26-27 november

Eindelijk; vol gezonde spanning worden we wakker, we gaan vandaag op pad! Een laatste Hollandse boterham, een laatste grote boodschap op eigen toilet en de laatste dingen in de tassen proppen en klaar zijn we. Voor de zekerheid checken we nog eenmaal de buienradar en tot onze schrik komt er een gigantische pluk regen aan, hebben wij weer, we willen op de fiets naar Schiphol. Als we naar buiten kijken ziet het er niet donker uit en we hebben geen zin om nog een paar uur te wachten als we met de trein zouden gaan, dus op hoop van zegen dan maar en we stappen op de fiets.

Halverwege Dordrecht kom ik erachter dat ik de creditcard vergeten ben, dus we maken rechtsomkeerd, die kaart hebben we wel nodig. Daarna richting Rotterdam en tegen de berichten op buienradar in, blijft het vooralsnog droog. We besluiten door te fietsen, langs de Rotte noordwaarts. Een stuk verderop rijden we achter een bui aan, telkens als we te hard fietsen, gaat het regenen en moeten we weer even wachten tot de bui voor ons uitgetrokken is. Zo belanden we uiteindelijk op Schiphol, netjes 4 uur van tevoren.

We doen een happie bij de appie, en kopen daarna twee fietsdozen. Vervolgens is het trappers verwijderen, stuur scheef, wat bubbelplastic om de kwetsbare delen en fiets in de doos schuiven. Bij de incheckbalie mogen we voorin de rij schuiven omdat we grote fietsdozen hebben, en vervolgens zien ze de fietsen als gewone bagage en onze bagage als handbagage, dus we hoeven niet extra te dokken voor de fietsen, das een goed begin, houden we minstens €300 in de pocket.

Ons geluk houdt hier nog niet op; we zitten in een half leeg vliegtuig, dus na opstijgen verkassen we naar een andere plek. Zodoende hebben we allebei drie stoelen tot onze beschikking en kunnen we riant liggend slapen, wat we dan ook heerlijk doen. Uitgerust komen we in Kuala Lumpur, waar we overstappen voor het laatste stukkie.

Na 16 uur staan we fris en fruitig in Ho Chi Minh stad onze fietsen weer in elkaar te zetten. Vervolgens fietsen we naar het hotel, 2 kilometer verderop. Het stikt hier van de hotelletjes en ze heten allemaal airport hotel, dus we proberen natuurlijk eerst in te checken bij het verkeerde hotel. De vriendelijke man die ons naar de fietsenstalling bracht en onze tassen naar boven zeulde, brengt de tassen zonder mopperen naar de buurman en zorgt ervoor dat we ook onze fietsen weer kunnen ophalen. Daarna checken we in bij de buurman waar we wel gereserveerd hadden. Of tenminste, het inchecken gaat we wat moeizaam. We moeten betalen, maar hebben nog geen Vietnamees geld. We proberen uit te leggen dat we eerst even langs de ATM willen lopen, maar dat krijgen we met geen mogelijkheid duidelijk. De wifi ligt er ook uit, dus we kunnen geen vertaling opzoeken op de telefoon, en omdat de wifi er uit ligt, kan ik ook niet met creditcard betalen. De Vietnamese sim die Annemarie heeft, kunnen we niet activeren zonder internet….. uiteindelijk blijf ik in het hotel en gaat Annemarie proberen te pinnen. Als Annemarie terugkomt met geld, is het inmiddels ook gelukt om met pinpas te betalen bij de buurtsuper om de hoek, waarna de vriendelijk dame bij de buurtsuper de hoteleigenaar betaalt, we staan weer quitte.

We gooien de spullen in de kamer en lopen de stad in. Heerlijk, de chaos van een miljoen scooters, de drukkende warmte die je als een zorgzame moeder omhelst en de eerste heerlijke maaltijd in een klein kraampje aan de straat. Voldaan gaan we terug naar het hotel en vallen in slaap.

28 november

Lekker geslapen, maar door het tijdsverschil met Nederland voelt het nog niet alsof het tijd is om uit bed te komen. Toch stappen we uit bed voor het ontbijt, wat inclusief is en we als gierige Hollanders niet willen missen. Er is alleen één probleem, we kunnen nergens de vouchers voor het ontbijt vinden. Dan proberen we het zonder. Eerst moeten we uitdokteren waar het ontbijt is, dat blijkt bij buurtsuper van de vriendelijke dame om de hoek te zijn. Met veel pijn en moeite proberen we duidelijk te maken dat we bij haar komen ontbijten. Uiteindelijk begrijpt ze wat we komen doen, maar zonder vouchers kan dat natuurlijk niet zomaar. We druipen af naar het hotel waar we alles ondersteboven keren en de vouchers vinden.

