12 februari

Gisterenavond zijn we nog op stap geweest naar Phare Ponleu Selpak. Een fantastische plek waar kansarme kinderen een opleiding krijgen in kunst. Het idee is dat creatief bezig zijn kan verbinden en helpen vervelende dingen te verwerken.

De kinderen kunnen er naar lager en voortgezet onderwijs met daarbij extra veel aandacht voor tekenen, schilderen, beeldhouwen, zang en dans en gisteren was er een uitvoering van het circus. Wat een stelletje acrobaten zeg: met hoepels, kegels, ballen. Maar ook salto's, over en onder elkaar doorspringen, op rollende dingen balanceren enz enz. Super hoe die gasten daar hun plek vinden en onderwijs en dus toekomst krijgen.

Als je eens een keer een donatie wilt geven aan een goed doel; neem een kijkje op www.phareps.org en doneer!!

We slapen trouwens in een erg gevaarlijke kamer. De kamer is laag en er hangt een grote ventilator aan het dak. Op zijn snelste stand voelt en klinkt het alsof en een helikopter aan het landen is. Bij inchecken werd ons al verteld dat van een één van de gasten bij het uittrekken van zijn shirt een vinger eraf gehakt was door een ventilatorblad, of we voorzichtig willen doen met het omhoogsteken van onze armen....

Vanmorgen hebben we deelgenomen aan een kookworkshop. Onder deskundige leiding van een kok gingen we eerst naar de lokale markt inkopen doen. Kip, vis (die nog lagen te spartelen, totdat ze de genadeklap met de zijkant van een zwaai met voor hun kop kregen en daarna vakkundig schoongemaakt en geschubd werden) en allerlei heerlijke groenten en kruiden gekocht. Vervolgens met z'n zessen en onze kok naar zijn huis, waar we twee heerlijke gerechten hebben gemaakt: vis amok: vis in romige knoflook-citroengrassaus, gestoomd in bananenbladbakjes. En daarna pittige kipfiletplakjes in saus. Als toetje warme kokosmelk met zoete aardappel (die hier trouwens oranje, maar ook paars of geel kunnen zijn. Was echt een succes, onder het koken konden we volop vragen stellen en met de anderen (drie Duitsers en een aussi) was het ook erg gezellig.

Savonds zijn we naar een Phnom Sampov geweest, een limestone heuvel die een stuk buiten de stad ineens in het landschap lijkt gegooid. We zijn, tot vermaak van de bewakers en ticketverkopers die ons voor gek verklaarden omdat het veel te steil is om de weg op te fietsen, toch naar boven gefietst. Een paar 100 meter klimmen dus en bovenop wachtte ons een Boeddhistische tempel. Het was een bijzondere plek, half overgroeid en met een fantastisch uitzicht over de omgeving.

Halverwege de klim zijn we ook nog gestopt bij "the killing cave" een plek waar tijdens het bewind van de rode khmer onder leiding van Pol Pot, een heleboel Cambodjanen zijn gemarteld en vermoord, er is nu een herdenkingsplaats waar nog stapels botten en schedels liggen, waarvan niemand weet wie het precies zijn.

We vielen precies in de uitleg van een rondleiding, de gids vertelde uit eigen herinnering hoe in die tijd alle tegenstanders van het - communistische - regime gewoon verdwenen. Kinderen werden gescheiden van hun ouders en moesten wonen in dorpen waarbij ze aan het werk gezet werden, bijvoorbeeld op de rijstvelden en geïndoctrineerd werden dat "Banka" dat is de gemeenschap, voortaan hun ouders zou vervangen.

Tijdens de jaren onder Pol Pot zijn eind jaren 80 bijna twee miljoen mensen afgeslacht, iets waar ikzelf eigenlijk nooit zoveel over gehoord heb, ben eigenlijk wel benieuwd of de generatie van mijn ouders er wel iets van meekreeg indertijd?!

