Vietnam deel 1

26-27 november

Eindelijk; vol gezonde spanning worden we wakker, we gaan vandaag op pad! Een laatste Hollandse boterham, een laatste grote boodschap op eigen toilet en de laatste dingen in de tassen proppen en klaar zijn we. Voor de zekerheid checken we nog eenmaal de buienradar en tot onze schrik komt er een gigantische pluk regen aan, hebben wij weer, we willen op de fiets naar Schiphol. Als we naar buiten kijken ziet het er niet donker uit en we hebben geen zin om nog een paar uur te wachten als we met de trein zouden gaan, dus op hoop van zegen dan maar en we stappen op de fiets.

Halverwege Dordrecht kom ik erachter dat ik de creditcard vergeten ben, dus we maken rechtsomkeerd, die kaart hebben we wel nodig. Daarna richting Rotterdam en tegen de berichten op buienradar in, blijft het vooralsnog droog. We besluiten door te fietsen, langs de Rotte noordwaarts. Een stuk verderop rijden we achter een bui aan, telkens als we te hard fietsen, gaat het regenen en moeten we weer even wachten tot de bui voor ons uitgetrokken is. Zo belanden we uiteindelijk op Schiphol, netjes 4 uur van tevoren.

We doen een happie bij de appie, en kopen daarna twee fietsdozen. Vervolgens is het trappers verwijderen, stuur scheef, wat bubbelplastic om de kwetsbare delen en fiets in de doos schuiven. Bij de incheckbalie mogen we voorin de rij schuiven omdat we grote fietsdozen hebben, en vervolgens zien ze de fietsen als gewone bagage en onze bagage als handbagage, dus we hoeven niet extra te dokken voor de fietsen, das een goed begin, houden we minstens €300 in de pocket.

Ons geluk houdt hier nog niet op; we zitten in een half leeg vliegtuig, dus na opstijgen verkassen we naar een andere plek. Zodoende hebben we allebei drie stoelen tot onze beschikking en kunnen we riant liggend slapen, wat we dan ook heerlijk doen. Uitgerust komen we in Kuala Lumpur, waar we overstappen voor het laatste stukkie.

Na 16 uur staan we fris en fruitig in Ho Chi Minh stad onze fietsen weer in elkaar te zetten. Vervolgens fietsen we naar het hotel, 2 kilometer verderop. Het stikt hier van de hotelletjes en ze heten allemaal airport hotel, dus we proberen natuurlijk eerst in te checken bij het verkeerde hotel. De vriendelijke man die ons naar de fietsenstalling bracht en onze tassen naar boven zeulde, brengt de tassen zonder mopperen naar de buurman en zorgt ervoor dat we ook onze fietsen weer kunnen ophalen. Daarna checken we in bij de buurman waar we wel gereserveerd hadden. Of tenminste, het inchecken gaat we wat moeizaam. We moeten betalen, maar hebben nog geen Vietnamees geld. We proberen uit te leggen dat we eerst even langs de ATM willen lopen, maar dat krijgen we met geen mogelijkheid duidelijk. De wifi ligt er ook uit, dus we kunnen geen vertaling opzoeken op de telefoon, en omdat de wifi er uit ligt, kan ik ook niet met creditcard betalen. De Vietnamese sim die Annemarie heeft, kunnen we niet activeren zonder internet….. uiteindelijk blijf ik in het hotel en gaat Annemarie proberen te pinnen. Als Annemarie terugkomt met geld, is het inmiddels ook gelukt om met pinpas te betalen bij de buurtsuper om de hoek, waarna de vriendelijk dame bij de buurtsuper de hoteleigenaar betaalt, we staan weer quitte.

We gooien de spullen in de kamer en lopen de stad in. Heerlijk, de chaos van een miljoen scooters, de drukkende warmte die je als een zorgzame moeder omhelst en de eerste heerlijke maaltijd in een klein kraampje aan de straat. Voldaan gaan we terug naar het hotel en vallen in slaap.

28 november

Lekker geslapen, maar door het tijdsverschil met Nederland voelt het nog niet alsof het tijd is om uit bed te komen. Toch stappen we uit bed voor het ontbijt, wat inclusief is en we als gierige Hollanders niet willen missen. Er is alleen één probleem, we kunnen nergens de vouchers voor het ontbijt vinden. Dan proberen we het zonder. Eerst moeten we uitdokteren waar het ontbijt is, dat blijkt bij buurtsuper van de vriendelijke dame om de hoek te zijn. Met veel pijn en moeite proberen we duidelijk te maken dat we bij haar komen ontbijten. Uiteindelijk begrijpt ze wat we komen doen, maar zonder vouchers kan dat natuurlijk niet zomaar. We druipen af naar het hotel waar we alles ondersteboven keren en de vouchers vinden.

Trots gaan we weer naar de buurvrouw, waar blijkt dat we €1,20 kunnen besteden om iets te kopen voor het ontbijt. We kiezen twee dumpling’s, die voor ons opgewarmd worden en verwonderlijk goed smaken, al kunnen we niet precies achterhalen wat de inhoud van deze dumpling’s is.

Daarna gaan we fietsen naar hartje HCMC waar we vannacht slapen; heerlijk om weer zo te fietsen door de chaos van scooters en auto’s, het is ieder voor zich, niet twijfelen maar gaan. Als je af wilt slaan ga gewoon de vierbaanssnelweg van rechts naar links over. Het heeft geen zin om te wachten tot er ruimte is; gewoon gaan en de rest van het verkeer gaat vanzelf zonder protesteren om ons heen. Vlak in de buurt van het hotel komen we door een oud deel van de stad dat verdeeld is in blokken, gescheiden door straten. Binnen de blokken lopen allerlei kleine smalle steegjes, waar we op een gegeven moment door de navigatie doorheen gestuurd worden. Op sommige plekken zijn de steegjes zo smal dat onze sturen bijna te breed zijn om te passeren en we raken ook nog eens hopeloos verdwaald. Vriendelijk lachende mensen zitten in hun deuropening naar ons te kijken. Alsof we in een James Bond achtervolgingsscène fietsen, racen we achter elkaar als een gek door de steegjes. En dan, ineens, staan we voor ons hotel.

We kunnen onze bagage in het hotel zetten en onze fietsen in het gelid tussen de geparkeerde scooters. Daarna verkennen we de stad. Een bezoek aan de markt, het centrale postkantoor en de Notre Dame, die in de steigers staat. Verder lekker door de stad slenteren en een hier en daar een broodje of een ice tea doen.

‘s Avonds hebben we op het observatiedek van een wolkenkrabber gekeken hoe het donker werd en de stad zich hulde in 100 miljoen lichtjes.

29 november

De nacht was wat onrustig door het rumoer van de straat, het raam kon niet goed dicht, zodat alle herrie naar binnen kon. En omdat het raam niet goed dicht kon, hebben we ook de airco laten loeien. Ondanks het lawaai hebben we toch redelijk geslapen. Als ontbijt werken we wat mandarijntjes en koekjes naar binnen en vertrekken voor de 75K zuidwaarts richting Mekong delta.

Het eerste stuk gaat door de buitenwijken van HCMC, druk, veel scooters, maar wel gezellig. Met een stop voor koffie (ik was vergeten om erbij te zeggen dat we warme koffie wilden, dus het werd ijskoffie) en dumpling. 20K verderop een stop voor wat banaantjes en bananenyoghurt. Op een gegeven moment gaat het landschap over in een groen landschap met rijstvelden en overal bloemen en planten, het lijkt een beetje alsof we door de intratuin fietsen.

Overal zijn vertakkingen en vertakkinkjes van het water van de Mekong, en we eindigen dan ook met een ferry om bij onze homestay te komen waar we opgewacht worden door onze gastheer die ons verwelkomt met een afgechopte kokosnoot waarmee we onze dorst lessen.

We lopen het eilandje rond, gaan douchen en vervolgens eten in de stad aan de overkant van het water.

30 november

We hadden geen hoge verwachtingen van ons ontbijt in de homestay, maar we werden boven verwachting verrast met gebakken eieren, brood, bananen en koffie. De eigenaar en zijn familie waren gezellig in de buurt, en hij heeft wat verteld over zichzelf en zijn plannen voor het bouwen van een drijvend hotelletje.

Daarna hebben we de boot naar het vaste land genomen voor het astronomische bedrag van 24 cent voor twee personen en twee fietsen (4 maal 6 cent). We vervolgen onze route deels over de doorgaande weg waar het best druk is (en van alles verkocht wordt, van vogeltjes in alle soorten en maten, tot kokossnoepjes, kikkers, houten meubels en altaartjes, tot gegrilde eend) en deels over achteraf weggetjes (waar overal planten gekweekt worden en het weer lijkt alsof we door een grote intratuin aan het fietsen zijn). Planten die we in Nederland alleen als groene planten kennen, blijken hier ineens de meest mooie en exotische bloemen te hebben. Dragonfruit, waarvan ik dacht dat tie als een soort ananas groeide, blijkt ineens aan een soort van hangende treur cactus te groeien. Vlak voor onze bestemming moeten we weer met de ferry, die precies op het punt van vertrekken staat als we aankomen, we kunnen net nog mee.

Nadat we aangekomen zijn in het hotel en onze spullen op de kamer hebben gedumpt, ben ik eerst naar de kapper geweest, een van mijn favoriete bezigheden op vakantie. In het kleine zaakje waren alleen twee jonge jongens aanwezig, die eerst per telefoon een kapper hebben moeten regelen. Na vijf minuutjes wachten, kwam de kapper, eveneens een jonge gozer, die als bijbaan bij de kapper werkt (hij heeft het vak al doende geleerd van een collega in HCMC). Hij heeft me keurig gekortwiekt en het werk is afgemaakt door zijn student, die mijn nek uit heeft geschoren, mijn haar heeft gewassen en een grondige hoofdmassage heeft gegeven. Weer helemaal het heertje stapte ik na drie kwartier weer de deur uit €2,80 lichter.

1 december

We zijn weer omgekeerd en gaan weer richting HCMC. Opnieuw een mooie tocht over kleine weggetjes door de Mekong delta. Overal lachende vriendelijke mensen en we hebben minstens 500 keer “hello” naar ons horen roepen.

Vandaag was het minder bewolkt dan de eerdere dagen, dus de zonnebrand moest erbij gehaald worden. Gelukkig fietsen we het grootste deel van de dag tussen de begroeiing en hebben we wat koelte van de schaduw. Tweemaal moeten we met een ferry om een riviertak over te steken waar geen brug is, maar dat is altijd een leuke belevenis. De boot helemaal volgepropt met mensen, scooters en auto’s en allerlei bagage, vooral tassen vol fruit. Meerdere malen hebben de mensen opmerkingen over onze fietsen: ze willen weten hoe duur ze zijn, kijken vol verwondering naar de Garmin (terwijl de mensen hier ook gewoon allemaal een smartphone hebben).

Eenmaal is er een man die een beetje zit te porren in mijn fietstassen. Die zijn gemaakt van waterdicht super stevig spul, maar de buitenkant voelt als stof en is heel flexibel. De man frunnikt aan de tas, daarna aan zijn eigen jas en lacht me vervolgens vol medelijden toe: hoe kan je nou op reis gaan met die gammele stoffen fietstassen die gemaakt zijn van hetzelfde spul als mijn jas…..

Meerdere malen stoppen we voor wat eten of drinken en er heerst overal een gezellige, relaxte, zondagse sfeer. Het is zondag karaoke dag, regelmatig horen we keihard en vooral heel lelijk gezang. Het lijkt dan alsof er heel wat aan de hand is, maar vaak zitten er dan gewoon één of twee mensen met een microfoon en een mega speaker.

Na bijna 100K stoppen we in een straat met meerdere hotels. De eerste twee zitten vol, de derde heeft nog een plekje. De receptionist vraagt me voor hoelang we de kamer willen, ik steek 1 vinger op, “1 uur?” Nee 1 nacht….. In Zuid Amerika had je ze ook overal; de “casas de amor” waar je een kamer voor 1 of 2 uur kan huren. En hier dus ook, voor een leuke besteding van de zondagmiddag. In het bakje met shampoo, doucheschuim, tandenborstels en badmuts zitten ook twee condooms. Voor de zekerheid inspecteren we het bed, maar kunnen gelukkig geen vage vlekken ontdekken.

2 december

Heerlijk geslapen, er zit geen raam in de hotelkamer, dus we worden niet wakker van het daglicht (het is hier ongeveer van half 6 tot 6 licht).

Gisteren hadden we wat dingetjes voor ontbijt bij elkaar gescharreld, waaronder een stuk appeltaart en een puddingbroodje, de nodige suikers zijn weer binnen. Terloops kijken we nog even op nos.nl wat er in Nederland speelt, en mijn oog valt over een stukje over het verbod op houtkachels ivm fijnstof en mensen die daar eventueel benauwd van worden. Nou ben ik helemaal vóór zuinig omgaan met het milieu en vooral zorgen dat onze leefomgeving zo gezond mogelijk is voor onszelf en onze naasten, maar als je hier door de stad fietst lijkt jezelf druk maken over houtkachels een beetje klein bier….. maar ja, als ik straks weer in Nederland ben komt alles weer in ander perspectief te staan.

