19 januari

Vandaag fietsen we Goa uit. Grotendeels hebben we op of in de buurt van een nieuwe snelweg gefietst die hier aangelegd wordt. Stukken zijn klaar, ander stukken worden geasfalteerd, maar er zijn ook stukken waar ze nog moeten beginnen. Maar het meest imposant zijn de stukken waar volop gewerkt wordt. Tientallen stellages met een touw, katrol en gewicht waar ze aan het “heien” zijn. En dan de stukken waar ze door de rotsen moeten; graanmachines met drilboren, maar soms gewoon met de hand, uiteraard zonder enige vorm van bescherming. Als er een berg puin losgetrild is, komen de vrouwen in actie die de stenen in bakken op hun hoofd weg mogen sjouwen. Een stukje verderop zit een man op zijn hurken een boom om te zagen; wat nou kevlar zaagbroek, kan best op slippertjes in de korte broek.

Uiteindelijk hebben we een kamertje in Gokarna. Een soort van heilig dorp met een aantal belangrijke tempels waar we een kijkje hebben genomen maar eigenlijk toch niet zoveel te zien was.

20 januari

Vandaag weer op of in de buurt van de doorgaande route, maar we hebben een paar keer een leuk stuk binnendoor kunnen doen. Het eerste binnendoorstuk bracht ons door gezellige dorpjes en we moesten met de pont om een riviertje over te steken. Prachtig gezicht; het dorp aan de rivierkant omringd door palmbomen in de prachtige ochtendzonnestralen. s Morgens vroeg is het heerlijk koel, dus we proberen steeds lekker vroeg weg te zijn.

Halverwege hebben we nog wat tuinen en een watervalletje bezocht, de blauwe zee met wit strand op de achtergrond. We hebben wat gerelaxt in de schaduw en op de weg terug wandelden we tussen de rijstvelden.

De eindbestemming vandaag is Murudesvara. Het is superdruk in het dorp want het is zondag en er is vanalles te beleven. Nadat we een hotel gevonden hebben, wat nog niet zo makkelijk bleek te zijn, we hebben er een paar afgegaan, maar die waren toch echt té basic, zijn we het dorp in gegaan. Je kon over de hoofden lopen, maar gelukkig steken we een kop boven de mensen uit en zijn we de enige blanken, dus wij raken elkaar niet kwijt.

Eerst hebben we de tempels bezocht; schoenen in de bewaakte schoenenstalling (€0,03) en naar binnen. Er staat een 18 verdiepingen hoog bouwwerk waar we met de lift bovenin konden komen. Bovenin een mooi uitzicht over het dorp, het strand en een megalomaan groot beeld van lord Shiva, die uitkijkt over de stad en de arabische zee. Daarna hebben we samen met een heleboel anderen een rondje door de tempel gelopen. Religie blijft in mijn ogen toch wel één van de meest fascinerende dingen waar mensen mee bezig zijn en waar we op onze reizen de meest uiteenlopende uitingen van gezien hebben. Wat bezielt mensen om vol overtuiging een dikbuikige, koddige, rechtopzittende olifant te gaan aanbidden en hutje mutje in de rij kokosnoten te kopen, een stip op je voorhoofd te zetten, door een tempel te stiefelen en je kokosnoten doormidden te laten slaan om de helften gevuld met bloemen weer in ontvangst te nemen. Maar ja dat zeggen zij waarschijnlijk over mensen met een andere geloofsovertuiging.

Daarna hebben we ons door de mensenmassa gewurmd en belandden in een optocht waarbij en een soort houten kar met daarop een ronde gekeurde bol met vlaggetjes door de straat getrokken werd. Het geheel leek we wat op een houten huisje op wielen onder een luchtballon. In het huisje zaten volgens mij monniken of zo. Het publiek stond klem op elkaar en als het gevaarte in beweging kwam werd er door politie al fluitend en duwend plaats gemaakt. Als de mensen vervolgens nog dichter op elkaar (en elkaars tenen) stonden, reed het apparaat weer een paar meter. De toeschouwers gooiden met bananen naar het rijdende ding, volgens mij was het de bedoeling een soort bel bovenop de ballon te raken. De bananen vlogen dus over en weer en als we ff niet uitkeken, kregen we een banaan op onze kop.

