s’avonds best restaurant in town opgezocht en heerlijk gegeten. Chique toko met plek voor minstens 80 gasten, maar samen met een ander Nederlands stel en 1 local waren we de enige gasten.

Ook nog ff zitten kletsen met de eigenaar van het guesthouse, een gozer van een jaar of 30 die een MBA opleiding deels in Rotterdam heeft doorlopen, geen domme jongen. Vol met ideeën om z’n guesthouse uit te breiden en winkeltje te beginnen en tours te gaan verzorgen. Beetje tegenovergesteld figuur van de eigenaar van een paar dagen terug die voornamelijk in z’n tuin lag te slapen en mopperde dat er op een legale manier eigenlijk geen goede boterham te verdienen is in Albanië.

04-07

Weer vroeg op, om 6:15 rijden we weg, we hebben een lange dag voor de boeg. Eerste 30 km door het dal van de Vjosa rivier. De laatste ongerepte rivier van Europa. Er waren plannen voor waterkrachtcentrales, maar die zijn door druk van buitenaf (oa Leonardo di Caprio) voorlopig in de spreekwoordelijke ijskast gezet. Natuurlijk mooi als de natuur behouden blijft, maar blijft een beetje belerend dat de ‘welvarende’ landen moeilijk doen als Albanië wil ontwikkelen, terwijl ze zelf in hun eigen landen alle natuur al lang en breed naar de galemiezen hebben geholpen.

Na 30 km klimmen we een ander dal in, super mooie groene beboste omgeving, wel een taaie klim van ongeveer 15 km.

Moe maar voldaan komen we boven, en schuiven aan bij het eerste de beste restaurant. Anne gaat voor de soep, in waag de gok op gegrild vlees, de foto daarvan krijgen jullie nog wel te zien, maar was anders dan in Nederland zullen we maar zeggen….

Vervolgens nog 42 km voor de boeg, gelukkig zitten we inmiddels wat hoger en wordt het een beetje bewolkt, zodat het niet meer zo achterlijk heet is. Geen kilometer is vlak, het grootste deel omhoog, de rest naar beneden. We hebben drie stops en pp drie liter water nodig om de rit af te leggen. Na acht uur op de fiets komen we aan bij ons hotelletje en springen gelijk onder de douche.

Daarna heerlijk gegeten met naast ons een politieagent in functie die biertjes zat weg te hachelen en terwijl te roken en te knikkebollen. We hoopten stiekem dat hij z’n vingers zou branden aan z’n sigaretten, maar steeds werd hij op tijd wakker om een smeulende peuk tegen z’n vingers te voorkomen.

05-07

Het idee was vandaag de 41 km van Ersekë naar Korçë te fietsen. Die hadden we om 9 uur achter de kiezen en zaten dus al vroeg aan de dubbele espresso op de plaats van bestemming. Aangekomen bij onze slaapplek bleek er een dubbele boeking te zijn van onze kamer. De eigenaar probeerde ons duidelijk te maken dat het de schuld van zijn vrouw of van booking.com of van wie dan ook was, maar in ieder geval niet van hem en bood ons aan dat we morgen konden komen slapen, maar daar hebben we niet zo veel aan.

Korçë is zo ongeveer het leukste stadje wat we tot nu toe tegengekomen zijn, een erg gezellig centrum en een nog gezelligere oude bazar met tientallen kroegjes en restaurantjes waar het al een drukte van belang was. We hebben een paar uurtjes door de stad geslenterd en zijn toen toch maar weer op de fiets gestapt voor nog eens zo’n stukje fietsen tot Pogradec, waar we nu zitten. Al met al een fietsroute die goed te doen was, klimmen viel mee. Een groot deel door een brede vallei met veel fruitbomen en allerlei gewassen.

06-07

Vannacht niet helemaal lekker geslapen omdat het op de kamer een graadje of 30 was, maar toch vroeg op. Met gevaar voor eigen leven proberen we in de gezamenlijke keuken water aan de kook te brengen op een kookstel die eruit ziet alsof hij elk moment kan ontploffen, maar het gaat gelukkig goed.

Daarna naar de grens met Noord Macedonië. We rijden langs de kust van het Ohridmeer, door de groene bossen. Weer ouderwets door de uitgaande en inkomende douanes met een stukje niemandsland ertussen. Een korte blik in onze paspoorten is voldoende om doorgelaten te worden.

Een paar km verderop zijn we een van de eerste bezoekers van de dag bij een soort van klooster met een oud kerkje. In het complex ook mooie tuinen, waterbronnen en loslopende pauwen. Een oud baasje spreekt ons aan om eea uit te leggen. Ik zeg hem dat het hier beautiful is en hij antwoord: “no, you beautiful, church is very old, you young”; mn dag kan niet meer stuk.

Ineens krijgen we trek, ik om de een of andere onverklaarbare reden in een omelet en melk. Gelukkig kunnen we die een halfuurtje verderop langs de kant van de weg in een gezellig kustplaatsje krijgen.

Weer even verderop staan we even van het uitzicht te genieten en spreken we een Nederlands stel die op de motor aan rondtrekken is. 50 jaar getrouwd, zij al 50 jaar achterop en toen de twee kinderen nog klein waren, die in de zijspan. We wisselen wat tips en en rijden het laatste stukje naar Ohrid, waar we weer allervriendelijkst onthaald worden met een bak koffie en twee nachten zullen blijven in een mooi kamertje.

07-07

Vandaag hebben we de hele dag de tijd om Ohrid te verkennen. De oude stad met burcht zijn op een soort van uitstekende heuvel in het meer van Ohrid gebouwd, een schitterende locatie, uitkijkend over het helder blauwe water van het meer.

