12 en 13 februari

We hebben twee dagen genoten van het strand, lekkere slaapplek en heerlijk eten in Varkala. Het is hier goed toeven, een week is ook wel vol te houden. Maar het begint ook wel weer te kriebelen om nieuwe dingen te gaan zien, dus we hebben het ontbijt voor morgen om 7 uur gereserveerd zodat we lekker vroeg op pad kunnen.

We zijn de afgelopen dagen lekker uitgerust, zijn een beetje bijgebruind, hebben wat liggen lezen en Annemarie heeft nog wat kunnen werken. We sluiten af met een diner van een heerlijke moot Mahi mahi en super lekker gemarineerde garnalen. Afsluitend brownies, ijs en koffie. We hebben drie van de drie avonden in hetzelfde restaurant gegeten, en we kennen de super aardige bediening en de huiskat inmiddels. Jammer om afscheid te nemen van dit heerlijke dorp.

14 februari

Eerlijk gezegd was ik er al op voorbereid dat 7 uur ontbijt voor Indiase begrippen wel erg vroeg is. En inderdaad, wij zaten klaar, maar om 7:45 hadden we ons ontbijt pas voor ons neus staan. Helaas later op de fiets dan we wilden, maar het is niet anders. In twee dagen zullen we naar Kumily rijden, totaal iets van 190 km. Vandaag doen we er ruim 110, morgen minder, maar dan zullen we wel 1100 meter omhoog moeten.

De rit vandaag was met name door de hitte zwaar. Tussen 12 en 2 is het eigenlijk gekkenwerk om te fietsen, dus we hebben een paar keer gestopt toen het echt te gortig werd.

Grappig hoe we na 5 kilometer fietsen weer in het “echte India” zijn. Hier roepen en zwaaien de kinderen (en soms volwassenen) weer naar ons, willen de mensen met ons op de selfie en eten we weer langs de kant van de weg voor een tiende van de prijs van de strandtentjes. Na ploeteren door de hitte arriveren we om ongeveer 17:00 op de plaats van bestemming. Gauw airco in, kleren uit en onder de douche, heerlijk om al het zweet en zout van ons af te spoelen.

We eten in een straattentje wat kip, naan en verschillende sausen, weer als vanouds met onze handen. Daarna naar de bakker om ons ontbijt voor morgen bij elkaar te scharrelen en lekker naar bed.

15 februari

Na de lange dag van gisteren hebben we geslapen van 20:00 tot 6:15. We staan vroeg op om de hitte voor te blijven. De eerste 20 kilometer is redelijk vlak en daarna begint de klim. Gelukkig niet zo steil als de vorige lange klimdag en naarmate we verder komen, wordt het koeler. Nu ik dit schrijf zijn we aangekomen in Kumily, het is kwart over vier en 26 graden in de schaduw, dus koel is wel een betrekkelijk begrip.

De fietsdag was mooi, door bossen, weer langs thee, kruiden en koffieplantages en de weg was redelijk rustig. Het huisje waar we zitten heeft een balkon met prachtig uitzicht over de bergen, de was is gedaan en hangt te drogen, dus we hebben eigenlijk nu een soort van vakantie. Op de één of andere manier is een fietsvakantie nog best wel hard werken. Op de dagen dat we fietsen hebben we eigenlijk nauwelijks tijd om een beetje te lezen of zo. Als we aankomen, moeten we de route voor de dag erna bekijken, een bestemming uitzoeken, statistieken bijhouden, de was doen, een verslag van de dag schrijven, eten, douchen en slapen, dus het is nog best druk.

16 februari

Ondanks de drukte toch weer tijd gevonden om verslag te doen van vandaag. Nog even over gisteren; we hebben in een restaurantje gegeten wat ook in de lonely planet stond beschreven. Daarin stond dat er koud bier te krijgen is, dus daar was ik wel voor te porren. Het stond alleen niet op de kaart, omdat ze geen vergunning hebben om te schenken, bierflessen dus niet op tafel maar eronder. Ik hoop voor de eigenaar dat de controlerende instanties geen reisgidsen lezen.....

Vanmorgen ontbeten in de bijkeuken van het homestay, een maaltje keralas voer met een sterke kop oploskoffie die zo sterk was dat het niet meer oploste.