Trots gaan we weer naar de buurvrouw, waar blijkt dat we €1,20 kunnen besteden om iets te kopen voor het ontbijt. We kiezen twee dumpling’s, die voor ons opgewarmd worden en verwonderlijk goed smaken, al kunnen we niet precies achterhalen wat de inhoud van deze dumpling’s is.

Daarna gaan we fietsen naar hartje HCMC waar we vannacht slapen; heerlijk om weer zo te fietsen door de chaos van scooters en auto’s, het is ieder voor zich, niet twijfelen maar gaan. Als je af wilt slaan ga gewoon de vierbaanssnelweg van rechts naar links over. Het heeft geen zin om te wachten tot er ruimte is; gewoon gaan en de rest van het verkeer gaat vanzelf zonder protesteren om ons heen. Vlak in de buurt van het hotel komen we door een oud deel van de stad dat verdeeld is in blokken, gescheiden door straten. Binnen de blokken lopen allerlei kleine smalle steegjes, waar we op een gegeven moment door de navigatie doorheen gestuurd worden. Op sommige plekken zijn de steegjes zo smal dat onze sturen bijna te breed zijn om te passeren en we raken ook nog eens hopeloos verdwaald. Vriendelijk lachende mensen zitten in hun deuropening naar ons te kijken. Alsof we in een James Bond achtervolgingsscène fietsen, racen we achter elkaar als een gek door de steegjes. En dan, ineens, staan we voor ons hotel.

We kunnen onze bagage in het hotel zetten en onze fietsen in het gelid tussen de geparkeerde scooters. Daarna verkennen we de stad. Een bezoek aan de markt, het centrale postkantoor en de Notre Dame, die in de steigers staat. Verder lekker door de stad slenteren en een hier en daar een broodje of een ice tea doen.

‘s Avonds hebben we op het observatiedek van een wolkenkrabber gekeken hoe het donker werd en de stad zich hulde in 100 miljoen lichtjes.

29 november

De nacht was wat onrustig door het rumoer van de straat, het raam kon niet goed dicht, zodat alle herrie naar binnen kon. En omdat het raam niet goed dicht kon, hebben we ook de airco laten loeien. Ondanks het lawaai hebben we toch redelijk geslapen. Als ontbijt werken we wat mandarijntjes en koekjes naar binnen en vertrekken voor de 75K zuidwaarts richting Mekong delta.

Het eerste stuk gaat door de buitenwijken van HCMC, druk, veel scooters, maar wel gezellig. Met een stop voor koffie (ik was vergeten om erbij te zeggen dat we warme koffie wilden, dus het werd ijskoffie) en dumpling. 20K verderop een stop voor wat banaantjes en bananenyoghurt. Op een gegeven moment gaat het landschap over in een groen landschap met rijstvelden en overal bloemen en planten, het lijkt een beetje alsof we door de intratuin fietsen.

Overal zijn vertakkingen en vertakkinkjes van het water van de Mekong, en we eindigen dan ook met een ferry om bij onze homestay te komen waar we opgewacht worden door onze gastheer die ons verwelkomt met een afgechopte kokosnoot waarmee we onze dorst lessen.

We lopen het eilandje rond, gaan douchen en vervolgens eten in de stad aan de overkant van het water.

30 november

We hadden geen hoge verwachtingen van ons ontbijt in de homestay, maar we werden boven verwachting verrast met gebakken eieren, brood, bananen en koffie. De eigenaar en zijn familie waren gezellig in de buurt, en hij heeft wat verteld over zichzelf en zijn plannen voor het bouwen van een drijvend hotelletje.

Daarna hebben we de boot naar het vaste land genomen voor het astronomische bedrag van 24 cent voor twee personen en twee fietsen (4 maal 6 cent). We vervolgen onze route deels over de doorgaande weg waar het best druk is (en van alles verkocht wordt, van vogeltjes in alle soorten en maten, tot kokossnoepjes, kikkers, houten meubels en altaartjes, tot gegrilde eend) en deels over achteraf weggetjes (waar overal planten gekweekt worden en het weer lijkt alsof we door een grote intratuin aan het fietsen zijn). Planten die we in Nederland alleen als groene planten kennen, blijken hier ineens de meest mooie en exotische bloemen te hebben. Dragonfruit, waarvan ik dacht dat tie als een soort ananas groeide, blijkt ineens aan een soort van hangende treur cactus te groeien. Vlak voor onze bestemming moeten we weer met de ferry, die precies op het punt van vertrekken staat als we aankomen, we kunnen net nog mee.

Nadat we aangekomen zijn in het hotel en onze spullen op de kamer hebben gedumpt, ben ik eerst naar de kapper geweest, een van mijn favoriete bezigheden op vakantie. In het kleine zaakje waren alleen twee jonge jongens aanwezig, die eerst per telefoon een kapper hebben moeten regelen. Na vijf minuutjes wachten, kwam de kapper, eveneens een jonge gozer, die als bijbaan bij de kapper werkt (hij heeft het vak al doende geleerd van een collega in HCMC). Hij heeft me keurig gekortwiekt en het werk is afgemaakt door zijn student, die mijn nek uit heeft geschoren, mijn haar heeft gewassen en een grondige hoofdmassage heeft gegeven. Weer helemaal het heertje stapte ik na drie kwartier weer de deur uit €2,80 lichter.