Inmiddels hebben we al zoveel tijd doorgebracht in landen als Vietnam dat we niet meer zo snel verbaasd zijn, maar als je er goed over na denkt, hebben we het in Nederland zo ontzettend rijk. Zo zien we hier regelmatig mensen met 1 of geen benen. Als je het goed getroffen hebt krijg je dan een soort karretje die je kan aandrijven door het stuur van voor naar achter te bewegen en met het stuur te sturen zodat je nog iets kan verdienen door lootjes te verkopen. Als je een voet mist, krijg je met een beetje mazzel een houten plankje onder je stompje bevestigd zodat je nog een beetje kan lopen.

Ik denk dat er hier weinig mensen de luxe hebben om naar een ziekenhuis te gaan met klachten die ik in het Albert Schweitzer ziekenhuis aan de lopende band zie (en meestal sowieso vanzelf wel weer over gaan voordat je eraan doodgaat…..)

Vandaag ook nog een mooi tafereel aan de kant van de weg; een man zit met hokken vol kuikentjes of kleine kippen. Hij had blijkbaar zelf trek, want hij maakt één van de beestjes een koppie kleiner, plukt en kaal en flambeert het met een soort crème brûlée brander lekker gaar met een knapperig korstje.

Vietnam, proloog

Vietnam winter 24-25

2 November 2024

Nog ruim drie weken te gaan. Multiple entry visum voor 90 dagen, check. Vaccinaties, check. Lonely Planet Vietnam, check. Vrij geregeld op het werk, check. Fietsen gaan over twee weken nog voor een grote beurt naar bike4travel. Klinkt alsof we er aardig klaar voor zijn. Nou, dat is ook zo!!

Na India in 2019, komt er eindelijk weer een “echte reis” aan; we gaan drie maanden fietsen in Vietnam. We vliegen 26 november op Ho Chi Minh in het zuiden, en eind februari weer terug vanaf Hanoi in het Noorden. In de tussentijd hopen we mooie avonturen te beleven die we ook af en toe zullen delen met jullie op deze site (ik zat nog te dubben om alles te delen op Polarsteps, maar dat werkt makkelijker, sneller, ziet er overzichtelijker uit, is gelikter, kan meer foto’s en filmpjes aan in betere kwaliteit en maakt zelf mooie overzichten en een fotoboek; niet iets dus voor een eigenwijze lomperd als ik).

Als jullie zin hebben en het je gaat lukken, ben je van harte welkom met ons mee te reizen op afstand!

Pieterpad 2024

Pieterpad

Dag 1 Pieterburen - Winsum 12K reisgenoot Stef

Daar gaat toe dan, de eerste wandelvakantie in mijn leven. ‘s Morgens worden we opgehaald door Max, de zoon van Stef die daarvoor vroeg zijn bed uit moest in de vakantie. Hij heeft net zijn rijbewijs en vindt het leuk om te rijden, dus dat is nog een beetje een troost.

Bepakt met onze rugzakken waarin alles zit om de komende weken te overleven, nemen we verschillende treinen om uiteindelijk in Winsum te belanden. Daar lopen we naar de camping waar we welkom geheten worden door een vriendelijk, maar ontzettend slissend meisje. Haar spraakgebrek maakt het lastig onze gezichten in de plooi te houden, maar volgens mij heeft ze niks gemerkt. We zetten onze tentjes op, laten een deel van onze spullen achter en nemen de bus naar Pieterburen; veel noordelijker kan je in Nederland niet komen.

We stappen uit, nemen de verplichte selfies met de aanwezige bordjes waarop te lezen valt dat hier echt het Pieterpad start en vertrekken. Ik was een beetje bang dat het een saaie route zou zijn daar vlak onder de Waddenzee, maar de route is boven verwachting afwisselend; langs akkers, watertjes, leuke dorpjes en veel wilde bloemen. In een mum van tijd kunnen we etappe 1 als voldaan afstrepen van onze lijst. We bekijken Winsum, dat ooit is bekroond als mooiste dorpje van Nederland, gaan lekker uit eten, poetsen onze tanden en gaan ons tentje in. Maar niet voordat we de dag lachend afgesloten hebben na de inkopper-uitspraak “dat zei mijn vrouw vannacht ook” toen onze medekampeerder ons vertelde dat de kraan het weliswaar wel doet, maar dat er niet zoveel uitkomt.

Dag 2 Winsum - Groningen 22K reisgenoot Stef

Beetje onstuimige nacht, omdat de buren luid pratend om 1 uur thuiskwamen, vervolgens in hun tent nog allerlei inspannende activiteiten ontplooiden en daarna luid klaterend achter hun tent in de bosjes gingen pissen.

Onze tenten waren ‘s morgens behoorlijk nat (van de condens) en we hebben ze te drogen gehangen over de waslijn. Toen de buurvrouw uit haar tent kroop, kon ik het niet laten haar te vragen of ze lekker geslapen had, hetgeen ze met een bevestigend “ja” beantwoordde. Ze wisten niet hoe snel ze hun spullen in de auto moesten gooien en vertrokken. Wij vertrokken kort daarna voor de eerste serieuze etappe naar Groningen, opnieuw een afwisselende route met mooie plekjes, langs watertjes en met wilde bloemen berande akkers. Het aangename gezelschap van Stef en de gesprekken over van alles en nogwat lieten de dag snel voorbij gaan. Steeds kwamen onze gesprekken en herinneringen weer terug op onze slissende gastvrouw en gillende buurvrouw van gisteren. De laatste kilometers vielen zwaar want we kwamen Groningen aan de noordzijde binnen en het station is aan de zuidkant. We gingen dwars door de stad en hebben dus ietsje van de route afgeweken. We kwamen een jongen tegen die ons vroeg of we het Pieterpad liepen. Nadat we met “ja” antwoordden, zei hij “dan ga je verkeerd”. We waren te moe om hem op zijn bek te slaan. De radler 2,5% die we halverwege dit stuk namen, hakte er in als een kanon-biertje. Moe, strompelend, bezweet en voldaan kwamen we bij het station waar ik afscheid moest nemen van Stef. Vervolgens ben ik naar mijn hostel gelopen; een vriendelijke nicht heeft me ingecheckt en nadat hij had verteld dat de wifi code “kromme fluit 999” was, kon ik douchen en uitrusten.

Inmiddels waren Ronald en Jantine ook in Groningen beland, morgen ga ik een etappe met Ronald lopen. We hebben heerlijk en gezellig gegeten in de stad, waarna m’n bedje ingedoken. Op een korte onderbreking door lallende bezopen Groningers die onder mijn raam door liepen na, heb ik heerlijk geslapen.

Dag 3 Groningen - Zuidlaren 21K reisgenoot Ronald

We spraken af bij het station om onze gezamenlijke etappe te starten. Wat me tenslotte nog opviel aan Groningen dat de jongemannen die daar wonen reuzen zijn; lang, breed en gespierd, alsof je in een olympisch dorp rondloopt. Nou ben ik zelf niet heel klein (of extreem groot), maar toen ik bij de appie nog een boodschapje deed en er een groep van 8 van die reuzen in de weg stond, voelde ik me heel klein. Ze waren overigens wel vriendelijk, want maakte netjes plaats voor me toen ik iets uit de koelkast wilde pakken, weliswaar wel met een blik van “laten we die liliputter er even bij laten”.

Vandaag dus met Ronald gelopen; een route door bos, langs akkers, langs een stroompje en als klap op de vuurpijl een hunebed die we bijna hadden gemist.

Gesterkt door de krentenbollen en dropjes ging het lopen eigenlijk vrij makkelijk. Al pratend en van de natuur genietend gingen de kilometers ongemerkt onder onze voeten door. Opnieuw ging de dag snel voorbij omdat we samen waren. Ik ben benieuwd hoe het is om straks alleen te lopen. Bij aankomst in Zuidlaren twee heerlijke 0.0 speciaal biertjes genomen om de gezamenlijke wandeling officieel af te sluiten. Nadat we afscheid hadden genomen, heb ik boodschapjes gedaan en de laatste twee kilometer naar de camping gelopen. Een gezellig drukke familiecamping met heerlijke douches. Ik heb m’n pasta gekookt en heerlijk zitten eten. Omringd door drie alleenstaande, net gescheiden dames die elk met hun puberkinderen aan het kamperen waren was ik een makkelijke prooi. Om beurten kwamen ze een praatje maken en hun levensverhaal delen, op zich vriendelijk en gezellig, maar toen de laatste vroeg of ik zin had om met zijn vieren een wijntje en een spelletje te doen, heb ik bedankt voor de eer en ben mijn tent in gedoken. Ik had een goed excuus, Pieterpad lopers hebben moeie poten en moeten goed slapen.

Dag 4 Zuidlaren - Rolde 20K alleen.

Het duurde even voordat ik m’n tent ingepakt had, omdat alles zeiknat was van de condens, maar om ongeveer 10:15 kon ik vertrekken. Een fantastisch mooie dag door nationaal park de Drentsche Aa. Door het bos en over de bloeiende hei. Het alleen lopen gaat me redelijk af, ik kan me beheersen om niet als een autist mijn stappen te gaan tellen of iets dergelijks; verstand op 0 en gewoon lopen maar.

Ik kom lekker op tijd op landgoed tolhek aan. Geen drukke familiecamping maar een rustige pensionado plek. Grote plekken met veel privacy. Naast een kinderboerderij (wat moeten ze daar mee? Maar misschien is het meer een dementeerdendenboerderij) en perfect mooi sanitair, zijn er weinig faciliteiten. Gelukkig verpatst de eigenaar me een blikje bier uit zijn eigen koelkast en kan het relaxen beginnen. Ik heb een soepie opgewarmd en ben in een diepe droomloze slaap gevallen.

Dag 5 Rolde - Schoonoord 30K alleen

Heerlijk geslapen dus, helemaal opgeladen. Opnieuw een heel mooie dag over de bloeiende hei en door het bos. Ik heb twee reeën gespot en ben aangevallen door muggen, die het voorzien hadden op mijn blote benen. Inmiddels begin ik te wennen aan het lopen met rugzak. Eerste ruk twee uur lopen en ff rusten en daarna telkens een uurtje lopen en dan ff een kwartiertje- 20 minuten pauze. Ik heb m’n e-reader bij me en ben in een fantastische boek bezig van Ilja Leonard Pfeiffer (die trouwens ook een boek heeft geschreven over zijn fietsreis naar Rome), “brieven uit Genua, die, zoals de titel al doet vermoeden, bestaat uit een verzameling brieven die hij uit Genua (zijn woonplaats) heeft verstuurd.

Eindbestemming vandaag: ome Wout en tante Lientje, die een bed voor me klaar hebben staan. Ik word warm onthaald, krijg eerst een lekker biertje en vervolgens heerlijk te eten. We kletsen gezellig en de avond vliegt voorbij. Lientje moet de dag erna vroeg zwemmen en ik wil graag weer op tijd op pad zijn, dus om 23:00 moeten we echt ons bed opzoeken. Natuurlijk heerlijk geslapen na zo veel gastvrijheid, wat een lieve mensen!

Dag 6 Schoonoord - Coevorden 32K alleen

Heerlijk uitgeslapen wakker geworden. Gisteravond en vannacht heeft het behoorlijk geregend, maar ik lag dus gewoon binnen op de stoerejongenskamer bij Wout en Lientje. Om 7 uur zaten we aan het ontbijt, waar ik van heb zitten genieten. Lunchpakketje voor onderweg gemaakt en weer op pad. Ik dacht dat ik alles ingepakt had, maar halverwege ontdekte ik dat ik toch de tandenborstel oplader vergeten was. Verder ben ik een paar dagen eerder ook mijn zonnebril al verloren.

De dag verliep grotendeels door bos en tussen akkers en ik heb een nieuwe hobby: plantjes scannen en proberen namen te onthouden. Klinkt wat suf, maar het wordt steeds leuker en je gaat steeds beter opletten. Ik ga proberen de komende dagen elke dag wat nieuwe plantjes te herkennen en benoemen.

Na 30K kwamen indoor Plopsa en centerparks in beeld, een stukje verderop is mijn minicamping, ik heb vantevoren gebeld dus ze weten dat ik kom. Een super campinkje, ik krijg bij aankomst direct koffie. De gastvrouw is een klein, dikkig vrouwtje, die het terrein bewaakt als een waggelende moederkloek. Ze weet mijn naam nog van het telefoongesprek, dus het is “Arco dit en Arco dat”. Ik kan de bestelling voor het diner (frietjes met frikandel) doen en mijn tentje opzetten. Half zes hoor ik roepen “Arco, je eten is klaar”, dus ik kan in mijn stoeltje in de zon, zittend aan het Stieltjeskanaal mijn frietjes naar binnen werken. Vervolgens maak ik een babbel met een fietser die in z’n eentje het Pieterpad aan het fietsen is, een gepensioneerd stel die in corona-tijd een camper gekocht heeft en nu in Nederland is, maar in de herfst richting Spanje en Portugal vertrekt en een eenzame visser die zijn geluk in het kanaal beproeft.

Als klap op de vuurpijl wordt ik getrakteerd op een schouwspel van de aankomst van twee dames van een jaar of 45. Ze hebben gebeld naar de moederkloek dat ze voor de slagboom staan, en kloek kan blijkbaar op afstand de boom opendoen. Een van de dames stond te dichtbij en kreeg de boom vol tegen haar kin, met als gevolg een afgebroken tand. Met een grote doek tegen haar mond, komen ze al strompelen het terrein op lopen, en krijgen er vervolgens van langs door kloek “waarom ga je dan ook zo dichtbij staan!” Nogal sip nemen ze intrek in hun gereserveerde trekkerstent, en na enige tijd jammerend met die doek tegen haar gezicht kan ik een glimp van de schade opvangen aan haar hoofd; dat ziet er niet goed uit, ik zou een weekje vrij nemen als ik haar was. Ik heb als opgelopen schade inmiddels 1 blaar op mijn linker kleine teen.

