4 februari

Vanmorgen in ons leuke huisje wakker geworden en op ons rooftoprestaurant kregen we het ontbijt. De eigenaar van het hotelletje is zo attent om de muziek aan te passen aan de gasten, dus stond er Nederlandstalige muziek op. Weer een hele goede gastheer, al is communiceren een beetje lastig, want het enige wat hij zegt is “yes”.

We pakken de spullen in, nemen afscheid en rijden de afgrond tegemoet. Letterlijk, want we hebben een fantastische afdaling voor de boeg 1500 meter lager moeten we uitkomen. De weg is super mooi, we zoeven de bochten door, door het bos, langs watervallen en indrukwekkende uitzichten. Geleidelijk aan wordt het warmer en gaan de jassen uit. Onderaan de helling staan veel locals stil om zich om te kleden en de warme kleren uit te doen.

De eerste stop beneden is bij één van de miljoen bakkers in de stad en vervolgens rijden we door naar Coimbatore.

5 februari

Vanmorgen wilden we graag vroeg op pad, geen probleem, vanaf 8 uur kunnen we ontbijten. En inderdaad om kwart voor acht kwam er een mannetje vragen of we koffie wilden, nou graag, wat is een ontbijt zonder koffie? Even later kwam hij de koffie brengen; “money?” Nee breakfast is included. Mmm alleen de koffie dus niet, wat is nou een ontbijt zonder koffie? Een uur later wachten we nog steeds op ons ontbijt, na twee keer vragen. We pakken de tassen en willen vertrekken, overal in de stad kan je voor een paar centen ontbijten en op het moment dat we op willen stappen, wordt het ontbijt gebracht.

Uiteindelijk om een uur of tien op de fiets. Eerst fietsen we naar een stuwdam in de buurt, over een rustige snelweg, zachtjes aflopend, wind in de rug, kruissnelheid 30 kilometer/uur. Bij de dam was een soort park, dus daar hebben we even rondgelopen maar het was er bloedverziekend heet in de zon en we mochten niet eens de fontein in om af te koelen....

Dan maar naar ons hotelletje, we hebben een hutje met daarnaast een heus 20 meter zwembad waar we snel induiken. Het blijkt ook gebruikt te worden voor zwemlessen voor de plaatselijke jeugd. Gelukkig was er het eerste uur niemand en konden we rustig zwemmen, als de kinderen Annemarie hadden gezien in bikini, hadden ze waarschijnlijk drie weken geen oog meer dicht gedaan, hier zwemmen de meiden met broek en shirt aan.

Onder onze hut zit ook nog een soort van vijver, waar ganzen zitten die een hels kabaal maken, maar gelukkig hebben ze zich snachts koest gehouden. Op wat muggen, een beest wat aan de zeepjes heeft geknaagd en een beest wat op onze mat heeft gepoept, is er snachts niets bijzonders gebeurd.

6 februari

Lekker uitgerust wakker dus. Met uitzicht op boxende jongemannen en vroege vogels in het zwembad hebben we op onze veranda zitten ontbijten.

De weg ging verder zacht afdalend, dus opnieuw gingen we als een speer tot Kodungallur. Na even zoeken vonden we ons hotel. Ee gloednieuwe kamer waar we de airco in kunnen vluchten als de drukkende warmte ons teveel wordt.

Eerste missie voor vandaag is de kapper, het is hier zo warm dat ik zo veel mogelijk haar eraf wil.

Onder het knippen krijgen we tips over de omgeving?

Daarna gaan we naar de ‘mall’, maar dat concept is in India nog niet echt succesvol. In Thailand, Maleisië en mn in Singapore waren de malls echt een belevenis: super groot, alles glimmend en blinkend, airco, leuke winkels, barstens vol met publiek en bovenin een foodcourt waar ook gewoon goede restaurants zaten. Hier in India zijn de malls vaak een zielige vertoning; de helft van de winkelruimte staat leeg, er zijn alleen maar dezelfde kledingwinkels (waar de enige mensen die binnen zijn, het personeel zelf is, die een beetje met hun smartphone staan te klooien of achter hun computer zitten). De foodcourt is een schrale bedoeling met een KFC, soms een burger king, een halal-tent en een toko met vegetarische gerechten. Op zich niet zo gek dat er geen hond te bekennen is, want er is meestal geen sfeer, alles is drie keer zo duur als op straat en het eten in de kleine straattentjes is lekkerder, gezonder en voor een fractie van de prijs die je in de mall betaalt.

