel stuk armer, de meeste mensen wonen in gammele hutjes. Wel zijn de mensen net als in Thailand erg vriendelijk, iedereen lacht of glimlacht. We hebben vandaag zeker 200 keer "hello!" naar ons geroepen gekregen, bijna alle kinderen zwaaien en roepen, en als je "hello" terugroept en zwaait, wordt je beloont op een glunderend bekkie met een smile van oor tot oor. Soms zie je ze niet eens omdat ze achter wat struiken, of in een huisje zitten, maar dan hoor je ze alleen Hello roepen.

Om 9 uur begonnen onze magen te vragen om eten, en belandden we bij één van de weinige "restaurantjes" die je hier ziet (in Thailand stikt het er van). Iedereen in de stress, uit alle hoeken en gaten kwamen mensen vandaan, maar we konden eigenlijk niet duidelijk maken wat we wilden, totdat Anne aan haar arm meegetrokken werd naar een van de twee tafels die het "restaurant" rijk was, hier hingen wat plaatjes van eten, dus konden we aanwijzen wat we wilden. Uiteraard kregen we heel iets anders, maar dat maakt niet uit, want alles is toch lekker.

Vervolgens weer door. Onderweg kwamen we nog langs een bank. In Nederland moet je je na de crisis bijna schamen als je zegt dat je bij een bank werkt (sorry Stef ;-) ) maar hier is bij een bank werken nog heel wat. Nadat we onze fiets op de stoep voor het pinapparaat hadden gestald kwam één van de keurig geklede beambten ons verzoeken om de fiets netjes in de stalling de zetten. Vervolgens wordt je als een vorst begeleid naar het pinapparaat, waar dit keer zowaar dollars uit tevoorschijn kwamen.

Nadat we het equivalent van vier maanden loon van een gemiddelde kleding-arbeider in ons zak hadden, kregen we nog wat tips van de bankemployé, waaronder de gegevens van vrienden van hem die kookcursussen geven, dus dat gaan we misschien morgen doen. Ook konden we de flessen vullen met heerlijk koel bank-water. Toch jammer dat je dit stuk vakmanschap en persoonlijke aandacht moet missen als je in Nederland aan internetbankieren doet.....

11 februari

Vandaag een dag niet echt fietsen, vreemd. Wel zit het vroege ritme er zo in dat we gewoon om 6.15 naast ons bed staan. Vervolgens op het gemak naar het ontbijt in ons hotel geslenterd en daarna op naar de BambooTrain.

Veel toeristischer kan je het waarschijnlijk niet krijgen, maar ook wel weer leuk: op een niet meer officieel gebruikt stuk spoorrail worden nu bamboe karretjes heen en weer gereden. Twee assen met wielen en daarop een vlondertje van hout en bamboe een motortje erop, twee kussentjes om te zitten en klaar. 7 kilometer rijden, even stoppen bij wat winkeltjes en 7 kilometer weer terug. Het spoor was niet zo recht meer, dus het bonkte en wiebelde behoorlijk. Omdat het enkelspoor was, moest er bij elke tegenligger één van de karretjes van de rails afgetild worden om de ander te laten passeren.

Bij de winkeltjes werden we natuurlijk besprongen door kinderen die armbandjes wilden verkopen en verder wat T-shirts en flesjes drinken. We kochten wat te drinken van een vrouwtje die zich verontschuldigde omdat het drinken niet goed koud was. Haar excuus was; geen tijd gehad om ijs te regelen, omdat ze twee dagen geleden was bevallen, als we wilden, konden we haar zoontje zien. En inderdaad, tussen de shirts en souvenirs stond een bak met een klein hummeltje erin.