Dag 7 Coevorden - Ane 20K alleen

Heerlijk geslapen en dus heerlijk uitgerust opgestaan. Mijn tent is zowaar bijna droog, dus inpakken gaat snel. Eerst het laatste stukje tot het centrum van Coevorden gelopen en onderweg weer wat nieuwe plantensoorten geleerd. Daarna een bakkie in Coevorden bij bakker Bart. Ik raak aan de praat met een zonderlinge wandelaar. Een gepensioneerde man met lang haar, een woeste baard en een enorme rugzak. Hij is begonnen in Hoofddorp, daarna naar Pieterburen gelopen en gaan nu naar Assisi en daarna naar Sicilië, dus hij moet nog wel een stukkie. Hij had net als ik trek in een bak koffie, maar in tegenstelling tot slapen op een camping zoals ik doe, zet hij meestal zijn tent ergens in de bosjes op, lekker goedkoop.

Nadat ik bij de appie 10 bolletjes en een pak kaas heb gekocht, loop ik verder richting Gramsbergen. Onderweg haal ik mijn vriend weer in en raak weer aan de praat. Hij heeft ooit gewekt met iets van elektriciteit en maakt nu onderweg mooie foto’s van elektriciteitsmasten. Ik krijg er wat te zien en, eerlijk is eerlijk, er zit een mooie foto bij, maar dat komt meer door de wolkenlucht en ondergaande zon.

In Gramsbergen bezoek ik het bezoekerscentrum waar twee oude dametje de grootste moeite hebben om de kassa te bedienen en me een kaartje te verkopen maar warempel, het lukt. Van een van de oma’s krijg ik een bak thee met koek, terwijl de andere met veel technisch vernuft de film over de rivier de Vecht aan de praat probeert te krijgen. Na enige tijd krijg ik beeld en een paar minuten later lukt het zelfs geluid erbij te krijgen. Een wonderbaarlijk interessante film en boeiend museum, zeker de moeite van het bezoek waard om meer te weten te komen over deze streek en de rivier de vecht. De rivier ontspringt in Darfeld in Duitsland en loopt tot Zwolle. Vroeger werd ze bevaren met speciale schepen (Zompen) met weinig diepgang die onder andere Bentheimer zandsteen richting Nederland vervoerden.

Na mijn bezoek inkopen gedaan voor diner, (wat een geluk, de cesarsalade was in de aanbieding!) en de laatste kilometers naar de camping. Opnieuw een hartelijk ontvangst en allemaal lieve mensen. Ik krijg pasta aangeboden van een mede-kampeerster, maar heb net mijn salade op. Er wordt een man op me afgestuurd door zijn vrouw om een praatje te maken (zij had van me gehoord dat ik het Pieterpad loop en dat heeft haar man in een ver verleden ook gedaan). En ik breng met één van mijn scheerlijnen een vrouw ten val, die niet eens boos wordt maar er wel om kan lachen. De mensen zijn hier vriendelijk, rustig en maken een gelukkige en tevreden mooi indruk.

Dag 8 Ane - Ommen 34K

Weer uitgerust wakker geworden en eerst maar eens lekker gegeten. Ik had een koelkastje tot mijn beschikking, dus een lekker koud sappie en vanillepudding. Bak koffie en een broodje erbij om het feest compleet te maken.

Eerst maar eens naar Hardenberg gelopen waar ik om 12:00 afgesproken heb met Anne op het bankje voor de Stephanuskerk. Ik was wat eerder dus had tijd voor een appeltaartje van de Lidl, lekker! Daarna zag ik Annemarie na een week weer, echt fijn om de komende dagen weer samen te lopen!! Ik heb ontdekt dat ik goed alleen kan zijn, maar met z’n tweeën is toch echt wel beter!

Redelijk makkelijk zijn de 34 kilometers naar Ommen afgelegd en daar staan we op een leuk trekkersveldje op een familiecamping. We hebben lekker ons bedje opgeschud, kostje opgepeuzeld en ‘s avonds nog ff een bak koffie in het restaurant gedaan. Daarna heerlijk geslapen.

Dag 9 Ommen - Hellendoorn 28K

Als we wakker worden en de tent openslaan, zit er palmboom ons neus een ijsvogeltje, dat is een goed begin! We nemen afscheid van Ommen. Annemarie heeft hier jarenlang op de camping gestaan met haar ouders, bekend terrein dus voor haar. We lopen via de Lemelerberg, over de hei en door bos. Best nog veel klimmen en dalen, over een fantastisch mooie route! Daarna naar Hellendoorn en Hellendoornseberg. Onderweg spotten we veel nieuwe plantensoorten en langzaam krijgt Anne gelukkig ook de smaak te pakken van het plantjes kijken. Uiteindelijk komen we vermoeid aan op een natuurcamping een stukje voorbij Hellendoorn. Een basic camping, gezelligen mensen, maar geen stroom en een koude douche. Het gaat vanavond regenen, en omdat we een klein tentje hebben waar de tassen eigenlijk niet in de binnentent passen, zetten we onze spullen in een soort Zweedse open hut die op de camping staat. Als we net gegeten hebben, komt er een super dreigende lucht en begint het hard te waaien. We checken of de tent stevig staat, en nemen onze intrek in de schuilhut, waar we de harde regen bekijken onder het genot van een zelfgezette bak oploskoffie terwijl we heerlijk een boekje lezen. Als het tussen de buien droog is, is het ff snel tanden poetsen en de tent in, waar we ‘s nachts regelmatig wakker worden van een hoosbui op ons tentje, maar het blijft binnen prima droog, gelukkig!

Dag 10 Hellendoorn- Holten 17K

De tent zeiknat, maar we worden wakker van de zon in een strakblauwe lucht, dus alles droogt lekker snel. Zo is het geen straf om af en toe een harde regenbui te hebben, als daarna de zon weer doorbreekt. Onze buurvrouw was al vroeg op, zij loopt ook het Pieterpad, maar doet vandaag 2 etappes. Onze andere buren zijn een jong gezin, waarvan de langharige vader duidelijk het onderspit delft onder zijn vrouw en kinderen. “Ok casper, ik houd mijn mond wel weer” is het antwoord van de vader tegen zijn zoontje van 4 die weer een grote bek tegen zijn vader opzet. We gniffelen achter onze vuistjes “je krijgt er zoveel voor terug!”

Wij gaan het vandaag bij 1 etappe houden, dus doen lekker rustig aan. Opnieuw een mooie route door bos (waar we lekgestoken worden door de muggen) en de hei.

Lekker op tijd komen we aan op de camping een stukje voorbij Holten. De eigenaar is er niet, maar gelukkig zijn moeder wel, ze woont een boerderij verderop en zag ons langslopen. Ik voelde me een beetje bezwaard want dacht dat ze het misschien vervelend zou vinden als we op zondag haar zouden storen (we zitten tenslotte in het zwarte deel van de biblebelt) maar ze legt ons uit dat Holten en Markelo, in tegenstelling tot Rijssen, helemaal niet zo christelijk zijn. Haar zoon is vandaag zelfs naar het jaarlijkse dorpsfeest in Markelo en ze durf niet te beloven dat hij nog aanspreekbaar is als hij thuiskomt van het feest. Als het om geld gaat, wat betreft handel en werk zitten de Rijssenaren en Holtenaren op één lijn, maar wat betreft de Leer zeker niet. Ook hier geldt dat de plek waar je geboren wordt, de grootste voorspellende waarde heeft voor óf en zo ja, welk geloof je aanhangt. Er is zelfs een strijd geweest of de appie nou wel of niet op zondag open mag (en Nederland zou Nederland niet zijn als er geen compromis gevonden zou worden), hij is nu open van 13:00-17:00. Hier zijn we maar wat blij mee, want anders hadden we niets te eten vanavond. We koken een heerlijk kostje pasta die we wegspoelen met een flesje wijn. Daarna lekker relaxen en een boek lezen en vervolgens tanden poetsen (wat niet ongemerkt gaat, want naast het toiletgebouwtje staat een een caravan met een vrouwtje met drie honden die elke keer als we voorbij lopen, als een gek gaan blaffen) en vervolgens lekker het mandje in.

Dag 11 Holten - Vorden 29K

We worden wakker van de zon, opnieuw strakblauwe lucht. We werken ons ontbijtje naar binnen en laten de tent zo goed mogelijk drogen. Vóór tienen zijn we op pad. Omdat het gisteren niet zo ver was, gaat het nu vrij makkelijk. De eerste etappe tot Laren zit er vrij snel op. Door collega Jan was ik getipt over een goede bakker in Laren, en inderdaad: heerlijke koffie en gebakjes die ons de kracht geven voor de tweede etappe.

Onderweg spotten we weer wat nieuwe plantensoorten die ik nog niet eerder had gezien, heb begint steeds leuker te worden, naarmate we meer soorten herkennen.

De tweede etappe loopt tot Vorden. Bij aankomst op de “camping”; vier plekjes voor caravan of camper en wat plekjes voor een klein tentje, zetten we snel het tentje op, zodat tie kan drogen. Helaas gaat Anne al weer naar huis, ik loop nog mee naar het station om haar af te zetten. Een dieselboemeltje (ik wist niet dat dat nog bestaat in Nederland) neemt mijn vrouwtje weer mee, ik sta er weer alleen voor, ik ga het gezelschap wel weer missen.

Om mijn verdriet te vergeten, trakteer ik mezelf op friet met frikandel en wat biertjes in het dorp. Daarna stiefel ik naar de tent, zet nog een sterke bak koffie, ga lekker douchen en naar bed.

Dag 12 Vorden -Zelhem 23K

Eerst lekker op m’n gemak een boekje gelezen, terwijl alles staat te drogen. Ik maak nog een babbel met de buurman en half 11 vertrek ik. Eerst langs kasteel Vorden, mooi plekkie! Daarna weer langs akkers en door bos. Op sommige stukken staat de route niet helemaal goed aangegeven, dus ik ben meerdere malen verdwaasde wandelaars tegengekomen die met hun boekje in de hand en een angstige blik in de ogen aan mij de weg vragen. Ik heb de gps route op de telefoon, dus bij twijfel pak ik die er even bij en dan komt het wel goed.

Nog even de avondkoekoeksbloem, roze winterpostelein en robertskruid (die zowel roze als wit kan zijn) gespot en verder vooral genoten van de wandeling. Ik ben inmiddels over de helft van het Pieterpad.

In Zelhem beland ik op een terrasje voor een goede koffie, doe even wat boodschapjes voor het avondeten en loop door naar de camping. Echt een prachtplekkie, gemoedelijke boerencamping met een heel vriendelijke eigenaresse die een koud biertje voor mij uit haar kelder tovert, waar ik even lekker voor ga zitten. Daarna spoel ik mijn kleren uit, er is hier een mooie waslijn die nog even in de zon staat, dus hopelijk is alles droog straks. Daarna werk ik een maaltijd salade naar binnen, een halve liter yoghurt en koffie met koekjes.

Nog even de administratie bijwerken en alle taken zitten er weer op, wandelvakantie is nog best hard werken…

Dag 13 Zelhem - stokkum 21K

Vanmorgen werd ik wakker door een terminale hoestbui, niet van mezelf, maar van de buurman.

Ik ben uit bed gegaan, heb gegeten, mijn tanden gepoetst en met ongeveer iedereen van de camping gepraat. De terminale buurman bleek samen met zijn vrouw het Pieterpad te “lopen”. Althans, mevrouw loopt en meneer volgt met de camper. Hij zorgt ervoor dat ‘s middags de thee klaarstaat voor zijn vrouw en verder is hij voornamelijk bezig met roken. Verder staan er nogal wat Pieterpad lopers en fietsers op de camping, die allemaal even hun verhaal kwijt willen en willen vertellen hoe stoer ze me vinden om alles met tent en lopend te doen.

Als ik even later de afwas sta te doen (1 beker en 1 mes) hoor ik mijn buurman zeggen “hé, hier liggen twee sleutels, iemand heeft ze verloren, diegene zal wel balen”. Ik kijk naar de sleutels, en verrek die zijn van mij; de huissleutels die blijkbaar gisteren bij het douchen uit mijn zak zijn gevallen. Als ik een aanleg had gehad om in bovennatuurlijke zaken te geloven, zou ik hebben gedacht “dat kan geen toeval zijn”, maar nu denk ik “wat toevallig”.

Het gaat warm worden vandaag, ik ben dus met een nog natte tent op weg gegaan, om 9 uur vertrokken. De eerste twee uur ging prima, een aardige ruk gedaan voor het echt warm wordt. Ff rusten bij een “rustwat” punt, waar ik zelf koffie kan maken (voor zover je met Senseo over koffie kan praten). Er zit al een stel fietsers die ergens tussen Leiden en Amsterdam wonen. Ze vertellen over hun vakantie; een weekje Landal Green parks, wat ze ook precies zo uitspreken als je het schrijft, gezellige mensen.