Vervolgens scharrelen we een diner bij elkaar van broodjes, plakken kaas en melk. Dat smaakt goed, het is tijden geleden dat we een koude beker melk op hebben.

Een van de jongens van het hotel vertelde dat hij wel, als we wilden, biertjes voor ons wilde gaan kopen. Zogezegd zogedaan, ik schuif wat roepies in zijn handen en we spreken af om vanavond een pint te doen, hij heeft nightshift tot 10 uur smorgens. Na enige tijd staat hij op de stoep met een aantal koude kingfishers, het water loopt me in de mond. Hij moet alleen nog even de baas van het hotel weg zien te werken, blijkbaar is die niet zo enthousiast over een nachtwaker die aan de pintjes gaat met de gasten. Uiteindelijk zitten we voor ons doen extreem laat - 11 uur - aan de pinten. Zonder te blikken of te blozen plopt hij twee bierflessen open met zijn gebit, Indian style. Hij vertelt vol enthousiasme over zijn geboortestreek, de gewoontes in Kerala, de gebruiken hier enz enz. Nu weet ik dus dat het communisme in Kerala erg populair is, dat gokken in Kerala toegestaan is, dat zijn vrouw en dochtertje van 2 een stuk verderop wonen en dat hij voor een paar rotcenten in het hotelletje werkt, van ‘s avonds 6 tot ‘s morgens 10, hij slaapt gewoon op de bank achter de balie. De meeste mensen in Kerala zijn erg behoudend, al is de jongere generatie wat meer open minded.

Ik vertel wat over onze belevenissen en hij wordt enthousiast, zou ook graag willen reizen, op zijn motor naar de Himalaya. Ik besef me weer eens hoe bevoorrecht en rijk we als Nederlander zijn dat we gewoon de wereld rond kunnen reizen als we willen.

“Rijd je ook motor?” Vraagt hij. “Nee, alleen fiets” “zin om een rondje te doen?” Tien minuten later zitten we op de motor, in het holst van de nacht, zonder helm, met bier achter de kiezen. Waar het overdag een chaos was in de stad, is het nu uitgestorven, niemand op straat. We scheuren een rondje door de stad en vervolgens een rit over de snelweg naar zijn favoriete thee-plek. Ondanks dat er niemand op straat is, is er dus nog wel een tentje open waar we thee kunnen krijgen.

Na onze rit komen we gelukkig weer veilig thuis, we delen nog een bier en zeggen elkaar goedenacht.

7 februari

Lekker uitgeslapen tot een uur of kwart voor acht. We geven door dat we wakker zijn en dat het ontbijt geregeld kan worden, de bestelling wordt doorgegeven aan de plaatselijke ontbijtbezorgboer. Even later wordt er aangebeld en krijgen we dosa, een soort pannenkoeken, opgerold in een bananenblad en krant met daarbij drie pittige sausjes, keurig in een plastic boterhamzakje (wat hier vast geen boterhamzakje is, hier neemt niemand boterhammetjes mee naar zijn werk). Soms genieten we van de Indiase ontbijten, maar vandaag hebben we echt geen trek in een hartig/pittig ontbijt. Gelukkig hebben we altijd een potje honing bij ons en suikerzakjes die we meegesnaaid hebben. We maken onze zoete pannenkoeken en spoelen de sausen door de plee.

Na afscheid genomen te hebben van mijn nieuwe biervriend gaan we op weg naar Kochi een tocht van maar ongeveer 40 kilometer.

Kochi is weer zo’n plek die je gelijk een goed gevoel geeft, oude mooie gebouwen en huizen uit koloniale tijd met een saus van verval en nostalgie erover. Een behoorlijk toeristische plek, en dan zie je ook meteen dat er meer geld beschikbaar is. Het is hier schoon en netjes voor Indiase begrippen.

Overal homestays, waar we er eentje van uit kiezen om te slapen. Een leuk kamertje op het dak, bij supervriendelijke mensen, waar we direct welkom geheten worden met een bak koffie. Smiddags slenteren we wat door het stadje, bezoeken de Hollandse begraafplaats waar nog Nederlanders uit de VOC tijd liggen. Apart om de oud Nederlandse teksten op de stenen te zien.

