12-07

Grappig hoe snel gewoonten ontstaan; na twee nachten Tirana is onze gewoonte om smorgens eerst een broodje te halen bij de bakker twee blokken verderop. Vervolgens peuzelen we deze met wat fruit en yoghurt op en stiefelen naar de overburen voor een dubbele espresso. Ook grappig, hoe de verschillende koffiegewoonten zijn per land; we hebben landen gehad waar je standaard koffie met melk krijgt, landen waarbij de vaste koffie zwart met veel suiker is en hier in Albanië is koffie synoniem voor espresso.

We fietsen over de fietspaden, die in Tirana overal zijn, de stad uit. Weinig klimmen vandaag, wel bijna 100 kilometer, waarvan de laatste door de brandende zon wel pittig werden. Het plan is om voor het eerst deze vakantie te gaan kamperen. Helaas bleek bij aankomst de camping de covidcrisis niet overleefd te hebben, maar te koop te staan….. 100 meter verderop staat er bij een hotel ook een bordje camping, dus we gaan vragen of we daar kunnen kamperen; tuurlijk, er is een grasveldje naast het hotel. Als we checken of we dan ook ergens kunnen douchen, blijkt dat dat in één van de hotelkamers mag, voor €10,- pp. Ho is, voor €20 euro heb je hier ook een hotelkamer, dus dat gaan deze gierige fiets-Hollanders natuurlijk niet doen.

We fietsen naar een plekje met WiFi, zoeken een ander plekje op booking.com en zitten nu in een prachtige, comfortabele kamer in een gloednieuw hotel. Hier kunnen we lekker het zweet en de vermoeidheid van ons afspoelen en vannacht uitrusten.

Vanavond zijn we nog ff naar het strand gefietst, strandplaats Shengjin. Hier wordt, net als op veel plekken in Albanië, volgas gebouwd. Mooie grote luxe hotels schieten als paddestoelen uit de grond, een deel staat nog in de steigers. Daartussen staan nog wat van de oude generatie huizen en hotels, het is een ratjetoe van verschillende bouw, zonder dat daar echt een plan achter lijkt te zitten. Dikke BMW’s Mercedessen en landrovers rijden hier rond, het is blijkbaar mogelijk goed geld te verdienen in Albanië.

Ik kan me voorstellen dat je als investeerder in vastgoed of als projectontwikkelaar met een beetje lef de komende jaren stinkend rijk kan worden hier.

13-07

Vanmorgen waren we vroeg wakker, dus voor zevenen zaten we op de fiets. We hebben vandaag een mooie route naar Koman. De eerste helft was al mooi, en de weg nog mooi asfalt. De tweede helft hadden we een belabberde weg vol kuilen, maar de omgeving was adembenemend mooi. We fietsen langs de Drini, een kraakheldere blauwe rivier met meerdere waterkrachtcentrales.

Moe, maar vol indrukken komen we na 75km om ongeveer half twee op de camping aan. Eerst een soepie en een pul bier en ff bijkomen van de hobbelweg. We tikken de €8,- voor twee soep, een literpul bier, brood en een campingovernachting af.

We zetten voor het eerst deze vakantie onze nieuwe Hillenberg op. Onze oude tent, die we derde-hands tien jaar geleden hebben gekocht, en waar we alles bij elkaar ongeveer een jaar in hebben gewoond, was nu echt aan vervanging toe, dus we hebben nu precies dezelfde, maar dan gloednieuw ;-). Goed gevoel om weer eens te kamperen, en omdat we aan de rivier staan is het hier gelukkig ook niet zo godsgruwelijk heet dan op andere plekken zonder koud water in de buurt.

Als de tent opgezet is, doen we ff een Wim Hof in het koude water van de Drini. We spreken nog een gezellig stel, vader en zoon, die op de motor aan het rondreizen zijn, we wisselen ervaringen uit over de fantastisch mooie wegen hier. Verbaasd reageren ze als we aangeven ongeveer 60-70 km per dag hier te doen “hoe kan dat nou, jullie hebben helemaal geen gespierde kuiten”; en bedankt hè.

Dan worden we ook nog uitgenodigd door een stel uit Tsjechië. Een super aardige, maar bijzonder uitziende gozer; alle tanden in z’n mond zwart en/of half afgebroken, hij is op reis met een mooie dame, die alles voor hem vertaalt, want hij spreekt geen Engels. Als we tzt in Tsjechië komen, mogen we bij hen komen slapen…..