Daarna slaat de warmte toe en tot overmaat van ramp mis ik een afslag, waardoor ik in de volle zon ongeveer 2 kilometer door hompen gemaaid gras moet lopen. Ik mis Braamt, waar ik eigenlijk wilde stoppen.

Ik ploeter door via Zeddam (waar ik op een bankje voor de COOP een toetje naar binnenwerk, en maak een nieuw plan. Dan maar naar de camping in Stokkum, onderweg heb ik zelfs geen zin meer in mijn plantenzoektocht, maar kan alleen nog maar aan een koude douche denken.

Ternauwernood haal ik de camping, gooi m’n tas af en stap onder een koude douche.

Nu ben ik weer helemaal opgeladen en zit bij eetcafé ‘t Klaphek m’n dag te evalueren onder het genot van zalm-schol rolletjes en een koude pint. Ik bedenk me dat ik morgen minder ver hoef te lopen, omdat ik vandaag mijn afslag heb gemist, zoals Cruijff al zei……

Dag 14 Stokkum - Millingen 17K

Langs Roer en Maas

Fietsen juli 2023

Vooruit nog één verhaaltje dan. Het is eigenlijk te kort om alle tassen in te pakken, twee weken vrij. Maar de zin om eropuit te gaan is er niet minder om. Het is alweer veel te lang geleden dat we de fietsen opgeladen hebben, maar het komt er nu toch nog even van.

Op zondagmorgen zijn we vroeg wakker om de laatste dingen in onze tassen te doen en een thermoskannetje kokend water te maken en we vertrekken. Alsnog natuurlijk zo laat dat we ons naar moeten haasten voor de trein naar Den Bosch.

We stappen in een vrijwel lege trein, waar wel al een mevrouw met een fiets zit, dat dan weer wel. We schuiven onze fietsen ernaast en de zeer ruime fietsmeeneem-faciliteiten van de hele trein zitten al weer vol. Binnen no time komt de conductrice ons vermanen dat dit een plekje is waar maximaal twee fietsen mogen staan en de tassen moeten er allemaal af; dit is een ontzettend druk traject en we blokkeren de boel. Met een beetje sputteren en boze blikken halen we onze tassen los, schuiven de fietsen zo veel mogelijk in elkaar en gaan zitten, er zit niets anders op in deze trein waar tot aan Den Bosch twee mensen en een halve paardenkop gebruik van maken; drukke lijn zegt ze dan….

In Den Bosch stappen we over op de trein naar Roermond, die zit wel vol, dus we moeten weer discussiëren met een conducteur om totaal 5 fietsen op een plekje voor drie te frommelen, ik zie nog wat uitbreidingsmogelijkheden voor de NS met betrekking tot het fietsvervoer.

In Roermond stappen we uit, verorberen een stuk appeltaart die door mijn collega Dian is gebakken en in onze vriezer verdwenen is, en we gaan op de pedalen. Best een mooie route over de Rur-radweg die de Roer volgt tot een stukje voorbij Monschau. De eerste nacht slapen we op een camperplaats in Jülich, waar een thunderstorm losbarst op het moment dat we net de tent op hebben gezet. Wel een beetje onhandig dat ik tot de ontdekking kwam dat ik de scheerlijnen bij de vorige vakantie van de tent af heb gehaald omdat we die toch nooit gebruikten. We moeten dus in de tent blijven zitten om te voorkomen dat de tent de lucht ingaat bij de rukwinden die vergezeld gaan van een zomerse stortbui. Na een uurtje klaart de lucht weer op en koken we een kostje. We hebben een grote meevaller want de vorige kampeerder had een emmertje water in de bosjes verstopt met 8 halve liters verschillende bieren en twee potten ingemaakte groenten op zuur. De eerste twee blikken bier maken we soldaat, twee anderen stoppen we in onze tas en de overige vier en de twee potten zuur laten we over voor de volgende gelukkige vinders.

O, ja, echt weer iets voor ons; we krijgen een berichtje van de buren dat onze schuifdeur naar het balkon helemaal open staat. Ik was zo gefocust op het legen van de prullenbak, waar we vorige vakantie een volle zak in hadden laten zitten en we ook gered zijn door de buren, dat ik helemaal geen erg in de schuifdeur had.

De volgende dag vervolgen we onze steeds mooiere route langs de Rur tot aan een stuwmeer waar we ook weer een lekker plekkie hebben om onze tent op te zetten na ruim 100 kilometer heuvel op heuvel af, we kunnen het nog. Onderweg maken we een omweggetje langs een open bruinkoolmijn, waar gigantische machines in de diepte de bruinkool afgraven. Mooie bordjes langs de uitkijkposten geven uitleg over hoe groen het bedrijf van de bruinkoolwinning te werk gaat, er leven allerlei bijzondere planten en diersoorten op het terrein. Ja tuurlijk, roken is gezond want mijn opa heeft heel zijn leven gerookt en werd ook 90.

De dag erna rijden we via Monschau tot waar de Rur-radweg de Vennbahn kruist en gaan daarop over. In Monschau strijken we neer op een terrasje voor een bakkie pleur, maar we stappen gauw weer op als we de prijslijst zien. Deze gierige fietsen gaan natuurlijk geen €4,- voor een lauwe bak koffie lappen als we zelf een thermosfles met kokend water en oploskoffie bij ons hebben. Op het pleintje kijken we een stel mensen die op ons bankje zitten zo lang en boos aan dat ze opstaan en we op het plekje kunnen gaan zitten.

We vervolgen de Vennbahn tot bovenin Luxemburg. Dit fietspad is gemaakt op een oude spoorbedding, dus geen steile klimmen en scherpe bochten. We zoeven met een gangetje van tussen de 20 (als het zachtjes omhoog gaat) en 30 (als het zachtjes daalt) over het asfalt. Kan niet fout gaan, totdat we een heerlijk stuk van een kilometer of 7 zachtjes dalen om naar een supermarkt in Malmedy te gaan. Daar check ik even de kaart, want iets in mij zegt me dat Malmedy niet op de route lag…… shit, dus 7 kilometer naar beneden gezoefd, die we ook weer terug moeten om weer op de Vennbahn te komen. De dag eindigt op een super camping bij St Vith aan het zwembadje. We liggen aan het zwembad als we naast ons horen praten over de buienradar en zware buien, we rennen naar onze spullen die we neer hadden gepleurd op ons plekje en krijgen het voor elkaar om net voor de eerste druppels de tent op te zetten.

De dag erna gaan we Luxemburg in, en komen tot een stukje voor de stad Luxemburg, die we de volgende dag bezoeken. Daarna stampen we door, via de moezel tot Thionville, waar we op de camping municipal een plek vinden. Deze camping hebben we eerder bezocht. Helaas is de vrolijke, kleurige versiering aan bomen en lantaarnpalen van een overactieve obsessieve wildbreister van twee jaar geleden niet meer aanwezig, daar hadden we ons juist zo op verheugd. Wel is het weer feestavond aan de oever van de Moezel, want het is 13 juli. Vanaf de camping zitten we eerste rang om de mensen te bekijken die over de boulevard lopen met suikerspinnen, biertjes en ballonnen. We hebben onze klapstoeltjes opgeklapt en samen met twee Friezen die met hun caravan op de camping staan genieten we van het schouwspel met aansluitend vuurwerk.

Volgende dag 14 juli, Frankrijk ligt plat. We fietsen naar Metz, een makkie in twee uurtjes fietsen tot een mooie camping aan de moezel, waar we ook eerder hebben gestaan. In de stad is het ‘s avonds wel gezellig druk met mensen die lekker een daagje vrij hebben en op de terrasjes neergestreken zijn, we voegen ons bij hen voor een grote Grimbergen en een grote cola-zero.

Volgende dag; we verlaten de moezel om westwaarts richting de Maas te gaan, eindbestemming Verdun. ‘s Morgens regent het een beetje, maar we weten dat het ‘s middags weer op gaat klaren, dus we fietsen door. Een prachtige route langs glooiende velden met goudgeel graan en felgele zonnebloemen, duizenden en duizenden frisse gele zonnen lachen ons toe en we genieten volop. Als een tijdje later de zon gaat schijnen, wordt het nog mooier en we kijken onze ogen uit. Vlak voor Verdun bezoeken we nog even een militaire begraafplaats en rijden daarna onze camping op. Het begint weer wat te spatten, dus we zetten onze spullen neer trekken onze zwemkleren aan en duiken het zwembad in, nat worden we toch. ‘s Avonds heerlijk Indisch gegeten bij een klein afgeladen restaurantje waar we aan een wiebelend tafeltje in een gezellig Frans straatje de meest heerlijke gerechten voorgeschoteld kregen.

Vanaf Verdun gaan we de Maasroute volgen, weer noordwaarts, richting huis, want we zitten op de helft van onze tijd. Zonder al te veel klimmen en dalen op een fietspad langs de Maas stampen, na een uur of 4 fietsen hebben we 100 kilometer gehad. We hebben genoten van de glooiende landschappen. Onderweg piepkleine stille Franse dorpjes, nauwelijks een plek om een bak koffie te doen, laat staan dat er een supermarktje is. Het begint toch een beetje saai te worden, dus we besluiten de Maas te verlaten en België in te duiken. Geen slechte keuze, ook al moeten we een venijnige col over, die ik deels heb moeten lopen omdat tie te steil was om te fietsen zonder achterover te slaan. Zo komen we in een campingrijk gebied aan het riviertje de Semoise, op een bijzondere camping, 20 jaar terug in de tijd. Hier geen fancy campers en quechua tenten, maar jonge alternatieve gezinnen in katoenen tenten en hier en daar zelfs een De Waard tent, zo eentje met 8400 haringen die tegen windkracht 12 kan, waar zie je dat nog? Hier waait een wind van ecologische afbreekbare zeep en herbruikbare katoenen luiers die door bebaarde jonge vaders uitgewassen worden. Wel met powerbanks en IPhones die met grondstoffen en kinderarbeid uit de mijnen van Congo en afgeknepen slavenarbeiders in China gefabriceerd zijn, maar laten we het leuk houden en daar niet over beginnen.

Na een heerlijke nacht slapen pakken we de spullen weer in en fietsen verder. De eigenaresse van de camping vertelde dat het niet goed mogelijk is om langs de Semoise te fietsen, dat zullen we dan nog wel eens zien. Het eerste stuk tot Bouillon gaat prima, wel veel klimmen en dalen, want er loopt niet echt een fietspad pal langs de rivier. In Bouillon trakteren we onszelf op twee stukken taart van de patisserie en onderdrukken onze drang om een groot stuk noga te kopen die ons vanuit de vitrine toelachte. Daarna verder langs de Semoise, vol goede moed na ons eerste redelijk voor spoedige deel. Na enige tijd belanden we op onverhard fietspad, nog even later op mountainbikepad, en nog even later op het mountainbikepad voor de meest geoefende mountainbikers. Met volle bepakking over hobbelige boomstronken, tussen bramen en brandnetels door en steile stukken waar we echt af moeten stappen en samen de fietsen één voor één af moeten laten zakken of op moeten duwen. We naderen ons einddoel en op ongeveer twee kilometer voor onze bestemming komen we ineens op een pad met veel mensen die aan het klimmen en klauteren zijn. Over gladde stenen en rotsen proberen we op de pedalen te blijven zitten en horen regelmatig commentaar als “fietsers, hier!?!?”. En dan uiteindelijk, nog geen kilometer voor de finish, staan we voor een deel van het pad met trappen en ladders, en dat gaat ons echt niet lukken. Verdorie, we moeten toch terug, maar gelukkig is er een stuk terug een mountainbikepad waar we in kunnen slaan om vervolgens met een omweg toch weer op een normale weg te komen.

De route heeft zijn tol geëist, mijn trapper kraakte al een tijdje vervaarlijk, maar nu zit er ook een gekke speling op. Gelukkig zitten we op een asfaltweg, maar ik durf nauwelijks kracht te zetten bij het klimmen en de speling wordt steeds erger. Als we na een klim vrij hoog zitten, zoeken we op googlemaps een fietsenmaker, die blijkt vlak bij te zitten. We zoeven naar beneden en op het adres wat we opgezocht hadden blijkt geen fietsenmaker meer te zitten. De weinig spraakzame man die op het adres aanwezig was, laat ons weten dat de dichtstbijzijnde fietsenmaker 68km verderop zit. Een beetje teleurgesteld zoeken we de dichtstbijzijnde camping, die gelukkig door voornamelijk afdalen te bereiken is en laten ons daarheen glijden, morgen zien we wel weer.

Het is echt een camping met de Franse slag. Wel een super mooi plekkie, glad, mooi gras aan de rivier. Maar een nogal norse eigenaresse, beetje vieze WC’s, uiteraard zonder bril, en ranzige douches die we alleen binnenkomen na ophalen van de sleutel bij de baas en aftikken van €2 pp. Ik haal een pint en we vergeten onze zorgen voor de rest van de dag.

We hebben een plan voor de volgende dag; de volgende redelijke stad is 16km verderop, maar de fietsenmaker die daar zit is volgens Google vandaag gesloten. Volgende optie, een stadje 33km verderop. De route erheen gaat eerst omhoog, dan weer naar beneden en vervolgens redelijk vlak weer langs de Maas. We beginnen de klim, waarbij ik probeer mijn linker trapper zo min mogelijk te belasten, maar alleen het draaien zorgt er al voor dat de speling erop steeds groter wordt. Uiteindelijk lukt het precies om de 8 kilometer met voornamelijk klimmen af te leggen en kloeink, mijn trapper valt van de crank. We proberen em nog vast te wrikken met een poetslap ertussen, maar dat gaat niet werken. Met één trapper moeten we verder. Met tiewraps maak ik mijn slipper vast aan mijn goede trapper, zodat ik ook kan trekken aan mijn trapper om hem überhaupt rond te krijgen en we gaan door, het eerste stuk naar beneden, dus dat is te doen. Als we beneden aankomen wordt het wisselend lopen, geduwd worden door Annemarie of tobben met 1 trapper.