De volgende bestemming was de funfare. We hebben een attractie bezocht die nog het meest leek op een half rechtopstaand wijnvat met een doorsnede van een meter of 12 en een hoogte van een meter of 7. Rondom het vat was een tribune, zodat je in het vat kon kijken. In het vat stonden motoren en auto’s. Nadat er met veel bombarie, muziek en motorengeknetter genoeg betalend publiek was opgetrommeld, gingen de motoren en auto’s rondjes rijden. Eerst ééntje, maar later drie motoren en twee auto’s die tegelijk rondreden, tegen de schuine wand opreden en op hun zij rondjes door het vat reden. Alsof dat nog niet genoeg was, klommen de bestuurders half uit de auto, reden ze op de motor met losse handen, of gingen in de amazonezit op hun zadel zitten. Na een minuut of tien stuntwerk, zat de show erop.

Toen we de tribune verlieten werden we door de stuntmannen opzij geroepen; ze wilden graag een selfie met ons maken. Haha, je zou zeggen, “zij zijn de helden en met angst en beven gaan we vragen of ze misschien met ons op de foto willen”, maar nee, in India is alles anders; zij komen als een stel kinderen aan ons vragen of ze met ons op de foto mogen.

Na al deze belevenissen een heerlijk soep en butterchicken naar binnen gewerkt en nu naar bed.

21 januari

Vandaag ruim 100 km gefietst, maar omdat we vroeg weggingen, waren we een uur of twee op plaats van bestemming, udupi.

Een levendige stad waar we slapen in onze favoriete hotelketen OYO, daar zijn we verzekerd van een goed bed, warm water en goede WIFI, want Annemarie moet vanmiddag werken, salarisadministratie. Ondertussen ben ik het tempelcomplex wezen verkennen, een doolhof van gangen, kamertjes, zalen. Overal lopen mensen, zitten mensen muziek te maken en is het een drukte van belang. De luchtballonnen op wielen staan hier ook, ik denk dat gisteren hetzelfde bananengooifeest hier ook is geweest. Na het scoren van lekkere hapjes en een meloen ben ik Anne weer op gaan zoeken.

‘s Avonds hebben we heerlijk gegeten, een menu wat je hier meestal op een grote ronde metalen schaal krijgt. Daarop staan dan allemaal metalen bakjes met rijst, verschillende currietjes, yoghurt, en al je een beetje mazzel hebt ook salade en een zoet hapje. Als je koffie bestelt, komt deze ook in een metalen bekertje, die dan weer in een metalen bakje staat, de koffie giet je vervolgens beetje bij beetje in het metalen bakje waaruit je het naar binnen slurpt.

In de restaurantjes is het altijd een gekletter van de bakjes, als de boel opgehaald wordt, gooien ze de bakjes in bakken om schoon te maken. Na de uitgebreide, heerlijke maaltijd tikken we het schrikbarende bedrag van €4,- af en gaan.

We hebben weer een rondje door de tempels gelopen en toen naar onze OYO.

22 januari

Gewekt door de geluiden van de groente en fruitmarkt waar we vanuit ons raam op uitkijken. Verder zuidwaarts, eindbestemming Mangaluru. Het is nog geen 60 kilometer, dus we zijn waar kon van de hoofdweg afgegaan om over kleinere weggetjes langs de kust en door kleine vissersdorpjes te fietsen. Zodra we van de drukke hoofdweg afgaan, rijden we 200 meter verder voor ons gevoel volkomen afgelegen over platte land.

