We zijn nog even op het strand wezen kijken, ontzettend druk maar gezellig. Hordes mensen met kleren en al in het water en natuurlijk weer selfies. Als we uiteindelijk doorlopen staan er zeker 40 vrouwen en meiden ons uit te zwaaien “bye bye!”

11 januari

Een lange dag voor de boeg, naar Devgad, 120K verderop. Het restaurant zou om 7 uur open gaan, maar helaas konden we nog niet meer dan een bak koffie krijgen. Dan maar vertrekken en in het volgende dorp ontbijten.

Onderweg heeft Anne nog Indian sweets weten te bemachtigen; felgekleurde caketjes, sommigen zelfs met een soort zilveren laagje erover, erg lekker en vooral zoet.

De route ging weer langs de kust. Het land ligt hier denk ik een meter of 100 boven zeeniveau, dus elke keer als we een riviermonding over moesten, doken we naar beneden naar de brug en aan de andere kant weer omhoog. Uiteindelijk meer dan 1200 meter geklommen, dus we waren best een beetje op bij aankomst.

Eerst een lekkere douche nemen, mmmm, waar is de douche?! Er staat alleen een emmer met een kannetje dat wordt dus emmer vullen (met warm water, dat dan weer wel) en vervolgens met het kannetje water over jezelf heengieten.

12 januari

Door het harde bed en de muggen niet echt super geslapen. Vanmorgen kregen we van de roomservice twee omeletten met koffie. De gastheer/eigenaar is een ontzettend vriendelijke man. Trots kwam hij met zn gastenboekje en daar stonden dan ook niets dan lovende woorden. Bij het afscheid kregen we allebei een roos, moesten we op de foto en vroeg hij ons beslist terug te komen. De rozen zijn tijdens de tocht van vandaag enigszins verwelkt, maar we zullen vast nog eens terugdenken aan het leuke bezoek.

Na de lange tocht van gisteren, wilde het vandaag niet echt op gang komen maar we zijn toch 55 kilometer verderop in Malvan beland. Vooral het klimmen ging moeizaam en de afdalingen gingen lastig als de weg slecht was of als er weer eens een paar koeien onverstoorbaar de weg versperden. Malvan is een gezellig stranddorpje met behoorlijk wat toeristen, wel allemaal uit India, westerlingen zijn hier niet. ‘s Middags hebben we een beetje in onze hangmat gehangen, aan het strand gelegen en een boek gelezen.

13 januari

Het begint een gewoonte te worden, ontbijt met twee omeletten en koffie met veel melk en suiker. Het irritante buurjongetje was net zoals gisteren weer bezig met zijn nog irritantere fluitje, goede reden om snel de fietsen te laden en gaan. Nog ff 5 liter water gekocht en gaan met die banaan. Gelukkig is de vermoeidheid van gisteren toch weer weggegaan en gaan we lekker van start. Weer bijna een kilometer geklommen, maar de weg was grotendeels goed, dus dat ging vrij makkelijk.

In reisverslagen van andere fietsers lazen we al dat we vandaag een nieuwe wereld binnen gaan rijden, de wereld die Goa heet. En ja hoor, een kilometer of 30 voordat we de provincie Goa binnenrijden doemen de eerste Russische toeristen op scooters op. Nog 20 kilometer verder; hele hordes van die wodka-drinkers; mannen met hun vierkante koppen en ontblote bovenlijven achter het stuur, achterop hun kortgebroekte of -rokte scharrel. Waar we tot nu toe onszelf bezwaard voelden om onze enkels en blote armen te laten zien, kunnen we hier alle kleding van ons afgooien.

Over kleding afgooien gesproken, met het verlaten van de regio Maharashtra verlaten we met pijn in het hart ook de regio van wijlen Bhagwan Shrek Rakneesh, beter bekend als Osho, de sexguru van Pune. De beste man heeft hier het Osho International Meditation Center nagelaten waar spirituele westerlingen na het aftikken van een lieve duit en het ondergaan van een HIV-test kunnen deelnemen aan allerlei activiteiten die het optimale spirituele van lichaam en ziel naar boven halen. Degenen die mij - en mijn voorliefde voor het spirituele kennen - zullen begrijpen dat we het uiterst jammer vonden dat Pune net niet goed op de route lag voor ons.

