18-07

Vanuit ons houten bungalowtje in het viersterren Jela natural bergresort schrijf ik dit stukje, we laten em vandaag flink uit ons broek hangen, voor €32 eurietjes weet je alles…. De was hangt te drogen op ons balkon met uitzicht over de prachtige bergen.

Vanmorgen weer voor zevenen op de fiets, na een goed zelf bij elkaar gescharreld ontbijt. We gaan de pas over van Kosovo naar Montenegro. Het hoogste punt van de route ligt ruim 1300 meter boven het laagste punt, dus dat is klimmen geblazen. Drieënhalf uur in laag verzet omhoog stampen, maar het gaat soepeltjes, de benen beginnen in vorm te komen. Het verhaal begint saai te worden maar weer adembenemend mooie uitzichten over de beboste bergen. Bovenop, op ruim 1800 meter, genieten we van een boterhammetje met hagelslag (we blijven Hollanders) en de koelte. Daarna laten we onze fietsen naar beneden rollen. Geen haarspeldbochten maar vloeiende bochten draaien, heerlijk op volle snelheid.

Dan komen we dus aan bij onze overnachtingsplek, die een wintersportgevoel opwekt. Een houten hotel / restaurant met houten bungalows waarvan we er in eentje voor een nacht onze intrek nemen.

We laten ons bij het avondeten verwennen, heerlijk gegeten in het restaurant wat bij het complex hoort. Super mooi aangekleed restaurant wat geen flater zou slaan in een wintersportgebied in Oostenrijk. IJs en cheesecake ontbreken niet aan het geheel, dus verzadigd rollen we ons bed in.

19-07

Ontbijt is inclusief, dus dat betekent uitslapen; als we zelf ons ontbijt regelen zitten we meestal voor 7 uur op de fiets, maar nu konden we pas om half 8 aanschuiven. We stappen op de fiets en rijden eerst door het dorp, zo’n 3 km verderop, maar wel naar beneden, dus daar hadden we gisteren geen zin meer in. Er hang een gezellige sfeer in het dorp en de terrasjes zitten al vol met mensen aan de koffie (wat dat betreft zijn ze er hier vroeg bij).

Gisterenavond hebben we nog wilde plannen verzonnen om de wintersport komende winter hier door te brengen, accomodaties zijn mooi en goedkoop alleen de gebieden niet zo groot. Wel kan je hier allerlei dingen doen zoals sneeuwscooter rijden en zo. In het dorp zit een touristinfo, dus ik stap af om te kijken of ik wat wijzer kan worden. De ambtenaren krijgen de schik van hun leven; als ik binnenstap zit er 12 (eerlijk waar!!) man/vrouw personeel met koffie en/of telefoon, onderuitgezakt me aan te gapen. Het is midden in de zomer, 30 graden en komt er iemand vragen of ze ook info hebben over het skiën. Er is niemand die fatsoenlijk Engels spreekt, dus er is niemand die fatsoenlijk begrijpt wat ik kom vragen (info over wat er zoal te doen is in het winterseizoen). Het enige woord dat ze begrijpen is “ski”, dus ik krijg een foldertje in mijn hand geduwd met informatie waar je op moet letten als je door de sneeuw gaat lopen met van die tennisrackets aan je voeten, wat hier dus blijkbaar ook kan. Ik doe maar net of dat precies is waar ik naar opzoek ben, glimlach vriendelijk en vertrek; ik zie nog mogelijkheden voor verbetering bij de touristinfo zullen we dan maar zeggen.

We vervolgen onze route, eerst over stille landweggetjes, naaldbossen en dorpjes wisselen elkaar af. Vriendelijk, bijna Duits aandoende landschappen. Daarna nog een stukje langs een drukkere weg, die wat minder relaxed fietst, maar waar de omgeving even mooi is. Na 80K stappen we af bij ons hutje waar we overnachten. We worden door de vriendelijke eigenaar met een rood drankhoofd naar ons hutje begeleid, waar het dagelijkse ritueel van douchen, kleren uitspoelen, een pint drinken, relaxen en de planning voor morgen maken begint.

20-07

We knabbelen wat boterhammen op en laten ons ienieminie huisje achter ons. Vandaag gaat de route door de Tara kloof. Aan weerszijden woeste bergen en rotsen, met daartussen het blauwe kristalheldere water van de Tara. Ongeveer 50 km aan een stuk genieten en af en toe stoppen voor een foto.

We overnachten op de camping bij de brug over de Tara, een brug met mooie bogen, hoog boven de rivier die de ene kant van de canyon met de andere verbindt. Ver beneden ons komen de rafts voorbij, al is de rivier nu niet echt woest, midden in de zomer. Ook kan je ziplinen van de ene kant van het dal naar de andere kant.

Vannacht nog genoten van de sterrenhemel, niet zo spectaculair als Patagonië of de Andaman eilanden, maar wel een goed derde. Duizenden sterren en zelfs de nevels van de Melkweg waren te bewonderen.

