15-08

Tent behoorlijk nat ingepakt van de dauw en condens en op naar Ljubljana, wat een van de meest groene en prettige steden van Europa schijnt te zijn, de verwachtingen zijn hoog gespannen. De fietstocht er heen begon vast goed, die Slovenen zijn goede fietspadenmakers. Slechts een enkele keer moeten we over de weg fietsen. Bij goede wegen is het grootste risico op ongelukken het andere verkeer, wat dan ook best hard rijdt. Aan het begin, in Albanië, was het grootste gevaar niet de hardrijdende auto’s, want dat viel wel mee, maar dat je in een moment van het verslappen van je aandacht opgeslokt wordt in één van de gaten in de weg, of één van de vele immens grote water-afvoer-gaten in de weg.

Onderweg fietsen we nog een stuk op met een Nederlands stel die op huwelijksreis is op de fiets, origineel, gelijk een goede test…

Bij aankomst in Ljubljana komen we op een relaxte camping, een soort hostel idee, maar dan als camping.

16-08

Vanmorgen doen we op het gemak, lekker een relaxed daagje Ljubljana bezoeken. Gister was alles gesloten in verband met Maria Hemelvaart. Maar eerst op zoek naar een tandarts, Annemarie heeft al een week of drie last van kiespijn en is er nu wel echt van overtuigd dat het niet vanzelf overgaat. Na een paar telefonische pogingen, zonder gehoor, gaan we er zelf maar op af. Een paar keer een dichte deur, of een tandarts die niet meer bestaat, vinden we een vakkundige tandarts, ze is vriendelijk en neemt alle tijd om de kies goed uit te boren en het grote gat weer op te vullen. Vervolgens verkennen we de stad. Een mooi verzorgd, keurig onderhouden oud centrum, met natuurlijk een klimmetje naar het grote kasteel met een prachtig uitzicht over de stad. Autovrij en er hangt een lekkere sfeer.

17-08

We verlaten Ljubljana, om te vertrekken richting lake Bled. Als je een plaatje van Slovenië ziet, is de kans groot dat dat een afbeelding van dit prachtige meer bij het stadje Bled is; een van de mooiste meren ter wereld, en dat weten meer mensen. De route er heen is makkelijk, langs de Sava. We fietsen al sinds de grens Bosnië Herzegovina - Kroatië in de buurt van deze rivier, de kilometers gaan als vanzelf. Aangekomen bij het meer, blijken de hooggespannen verwachtingen over hoe mooi het hier is niet teleurgesteld te worden. Sprookjesachtige omgeving van een helderblauw meer, omgeven door beboste bergen met woeste rotsachtige toppen. Een sprookjeskasteel kijkt hoog vanaf een rots over het meer. Midden in het meer een eilandje met een kerkje die zo uit een prentenboek lijkt te komen. Alleen een beetje jammer van die duizenden toeristen.

We fietsen naar de camping, maar die is vol. Gelukkig is de dame van de receptie zo vriendelijk om te checken voor plaats op andere campings en we fietsen een kilometer of 5 terug naar de eerste grote familiecamping van deze vakantie. Ook wel gezellig om tussen honderden tenten, caravans en campers te staan en beschikking te hebben over een rivier, zwembad en ruim schoon sanitair, ongekende luxe. We zetten snel ons tentje op en plonsen in de snel stromende rivier waar de campinggasten op opblaas-donuts, -krokodillen, -bedden en kano’s voorbij komen. Af en toe een raft die dan vervolgens door de campinggasten volgespetterd wordt met rivierwater. Heerlijk koud water overigens waar we onze fietsbenen aan laven.

‘s Avonds rommelen we wat in elkaar met ingrediënten uit de grote campingwinkel (die hadden we ook nog niet eerder en fietsen nog even naar het adembenemende meer.

18-08

We verlaten onze 5-sterren camping voor ons vervolg langs de Sava. De bestemming van vandaag zal ergens in de buurt van Villach, Oostenrijk liggen. De route voert ons langs grazige weiden en stille wateren, ons ontbreekt niets. Slovenië is hier echt zo mooi, dat ik me kan voorstellen dat mensen hun boeltje in Nederland verkopen en hierheen vertrekken.

We fietsen weer eens over een oude spoorbedding van een treintje tussen Italië en Ljubljana, tot bijna de grens met Italië, en koekeloeren bij de bron van de Sava, waar we vandaag afscheid van nemen. Daarna moeten we de pas over naar Oostenrijk, de Wurzenpass. Niet super hoog (ik geloof 1063m, als ik het goed heb), maar wel venijnig.18% klimmen, dus dat is zelfs in z’n eerste versnelling met volle bepakking werken voor de benen. Daarna 18% naar beneden. Onder ons zien we het dal van Villach liggen, de weg is zo steil, dat het lijkt alsof het dal onder ons scheef ligt. Halverwege stoppen we voor een fotootje als er een andere fietser naast ons stopt met oververhitte schijfremmen, hij gooit water over de schijven heen, wat direct sissend en dampend kookt. Ik voel zelf ook eens aan m’n velgen (wij hebben geen schijfremmen) en die zijn ook behoorlijk warm geworden.