Gelukkig heb ik zojuist in arambol, waar we nu zijn, hoopvolle aanplakbiljetten zien hangen voor cursussen yoga gymnastics, lotus yoga, hatha classes, spirit molecule smoking ceremony, thetahealing en reiki sessions. We hebben een nacht bijgeboekt en ga me eens helemaal onderdompelen in het alternatieve circuit. Annemarie heb ik opgegeven voor de de women’s health workshop, a 5-day program honoring the feminine cycle. Een welkome afwisseling want de enige cycle die we de afgelopen 8 dagen hebben gezien heeft twee wielen, een stuur een zadel en een ketting.

14 januari

Vandaag een dag niet fietsen, dat is een tijd gelden. Na bijeengescharreld ontbijt van fruit en carrotcake, hebben de de zwembroeken aangedaan en zijn naar het naburige strand gestiefeld dmv een mooie wandeling over de kliffen; prachtige uitzichten onderweg.

Daar aangekomen zijn we de Arabische zee ingedoken, die aangenaam warm was. In de verte zagen we dolfijnen springen in de zee.

Vervolgens een strandbedje gehuurd waar we de rest van de dag op gebivakkeerd hebben. Af en toe een duik in het warme water of wat te drinken, maar verder liggen, luieren en een boek lezen.

Daarna langs alle toeristenkraampjes met de gebruikelijke rommel weer teruggelopen, gedoucht en gaan eten. Het voordeel van Goa: er is weer iets anders te eten dan (het overigens heerlijke) Indiaas. We hebben ons favoriete vakantievoedsel, nl een pizza, naar binnengewerkt. Daarna nog even lekker langs het strand geslenterd waar een miljoen gezellig verlichte strandtentjes lokken, dus bij één van deze plekjes zijn we beland.

15 januari

En weer lekker op tijd op de pedalen. Onderweg een ontbijtje omdat alles nog gesloten was vanmorgen. Bij het reizen door Goa vallen tot nu toe een aantal dingen op;

1. de aanwezigheid van de bovengenoemde Russen.

2. In Goa hebben de Portugezen gezeten, met de import van het christendom zijn er overal van die leuke kleine kerkjes neergezet die we herkennen uit zuid Amerika en natuurlijk Portugal. Omdat het hier allemaal niet zo snel gaat, hebben we vandaag meerdere levensgrote kerststallen mogen bewonderen die hier dus al een tijdje staan.

3. Er is hier weer WC papier, dus we hoeven onze achtersten niet meer met de blote linkerhand schoon te vegen na een behoefte (en kunnen dus ook weer beide handen gebruiken bij het eten, mensen eten hier met de rechter hand). Ik heb nog niet kunnen achterhalen of de import van het WC papier te danken is aan de Portugezen of de Russen.

Na een korte fietsdag slapen we in Panjim in een lekker hotelletje. We voelen ons niet goed, en zijn direct het bed in gedoken en hebben een uur of 20 in bed gelegen, toch iets verkeerd gegeten blijkbaar, of misschien toch niet zo handig om de linkerhand te gebruiken....

16 januari

Gammel slepen we ons naar het ontbijt en kunnen met moeite een paar sneden brood naar binnen werken. Daarna een nacht bijgeboekt en weer het bed in gedoken.

Smiddags toch nog maar even opgestaan, het gaat iets beter dus we hebben een rondje door de stad gelopen, de kerk bezocht die als een soort witte bruidstaart boven de stad uitsteekt.