We hebben de rit naar munnar opgesplitst in twee delen, omdat het anders te veel klimmen voor één dag is; vandaag het eerste stuk. Weer een mooie route door bossen en langs theeplantages. In het dorp van bestemming stond, zoals vaker, de slaapplek verkeerd op de kaart, dus stonden we ineens voor het politiebureau. Helaas had daar nog nooit iemand van het hotel gehoord. Iemand anders ving op wat we zochten, hij ging driftig aan het bellen en vervolgens leek hij het te weten. Hij stapte op zijn scooter; “rijd maar achter me aan”. En weg was tie, nooit meer teruggezien.

Weer terug bij af en dus maar weer rondvragen. Bizar dat de mensen hier nauwelijks notie hebben van wat er om hun heen in het dorp is. We hebben regelmatig dat we iets vroegen, de mensen weten van niks en het blijkt 50 meter verderop te zitten.

Uiteindelijk zit er een soort van toeristenservice hokje waar twee meisjes zitten die zeer gebrekkig Engels spreken, maar het toch lijken te weten. Ze sturen ons een zijweggetje in en inderdaad, na 100 meter klimmen, een kilometer verderop, vinden we de plek van bestemming. Er zijn een stuk of 20 huisjes, waarvan de meesten wel een lik verf kunnen gebruiken. Vanuit het hutje hebben we prachtig uitzicht over de bergen en bossen. We horen alleen de vogels en als de stroom uitvalt (wat regelmatig gebeurt) is het echt pikdonker. We zijn de enige bezoekers. Gelukkig kunnen de gastheer en vrouw wel een avondmaaltijd voor ons In elkaar flansen want we hebben na ruim 1500 meter klimmen (om uiteindelijk 300 meter boven ons vertrekpunt uit te komen) echt geen zin meer om naar het dorp heen en weer te gaan.

Het hutje heeft op de één of andere wonderbaarlijke manier zelfs WiFi, een boilertje met warm water en een lekker bed. Als klap op de vuurpijl krijgen we ‘s morgens ook nog eens een goed ontbijt.

17 februari

Vandaag dus deel twee tot munnar, een klein stukje van net geen 40 kilometer, waar we wel ruim vier uur over fietsen; behoorlijk omhoog over een weg in aanleg. Soms korte stukjes waar al prachtig asfalt ligt, maar het grootste deel over stof, stenen en het oude kapotte asfalt van de vorige weg.

Langzaam kruipen we tussen theeplantages en prachtige uitzichten omhoog totdat we de wolken inrijden. We gaan een soort van pas over waarna een uitzichtpunt is, maar volledig in de wolken. We stappen af, kijken wat rond en opeens begint de boel op te klaren en hebben we een schitterend uitzicht over een vallei met overal het glooiende groen van de theeplantages.

Om een uur of 1 rijden we munnar binnen. Een hectisch bergstadje, een drukte van belang. Veel toeristen, maar 99% Indiase toeristen, nauwelijks westerlingen.

18 februari

De benen krijgen een dag rust, we hebben meer een paar kilometer gefietst om de omgeving te verkennen en we zijn lekker op het gemak een boek gaan lezen in het park.

‘s Avonds hebben we een bezoek gebracht aan een kalarippayat voorstelling. We hadden er niet zo heel veel van verwacht, maar wast best spectaculair. Een vorm van martial arts, een mengeling van vecht/verdedigingstechnieken en dans. Er kwam dus veel wapengekletter, gezwaai met zwaarden, messen speren, acrobatiek en vuur bij kijken.

Daarna gegeten bij een toko op de markt. Bijzonder om de hiërarchie te bekijken die in de zaak heerste. De laagste mannetjes zijn voor het ophalen van de vieze spullen. Een stapje hoger degenen die ook serveren. Ze spreken niet of nauwelijks met de klanten. Daarboven degenen die de bestelling opnemen, zij maken ook een babbeltje met de klanten en zijn - voor ons - het gezelligste personeel. Daarboven assistent-baas, daarover zo meer. Daarboven the Godfather; een dikke oudere man die in een grote leren bureaustoel zit op een soort plateau achter de kassa. Hij kijkt door de zaak en dept af en toe zijn bezweette dikke hoofd met een servetje. Verder maakt hij met handgebaren en keelklanken aan zijn zojuistgenoemde assistent duidelijk als hij wil drinken, moet plassen of als zijn chocoladereep uitgepakt, in stukjes gebroken en gevoerd moet worden. Assistent-baas schenkt dan drinken voor the Godfather in, voert hem chocola en ondersteund hem op zijn weg naar het toilet. Verder mag hij, onder toeziend oog, het geld beheren.