1 december

We zijn weer omgekeerd en gaan weer richting HCMC. Opnieuw een mooie tocht over kleine weggetjes door de Mekong delta. Overal lachende vriendelijke mensen en we hebben minstens 500 keer “hello” naar ons horen roepen.

Vandaag was het minder bewolkt dan de eerdere dagen, dus de zonnebrand moest erbij gehaald worden. Gelukkig fietsen we het grootste deel van de dag tussen de begroeiing en hebben we wat koelte van de schaduw. Tweemaal moeten we met een ferry om een riviertak over te steken waar geen brug is, maar dat is altijd een leuke belevenis. De boot helemaal volgepropt met mensen, scooters en auto’s en allerlei bagage, vooral tassen vol fruit. Meerdere malen hebben de mensen opmerkingen over onze fietsen: ze willen weten hoe duur ze zijn, kijken vol verwondering naar de Garmin (terwijl de mensen hier ook gewoon allemaal een smartphone hebben).

Eenmaal is er een man die een beetje zit te porren in mijn fietstassen. Die zijn gemaakt van waterdicht super stevig spul, maar de buitenkant voelt als stof en is heel flexibel. De man frunnikt aan de tas, daarna aan zijn eigen jas en lacht me vervolgens vol medelijden toe: hoe kan je nou op reis gaan met die gammele stoffen fietstassen die gemaakt zijn van hetzelfde spul als mijn jas…..

Meerdere malen stoppen we voor wat eten of drinken en er heerst overal een gezellige, relaxte, zondagse sfeer. Het is zondag karaoke dag, regelmatig horen we keihard en vooral heel lelijk gezang. Het lijkt dan alsof er heel wat aan de hand is, maar vaak zitten er dan gewoon één of twee mensen met een microfoon en een mega speaker.

Na bijna 100K stoppen we in een straat met meerdere hotels. De eerste twee zitten vol, de derde heeft nog een plekje. De receptionist vraagt me voor hoelang we de kamer willen, ik steek 1 vinger op, “1 uur?” Nee 1 nacht….. In Zuid Amerika had je ze ook overal; de “casas de amor” waar je een kamer voor 1 of 2 uur kan huren. En hier dus ook, voor een leuke besteding van de zondagmiddag. In het bakje met shampoo, doucheschuim, tandenborstels en badmuts zitten ook twee condooms. Voor de zekerheid inspecteren we het bed, maar kunnen gelukkig geen vage vlekken ontdekken.

2 december

Heerlijk geslapen, er zit geen raam in de hotelkamer, dus we worden niet wakker van het daglicht (het is hier ongeveer van half 6 tot 6 licht).

Gisteren hadden we wat dingetjes voor ontbijt bij elkaar gescharreld, waaronder een stuk appeltaart en een puddingbroodje, de nodige suikers zijn weer binnen. Terloops kijken we nog even op nos.nl wat er in Nederland speelt, en mijn oog valt over een stukje over het verbod op houtkachels ivm fijnstof en mensen die daar eventueel benauwd van worden. Nou ben ik helemaal vóór zuinig omgaan met het milieu en vooral zorgen dat onze leefomgeving zo gezond mogelijk is voor onszelf en onze naasten, maar als je hier door de stad fietst lijkt jezelf druk maken over houtkachels een beetje klein bier….. maar ja, als ik straks weer in Nederland ben komt alles weer in ander perspectief te staan.

Inmiddels hebben we al zoveel tijd doorgebracht in landen als Vietnam dat we niet meer zo snel verbaasd zijn, maar als je er goed over na denkt, hebben we het in Nederland zo ontzettend rijk. Zo zien we hier regelmatig mensen met 1 of geen benen. Als je het goed getroffen hebt krijg je dan een soort karretje die je kan aandrijven door het stuur van voor naar achter te bewegen en met het stuur te sturen zodat je nog iets kan verdienen door lootjes te verkopen. Als je een voet mist, krijg je met een beetje mazzel een houten plankje onder je stompje bevestigd zodat je nog een beetje kan lopen.

Ik denk dat er hier weinig mensen de luxe hebben om naar een ziekenhuis te gaan met klachten die ik in het Albert Schweitzer ziekenhuis aan de lopende band zie (en meestal sowieso vanzelf wel weer over gaan voordat je eraan doodgaat…..)

Vandaag ook nog een mooi tafereel aan de kant van de weg; een man zit met hokken vol kuikentjes of kleine kippen. Hij had blijkbaar zelf trek, want hij maakt één van de beestjes een koppie kleiner, plukt en kaal en flambeert het met een soort crème brûlée brander lekker gaar met een knapperig korstje.