Vissers zijn bezig met hun boten en netten, vrouwen zijn de was aan het doen en er zijn mensen op het land bezig. Af en toe stoppen we om met onze voeten over het witte zand de Arabische zee in te lopen die heerlijk lauwwarm is.

Vanavond slapen we dus in mangaluru, sinds tijden zien we weer eens een Mac, waar we een maaltijd fastfood naar binnen gewerkt hebben. Met één meisje achter de kassa en één mannetje die de bestellingen klaarmaakte ging het alleen niet zo snel als in Nederland. Ze hadden wel een goede oplossing voor als ze het niet meer bij konden houden met de bestellingen, gewoon de kassa dichtgooien tot alles bijgewerkt was, de klanten wachten maar even.

23 januari

Vanmorgen willen we een beetje op tijd weg, we weten niet precies of we moeten gaan klimmen en hoe de weg zal zijn; we gaan naar het oosten, het binnenland in.

Om half acht stond keurig de bediende met de krant en twee ontbijtvouches voor de deur, dus 5 voor acht zitten we klaar in een ongezellige kale ruimte waar wat plastic tafels en stoelen staan en waar het ontbijtbuffet vanaf 8 uur geopend zou moeten zijn. Behalve twee lege tafels zien we nog geen tekenen van een komend feestmaal. Stipt 8 uur gaat Annemarie vragen hoe het ermee zit “gaat er nog wat gebeuren of wat?” 5 minuten later komen er vier mannetjes met schalen, thermosflessen en een kar met stalen serviesgoed aangerammeld. We eten onze buiken rond, en ruimen ons gebruikte servies, lege kopjes en bestek in de daarvoor bestemde bak en willen vertrekken. Juist op tijd, vlak voor we de deur uitlopen vraagt een van de mannetjes nog snel de vraag die allen hier bezig houdt: “which country sir?” Glimlachend beantwoorden we “Holland” en nemen afscheid. Achter ons horen we “Ah Poland”.

We checken uit, laten de portier vol verbazing achter omdat we vertelden dat we vanuit Mumbai hierheen zijn komen fietsen en duiken het drukke verkeer in. Het is druk in mangaluru, maar het rijdt in ieder geval, in Mumbai stonden we grotendeels stil. Het is een mooie fietsdag, redelijk rustige weg door bossen en palmplantages.

Op een gegeven moment krijgen we dorst en zien een klein tokootje met een bord “fresh juices” en stappen af. We weten de man duidelijk te maken dat we twee watermelonjuices willen en hij stuurt ons naar een ruimte van twee bij twee met een tuintafel en vier stoelen welke dienstdoet als restaurantzaal. Hij kijkt wat moeilijk, is allemaal aan het bellen en probeert ons iets duidelijk te maken, maar we snappen em niet. Uiteindelijk lopen we naar de koelkast en pakken een koude cola en water eruit, doe dit dan maar. Als we het bijna op hebben, komen de hulptroepen; hij heeft iemand gebeld die als Engelse tolk kan fungeren, en die vertelt ons dat de juicemaker onderweg is. Twee minuten later arriveert inderdaad de man die de blender kan bedienen en maakt ons alsnog twee heerlijke watermelonjuices klaar.

Om een uur of half vier zijn we in Sulya en vinden een groezelig kamertje met bed en douche, we kunnen slapen en douchen. ‘s Avond belanden we in een restaurantje waar een vriendelijke jongeman ons bediende. Na enige aarzeling vroeg hij of hij met ons een selfie mocht maken, prima. Vervolgens vroeg hij mijn telefoonnummer en - voor zover we em konden begrijpen - legde hij uit dat zijn naar Oostenrijk wilde komen, en of we misschien een baantje voor em hadden. Sorry, we kunnen veel, maar dat kunnen we helaas niet voor je regelen.