Na enige tijd worden we, in een dorpje, ingehaald door een vriendelijke fietser. Hij vraagt of we in moeilijkheden zijn en we leggen uit wat er aan de hand is. Volgens hem is er in het dorpje een motor/fietsen winkel en hij legt uit waar we moeten zijn. En inderdaad, op een piepklein soort van industrieterreintje achter een deur zonder meer uiterlijke kenmerken van een fietsenzaak dan een stikker van Magura, vinden we een prachtige fietsen/motor zaak, vol met prachtige fietsen, motoren, quads en toebehoren, maar zonder klanten of personeel. Na enige tijd komt er een oud baasje tevoorschijn en we leggen uit wat ons probleem is. Hij gaat op zoek naar een oplossing en komt met een nieuwe crank op de proppen die net iets korter is dan de originele. Hij pakt zijn gereedschap erbij, stiefelt voetje voor voetje naar buiten en gaat op de parkeerplaats op z’n knietjes naast mijn fiets zitten en gaat aan de slag. Na enige tijd verzucht hij dat het niet gaat lukken, de crank kan niet 180 graden ten opzichte van de ander bevestigd worden. Een andere optie heeft hij helaas niet, dus ik moet het ermee doen. Hij bevestigt de boel, ik betaal de hele set van twee cranken, stop er ééntje in m’n tas en we vertrekken. De rest van de reis gaat met twee trappers die niet in een hoek van 180 graden ten opzichte van elkaar staan, maar 45 graden verder. Dat is wel even wennen, voelt een beetje alsof ik in galop fiets; kedoengkedoeng, koedoengkedoeng, maar we kunnen door. We fietsen naar een prachtig campinkje, voor €11 staan we op een lekker plekkie, douches zijn inclusief. We leggen een fles rosé in de vriezer, klappen onze stoeltjes uit en vieren de vakantie.

De volgende etappe volgt de Maasroute, tot vlak boven Dinant. Een dikke 100 kilometer die met scheve trappers toch wel wat spier en rugpijn oplevert. Aan de prachtige, beboste oevers van de Maas staan hier mooie kasteeltjes en grote huizen, afgewisseld met plekjes met gammele stacaravans en houten hokjes die als onderkomen dienen. Vlak voor Dinant, aan de overkant van de Maas, zien we een prachtig kasteelachtig pand staan met grote hekken eromheen en we vragen ons af wat het is, we gokken op een bejaardenhuis voor vermogende ouderen, totdat we onthaald woorden door een schreeuwende, klappende, verwarde oudere dame; het zal wel iets van een psychiatrische instelling zijn.

We zetten ons tentje op, op een mooi plekkie aan de Maas, waar veel vissers staan (sowieso komen we heel veel vissers tegen die hun geluk beproeven in het groene water van deze rivier). Vervolgens trakteren we onszelf op een maaltijd in een Thais restaurant, waar we onszelf tegoed doen aan de meest heerlijke gerechten, en we verlangen weer naar een vakantie in Thailand. Moe, maar volgegeten en voldaan, vallen we in slaap.

De volgende ochtend worden we gewekt door een haan aan de overkant van de Maas. Tijdens ons ontbijt zien we een bijzondere jongen een hond uitlaten aan de overkant, daarbij wilde oerkreten uitslaand en wild gebarend. Blijkbaar is het geen goed teken als je bij Dinant aan de overkant van de Maas woont, maar zit er dan iets niet goed in je bovenkamer.

Vandaag gaan we lekker rustig aan doen. De fietsen naar Namen, waar we de binnenstad bezoeken. We laden onze tassen vol met allerlei lekkere dingetjes en fietsen naar de camping, waar we al eens eerder hebben gestaan. Op een mooi trekkersveldje gooien we onze tassen leeg, en vleien ons in de zon om een uur of 2; lekker een middagje relaxen. Rond etenstijd stallen we onze gescoorde lekkere hapjes om ons heen en genieten van een uitgebreid vakantie-buffet met fruit, salades, stokbroodjes ham en kaas en een couscous-maaltijd, dit alles wordt weggespoeld met een fruitige rosé.

Als we aan ons toetje toegekomen zijn, begint langzaam het trekkersveldje vol te lopen. Om ons heen strijken de volgende mensen neer: Een jonge gozer met een piepklein tentje, die alleen aan het fietsen is. Hij verblijft het grootse deel van de avond in het toiletgebouw, waar stopcontacten en WiFi beschikbaar zijn. Een ouder Frans fiets-stel waarvan de vrouw nogal zuur kijkt en de man voortdurend scheten loopt te laten, ze hebben een wigwamvormige tent die met veel bombarie opgezet wordt. En dan een fantastisch nog ouder Zweeds fietskoppel. Ze lijken een beetje op doorgewinterde fiets-kabouters, en hebben een inieminie Hilleberg tentje. Ze komen pas laat aan en zijn erg moe. Wij zitten nog in onze kort broek en blote bast, maar zij hebben het blijkbaar koud want er worden vele lagen kleren aangetrokken. Een soort van pyjama-kleren, oude wollen truien en bodywarmers die met ducktape aan elkaar hangen. Eerst worden flesjes bier opengetrokken en vervolgens schakelen ze over op de wijn waarna ze zich laven aan een diepe droomloze slaap in hun inieminie tentje die zo klein is, dat de contouren van hun lijven de buitenkant van de tent vormen.

Vandaag hebben we nog één keertje 100+ kilometer voor de boeg, maar de scheve trappers beginnen gelukkig al een beetje te wennen. Het begint met een steile afdaling vanaf de camping en vervolgens passeren we Namen, Hoei (wat nogal rustig is, want het is blijkbaar een nationale feestdag in Belgie), Luik (waar we lekker naar de Mac gaan voor een menu frietjes, kipnuggets, een hamburger en een grote McFlurry) en eindigen een stukje onder Maastricht op een trekkersveldje op een mooie camping aan de Maas. Ook hier hebben we al eens eerder gestaan, en we herinneren ons nog de gezelligheid van de vorige keer. Opnieuw hebben we gezellige buren, een net gepensioneerd stel uit Bergen, noord Holland. We wisselen stoere fietsverhalen uit, waarna zij uit eten gaan en wij ons assortiment lekkere hapjes naar binnen werken.

We slapen heerlijk uit, wachten tot de tent goed droog is, en pakken op ons gemakkie alle spullen in. Een paar kilometertjes fietsen we naar Maastricht, bezoeken nog even het fotomuseum, kopen een paar stukken carrotcake en pakken de trein naar Dordrecht, het zit er weer op.

Terug naar Albanië voor tien dagen

Januari 2023

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we lekker in de zon op de luchthaven in Tirana, te wachten tot we kunnen inchecken. We hebben zojuist onze huurauto ingeleverd, vooralsnog zonder schade, maar ik ben er pas helemaal gerust op als de reservering op m’n creditcard ongedaan gemaakt is. Ik blijf toch een beetje wantrouwig, ondanks dat ik daar geen enkele reden voor heb. We hebben opnieuw een heerlijke tijd gehad in dit fantastische land met z’n schitterende natuur en kleurrijke mensen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. 9 dagen geleden landden we op Tirana airport en haalden we onze Hyundai Venue op, waar we de afgelopen anderhalve week goede maatjes mee zijn geworden. De 20 kilometer naar ons eerste hotelletje midden in de stad gingen soepel; het ontwijken van gaten in de weg en het creatief omgaan met de rijbanen is op de fiets niet veel anders dan met de auto. De parkeerregelaar van het hotel haalt de bordjes op de stoep weg, zodat we pal voor de deur kunnen parkeren. Een uiterst vriendelijk meisje aan de balie schrijft ons in en we kunnen onze kamer op.

Daarna even een rondje door de stad gestiefeld, een happie gegeten en de sfeer van de stad opgezogen. De volgende dag doen we een uitgebreid ontbijt, samen met wat expats, wat reuzen van donkere mannen in rood trainingspak (later ontdekten we dat het voetballers van de Partizanen van Tirana zijn) die hun borden volladen met worstjes om hun grote lijven aan de praat te houden en een jongedame die verdiept in haar laptop een jus d’orange aan het nippen is.

We stappen de auto in voor de tocht naar Korçë. Het is een druilerige dag, maar dat maakt de route niet minder mooi, richting het meer van Ohrid. Onderweg een mooie pas, mooie dalen waar de rivier doorheen stroomt en besneeuwde bergen op de achtergrond. Onderweg stoppen we voor een bak koffie in een sjofel restaurantje. Het staat binnen blauw van de rook, veroorzaakt door een stuk of 4 paffende mannen. We bestellen een koffie en genieten tijdens de straffe bak van het fluitconcert van een vrolijke kanarie in een veel te kleine vogelkooi.

In Korçë verblijven we twee nachten, en dus één hele dag, die we gebruiken om de bergen in te rijden naar Dardhë, een stil bergdorpje hoog in de bergen. De route over de besneeuwde pas is prachtig en we lopen een wandeling van een uurtje of 5. Klauteren door de sneeuw, met onderweg een klein dorpje met modderige straatjes waar het enige teken van leven een geitenhoeder met een kudde geiten is. Er zijn geen toeristen en in de twee hotelletjes in Korçë, waar we slapen, zijn we de enige gasten. Regelmatig vragen we onszelf af hoe het mogelijk is om de boel draaiende te houden als er nauwelijks gasten zijn, maar dat zal in de zomer hopelijk goedgemaakt worden.

Vanaf Korçë rijden we naar Përmet. Opnieuw een prachtige route die we afgelopen zomer ook gefietst hebben. We krijgen steeds meer bewondering voor onszelf; met de auto doen we een uur of 4 over de route die we in 1 dag gefietst hebben, geen meter vlak, de ene na de andere klim en daling, over een weg vol met gaten. De adembenemende uitzichten zullen ons blijkbaar genoeg energie hebben gegeven voor de 1400 hoogtemeters omhoog en 800 naar beneden over een afstand van 98 kilometer tussen Ersekë en Përmet met volle bepakking.

Bij aankomst in Përmet zoeken we ons slaapverblijf, Villa Përmet, best hotel in town. Een super mooi, kasteel achting gebouw. We hebben een grote kamer met een eikenhouten vloer, prachtige badkamer en ramen met uitzicht over de machtige bergen. Als we onze kamer binnengelaten worden, gaat de airco op 31. Hier geen energiecrisis, overal waar we binnenkomen staat de kachel / airco te loeien. Standaard temperatuur is 28 graden, als je dat te warm vindt, zet je maar een raam open. Daarna gaan we naar de thermen vlak in de buurt. Afgelopen zomer hebben we daar verkoeling gezocht in het water van 28 graden, nu komen we om onszelf te badderen in het behaaglijk warme water. Stoom komt van het naar zwavelverbindingen ruikende water, waar we onze verzuurde kuiten (van de wandeling van gisteren) verwennen terwijl we genieten van het uitzicht over de majestueuze besneeuwde bergen om ons heen. Vanavond laten we em opnieuw flink waaien in het chiqueste restaurant in het dorp waar we genieten van de locale cuisine, zoals gewoonlijk als enige gasten.

Na Përmet staat Berat op het programma, waar we heenrijden met Vlora als tussenstop. In Vlora stoppen we bij een bakkertje voor een lunch. Zodra de bakker zijn hielen licht, wordt zijn toko overgenomen door de mussen die intrek hebben genomen in zijn zaakje en zich tegoed doen aan het verse brood (en de broden waarschijnlijk onderschijten).

Over de ongeveer 250 kilometer rijden we de hele dag, de 100 kilometer per uur gemiddeld ga je hier niet halen. De wegen zijn in goede staat, maar door de bergen is het een heel gekronkel en de op zeldzame stukjes snelweg is 90 meestal de maximumsnelheid. Er zijn hier weinig mensen die een auto bezitten, wat met een minimumloon van €350 en een benzineprijs van €1.50 ook wel begrijpelijk is. De aanschaf van een - al dan niet in Nederland gestolen - Mercedes D190 uit 1982 zal misschien het probleem niet zijn, maar het rijden in een dampende diesel met dieselprijzen die hoger zijn dan de benzineprijzen zal hier een business zijn die voor de gemiddelde loonslaaf onbetaalbaar is. Naast oude Mercedessen rijden hier enkele nieuwe dure pooier-BMW’s, gammele vrachtwagentjes (die zwaarbeladen zijn met vanalles en nog wat) en karren met een paard of ezel ervoor die bestierd wordt door een mannetje die als een ware gladiator al staand op z’n kar zijn beest in bedwang probeert te houden.