Tot slot hebben we bij het invallen van de avond nog staan kijken bij een grot waar ineens een stroom vleermuizen uit kwam vliegen, 1000en, per minuut, een lange wolk van vleermuizen, die ongeveer twee uur aan zou houden voordat de laatste uit de grot vloog. Met de vleermuizen kwam er ook een golf van vleermuizenpoep geur mee naar buiten, dus zijn we maar opgestapt voordat onze eetlust zou verdwijnen.

13 februari

Vandaag een dag fietsen tot Sisophon. Was maar 70 kilometer, dus we hoefden niet zo heel vroeg op. Op de plaats van bestemming was eigenlijk niet veel meer te beleven dan gewoon door het dorp slenteren en een hapje eten.

14 februari

Vandaag wel meer dan 100 voor de boeg, dus om 6.15 zaten we op de fiets en om 9 uur waren we over de helft van de dag en zaten we aan onze tweede maaltijd. Vandaag hebben we over de doorgaande weg gefietst.

In Nederland wonen de meeste mensen niet graag aan de snelweg, maar hier is de doorgaande weg de levensader waar alles aan gebeurt. Als je niet bang bent voor (fijn)stof is het eigenlijk best leuk om langs te fietsen. Je ziet van alles: winkeltjes, scholen, allerlei werkplaatsen van smederij tot steenzagerij tot meubelmakerij, altijd wat te zien dus. En dan natuurlijk de brommers, overal, altijd. Brommers met 1, 2, 3, 4 en het meeste wat we gezien hebben was 5 mensen op 1 brommertje. Ook wordt er vanalles meegenomen; stelen bamboe, zakken houtskool, 80 levende kippen hangend aan hun poten, 6 varkens in een soort koker van gevlochten takken, een aanhangertje zand en grint, blokken ijs (ja je hebt hier gewoon een ijsbezorgdienst, grote blokken die met de zaag doormidden gezaagd worden) een aanhanger met nog meer mensen, enz enz. Het is dat ik het meestal een beetje gênant vind om van iedereen foto's te maken, maar anders zou je gerust een middag aan de weg kunnen gaan zitten en de mooiste foto's maken.

Uiteindelijk in Siem Reap aangekomen, hier zijn de beroemde tempels van Ankor Wat, waar we de komende 3 dagen gaan kijken, ben benieuwd... de stad is in ieder geval heel toeristisch, zelf zo toeristisch dat ik vanavond de eerste pizza van deze vakantie op heb.

15, 16 en 17 februari

Drie dagen hebben we uitgetrokken om de tempels van Ankor te bekijken.

Verspreid over een gebied groter dan de stad Parijs is er tussen 800 en 1430 een gigantisch tempelcomplex gebouwd. Verschillende opeenvolgende heersers van het rijk bouwden telkens nog grotere, mooiere en gedetailleerdere bouwwerken voor henzelf en de Hindu-god Shiva. In de tijd dat Londen een stad met 50.000 inwoners was, woonden hier al een miljoen mensen bij elkaar.

Voor de tempels van Ankor is meer steen gebruikt dan voor alle Egyptische piramides bij elkaar. De eerste dag hebben we een deel gezien, en daarvoor hebben we al ongeveer 40 kilometer over het terrein moeten fietsen. Het meest bijzondere - Ankor Wat - bewaren we voor de laatste dag, maar wat we tot nu toe al gezien hebben is adembenemend. Miljoenen en nog eens miljoenen stenen van soms duizenden kilo's per stuk, met de hand perfect op maat gemaakt en elke centimeter die in het zicht zat werd versierd met ingegraveerde patronen. Toen ik de Sint Pieter in Rome zag, stond ik perplex, de ruïnes van Tikal waren ook fascinerend; immense piramiden opdoemend uit de jungle. Machu Picchu was, mede door de locatie boven op een bergtop diep in de jungle ver weg van de bewoonde wereld ook adembenemend. Maar Ankor is qua grootte en gedetailleerdheid echt nergens mee te vergelijken en ook de omgeving, deels in de jungle, is echt fantastisch.