Op een gegeven moment werden we nog aangeklampt door een mannetje die postzegels spaart, hij haalde een briefje uit zijn portemonnee met daaropgekrabbeld zijn adresgegevens waar we een foto van hebben gemaakt en beloofd hebben dat we em iets op zouden sturen. Na deze activiteiten hadden we het toch wel weer gehad en zijn ons bed weer ingedoken.

17 januari

Nog een beetje gammel, maar niet meer ziek.

Ons verblijf is inclusief een continental buffet, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. Het blijkt iets tegen te vallen; witte sneetjes casinobrood, oploskoffie en jam. Het staat op een tafel en we kunnen het zelf pakken, strikt genomen is het een buffet.....

Eerst zijn we naar Old Goa gefietst, waar vooral veel kerken en kathedralen zijn uit de Portugese tijd. Daarna naar ons hotelletje in Majorda, een makkelijke tocht, maar we voelen nog wel dat we anderhalve dag op bed hebben gelegen.

Bij aankomst hebben we snel onze zwemspullen aangedaan en zijn naar het strand gegaan. Een gezellig strand met voor de verandering vooral gepensioneerde Engelsen, geen Russen. Na een paar uur zwemmen, lezen en luieren, zijn we aangeschoven bij een hutje op het strand, waar we welkom geheten werden door een uiterst vriendelijke gastheer, Nikki. Vol trots werden de, nog levende, krabben en spartelverse vissen geshowd. We hebben een enorme seabass uitgezocht die vervolgens op vakkundige wijze gemarineerd en aan een staak geregen werd, waarna hij rechtop in een ton met kolen en hout verdween waar hij na een minuut op 20 gegrild met een heerlijke rooksmaak weer uitkwam.

Vergezeld van rijst, frietjes, groenten, botersaus, sinaasappelsaus en pepersaus op een enorme schaal werd hij voor ons neus gezet en we hebben gegeten tot we niet meer konden. Verzadigd, moe en voldaan in een diepe slaap gevallen.

18 januari

50 km voor de boeg naar Palolem, het laatste en mooiste strand van Goa. We zaten na de diepe slaap van vannacht niet heel vroeg op de fiets, maar gelukkig reden we veel tussen de bomen in de schaduw.

Onderweg kwamen we de eerste fietsers tegen, twee Engelse dames van een jaar of 60, leuk om tips en trics uit te wisselen, erg leuke gasten dus we hebben een tijdje staan praten langs de kant van de weg.

Palolem is een super gezellig stranddorp, het doet een beetje denken (eigenlijk heel Goa) aan Costa Rica van 20 jaar geleden; gemoedelijk, nog geen investeerders die het grote geld willen maken met grote hotels, hier en daar kakkerlakken, wat primitief maar goedkoop, kortom basic maar relaxed. Eerlijk gezegd snap ik niet waarom er geen strandvakantiereizen vanuit Nederland naar Goa gaan, het is hier wat mij betreft zeker zo leuk twee weken toeven als in playa del carmen of puerto vallarta en sowieso leuker dan curacao (al kan je daar broodje frikandel eten). Mensen spreken hier prima Engels en het eten is heerlijk.

Annemarie de keiharde onderhandelaar heeft ons weer voor een fijne prijs een toplocatie weten in te praten, dus vannacht weer een heerlijke plek.

Gisteren hebben we trouwens bij een uiterst correcte winkelier nog even een rol WC papier gekocht want we gaan morgen weer het land van het linkerhandenveegwerk in. Hij had een klein rommelig winkeltje zoals je die hier hebt, met koekjes, tandpasta, chips, waterflessen ed en dus ook pakken pleepapier. Omdat we maar 1 rol wilden (we hebben geen zeeën van ruimte in de tassen) moest hij een pak openmaken. Ik dacht al bij mezelf, “als ik hem was, zou ik gewoon de prijs van het hele pak rekenen, er staan toch nergens prijzen op”. Maar nee, keurig wordt de prijs per rol met de rekenmachine berekend, we rekenen onze 13.75 roepie af, wat neer komt op ongeveer €0.17 en laten de vriendelijk man met een aangebroken pak WC rollen achter.