Tijden een bak koffie raken we aan de praat met een Britse man van in de 60. Eigenlijk met pensioen, maar nog aan het werk als leraar Duits omdat hij het werken nog te leuk vindt om te stoppen. Hij vertelt dat de Britten ervan houden om op vakantie naar India te gaan, vooral in de winter. Dit hebben we inderdaad gemerkt, er lopen hier op de wat meer bekende plekken veel Britse ouderen. Ik zal niet zeggen dat India het Benidorm van India is, maar het gaat soms wel in die richting. Zoals ik al eerder schreef, verbaast het me dat we als Nederlanders vaak zo bang zijn voor India, terwijl je hier prima kunt overwinteren. We hebben ff wat zitten chatten over taal, waarbij hij wat leuke wetenswaardigheden vertelde:

De beste man is Duits gaan studeren om Goethe in de oorspronkelijke taal te kunnen lezen. Verder zit hij als enige Engelsman op een een koor met alleen maar Duitse mensen die in Engeland wonen en werken. Niet omdat hij zo van zingen houdt, maar omdat hij graag Duits wil spreken. In Duitsland of Nederland is het niet te doen voor een Engelsman om Duits on Nederlands te oefenen omdat iedereen daar direct terugpraat in vloeiend Engels. Het Engels in wat in India gesproken wordt, is vaak ouderwets Engels (beetje vergelijkbaar met Zuid-Afrikaans - Nederlands). Dan hebben we nog wat gebabbeld over de “G” klank in de Nederlandse taal. Die komt in niet zoveel talen zo hard voor al is het Nederlands. Zelfs in het Duits, bijvoorbeeld in het woord “acht” is de “ch” niet zo schrapend als in het Nederlandse “acht”, waarop de Brit op de proppen kwam met zijn lievelingsuitspraak die hij in het Nederlands wist, namelijk “goedgedaan jochie”.

Daarna bezoeken we een uitvoering van “authentieke” dansen. De dansers beelden een mythe uit, in gebaren en lichaamstaal. Eerst zien we dat de dansers zichzelf schminken/opmaken voor de dansen, felle kleuren. Ze smeren een of ander goedje in hun ogen, waardoor die er bloeddoorlopen uitzien. Na een uur van voorbereiding begint de voorstelling die best indrukwekkend is om te zien.

We sluiten de dag af met een heerlijke prawncurry. In eetstalletjes vlak aan het water wordt de vangst van de dag verwerkt tot de heerlijkste gerechten. Terwijl de obers foto’s van hun vrouw en kinderen laten zien, schuiven we onze maaltijd naar binnen.

8 februari

Vandaag gaan we Kochi verkennen, helaas bleek het Dutch Palace, wat we oa wilden bezoeken, gesloten. Dan gaan we de kookworkshop doen die we eigenlijk over een aantal dagen wilden doen. Na wat zoeken vinden we het goede huis, een aardige man doet ons open, hij vertelt over de kookworkshops die gegeven worden, maar helaas vandaag niet omdat zijn schoonmoeder net overleden is.

Dan maar gewoon lekker slenteren door de prachtige stad, de joodse wijk, Arabische wijk en daartussen een heleboel kerken en hindoeïstische tempels; het kan hier blijkbaar gewoon samen zonder dat de mensen elkaar de hersens inslaan (of ze doen het als we even niet kijken, dat kan natuurlijk). Ook komen we door de wijk waar de spullen van het land verhandeld worden; een drukte van belang met vrachtwagentjes jutezakken met graan, aardappelen, koffie enz. In verschillende ruimten worden de verschillende producten verhandeld als een soort van veiling.

Kochi ligt eigenlijk verdeeld op verschillende delen, gescheiden door de rivier. Omdat we toch niets beters te doen hebben, pakken we de boot naar de overkant, waar de echte grote stad Kochi is. Dit is meer het beeld van India wat we elders hebben gezien.

Qua diner scoren we een watermeloen, ananas, een zwik bananen en lekkere zoete hapjes die we op ons dakterras naar binnen werken.

9 februari

Zoals we gisteren geëindigd zijn, beginnen we weer; watermeloen, ananas, banaan en boterhammetjes. We stappen op de fiets naar Allapey. We fietsen vlak langs de Arabische zee. Halverwege houden we het niet meer uit, zetten we de fietsen neer en duiken in de hoge golven. In en uit de branding lopen is vrijwel onmogelijk omdat de golven zo hoog zijn dat we omvergegooid worden. Met onze kleren vol zand en onze neuzen vol zout water gaan we uiteindelijk weer aan land.