De tweede dag zijn we 's middags gegaan en hebben vanaf één van de tempels naar de zonsondergang zitten kijken, met nog een heleboel anderen.

De derde dag juist vroeg op, om de zon op te zien gaan over Ankor Wat, de grootste en bekendste van alle tempels. Omringd door een slotgracht van bijna 200 meter breed. Daarbinnen een muur van 1025 bij 800 meter en daarbinnen het gebouw. De tempel is een gebouw van drie lagen: drie rechthoeken boven op elkaar, de onderste het grootst en naar boven toe steeds kleiner. Op alle hoekpunten van de rechthoeken staan torens en helemaal in het midden de belangrijkste toren waar alle rituelen plaatsvonden. Alles zeer gedetailleerd afgewerkt met ingegraveerde afbeeldingen van oorlogen, het dagelijks leven en de mythische goden-verhalen. We hebben met open mond rondgelopen, het idee dat er 300.000 mensen en 6.000 olifanten gebruikt zijn om dit te bouwen, echt overweldigend.....

's Avonds zijn we nog even lekker toeristisch wezen eten, want de komende dagen slapen we weer in minder toeristische dorpen, dus dan zal het weer even op de local-manier gaan, ook wel weer leuk.

18 februari

Helaas gaan we ons heerlijke hotelletje met zwembad (!) verlaten. Om 6.15 zitten we op de fiets. De eerste 10 kilometer is het allemaal nog stad, 1000en scootertjes komen ons tegemoet rijden met mensen die vanuit de buitenwijken naar het centrum komen, ik denk om te gaan werken.

We hebben vandaag ruim 150 kilometer voor de boeg, dus we hebben ons ingesteld op een lange dag. Met het fietsen is altijd de laatste 20% zwaar, of je nou een dag hebt van 60 of van 150 kilometer, het is maar net waar je je op instelt.

Na een paar stops om te eten, wat altijd gezellig is langs de kant van de weg. Gezellige plekjes, tussen de locals, met handen en voeten proberen uit te leggen wat we willen. Ff op het hurktoilet en weer door. De laatste stop was bij een heel aardig vrouwtje, we hadden dorst, dus het was alleen om te drinken. Een geweldige bende, overal op de grond plastic flesjes en eierschalen (ze verkocht ook gekookte eitjes). Nadat we uitgedronken waren, hadden we keurig onze lege flesjes en leeg blikje bij elkaar op tafel gezet. Terwijl we weg lopen komt het vrouwtje "opruimen". Hoppata, alles wordt op de grond geflikkerd, doekje over tafel en klaar. Bizar hoe de mensen hier alle zooi gewoon overal neer gooien, blijkbaar denken ze er verder niet over na :-(

Sowieso is meedenken hier meestal niet iets wat de mensen vanzelf doen. Zo zoeken we nog steeds een goede manier van koffie bestellen. Anne drinkt koffie zwart en ik liefst met melk. Als we in één keer een zwarte en eentje met melk bestellen gaat gaat het nooit goed, je krijgt dan of twee zwart of twee met melk. Als we omstebeurt bestellen lopen ze al weg nadat de eerste besteld heeft, blijkbaar komen ze dan niet op het idee dat de ander misschien ook wat wil. Dan wordt er tot overmaat van ramp ook nog eens veel koffie met ijs gedronken, dus moeten we ook nog eens uitleggen dat we "hot" koffie willen. Ja, de kleine dingen van het leven in Nederland zijn hier een hele opgaaf, maar dat is dan ook de charme van het reizen.

19 februari

Vandaag een gewone fietsdag, ruim 90 km en om ongeveer 12 uur op de plaats van bestemming. Een dorp zonder toeristen, niet zoveel te beleven. Beetje mensen kijken dan maar en over de markt slenteren. Vanavond is er in het hotel karaoke, dus daar gaan we zo ook nog ff kijken.

Hum, dat viel erg tegen, dus lekker nog even een beetje lezen en vroeg naar bed, ondanks de muziek toch heerlijk geslapen!