24 januari

Vannacht slecht geslapen door de muggen en de warmte, voordeel: we zijn lekker vroeg op pad. Na 20 kilometer redelijk vlak gingen we omhoog, totaal 1100 meter naar boven tot een hoogte van 1200 boven zeeniveau. De klim was lang maar wel goed te doen met twee drink/eetpauzes. Uiteindelijk hebben we vandaag 1555 meter omhoog geploeterd, een record tot nu toe op een dag.

De route was prachtig, door de bossen en langs koffieplantages. Het asfalt was goed en er was weinig verkeer, dus we hebben zitten genieten op de fiets. Er wordt hier koffie geteeld, maar ook druiven, cacao en veel specerijen, overal zien we winkeltjes waar chocola, wijn, koffie en specerijen verkocht worden. We hebben niet zo veel ruimte in de tassen, maar een bak chocola ging er nog wel bij.

We slapen in Kushalnagar, waar we een prachtige hotelkamer hebben; haast gewoon een heel appartement. We kunnen dus onze slaap inhalen. Maar voordat we zover zijn hebben we eerst een pizzatje gescoord.

25 januari

Vanmorgen heerlijk uitgerust wakker geworden. We worden op onze kamer gebeld hoe we de koffie willen. 10 minuten later staat er een ontzettend lief vrouwtje voor de deur met een dienblad vol met lekkers; een soort van hartige pannenkoeken, een currie die best smaakt op de vroege morgen, een soort van zoete griesmeelprut en een pot koffie. Stampensvol stappen we op de fiets.

Eerst bezoeken we de fantastisch mooi golden temple, in een dorp waar 10000 Tibetanen wonen die gevlucht zijn bij de Chinese invasie. Ongeveer éénderde is monnik, boeddhistisch. De sfeer is heel anders dan elders in India; herkenbaar van de boeddhistische kloosters en tempels die we bezocht hebben in Thailand, laos en Cambodja. In India is 80% hindu, 14% moslim en een kleine minderheid is dus verdeeld over boeddhisme, christendom en overige godsdiensten.

Daarna hebben we gefietst naar Mysuru, de weg was minder mooi dan gisteren, maar er is we altijd wat te beleven en te zien, dus zeker niet saai.

Gezond of niet?

De meeste mensen die hoorden dat we naar India gingen, begonnen gelijk over buikpijn, overgeven en diarree, en inderdaad we hebben tot nu toe één dag op bed gelegen.

Qua gezondheid heeft India eigenlijk twee gezichten;

Aan de ene kant is het vaak vies, kraanwater drinken we niet. Dan heb je in Mumbai de verstikkende smog, en op het platte land hebben de mensen de neiging bladeren en rommel in de fik te steken met soms een rookontwikkeling die het ademen moeilijk maakt. Onze longen zullen ook heel wat fijnstof te verwerken hebben gekregen van de eeuwige riksja’s, bussen en vrachtauto’s, aan uitstootmanagement doen ze hier niet.

Aan de andere kant eten we overal en altijd heerlijk, India is de hemel voor vegetariërs. Waar het in Nederland voor een vegetariër vaak een beetje schraal uit eten is, serveren hier de meeste restaurantjes alleen Veg en dat is zeker geen straf. Heerlijke creaties met veel groenten en vooral veel kruiden (vb koreander, kruidnagel, gember etc).

Er wordt hier nauwelijks alcohol gedronken, in de meeste dorpen is er wel een beershoppee, maar in de restaurantjes waar we komen wordt vrijwel nooit alcohol geschonken. Ook wel prettig op de fiets; het verkeer is al chaotisch genoeg, alcohol zal dit vast niet beter maken. Dan wordt er ook nauwelijks gerookt, als roker moet je denk ik echt zoeken om je tabak in te kunnen slaan, ik heb er niet echt naar gezocht, maar je ziet nauwelijks verkooppunten voor sigaretten.

Dus; als je Mumbai overslaat en af en toe je adem inhoudt bij het passeren van een optrekkende vrachtauto, is hier best gezond te leven denk ik.