28-06

De vakantie gaat beginnen!! De meeste spullen waren gisteren al gepakt, vandaag proppen we de laatste dingen in de tassen. We hebben zitten te dubben of we de kampeerspullen mee gaan nemen, en uiteindelijk is het antwoord ja. Scheelt wel ongeveer het dubbele aan bagage, maar wie weet wat voor mooie campings we tegen gaan komen….

Klokslag 11 uur draaien we de deur op slot en fietsen we weg. 12:30 staan we op Rotterdam airport onze fietsen te demonteren en in te pakken in bubbeltjesplastic, krimpfolie en een soort van oversized pyjamabroek. Een paar uurtjes later staan we op Corfu de omgekeerde bezigheden uit te voeren en kan de vakantie echt beginnen. Hoe heerlijk is het om weer de vrijheid tegemoet te gaan! Met zo min mogelijk bezittingen en zo min mogelijk planning ben ik toch het meest in m’n element.

We bellen de eigenaar van ons hotelletje op dat we er over een uurtje zijn, doen onderweg een pitabroodje en laten de warme deken van Griekenland over ons heenkomen.

29-06

Lekker uitgerust. Op ons balkonnetje, met uitzicht over de groene toppen van Corfu, doen we ons ontbijt. Vervolgens zijn we naar de haven gefietst en hebben we tickets voor de boot naar Albanië gekocht. De oude vertrouwde manier van het goede loketje zoeken, naar binnen gelokt worden door de verkopers, die je zo snel mogelijk een ticket willen verkopen, voordat je dat bij de buren kan doen.

Gewapend met de kaartjes voor de boot van morgen fietsen we door Corfu-stad, waar we een bak koffie doen. Vervolgens naar het hotelletje waar Anne nog wat kan werken om alles goed over te dragen aan de collega’s.

In de middag hebben we lekker op de kleine steentjes van het strandje gelegen, kraakhelderblauw water om af te koelen.

30-06

Opstaan, spullen pakken, afscheid nemen van de gastvrouw; beladen met abrikozen die hier uit de boom geschud kunnen worden.

Vanmorgen dus naar de ferry gefietst. We hebben de speedboat naar Sarandë, die wel bijna een uur te laat vertrok, maar we hebben tenslotte vakantie dus geen stress. Aangekomen in Sarandë zijn we eerst naar ons appartementje gefietst. Was ff zoeken, maar we hebben het goede adres gevonden.

De super aardige gastvrouw sprak maar één woord Engels en wij geen woord Albanees, dus communiceren ging niet echt makkelijk. Met handen en voeten hebben we proberen te zeggen dat het een erg mooi appartementje is. Ze sprak voor ons één verstaanbaar woord: beer. En laat dat nou net het woord zijn dat me op dit moment ook het meest belangrijk lijkt. Een minuut later krijg ik twee koude blikjes bier in m’n handen geduwd. Eerste indruk in Albanië is er eentje van gastvrijheid…..

Na even uitpuffen hebben we onze zwemspullen gepakt en zijn naar het strand gereden. Hetzelfde kraakheldere blauwe water van de overkant, behaaglijk temperatuurtje. Vervolgens even bij de minisuper wezen vragen tot hoe laat ze open zijn. Mevrouw de baas kijkt me aan en glimlacht. Met hulp van een jochie van een jaar of tien, die beter Engels spreekt dan de rest van de volwassenen bij elkaar, krijgen we te horen dat ze tot 2-3 uur vannacht open zijn; heerlijk om weer in een land te zijn waar je midden in de nacht boodschappen kan doen en op zondagavond naar de kapper kunt gaan, gewoon omdat het kan.

Daarna op naar een eetplekje, een super cesarsalad, bord gegrilde groenten, twee flesjes water en twee koffie, €8,-. Vorige week in Noorwegen kocht je daar 1 biertje van op het terras. Om de dag af te sluiten, hebben we een half uurtje gesport en zijn we vervolgens volgepropt met abrikozen en komkommers uit eigen tuin. Er staan hier vijgen, komkommers, abrikozen, druiven, granaatappels, aubergines en nog veel meer.

01-07

Voor ons gevoel gaat het nu echt beginnen, we fietsen vandaag naar Gjirokäster. Eerst een mooie klim, met tussenstop the blue eye; fantastische plek waar kraakblauw water omhoog komt uit een diepe bron, daaromheen groenig water door de planten die er groeien, zodat het echt op een soort van oog lijkt. We zijn er net voor de drukte en gelukkig voor de grootste hitte.