14-07

We pakken de droge tent in en rijden de kilometer naar boven, naar de andere kant van de stuwdam, waarvan de boten vertrekken. In het haventje van Koman hangt een heerlijke sfeer van gedoe, heen en weer gesjouw met spullen en mensen en geduw en getrek om zo veel mogelijk mensen en auto’s op de kleine veerpont te krijgen. Omdat de meeste auto’s hier busjes of campers zijn, gaat dat niet altijd even makkelijk.

Een half uurtje te laat vertrekken we vanaf Koman voor de boottocht die één van de hoogtepunten van een vakantie in Albanië moet zijn; we worden niet teleurgesteld, we varen door een soort van fjord - deed me erg denken aan Noorwegen - naar Fierze. Azuurblauw helder water en we kijken onze ogen uit naar de omgeving van hoge bergen waar we doorheen varen. Het enige jammere is dat er op sommige plekken, waar de stroming blijkbaar blijft hangen of zo, ontzettend veel plastic in het water drijft, echt zonde. Maar gelukkig is op de meeste plekken alleen maar onbedorven prachtige natuur te zien….

Na een boottocht van 3 uur gaan we op het heetste moment van de dag aan wal en stappen op onze fietsen voor een hoogteverschil van 700 meter, maar omdat de weg op en neer gaat zijn het er wat meer. De omgeving is weer schitterend, door het dal van de Valbona naar het dorpje Valbona waar we overnachten. We zoeken de camping op en uiteindelijk kunnen we om een uur of half zes onze fietsen parkeren.

We mogen ergens op het terrein een plekje zoeken, er staan ook een restaurantje, hutjes en een groot huis met kamers die je kan huren. De boel wordt gerund door twee super vriendelijke jongens die zo veel op elkaar lijken dat we besloten hebben dat het broers zijn. Er stiefelt ook een oude vriendelijke vent over het terrein, gekleed in een zes maten te groot, grijs pak, wat vast in een ver verleden goed paste en chique stond. Van deze oude baas hebben we besloten dat het de vader van de jongens moet zijn.

We mogen douchen in het grote huis, waar we dus heerlijk de warmte van de dag van ons af spoelen. Typische badkamer zoals we die gewend zijn; wc zonder bril, bidet die niet werkt en douchekop op een plek waarbij als je doucht de hele badkamer nat wordt. Ditmaal nog een leuk extraatje omdat de douchekop met leiding vastzit aan de kraan van de wastafel. Als je dus je tanden gepoetst hebt, moet je met de douchekop je mond spoelen en water drinken uit een douchekop gaat ook net wat lastiger dan uit een kraan.

15-07

Heerlijk geslapen, vannacht was het hier heerlijk koel en we kregen zelfs koude voeten in ons tentje. We zijn pas om 7 uur wakker, dus voor ons doen lang uitgeslapen. In het restaurantje worden we verrast met een uitgebreid ontbijt, wat we ons goed laten smaken. Vervolgens vullen we onze bidons in het stroompje achter de tent, waarvan het water gewoon drinkbaar is, en gaan op pad.

Een schitterende wandeling, de berg op klauteren. Totaal ongeveer 5 uur gelopen en van elke meter genoten. De ongerepte bergen, nog wat plukken sneeuw op de hoogste plekken. Tijdens het lopen komt de bioloog weer in me boven. Als we even stilstaan en om ons kijken, zie je zo tientallen soorten planten en insecten. De gigantische bergen geven het gevoel van nietigheid en de diversiteit van de natuur kan alleen maar bewondering opwekken voor waartoe de natuur in staat is als we haar haar gang laten gaan.

Tuurlijk is Nederland ook mooi, maar de “natuur” van gras, bramen, brandnetels, koeien en varkens voelt toch minder goed aan dan wat we hier zien. En m’n bidonnetje vullen in de Merwede lijkt me ook niet zo’n goed plan. Ik neem me opnieuw voor om ervoor te zorgen dat mijn belasting voor onze planeet zo klein mogelijk moet zijn. Het vervult me eigenlijk met schaamte dat ik toch elke keer weer die goedkoopste melk en vlees bij de Jumbo koop terwijl ik weet dat ik ermee bijdraag dat we de aarde aan het kapotmaken zijn.