19 februari

Helaas, tot hier en niet verder. Vandaag komt onze binnendoorroute tot een einde.

Na het ontbijt waar we weer eens op zijn Hollands de soort van pannenkoeken met meegebrachte suiker en honing naar binnen hebben gewerkt vertrokken we. Het idee is om vanaf Munnar naar Kodaikanal te fietsen in twee etappes. Op de kaart staat een kronkelend klein weggetje ingetekend, maar degenen aan wie we het vragen kijken erg bedenkelijk bij het horen van ons plan. Maar ja, het is niet de eerste keer dat we de fiets een stuk door de middle of nowhere moeten duwen om een paar 100 kilometer af te snijden, dus vol goede moed gaan we op pad.

We hebben halverwege een slaapplek gezien, dus daar moeten we zien te komen.

De eerste kilometers gaan prima, een prachtige weg, zachtjes klimmend, adembenemende uitzichten over de steile bergen met valleien en theeplantages. Langzaam wordt het koeler, tot we de 2000 meter grens weer passeren. Op het hoogste punt staan wat kraampjes en een restaurantje waar we een goede hap naar binnen werken en we gaan de pas over.

De weg verandert in een slechte weg met kuilen en gaten. Een kilometer of 2 verderop een checkpoint met een slagboom; we moeten een stuk door een natuurpark. Driftig wordt er gebeld en overlegd. “OK, you can go, but the next 5 kilometer you may not stop your vehicle”. Opgelucht stappen we op de fiets, het gaat lukken! De slagboom gaat op en we rijden een andere wereld binnen. Geen theeplantages, maar een beboste vallei, ruig, mooi en genieten dus. Hier heeft homo sapiens nog nauwelijks iets verpest maar regeren de andere diersoorten en planten. Een aantal kilometer verderop komen er toch weer tekenen van leven. Er verschijnen akkertjes in de vallei, die aan beide kanten nog met woest beboste bergen is afgegrensd. We fietsen verder door tot we in een dorp aankomen. We voelen ons een beetje “Floortje Dessing aan het einde van de wereld”. Mensen stoppen waar ze mee bezich zijn en kijken ons vol verbazing met open mond na; hier komen nauwelijks westerlingen en al zeker niet op de fiets.

We komen in de buurt van waar ons hotel zou moeten zijn en inderdaad, plots zien we een hotel opdoemen. We rijden het terrein op, doen de deur open en lopen het gebouw in. Binnen is het donker, maar we horen wat geluiden, dus daar gaan we op af. Een man, vrouw en jonge gozer komen naar ons toe, maar geen van hen spreekt Engels en we kunnen hen niet duidelijk maken dat we een reservering hebben gemaakt. Uiteindelijk komt er iemand bij die wel wat Engels spreekt en vertellen van onze reservering. Er moet eerst een aggregaat gestart worden om stroom te krijgen, en na een tijd wachten is er zelfs internetverbinding want hij kan onze reservering zien en we mogen blijven.

Door de donkere gangen - het aggregaat voorziet niet het hele hotel van stroom - worden we naar onze kamer gebracht. De deur naar ons balkonnetje wordt geopend en er komt licht in de kamer. Eerst nemen we een koude douche en voldaan nemen we plaats, het gaat lukken.....

We informeren bij de man die wat Engels spreekt over onze volgende etappe maar hij zegt dat dat echt niet kan. De weg is zeer slecht voor 30 kilometer, maar de grootste belemmering is het natuurpark; er zitten hier onder andere olifanten en tijgers en het is echt verboden om langs deze weg verder te gaan. We zijn nog zo eigenwijs om toch nog even op onderzoek te gaan en een stuk de weg op de fietsen, maar twee kilometer verder worden we door een soort van boswachter tegengehouden. Met onheilspellende keelklanken maakt hij ons duidelijk dat het gekkenwerk is om verder te gaan. Dus helaas zullen we morgen terug moeten, hier houdt de - voor mensen - begaande wereld op.

20 februari

En dus dezelfde mooie weg weer terug naar munnar. Onderweg zijn we gestopt voor een bezoek aan de theefabriek en later nog voor de botanische tuinen. Binnenrijden in Munnar voelt weer als een soort van thuiskomen. We zoeken een hotelletje uit en verder gaan we vanmiddag lekker relaxen en een beetje werken en internetten.