We dalen verder af en het Oostenrijk uit mijn herinnering van vroeger komt weer boven als het donkerder wordt en begint te spetteren. We worden achtervolgd door donkere wolken, waar de flitsen van het onweer al doorheen schieten, dus we racen op volle snelheid naar de camping; nog 7 kilometer, wordt spannend. Juist op het moment dat we de volle camping - waar gelukkig nog wel een plaatsje voor een klein tentje voor fietsers vrijgemaakt wordt - oprijden, breekt de pleuris uit. Water komt met bakken uit de lucht en onweer klappert boven ons hoofd, maar gelukkig zitten we aan de koffie in het campingrestaurant.

Na een uurtje knapt het gelukkig op en richten we ons plekkie in en gaan lekker eten. Na het eten komen we terecht bij de camping naast ons waar de plaatselijke schlager-held een live optreden geeft met band, alle ingrediënten voor een goed feest zijn er, een schlagers zingende baas met band, een grote feesttent, lange tafels met banken, rijkelijk vloeiend bier en meezingende en klappende Duitsers en Oostenrijkers, kortom genieten dus.

19-08

Na ons schlagerfeest van gisteren heerlijk geslapen, totdat het begon te regenen. Later hoorde we zelfs dat er doden en gewonden zijn gevallen door het noodweer hier om de hoek… Omdat ons plekje voornamelijk bestond uit zand en kleine steentjes, zat de hele tent vanmorgen onder de zooi en toen het tijd was om op te staan regende het nog steeds; dilemma, wat gaan we doen?

We hebben in de tent een banaan en yoghurt gegeten die we gisteren gelukkig hadden gekocht, zijn alles op gaan ruimen en de tassen met klamme spullen in gaan pakken, wat vrij lastig is op 3 vierkante meter met z’n tweeën en alle spullen. Vervolgens de binnenrent (die gelukkig nog wel droog was) losgekoppeld van de buitentent en opgevouwen. Daarna regenjassen aan, en uit de tent geglipt en tenslotte de buitentent zeikens nat en vies opgerold en in de tas gepropt.

Gelukkig werd het toen we op de pedalen stapten snel droog en konden we lekker fietsen langs de Drau. Heel de dag wel bewolkt en in de loop van de middag werd het weer steeds dreigender, totdat we bij de eerste druppels toch maar een schuilplek hebben gezocht tot de bui over was. Daarna was de regen uit de lucht en klaarde het stralend op, zijn we naar de camping gesneld en konden in de laatste zonnestralen net onze spullen weer uitklappen en laten drogen aan de droogmolen. Hier een heerlijk rustig plekje op lekker zacht gras, we zijn zelden zo blij geweest om alle natte en vieze zooi uit te kunnen gooien en een lekkere douche te nemen. We staan aan de Stausee in de Drau, in Dullach.

20-08

Vanmorgen uitgeslapen tot bijna half acht, dat was een tijd geleden. De bakker komt op de camping z’n winkeltje uitstallen van 8 tot half negen, dus daar gaan we even kijken of we brood kunnen scoren. We kopen een joekel van een brood, die echter minder vers blijkt te zijn dan waar we op gehoopt hadden, dus daar zitten we de hele dag aan vast (het gaat een beetje tegen ons gevoel in brood weg te gooien, ook als het taai en oud is).

We pakken de tent lekker droog in en stappen op de fiets, opnieuw langs de Drau, die na een tijdje Drava genoemd wordt omdat we weer de grens overgaan van Oostenrijk naar Slovenië. De hele dag fietsen we achter een dreigende donkere lucht aan, maar zelf hebben we niet meer dan drie druppels gevoeld. Wel is de weg af en toe nog behoorlijk nat van zojuist gepasseerde regen.

We fietsen naar een dorpje Janzevski vrh waar een inimini camping zou moeten zijn, die stond op de kaart en Anne is zo slim geweest om te mailen of we echt terecht konden en dat bleek te kunnen. We verlaten de Drava en moeten dan een paar kilometer een klein riviertje stroomopwaarts klimmen, lekker voor de benen na een dag stroomafwaarts.

Als we aankomen bij het dorpje van 5 huizen en een paardenkop, blijkt er in het gebouwtje wat bij de “camping” is, een soort van feestje is, waardoor we eigenlijk daar de tent niet kunnen opzetten. De eigenaresse biedt ons een piepklein huisje aan om te overnachten; een super knus hokje, van misschien 20 vierkante meter met alles erop en eraan; keukentje, een tweepersoonsbed, een stapelbed, een eethoek, een douche, een beetje zo’n Ikea showroom “wonen op 20 vierkante meter” idee. We krijgen een welkomstschnaps en betrekken ons huisje.

Het is inmiddels 5 uur als we gedoucht zijn en denken nog even een klein rondje te gaan lopen, volgens de kaart kunnen we een rondje maken. Het begint makkelijk over de asfaltweg, dan grind, daarna modderige grond, daarna moeten we over een beek zien te springen en verandert het pad in blubber en lopen we tot onze knieën door de brandnetels. We besluiten de ronde niet verder af te maken (we hebben een korte broek aan en Anne is op slippers). En gaan dezelfde we terug en lekker koken in ons minikeukentje.