Berat, de stad van de 1000 vensters, is een prachtige oude Moorse stad. We slapen in Berat castle in de oude burcht bovenop de heuvel. Een vriendelijk oud mannetje wijst ons onze kamer. We verstaan elkaar niet, maar we proberen duidelijk te maken dat we onder de indruk zijn van de kasteelkamer met opnieuw een prachtige houten vloer, houtsnijwerken plafond en airco die op 28 graden staat. We klappen de luiken open om het uitzicht over de vallei te bewonderen, en gaan lekker eten. Na een goede maaltijd en slaap, krijgen we een prinselijk ontbijt voorgeschoteld door onze butler/ober, die ons de meest lekkere locale producten voorschotelt; onder andere verse sap, kaas en worst uit de regio, versgebakken brood en de alomtegenwoordige koffie van versgemalen bonen.

Daarna stappen we in onze auto en verkennen een naburige canyon en gaan vervolgens naar Shkodër, een stad in het noorden van Albanië, uitvalsbasis voor de vervloekte bergen. De dag erna gaan we de woeste bergen in, over ik denk de mooiste route die we in Albanië afgelegd hebben. Passen met haarspeldbochten, diepe afgronden, besneeuwde bergen en fantastische uitzichten. Als we bovenaan een pas staan zouden we willen dat we op onze fietsen waren, als we aan het begin van een klim staan, zijn we blij dat we met de auto zijn.

We maken nog een flinke wandeling in een uitgestorven bergdorp, waar in de zomer meer levendigheid zal zijn, zoals aan alle gesloten guesthouses en restaurantjes af te leiden valt. Op een gegeven moment zien we een guesthouse waar een vrouwtje op het erf loopt, dus we wagen de gok. We lopen de tuin in en vragen of ze koffie heeft. Ze kijkt verbaasd, lacht vriendelijk en zegt “café?!, no, bye, bye”. Helaas….

Na een nacht in een klein bergdorpje rijden we weer richting Tirana, tussen de vertrouwde Mercedessen, vrachtwagentjes en gladiatoren. Langs de kant van de weg wordt er vanalles te koop aangeboden; natuurlijk locale producten (het is sinaasappel en mandarijnentijd, dus overal kraampjes met deze vrolijke oranje vruchten), en (deze hadden we nog niet eerder gezien) jonge puppies en konijntjes. Mannetjes staan, met in de ene hand een konijn en in de andere een puppie in het nekvel gegrepen, te zwaaien met deze pluizige beestjes en te hopen op een gevalletje impulsaankoop. We weten de verleiding te weerstaan en komen zonder huisdier aan in Tirana, waar we hetzelfde hotelletje hebben geboekt. We worden met een warme glimlach begroet door de vriendelijke verkeersregelaar en het lieve meisje bij de balie “Hi, your name is arco, isn’t it?” Dit voelt echt als thuiskomen.

We doen een bak in een koffietentje aan de overkant van de straat waar we een doorsnee gesprek voeren met een willekeurige bezoeker. “Hello, where are you from?” “Holland” “Do you smoke weed” “Not everyday” “what’s your profession?” “I work in a hospital” “are you a nurse?” “Something like that” (hoe ga ik iemand in godsnaam uitleggen wat een laborant klinische neurofysiologie voor werk doet)

Aan het ontbijt de dag erna zitten nog steeds dezelfde expats, dezelfde reuzen van donkere voetballers van de Tirana-partizanen en dezelfde dikbillige jonge dame met laptop, de cirkel is rond, de 10 dagen in dit heerlijke land zitten er op.

Dwars door de Balkan, deel 9

21-08

Heerlijk geslapen en uitgerust wakker geworden. Vandaag het laatste stukje naar Maribor, wat weer in Slovenië ligt. Als we opgeruimd en ingepakt zijn, laden we de fietsen op en nemen afscheid van onze vriendelijke gastheer. We krijgen nog een schnaps aangeboden, die we toch maar afslaan in de vroege ochtend.

We gaan dwars door een stukje vredig berglandschap, eenvoudige boerderijtjes en huizen tussen weiden en bos. Rook van de houtkachel kringelt her en der al uit de schoorsteen (de stapels stookhout voor de winter liggen overal al keurig in mootjes gehakt en netjes opgestapeld klaar). Het is zondag, waardoor er een nog rustiger sfeer hangt in de dorpjes.

Na een tijdje komen we weer uit bij de Drava, die we volgen tot Maribor. We kunnen al vroeg in ons appartementje, dus we hebben heel de middag om alle spullen weer even op te ruimen, apparaten op te laden en de stad door te struinen. Maribor is na Ljubljana de grootste stad in Slovenië, maar het voelt aan als een klein provinciestadje, er hangt een heerlijk rustige sfeer en de oude binnenstad staat vol met mooie gebouwen.

Één van de hoogtepunten is de stara trta, de oudste wijnstok ter wereld, een 400 jaar oude druivenplant die tegen de gevel van een oud wijnhuis aan de rivier staat. De plant heeft oorlogen, branden, en ziekten overleeft en produceert nog elk jaar een aantal onbetaalbare liters wijn en er zijn in de stad veel feesten / festiviteiten rondom de plant.

We doen relaxed aan, gaan ‘s avonds lekker uit eten op een bomvol, levendig terrasje. Vervolgens een paar adressen verderop een heerlijke sladoled, en duiken vervolgens lekker op tijd ons bed in.

22-08

Vandaag weer eens ouderwets een dag stampen. We vertrekken uit vroeg uit Maribor, om 6:15 sta ik bij de bakker terwijl Anne de tassen pakt. Om 7 uur vertrekken we, in de miezerregen. De bergen worden heuvels en de heuvels worden vlak. Het grootste deel van de dag rijden we tussen maisvelden en velden met pompoenen. Miezer, regen en wolken wisselen elkaar af.

Slovenië wordt Oostenrijk en Oostenrijk wordt Hongarije. De streek Oostenrijk richting de grens werd al armoediger, maar als we Hongarije binnengaan zie je toch echt wel dat het geen westers land is. Vaak slechtere wegen en armoedigere huizen. En dan ineens weer een perfect mooi stukje fietspad. Victor Orban heeft z’n Europese geld af en toe goed besteed, maar er is nog wat werk aan de winkel voordat Hongarije voldoet aan west Europese standaarden.

137 kilometer hebben we in de benen vandaag, ongeveer half vijf komen we aan in ons pensionnetje.

23-08

Hongarije levert niet de meest spannende landschappen op, tot nu toe. Vrijwel vlak, hooguit een beetje glooiend. Eindeloze velden zonnebloemen en mais. Veel meer nieuws dan dat ik onderweg nieuwe slippers heb gekocht valt er over de fietstocht niet echt te melden. Aan het begin een beetje miezer, en gelukkig wordt het snel droog. We fietsen tot lake neusiedl waar we op een mooie camping belanden, nog in Hongarije. Met verstand op nul hengsten we de 95 kilometers onder onze wielen door.

Het begint een beetje op te klaren en zelfs de zon komt tevoorschijn. Op de camping zijn thermale baden, waar we de tweede helft van de middag lekker dobberen tussen de reumatische, door psoriasis en eczeem geplaagde bejaarden.

Vanavond lekker op ons éénpittertje een maaltijd in elkaar geflanst.

24-08

Opnieuw eindeloze velden, ditmaal zonnebloemen, druiven, zonnepanelen en windmolens. De hele dag vol wind tegen, dus de 85 kilometers vielen best zwaar. 25 kilometer voor de eindbestemming zien we Bratislava in de verte liggen. Het witte kasteel op de heuvel is duidelijk te zien.

Als we dan eindelijk de stad binnenrijden zoeken we ons appartementje op, 10 minuutjes lopen bij de binnenstad vandaan. We gooien de spullen neer en nemen een kijkje in het prachtige oude centrum in dezelfde stijl als Wenen (Bratislava hoorde tot het einde van WOI bij Oostenrijk-Hongarije). Morgen gaan we de stad verder verkennen.

25-08

Eerst naar de supermarkt om de hoek voor brood en eitjes. De eitjes koken we in de waterkoker bij gebrek aan pan, maar daar smaken ze niet minder om. Een bak koffie maakt het helemaal af. Vervolgens leggen/hangen we de tent helemaal uit door heel de kamer omdat hij toch nog wat nat bleek te zijn. Er springen gelijk een heel aantal beestje uit, dus die laten we ook mooi achter.

Daarna lopen we eerst naar de burcht van Bratislava, bovenop een heuvel aan de Donau.

De volgende stop is een grappig blauw kerkje en de volgende stop een parkje waar we lekker chillen. Vanavond hadden we trek in echt lekker uit eten, dus zijn we bij de Indiër beland die voor ons een heerlijke maaltijd heeft gemaakt met alles erop en eraan.

26-08

Grotendeels fietsen we vandaag over de Iron Curtain eurovelo route, die is goed aangegeven, dus dat fietst lekker makkelijk. Het landschap wordt glooiender en mooier dan we eerder tot Bratislava hadden, maar waarschijnlijk komt dat ook doordat we we vandaag lekker weer hadden.

We slapen aan een meertje, op een gemoedelijke camping zonder al te veel regels. Als we aankomen staan er op het tentendeel maar twee tentjes, maar tegen de avond zijn er toch heel wat bijgekomen en is het gezellig druk.

Er is zowaar een zwembadje op de camping, dus daar hebben we lekker in liggen dobberen. ‘S avonds hebben we het meer rondgelopen, volgens de kaart was dat goed te doen, maar natuurlijk eindigden we weer op een modderig pad vol brandnetels. Gelukkig konden we het rondje wel afmaken, want terug had een lastige klus geworden over het inmiddels donkere pad.

27-08

Heerlijk geslapen, en we worden wakker van onweergerommel. We pakken de boel in, maar voordat we de tent ingepakt hebben, begint het te gieten. Gelukkig staat er een overdekt gebouwtje met tafels en stoelen waar we op het gemak ontbijten en wachten tot het droog wordt. Helaas moeten we wel de tent dus weer nat inpakken.

We vervolgen de mooie eurovelo 13, door Slowakije, Oostenrijk en Tsjechië, in een streek met vooral wijngaarden en kastelen. Met de zon op het glooiende landschap is het hier echt prachtig fietsen. We zijn zeker niet de enigen, misschien ook omdat het zaterdag is, maar het stikt hier van de fietsers. Eindbestemming Brod nad Dyji, aan het stuwmeer in de Dyje. De camping die we op het oog hadden, blijkt gesloten. Maar gelukkig zit er vlak om de hoek nog eentje. Weer heerlijk gemoedelijk, “zoek maar een plekje en zie maar wat je doet”. Er is een keukentje met alles wat we nodig hebben, dus we hoeven ons eigen gasje niet te gebruiken en kunnen spulletjes in de koelkast doen. Das handig want we hebben een soort van puddingpoeder gekocht die we moeten mengen met melk en in de koelkast zetten. Ik weet niet of het komt omdat we de gebruiksaanwijzing op de verpakking niet begrijpen, of dat het gewoon rommel was, maar pudding is het in ieder geval nooit geworden. Verder dan melk met een smaakje en op de bodem iets met de consistentie van behangplaksel is het helaas niet gekomen.

Vanavond lopen we nog even een rondje dorp. Veel is er niet te beleven, maar het is hier al gauw genoeg. We belanden op the place to be op zaterdagavond in het dorp. Hier niks geen patsers met chique overhemden en dure brillen. Geen kleurige kunstnagels, opgespoten snavels en (nep)Gucci tassen. Gewoon stevige boeren jongens en meiden; spijkerbroek, t-shirt. Twee mannen met gitaar en eentje met mondharmonica. Pizza, bier en een beetje hoempapa dansen. Het leven kan zo eenvoudig zijn zonder al die overbodigheid die we helemaal niet nodig hebben.

28-08

Het is inmiddels gewoonte; snachts regent de tent zeiknat, dus we proppen de natte bende in de tas en vertrekken. We volgen de eurovelo 9, goed aangegeven en heerlijke fietspaden waar veel gebruik van gemaakt wordt. Fietsers van jong tot oud, high tec fietsen en oude rommel, van alles fietst hier. Zelfs gezinnen met puberkinderen die hier in de miezer op zondagmorgen fietsen, voor de lol; ik denk dat je daar in Nederland de handen meestal niet voor op elkaar krijgt.

Halverwege de dag wordt het droger en komen we in Brno, waar we twee nachten blijven in een hotel. Het eerste wat we doen bij aankomst is de kamer volhangen met onze klamme spullen en de tent, die kan zo lekker drogen.

29-08

Heerlijk geslapen in een heerlijk groot bed. Daarna schuiven we aan, aan een heus ontbijtbuffet, ongekende luxe voor ons doen. Fietsers aan een ontbijtbuffet is zoiets als de kat op het spek. We scheppen een keer of acht op, en als michelinmannetjes verlaten we de ontbijtzaal, wij kunnen er vandaag tegen.

De hele dag hebben we in Brno gebivakkeerd. Een heerlijk relaxte stad, prachtige gebouwen en pleinen. Door de hele stad staan op de pleinen strandstoelen, dus daar hebben we regelmatig in zitten chillen, afgewisseld met een bezoek aan een kerk, raadhuis, standbeeld of andere bezienswaardigheid. Ineens dringt het door waarom er zo’n ontspannen sfeer is; het centrum is autovrij, geen getoeter of uitlaatgassen. Auto’s zijn vervangen door flitsbezorgers op elektrische steps, fietsen en éénwielers, maar die zoeven alleen en maken geen lawaai. Een straatmuzikant die echt lekkere muziek speelt en zingt maakt het helemaal af.