21-07

Heerlijk geslapen in onze tent op de camping. Als de zon over de berg komt koekeloeren staan we op en pakken onze spullen in. De tent, waar we nog ziekelijk zuinig op zijn omdat hij nog zo mooi nieuw is, zetten we in het zonnetje zodat de condens van de nacht verdwijnt. Daarna rollen we hem netjes op, vegen de onderkant zelfs schoon en droog, waarbij we onszelf erop betrappen dat we zelfs praten tegen hem. We lachen in onszelf als we bedenken dat de buren misschien bij zichzelf denken “die mafkezen projecteren hun kinderloosheid niet op een hond of kat die ze als hun kind behandelen, maar op hun tent”.

Maar goed, tent zit dus netjes ingepakt en we gaan via skidorp Zabljak naar Savnik, heerlijk die plaatsnamen hier. Onze benen voelen sterk, na ongeveer 50K en 800 hoogtemeters, het doel voor vandaag, zitten we aan een dubbele portie kippensoep en een bord spaghetti. Het is warm, maar de benen willen nog verder.

We plakken er nog een middag fietsen aan vast en rossen door naar Niksic, alweer zo’n lekkere naam, eindstand is 110K en ongeveer 1500 hoogtemeters. We slapen in een appartement van 65 vierkante meter, dus we hebben de ruimte. De eigenaar komt met twee ijskoude blikken bier aanzetten en er staat een schaal met snoepjes, dus we vlijen onszelf met een gelukzalige glimlach op de immense hoekbank neer.

22-07

We hebben zelf ontbijt geregeld, dus vertrekken vroeg. We fietsen naar het Ostrog klooster, een klooster van de Servisch-orthodoxe kerk, gesticht in de 12e eeuw, die hoog tegen de rotsen aan geplakt lijkt, fantastisch hoe die jongens dat gebouwd hebben.

Het is een soort bedevaartsoord voor veel gelovigen die denken dat ze genezing krijgen, of hun gebeden verhoord worden, als ze hier komen. We sluiten aan in de rij om de route door het klooster te lopen, tussen mensen met krukken, zwaar autistische kinderen en andere pelgrims die iets verwachten van dit bezoek, je weet nooit waar het goed voor is. Het schijnt dat zelfs ongelovigen na een bezoek aan deze plek het licht zien en zich bekeren.

Ik zal wel te nuchter zijn, maar zie vooral dat er goed geld verdiend wordt aan souveniertjes (waar ze dan natuurlijk wel deze prachtige plek van onderhouden), H2O is voor mijn gevoel H2O, of het uit de kraan komt of uit een heilige bron, en als uiteindelijk aan het einde van de rij blijkt dat het de bedoeling is dat we het kruis van de kerkvader kussen, maak ik rechtsomkeert. We gaan lekker op het pleintje voor het klooster genieten van de koelte in de schaduw, alle mensen die we voorbij zien komen, het prachtige uitzicht over de vallei, en deze - zelfs voor een nog steeds ongelovige - fantastische en inspirerende plek.

Het is inmiddels ongeveer 12uur, de zon staat loodrecht boven onze hoofden, dus het is het ideale tijdstip om weer op de fiets te stappen, grotendeels naar beneden, naar Podgorica, opnieuw een plaatsnaam die niet misstaat als scheldwoord. Bij aankomst is het kaarsje wel zo’n beetje op of uit, of hoe je dat ook zegt, dus we springen lekker onder de douche om de vermoeidheid en de warmte uit onze benen te spoelen.

Om een uur of half zes gaan we nog even de stad in voor een pint, nog steeds dik 35 graden buiten, het koelt nog niet erg af. We strijken neer op een terrasje met ventilators en vernevelaars, waar we, net voordat de zweetdruppels weer ontstaan, af kunnen koelen. Daarna weer bij een leuk restaurant in de oude stad beland en tenslotte tussen de klamme lappen.

23-07

Volle bidons, fietsen opgeladen en we vertrekken. Een redelijk korte dag van iets meer dan 40 kilometertjes naar Cetinje. We laten Podgorica, de hoofdstad en grootste stad van Montenegro achter ons. In Montenegro wonen slechts ruim 600.000 mensen, waarvan ruim 200.000 in Podgorica. De oude stad en het nieuwe centrum met barretjes en restaurantjes waren wel erg gezellig maar verder is het een beetje saaie betonnen stad, die voorheen Titograd (Titostad) heette, vernoemd naar chef Joegoslavië.

Cetinje is de oude koninklijke hoofdstad van Montenegro. Een klein, mooi stadje met een aantal mooie pre-communistische gebouwen en musea. Een ideale plek voor een rustdag, waar we een lekker appartement voor hebben uitgekozen om de benen een daagje rust te geven. Vanmiddag hebben we ons ondergedompeld in de geschiedenis van Montenegro in het historisch museum, en meteen dan maar een museum voor kunst. Vervolgens heerlijk geslapen.

24-07

Uitgeslapen tot kwart voor zeven; we hebben vandaag vrij. Anne bezoekt de bakker om een ontbijt bij elkaar te scharrelen en strakjes gaan we verder met onze museumtocht door de stad.

We kijken uit naar een bezoek aan het klooster waar we een blik hopen op te vangen van een stukje hout van het echte kruis en de gemummificeerde rechter hand van Johannes de doper, die hier als relikwie bewaard worden.