Vervolgens verder klimmen, een metertje of 400, met een korte cola-tussenstop in inimini winkeltje waar we waarschijnlijk de enige twee gasten van de dag zijn.

Daarna een heerlijke afdaling naar het dal van Gjirokäster, waar het inmiddels meer dan 35 graden is, het is midden op de dag. 20 kilometer verder is het stadje Gjirokäster, huisjes tegen de hellingen aangeplakt met daarbovenuit een groot kasteel. Gelukkig worden we er niet door verrast, we hadden er al rekening mee gehouden; we sleuren onze fietsen nog 200 meter omhoog naar ons hotelletje, onder de verzengende hitte in de moordende zon. Net voordat we neervallen ten gevolge van een zonnesteek arriveren we en vluchten even de airco in om onszelf op te laden.

Als we een beetje bijgekomen zijn bezoeken we het kasteel, vlak boven ons hotelletje. We eten een happie (gekruide rijstballen, tomaatballen en gegrilde groenten) in een klein familierestaurantje waar de dochter des huizes zorgt dat we verstaanbaar zijn voor de baas.

‘s Avonds nog ff zitten kletsen met de eigenaar van de kamer waar we slapen. Ik kom erachter dat er 2,7 miljoen mensen in Albanië wonen, en sommigen wat gefrustreerd zijn dat ze zoveel armer zijn dan de rest van Europa. In de tijd van Hoxha, die tot zijn dood in 1985 het communistische land regeerde, en van Albanië een compleet geïsoleerd land maakte, waren de mensen ook arm, maar iedereen had werk en te eten. Omdat het zo geïsoleerd was, wisten de mensen niet beter.

Nu is er ook armoede, maar mensen zien in buurlanden en op tv en via toeristen dat elders in Europa er veel meer rijkdom is. Het is lastig om als Albanees deze rijkdom op te bouwen, tenzij je bv in de (drugs)criminaliteit of andere louche praktijken gaat.

02-07

We stappen na een goed ontbijt op de fiets om half 9, het is nog koel, dus de eerste kilometers gaan makkelijk. Na een stop bij de waterbronnen van Tepelena en een etensstop waar we bij een alleraardigst vrouwtje een maaltijd naar binnen schuiven (kan hier prima om 11 uur smorgens), komen we aan in Permet. Ook hier hebben we een heerlijk kamertje en worden we onthaald met raki, waarvan je niet teveel moet drinken in deze hitte na een fietstocht.

In Permet wordt er hard gewerkt aan het stadje en infrastructuur. We hebben met smaak zitten kijken hoe er een fietspad aangelegd wordt: keurig glad asfalt, alleen een beetje jammer dat je bij elke zijstraat stoepje op stoepje af moet, dat het fietspad steeds verspringt en dat het te smal is om te kunnen passeren maar dat er maar plek is aan één kant van de weg, zodat tegenliggers alsnog over de weg moeten. Ik vrees dat er weinig gefietst gaat worden, maar de goede wil van de ambtenaren achter de tekentafel is er in ieder geval.

03-07

Vanmorgen de wekker op half zes om de warmte en drukte voor te zijn. We rijden een km of 12 naar een prachtige plek met thermale baden en canyons. Als we aankomen is er nog niemand en we starten de wandeling naar een fantastisch uitkijkpunt onder de steile afgronden in twee canyons. Zelf durf ik niet zo dichtbij het randje, dus Anne heeft de mooiste film kunnen maken. We zouden eigenlijk een drone moeten hebben (Jelle!!).

De wandeling terug is ook weer prachtig en als we terug zijn duiken we de warmwaterbronnen in, die niet zo heel warm aanvoelen wat de buitentemperatuur is inmiddels rond de 30. Het is een drukte van belang met locals die genieten van het geneeskrachtige water en de moddermaskers. We mengen ons ertussen en het mooie (vergeleken met bv India en zuid Amerika) is dat we hier niet zo opvallen door hoe we eruit zien.

Na ruim een uur badderen fietsen we naar huis, scoren nog wat koffie en fruit onderweg, dus kunnen aan een heerlijke lunch op ons schaduwterras beginnen.