Daarna nog 15 km fietsen tot de plaats van bestemming. We slapen weer in een homestay, dit keer echter met een eigenaar die niet erg spraakzaam is maar hij regelt voor ons water, een douche een bed en WiFi, wat heeft een vakantiefietser nog meer nodig?!

10 februari

Voor de verandering pakken we de boot. Nadat onze zwijgzame gastheer ons voorzien had van toast, omelet en koffie, stappen we op de fiets naar de ferry die ons naar Kollam gaat brengen. Een prachtige tocht over de backwaters. Het stikt hier van de kanalen, rivieren en meren. Alles bij elkaar vormt het een netwerk van waterwegen en het leven speelt hier dan ook vooral op en rond het water af. We zien vrouwen de was doen, mannen vissen, kinderen zwemmen, mensen wassen zich in het water. Overal waar we kijken palmbomen langs het water en veel rijstvelden en andere akkerbouw op stukjes grond.

De tocht duurt een uur of acht, waarna we aankomen in Kollam, vlak voordat de zon ondergaat. Omdat we geen zin meer hebben om de stad door te struinen, eten we in het restaurant van het hotel maar dat is zeker geen straf. Bij het binnenkomen van de stad lonkte de McDonald's, maar de maaltijd die we nu hadden, was lekkerder en een stuk gezonder. Het lukt trouwens nog niet echt om af te vallen. Eigenlijk was het de bedoeling om wat overtollige bier en snoepkilo’s kwijt te raken. Bij de eerste fietsvakantie in zuid-Amerika ging dat vanzelf, omdat er soms gewoonweg niets te eten was, of alleen rijst en kip en dat gaat op een gegeven moment toch een beetje tegenstaan. In Thailand was dat al wat minder makkelijk (omdat overal lekker eten te krijgen is). En ook nu is er altijd lekker eten in de buurt en is ons tempo van fietsen wat afgenomen na de eerste twee weken (er zijn hier teveel leuke dingen die we willen zien).

11 februari

We hadden, voor ons doen, een heerlijk luxe kamer en bijbehorend groot, heerlijk bed, dus worden uitgerust wakker. We stiefelen naar het ontbijtbuffet waar we onszelf te goed doen aan geroosterde boterhammen en de eerder genoemde dosa-pannenkoekjes met boter en suiker i.p.v. de hartige/pittige bijbehorende sauzen. Een paar bakken koffie er bij en we zijn weer klaar voor de grote tocht van vandaag: 25 kilometer langs de kust naar Verkala, waar we voor 12 uur inchecken. Verkala is een heerlijke plek; een prachtig strand geflankeerd door rood en roestbruin gekleurde rotsen en weelderig groene palmbomen (de rotsen hebben we wat we van de kust aan de Algarve). We huren een umbrella en vermaken ons prima. Afwisselend lezen, zonnebaden en zwemmen en omvergegooid worden door de hoge golven. Als de zon onder is gegaan, pakken we onze spullen, nemen een heerlijke douche om het zand van ons af te spoelen en lopen naar een van de restaurantjes langs het pad bovenop de rotsen.

Uitzicht over de donkere zee, waar tientallen bootjes aan het vissen zijn; we zien de lichten in de verste. De vangst van de afgelopen nacht ligt uitgestald op tafels bij elk restaurantje; inktvis, krab, kreeft, verschillende soorten garnalen (die zo groot zijn dat je met vier garnalen een compleet maal hebt) zwaardvis, tonijn, snapper, zeebaars, roodbaars en allerlei vissen waarvan ik de naam niet weet). Wij houden het vandaag bij lasagne, soep, en een bier (waar ze hier een beetje schimmig mee doen, bier staat niet op de kaart, maar als je erom vraagt krijg je het wel. De fles bier wordt voor je neus opengeplopt en in een grote mok geschonken. De overgebleven halfvolle fles, van 65cl; dat is tenminste de moeite, wordt onder het tafeltje gezet, uit het zich). Als toetje appeltaart met slagroom en een echte koffie. Na dit heerlijke diner tikken we tien euro af en gaan slapen.