30-08

Helaas, vandaag eigenlijk de laatste etappe die een beetje de moeite is, 85 kilometer. Eindbestemming een kilometer of 25 voor Olomouc, vanwaar we de bus naar huis gaan pakken. Wel een super mooie route vandaag, door bos en langs riviertjes en heel veel grotten. Omdat we vanmorgen zo veel hebben ontbeten, hebben we nauwelijks hoeven eten onderweg, en hebben we het overschot aan calorieën er weer af kunnen fietsen.

Voor de laatste keer zetten we ons tentje op. Een heerlijk rustige camping, prachtig uitzicht over een stuwmeer en de Tsjechische heuvels.

31-08

De zon schijn vanmorgen, we doen op het gemak en maken de tent vast helemaal schoon en droog, zodat we dat straks thuis niet meer hoeven te doen. Daarna fietsen we de laatste kilometers naar Olomouc, een klein stukje nog maar.

In Olomouc hebben we een mooi appartementje met alles erop en eraan, dus we kopen boodschappen om heerlijk zelf te koken, pannenkoeken, vissticks, dingen die we al een tijd niet op hebben.

01-09

De laatste dag, Olomouc, tijd voor een resumé.

In 9 weken hebben we 3800 kilometer gefietst.

0 lekke banden (is een beetje voorbarig, want we moeten nog naar de bushalte fietsen)

Anne een nieuwe versnellingskabel, verder geen problemen met fietsen.

Kortste dag 31km, langste dag 137km.

65 nachten, 24 kamperen, 41 hotelletje/appartementje.

Anne 3 kilo afgevallen, Arco 7 kilo afgevallen. Beenspieren zijn wat groter dan voor vertrek, bovenlijf kan wel weer wat sport gebruiken en de vetrollen zijn verdwenen, maar de ervaring leert dat die er na een jaartje weer gewoon aanzitten.

Albanië: vriendelijke mensen, buiten gebaande wegen, geen andere Nederlanders, goede koffie en eten, prachtige natuur, vooral bergen, spotgoedkoop. Overal wordt gewerkt en gebouwd aan vernieuwingen. Soms prachtige nieuwe asfaltwegen, soms gaten in de weg waar je met fiets en al in kan verdwijnen.

Noord Macedonië (alleen rond lake Ohrid): mooie natuur, ongerept, Ohrid wel (leuk) toeristisch, goedkoop.

Montenegro: prachtige natuur, bergachtig, vriendelijke mensen, goedkoop, al iets meer west-Europese toeristen.

Kosovo: nauwelijks west Europeanen, vriendelijke gastvrije mensen, oorlogsverleden overal voelbaar, maar niet onveilig gevoeld.

Bosnië & Herzegovina: prachtige natuur, veel beboste bergen, fietsen langs rivieren, vriendelijke mensen, gevolgen oorlog en spanningen overal te zien, mix van verschillende invloeden mensen en dorpen (Bosnische moslims, Kroaten, Serviërs), goedkoop.

Kroatië: binnenland minder bergachtig dan verder naar het zuiden, vriendelijke mensen, redelijk goedkoop, toeristische gebieden en kust wel Nederlandse prijzen.

Slovenië: prachtig liefelijk landschap, bergen, heuvels, veel goede fietsroutes, veel west Europese toeristen (en Nederlanders). Overnachtingen belachelijk duur, uit eten valt mee.

Oostenrijk (zuidoost): mooi landschap, bergen, fietsen langs rivieren, veel goede campings, redelijk geprijsd, overal goede fietsroutes.

Hongarije (alleen stukje aan westkant gedaan): best armoedig, goedkoop, saai landschap (lange stukken pompoenen, zonnebloemen, vlak)

Slowakije (stukje westkant gefietst): heuvelachtig, verzorgder dan Hongarije, fietspaden, Bratislava erg mooie stad, redelijk goedkoop

Tsjechië; goede fietspaden, goede goedkope campings, Brno prettige stad.

Albanië en Tsjechië zijn zeker plekken die we nog eens gaan bezoeken.

03-09

Inmiddels zijn we weer thuis. De reis met de FlixBus ging super. We hebben redelijk kunnen slapen en de bus was comfortabel. Af en toe een stop om de benen te strekken was ook lekker. We waren een beetje huiverig ivm slechte recensies, maar het viel 100% mee. Super vriendelijke en goede chauffeurs hebben ons en onze fietsen veilig afgezet in rotjeknor na een rit van 21 uur.

Als we thuis komen beseffen we hoe ontzettend goed we het hebben. We hebben een prachtig huis, heerlijk bed en douche. Een koelkast en een vriezer die we weer vol kunnen laden met alles wat we nodig hebben met spullen van de jumbo om de hoek. Als we onze schoenen zat zijn, kopen we nieuwe, we kunnen kiezen tussen 88 soorten brood en minstens zoveel soorten pap, de markt ligt vol met het meest heerlijke fruit. We hebben werk wat we met plezier doen, waar we niet vies of ziek van worden en waarmee we voldoende verdienen om geen geldzorgen te hebben en ook nog eens één keer in de zoveel tijd een paar maanden van op reis te kunnen. Ons paspoort laat ons in bijna alle landen ter wereld zonder problemen binnen (als je tenminste de goede grensovergang neemt).

Verder viel ons op hoe mooi en verzorgd Rotterdam er uit ziet als je de stad in komt rijden op vrijdagavond; een gezellige drukte op straat en een lekkere sfeer. De meest fantastische fietspaden liggen klaar om bereden te worden. We hoeven niet beducht te zijn op hoge stoepen op en af, of gaten die groot genoeg zijn om met fiets en al in te kunnen verdwijnen.

Nog een aantal weken op de fiets rondtoeren hadden we prima volgehouden, maar het gewone ritme van werken, sporten, zelf de badkamer en wc schoonmaken, en het weer zien van familie vrienden, buren en collega’s is ook wel weer een leuk vooruitzicht.

Na een paar maanden zal het wel weer gaan kriebelen en gaan we stiekem plannen maken en fantaseren over nieuwe avonturen. Ik verwacht dat we over een jaar of twee niet meer tegen te houden zijn en de fietsen weer opladen voor een nieuwe tocht…….. Tot dan, hopelijk hebben jullie ons met plezier gevolgd, bedankt voor de enthousiaste reacties!

Dwars door de Balkan, deel 8

15-08

Tent behoorlijk nat ingepakt van de dauw en condens en op naar Ljubljana, wat een van de meest groene en prettige steden van Europa schijnt te zijn, de verwachtingen zijn hoog gespannen. De fietstocht er heen begon vast goed, die Slovenen zijn goede fietspadenmakers. Slechts een enkele keer moeten we over de weg fietsen. Bij goede wegen is het grootste risico op ongelukken het andere verkeer, wat dan ook best hard rijdt. Aan het begin, in Albanië, was het grootste gevaar niet de hardrijdende auto’s, want dat viel wel mee, maar dat je in een moment van het verslappen van je aandacht opgeslokt wordt in één van de gaten in de weg, of één van de vele immens grote water-afvoer-gaten in de weg.

Onderweg fietsen we nog een stuk op met een Nederlands stel die op huwelijksreis is op de fiets, origineel, gelijk een goede test…

Bij aankomst in Ljubljana komen we op een relaxte camping, een soort hostel idee, maar dan als camping.

16-08

Vanmorgen doen we op het gemak, lekker een relaxed daagje Ljubljana bezoeken. Gister was alles gesloten in verband met Maria Hemelvaart. Maar eerst op zoek naar een tandarts, Annemarie heeft al een week of drie last van kiespijn en is er nu wel echt van overtuigd dat het niet vanzelf overgaat. Na een paar telefonische pogingen, zonder gehoor, gaan we er zelf maar op af. Een paar keer een dichte deur, of een tandarts die niet meer bestaat, vinden we een vakkundige tandarts, ze is vriendelijk en neemt alle tijd om de kies goed uit te boren en het grote gat weer op te vullen. Vervolgens verkennen we de stad. Een mooi verzorgd, keurig onderhouden oud centrum, met natuurlijk een klimmetje naar het grote kasteel met een prachtig uitzicht over de stad. Autovrij en er hangt een lekkere sfeer.

17-08

We verlaten Ljubljana, om te vertrekken richting lake Bled. Als je een plaatje van Slovenië ziet, is de kans groot dat dat een afbeelding van dit prachtige meer bij het stadje Bled is; een van de mooiste meren ter wereld, en dat weten meer mensen. De route er heen is makkelijk, langs de Sava. We fietsen al sinds de grens Bosnië Herzegovina - Kroatië in de buurt van deze rivier, de kilometers gaan als vanzelf. Aangekomen bij het meer, blijken de hooggespannen verwachtingen over hoe mooi het hier is niet teleurgesteld te worden. Sprookjesachtige omgeving van een helderblauw meer, omgeven door beboste bergen met woeste rotsachtige toppen. Een sprookjeskasteel kijkt hoog vanaf een rots over het meer. Midden in het meer een eilandje met een kerkje die zo uit een prentenboek lijkt te komen. Alleen een beetje jammer van die duizenden toeristen.

We fietsen naar de camping, maar die is vol. Gelukkig is de dame van de receptie zo vriendelijk om te checken voor plaats op andere campings en we fietsen een kilometer of 5 terug naar de eerste grote familiecamping van deze vakantie. Ook wel gezellig om tussen honderden tenten, caravans en campers te staan en beschikking te hebben over een rivier, zwembad en ruim schoon sanitair, ongekende luxe. We zetten snel ons tentje op en plonsen in de snel stromende rivier waar de campinggasten op opblaas-donuts, -krokodillen, -bedden en kano’s voorbij komen. Af en toe een raft die dan vervolgens door de campinggasten volgespetterd wordt met rivierwater. Heerlijk koud water overigens waar we onze fietsbenen aan laven.

‘s Avonds rommelen we wat in elkaar met ingrediënten uit de grote campingwinkel (die hadden we ook nog niet eerder en fietsen nog even naar het adembenemende meer.

18-08

We verlaten onze 5-sterren camping voor ons vervolg langs de Sava. De bestemming van vandaag zal ergens in de buurt van Villach, Oostenrijk liggen. De route voert ons langs grazige weiden en stille wateren, ons ontbreekt niets. Slovenië is hier echt zo mooi, dat ik me kan voorstellen dat mensen hun boeltje in Nederland verkopen en hierheen vertrekken.

We fietsen weer eens over een oude spoorbedding van een treintje tussen Italië en Ljubljana, tot bijna de grens met Italië, en koekeloeren bij de bron van de Sava, waar we vandaag afscheid van nemen. Daarna moeten we de pas over naar Oostenrijk, de Wurzenpass. Niet super hoog (ik geloof 1063m, als ik het goed heb), maar wel venijnig.18% klimmen, dus dat is zelfs in z’n eerste versnelling met volle bepakking werken voor de benen. Daarna 18% naar beneden. Onder ons zien we het dal van Villach liggen, de weg is zo steil, dat het lijkt alsof het dal onder ons scheef ligt. Halverwege stoppen we voor een fotootje als er een andere fietser naast ons stopt met oververhitte schijfremmen, hij gooit water over de schijven heen, wat direct sissend en dampend kookt. Ik voel zelf ook eens aan m’n velgen (wij hebben geen schijfremmen) en die zijn ook behoorlijk warm geworden.

We dalen verder af en het Oostenrijk uit mijn herinnering van vroeger komt weer boven als het donkerder wordt en begint te spetteren. We worden achtervolgd door donkere wolken, waar de flitsen van het onweer al doorheen schieten, dus we racen op volle snelheid naar de camping; nog 7 kilometer, wordt spannend. Juist op het moment dat we de volle camping - waar gelukkig nog wel een plaatsje voor een klein tentje voor fietsers vrijgemaakt wordt - oprijden, breekt de pleuris uit. Water komt met bakken uit de lucht en onweer klappert boven ons hoofd, maar gelukkig zitten we aan de koffie in het campingrestaurant.

Na een uurtje knapt het gelukkig op en richten we ons plekkie in en gaan lekker eten. Na het eten komen we terecht bij de camping naast ons waar de plaatselijke schlager-held een live optreden geeft met band, alle ingrediënten voor een goed feest zijn er, een schlagers zingende baas met band, een grote feesttent, lange tafels met banken, rijkelijk vloeiend bier en meezingende en klappende Duitsers en Oostenrijkers, kortom genieten dus.

19-08

Na ons schlagerfeest van gisteren heerlijk geslapen, totdat het begon te regenen. Later hoorde we zelfs dat er doden en gewonden zijn gevallen door het noodweer hier om de hoek… Omdat ons plekje voornamelijk bestond uit zand en kleine steentjes, zat de hele tent vanmorgen onder de zooi en toen het tijd was om op te staan regende het nog steeds; dilemma, wat gaan we doen?

We hebben in de tent een banaan en yoghurt gegeten die we gisteren gelukkig hadden gekocht, zijn alles op gaan ruimen en de tassen met klamme spullen in gaan pakken, wat vrij lastig is op 3 vierkante meter met z’n tweeën en alle spullen. Vervolgens de binnenrent (die gelukkig nog wel droog was) losgekoppeld van de buitentent en opgevouwen. Daarna regenjassen aan, en uit de tent geglipt en tenslotte de buitentent zeikens nat en vies opgerold en in de tas gepropt.