16-07

We nemen nogmaals de kans waar om onszelf een goed ontbijt te laten serveren door de broers, terwijl we onze tent in het zonnetje zetten zodat de condens / dauw op kan lossen. Anne krijgt nog een schouderklopje van pa ter bemoediging en we stappen op de fiets.

Eerst de afdaling langs de Valbona het dal weer uit. Dat gaat makkelijker dat twee dagen geleden andersom, en we kunnen dan ook nog meer genieten van de uitzichten over de bergen en het klaterende, ijskoude riviertje. We zoeven het dal door en hoeven amper te trappen. Onderweg nog een schildpad geholpen die midden op de weg rustig liep te sjokken, we hebben hem even aan de overkant gezet, voordat hij geplet zou worden (we zien hier regelmatig platgereden schildpadden liggen).

Vervolgens maken we onze laatste Leks op bij een minimarktje en twee koffie tussenstops voordat we de grens met Kosovo over steken. We laten de woeste bergen van noord Albanië achter ons en Kosovo is ineens meer gloeiend, soort van Duits aandoende omgeving. Blijkbaar is het een goede tijd om te trouwen want we worden twee maal tegemoet gereden door een lange stoet versierde, luid toeterende auto’s met in de voorste auto het bruidspaar.

Bij aankomst in Djakovica checken we in, in ons - belabberd gerecenseerde - hotel en zijn niet ontevreden over onze kamer, maar dat zegt misschien meer over onze eisen dan over de kwaliteit van de kamer.

We schuiven aan in een leuk restaurantje, waar we een menukaart onder onze neus krijgen waar we werkelijk geen woord van begrijpen. Gelukkig wordt de jonge keukenhulp, die blijkbaar het best Engels spreekt van al het personeel, op ons afgestuurd voor tekst en uitleg. Allebei bestellen we op hoop van zegen een voor- en hoofdgerecht en we worden niet teleurgesteld; een kaasplank met 4 verschillende kazen, brood met paprikadip, een soort van kipcordonbleu die de vorm heeft van een frikandel en onschuldig uitziende pepertjes in een soort van eimengsel. Voor de pepertjes hadden we gekozen voor de milde versie, maar we hebben in India en Thailand spicy gerechten gehad die minder gemeen uit de hoek kwamen; blussen met brood en water was wel even nodig om van de andere gerechten nog wat te proeven.

17-07

Onze overnachting is inclusief ontbijt, dus stipt 8:00 staan we bij het restaurant van het hotel. We gaan zitten aan een tafeltje en de ober komt naar ons toe en kijkt vragend. Ik zeg dat we hier zijn voor breakfast, en hij begint heel dom te kijken, je verwacht het niet hè….. Uiteindelijk wordt er toch een eitje gebakken en brood met koffie maakt het ontbijt af.

We stappen op de fiets voor 20 km naar visoki decani klooster, opgericht rond 1330 door de Servische koning Stefan Uros. Een prachtig kerkje omringd door een tuin en overige gebouwen van het klooster. Het kerkje is vanbinnen helemaal beschilderd met bijbelse taferelen, alsof je een grote kleurplaat binnenstapt. Sinds de oprichting is het complex bewoond geweest door Servisch orthodoxe monniken die in totale isolatie leven van de rest van de gemeenschap hier. De vredige sfeer binnen het complex staat in schril contrast met het feit dat de boel 24-7 bewaakt wordt door KFOR militairen omdat in 2004 nog aangevallen zijn geweest door etnische Albanezen die de Serviërs liever zien verdwijnen…. Overal zien we begraafplaatsen en monumenten voor de omgekomenen van het geweld wat nog redelijk recent is, en in het gebied waar wij doorheen gaan (West Kosovo, langs de grens met Albanië) hangt overal de vlag van Albanië, je voelt de nationalistische gevoelens hier hangen.

Naar ons toe zijn de mensen hier super vriendelijk, soort van verbaasd en blij dat we Kosovo bezoeken, overal worden we hartelijk welkom geheten. Vanmorgen stopten we bij een bakker voor wat lekkers en koffie, en kregen we te horen dat de rekening betaald werd door een klant die ook de bakkerij bezocht, bij wijze van gastvrijheid en dankbaarheid voor ons bezoek.