Gelukkig werd het toen we op de pedalen stapten snel droog en konden we lekker fietsen langs de Drau. Heel de dag wel bewolkt en in de loop van de middag werd het weer steeds dreigender, totdat we bij de eerste druppels toch maar een schuilplek hebben gezocht tot de bui over was. Daarna was de regen uit de lucht en klaarde het stralend op, zijn we naar de camping gesneld en konden in de laatste zonnestralen net onze spullen weer uitklappen en laten drogen aan de droogmolen. Hier een heerlijk rustig plekje op lekker zacht gras, we zijn zelden zo blij geweest om alle natte en vieze zooi uit te kunnen gooien en een lekkere douche te nemen. We staan aan de Stausee in de Drau, in Dullach.

20-08

Vanmorgen uitgeslapen tot bijna half acht, dat was een tijd geleden. De bakker komt op de camping z’n winkeltje uitstallen van 8 tot half negen, dus daar gaan we even kijken of we brood kunnen scoren. We kopen een joekel van een brood, die echter minder vers blijkt te zijn dan waar we op gehoopt hadden, dus daar zitten we de hele dag aan vast (het gaat een beetje tegen ons gevoel in brood weg te gooien, ook als het taai en oud is).

We pakken de tent lekker droog in en stappen op de fiets, opnieuw langs de Drau, die na een tijdje Drava genoemd wordt omdat we weer de grens overgaan van Oostenrijk naar Slovenië. De hele dag fietsen we achter een dreigende donkere lucht aan, maar zelf hebben we niet meer dan drie druppels gevoeld. Wel is de weg af en toe nog behoorlijk nat van zojuist gepasseerde regen.

We fietsen naar een dorpje Janzevski vrh waar een inimini camping zou moeten zijn, die stond op de kaart en Anne is zo slim geweest om te mailen of we echt terecht konden en dat bleek te kunnen. We verlaten de Drava en moeten dan een paar kilometer een klein riviertje stroomopwaarts klimmen, lekker voor de benen na een dag stroomafwaarts.

Als we aankomen bij het dorpje van 5 huizen en een paardenkop, blijkt er in het gebouwtje wat bij de “camping” is, een soort van feestje is, waardoor we eigenlijk daar de tent niet kunnen opzetten. De eigenaresse biedt ons een piepklein huisje aan om te overnachten; een super knus hokje, van misschien 20 vierkante meter met alles erop en eraan; keukentje, een tweepersoonsbed, een stapelbed, een eethoek, een douche, een beetje zo’n Ikea showroom “wonen op 20 vierkante meter” idee. We krijgen een welkomstschnaps en betrekken ons huisje.

Het is inmiddels 5 uur als we gedoucht zijn en denken nog even een klein rondje te gaan lopen, volgens de kaart kunnen we een rondje maken. Het begint makkelijk over de asfaltweg, dan grind, daarna modderige grond, daarna moeten we over een beek zien te springen en verandert het pad in blubber en lopen we tot onze knieën door de brandnetels. We besluiten de ronde niet verder af te maken (we hebben een korte broek aan en Anne is op slippers). En gaan dezelfde we terug en lekker koken in ons minikeukentje.

Dwars door de Balkan, deel 7

09-08

Heel de nacht getik van de regen op de tent, dat slaapt prima. Onze nieuwe tent is perfect waterdicht, dus ons kan niks gebeuren. Vanmorgen is het zo goed als droog, maar de tent is nog zeiknat, dus die gaat zeiknat de tas in. Vandaag langs de Vrbas richting Banja Luka. Het is bewolkt en een graadje of 24, dus perfect om te fietsen wat mij betreft, Anne verlangt na twee dagen al weer naar de dikke dertigers en volle zon. De rivier is soms breed, soms een soort van stuwmeer en soms snelstromend als hij door een smal stuk canyon geperst wordt. Steeds aan alle kanten bos en weelderig groen. De eerste 25 kilometer geen dorpjes, alleen de rivier, bos, af en toe een auto en wij.

Na een tussenstop bij de Krupa falls, waar maar net genoeg water door stroomde om de watermolen aan de gang te houden waarmee op ouderwetse wijze graan gemalen werd, komen we bij onze ‘camping’. Een vriendelijke man veert op vanuit z’n stoel als we aan komen fietsen, we krijgen allebei een vriendelijke handdruk en we mogen in zijn achtertuin de tent opzetten, pal aan het water van de rivier. Er straat nog één camper in z’n tuin, maar dat is het wel zo’n beetje wat camping bezoekers betreft. We klappen de natte tent snel uit, zodat hij weer een beetje kan drogen.

We vereren de plaatselijke buurtsuper nog met een bezoek om ontbijt bij elkaar te scharrelen voor morgen. Wat fruit, waaronder drie bananen, maar als ik af wil rekenen komt er een oud baasje nog een banaan brengen; we verstaan geen woord van wat hij zegt, maar volgens ons kwam het er op neer dat we met 2 personen natuurlijk geen 3 bananen kunnen kopen, allebei 2 stuks, 3 bananen kan je niet fatsoenlijk verdelen.

10-08

Vannacht de hele nacht weer regen. Toen het vanmorgen om een uur of half acht droog werd, kropen we de tent uit, maar we waren er nog niet goed en wel uit en het begon al weer te spetteren. Heel langzaam gegeten, nog wat gelezen en tv gekeken, en toen werd het bijna droog, dus hebben we de spullen gepakt en zijn vertrokken.

Eerst naar Banja Luka, waar het weer begint te stortregenen, dus we doen een bak koffie. Na twee uur met ons ziel onder de arm wachten, wordt het eindelijk een soort van droog en stappen we weer op de fiets. 50 kilometer rechtdoor, een saai vlak landschap, de bergen hebben we achter ons gelaten. Het is dus een beetje verstand op nul en trappen met het spul. Iets meer dan twee uur later kloppen we aan bij ons appartementje. Een super vriendelijke eigenaar wil onze natte tent wel te drogen hangen aan z’n waslijn en ons kamertje hangt inmiddels helaas vol met natte was; aan de lampen, tv, gordijnrails en alles waar we maar iets aan kunnen hangen.

Morgen steken we de grens over, dus we gaan nog ff lekker uit eten en maken onze laatste Marken op bij de supermarkt en gaan lekker tukken.

11-08

Vanmorgen weer zon gelukkig. We pakken de redelijk droge spullen in, laatste natte dingen gaan onder op de tassen achterop en drogen daar voor het laatste stukje.

Vandaag gelukkig een minder saaie weg dan gisteren; eerste stukje richting de grens met Kroatië, daar schuiven we onze fietsen vooraan in de rij tussen de auto’s en scoren nog een stempel in onze passen. Vervolgens kronkelen we over een heuse fietsroute langs de rivier richting de camping. Onderweg zien we nauwelijks mensen, gelukkig kunnen we in een klein dorpje een minimarkt vinden waar we wat brood en zowaar groente en pastasaus voor het avondeten kunnen bemachtigen. De minicamping is naast een super leuke boerderij die gebruikt wordt als restaurant en waar je ambachtelijke streekproducten kan kopen. Op het terrein zitten zeker een mannetje of 20, meer mensen dan dat we de hele dag gezien hebben.

We lullen even met een gezellige Belg die op de fiets reist en ook net aankomt en later met een fantastisch Belgisch vrouwtje van 65+, die alleen met de camper aan het rondtrekken is. Sinds haar pensioen heeft ze een nieuwe camper gekocht en reist 6 maanden per jaar rond.

12-08

Af en toe eventjes wakker geweest van blaffende honden, maar steeds weer snel in slaap dus uiteindelijk goed uitgerust. We laten de condens van de tent verdampen in de zon en pakken em weer in. Voor we vertrekken worden we op ons buurvrouwtje geattendeerd op de pruimenboom op de camping die boordevol rijp fruit hang, dus we vertrekken met een tas vol met grote rijpe pruimen. De hele dag hebben we ons al fietsend verlekkerd met het vooruitzicht op kippenbouten gestoofd in pruimenprut.

Daarna nemen we afscheid van onze Vlaamse fietsvriend die in twee weken van Albanië naar Italië fietst, dus vandaag wel dezelfde kant opgaat als wij, maar nog wat kilometertjes meer voor de boeg heeft.

We fietsen door het (letterlijk en figuurlijk) platte land van Kroatië naar Zagreb, langs de Sava. Om ons heen in goede staat verkerende en vervallen boerderijen en alles daartussenin. Vakkundig gemaakte houten onderkomens, dikke balken en mooie zwaluwstaartverbindingen. De omgeving is vruchtbaar, er groeit veel mais en takken van fruitbomen moeten gestut worden zo zwaar zijn ze beladen met fruit. Op de daken van de boerderijen zitten veel ooievaarsnesten, overal om ons heen horen we het geklepper van de ooievaars.

De route kronkelt langs de rivier, dus over 76 kilometers hemelsbreed hebben we 114 kilometer nodig, maar ze glijden als vanzelf onder onze zoevende wielen door, het is vlak, weinig wind en be zorgen op tijd voor brandstof. Vlak voor de bestemming pikken we een Spar mee, waar we twee gebraden kippenpoten en groenten bemachtigen voor ons pruimen-kip-prutje. Een liter goedkope Kroatische rode wijn maakt het helemaal af. We zetten snel de tent op, op het trekkersveld, en gaan kokkerellen. Verbazingwekkend dat je op een éénpittertje net zo lekker, of misschien wel lekkerder kan koken dan in onze keuken thuis, die van alle gemakken voorzien is, maar waar je dus best zonder kan.

13-08

Vanmorgen werden we weer wakker met regen. Gelukkig werd het snel droog en konden we de tent uit voor vers brood bij de bakker. Vervolgens hebben we Zagreb, de hoofdstad van Kroatië verkend. Een super mooi oud centrum, mooie gebouwen en een lekkere sfeer. Het is al leuk om gewoon een beetje door de stad te slenteren, en af en toe een koffietje te pakken.

Verder nog een van de mooiste begraafplaatsen van Europa bezocht; prachtige ingang, oneindig veel oude en nieuwe graven, vaak grote familiegraven waar de volgende personen alvast op de stenen gegraveerd waren, maar dan zonder einddatum. Prachtige bomen die schaduw en koelte geven, al met al een vredig, rustige, aangename plek

De camping ligt op 16km buiten de stad, dus het is perfect dat we lekker met de fiets naar het centrum kunnen fietsen. Er is redelijk de best gedaan om een fietststad te maken van Zagreb, alleen jammer dat de fietspaden steeds stoepje op, stoepje af gaan bij elke zijstraat, dus eigenwijs als we zijn, hebben we de fietspaden genegeerd en over de weg gefietst.

Vanmiddag onze kuna’s opgemaakt want morgen gaan we Kroatië al weer verlaten om Slovenië binnen te gaan.

14-08

Vanmorgen dus op naar de grens; maps.me stuurt ons gelijk over een prachtig fietspad waar we lekker overheen zoeven. We gebruiken vaak deze app om de route te zoeken, en worden meestal niet teleurgesteld en vaak verrast met leuke fietsroutes.

Als we een uurtje onderweg zijn, worden we een doodlopende straat ingestuurd, waar we volgens de kaart doorheen zouden moeten kunnen. Een stukje verder staat er een soort hek met een poort die open staat en waar we dus zo doorheen kunnen fietsen. Even later komen we erachter dat dit de grens was, maar rijden gewoon door “het zal wel goed zijn”. Nog geen kilometer verder hebben we de politie achter ons aan, we stoppen en moeten onze passen laten zien. Weten jullie dat je illegaal het land in bent gekomen? Niet echt gerealiseerd….. volg ons maar terug naar de grens, dan zetten we jullie er weer uit. We vinden het nog wel grappig, onder politie-escorte het land uit gezet, goed verhaal….. 200 meter verderop stoppen ze weer en stappen uit. “We hebben overlegd met onze chef, jullie zijn in overtreding en dat kost je een boete”. Hebben we eerder wel eens gehoord en meestal komen we er met een beetje dom kijken en zielig doen onder de boete uit, nu niet dus.

“OK, dat is shit”

“Yes, big shit, that will cost you €400”

“What, so much, that cannot be true!”

“Per person”

“What, that’s our budget for two weeks”

“You have to pay now, cash, do you have €800?”

“No, of course not”

“Than at the pump is an ATM, you can go get the money and after that you get your passports back”

“Is it possible to stay a night in jail in stead of paying?”

“No, this is Slovenia, we want money”

Hoe zielig we ook doen en hoe moeilijk we ook kijken, ze zijn onvermurwbaar, dus er zit niets anders op dan naar die f****ing benzinepomp te fietsen, f****ing €800 te pinnen en dat te overhandigen aan die f****ing agenten. Goede binnenkomer in Slovenië.

In ruil voor een dikke stapel gloednieuwe flappen van €20, die maar nauwelijks door de gleuf van de ATM pasten, krijgen we een keurig uitgeschreven proces verbaal en onze passen terug. Één voordeel, de afhandeling van de administratie bij de grens hebben ze voor ons gedaan, we hoeven niet in de rij te wachten.

Gelukkig kunnen we redelijk snel de knop van het onterechte gevoel omzetten. Die gasten blijven een stelletje eikels natuurlijk, maar misschien hadden wij ook gewoon beter op moeten letten, het is niet anders, een duur goed verhaal.

Daarna genieten we van de fietstocht door Slovenië, prachtig glooiend landschap, mooie huizen, prachtige fietspaden, alles ziet er keurig uit, waar halen ze het geld vandaan zou je zeggen…..