Nadat Anne een ontbijtje bij elkaar heeft gescharreld en ik mijn baard van 8 dagen te grazen heb genomen, gaan we op pad. Het is nog stil in de oude stad als we de kronkelende straatjes volgen, de heuvel op. We pakken ff een oude papiermaker mee waar we de kunst van het papier maken en boekdrukken uitgelegd krijgen. We vervolgen ons pad en na een stop voor twee heerlijke, maar toeristisch geprijsde koffie, komen we bij de burcht bovenop de heuvel. We genieten van het uitzicht en gaan op weg naar het volgende hoogtepunt die aan de andere kant van de heuvel moet zijn: het kerkje van Sveti Jovan at Kaneo, waarschijnlijk het meest gefotografeerde kerkje van Noord Macedonië. We willen natuurlijk ook een foto schieten.

We zien een mooi kerkje opdoemen, al verbaast het me dat die mooie diepgroene cypres die voor de foto’s zo mooi contrasteert met het roodstenen kerkje en diepblauwe meer, omgezaagd is. Nietsvermoedend tikken we het entreegeld af en gaan het terrein van het kerkje op, waar ook allemaal soort van opgravingen zijn waarover in de Loneley Planet met geen woord over werd gerept. We schieten onze foto’s op deze mooie plek, maar het blijkt lastig te zijn om het kerkje met de zee op de foto te zetten en dan ontbreekt die groene boom ook nog eens.

Na een half uurtje verlaten we het terrein en lopen twee minuten verder door de smalle straatjes, en asjemenou, daar is het goede kerkje; het staat daar te staan, met prachtig blauw meer op de achtergrond, omringd door de diepgroene cipressen en andere bomen, klaar om gevangen de worden door onze lenzen, wat we dan ook maar doen.

Tussen de middag eten we onze boterhammetjes en gaan daarna relaxen op het kiezeltjesstrandje in het oude vissersgedeelte van de oude stad. Als het te warm wordt, duiken we het heldere water in en als het te koud wordt, leggen we onszelf in de zonnestralen te drogen. s ‘Avonds maken we ons laatste Noord Macedonische geld op en peuzelen wat lekkere groente, fruit en nootjes op, op ons balkonnetje, waarna we in een heerlijke slaap duiken tot de avonturen de volgende dag weer beginnen waar ze vandaag opgehouden zijn…..

08-07

We laten Ohrid achter ons, weersvooruitzichten voorspellen veel regen vandaag, maar vooralsnog schijnt de zon gewoon. Eerst moeten we een stukje rondom het meer, waar we de vallei gaan verlaten, dus dat wordt eerst een goeie klim. Op het hoogste punt van vandaag bevindt zich de grens, we gaan weer terug Albanië in. Dan volgt een fantastisch stuk fietsen; over 60 kilometer fietsen ongeveer 1 kilometer dalen, aan het begin steil naar beneden, maar daarna vloeiend langs de rivier, dus dat was een makkie.

Ik ben nog wat boodschapjes wezen doen, heb een pintje gedronken bij de plaatselijke bar en heb even geprobeerd te achterhalen waar morgen de bus naar Berat vertrekt, want daar willen we heengaan. Voor de verandering dus weer eens een daagje bussen.

09-07

We doen een beetje op het gemakkie. Vanmorgen ben ik naar het ethnologie museum geweest, een oud huis waarin allerlei voorwerpen te zien waren in de originele kamers van het huis. Oa voorwerpen die werden gebruikt voor houtbewerking, metaalbewerking, kledingmakerijen enz. Vanmiddag ben ik naar Tirana geweest met de bus, ff rondje door de stad banjeren en vervolgens weer terug in een propvolle bus, met z’n drieën op een tweepersoonsbankje dus ik was wat stijf toen ik drie kwartier later de bus weer kan verlaten.

10-07

Vandaag gaan we naar Tirana. Over de snelweg, door de tunnel, is niet mogelijk op de fiets. We gaan over de oude weg, die over een pas moet. We stoppen regelmatig om op adem te komen en te genieten van de uitzichten. Uiteindelijk sjezen we de stad in waar we gelijk van de gelegenheid gebruik maken om een soepje en pasta naar binnen te werken.

Vanmiddag ben ik in Bunk’Art2 geweest, een bunker uit de tijd van het communistische regime, morgen bezoeken we Bunk’Art1, dus daarover dan meer. We sloten de dag af met een bezoek aan een Mexicaans restaurant, waar we typisch Mexicaans hebben gegeten: kippensoep en cesarsalade.

11-07

Vanmorgen hebben we ons ondergedompeld in de (deels zeer duistere) geschiedenis van Albanië met een bezoek aan het bunkercomplex van Bunk’Art1. Even een korte geschiedenisles;

Na deel uit te maken van het Romeinse rijk, Byzantijnse rijk en ottomaanse rijk, werden de Turken er in 1912 definitief uitgeknikkerd en werd Albanië onafhankelijk. Toen brak WWI uit en zijn delen van het land gecontroleerd door Griekenland, Servië, Frankrijk, Italië en Oostenrijk-Hongarije.

Bij het uitbreken van WWII nam Mussolini de scepter over, hij capituleerde in 1943, waarna de Duitsers het overnamen. Toen WWII ten einde kwam werd de wereld verdeeld tussen west (olv America) en oost (olv Rusland). De gevolgen van deze verdeling en de spanningen daarna hebben we in eerdere vakanties gezien in oa Laos, Cambodja, Colombia en midden Amerika en zijn nu weer actueler dan ooit.

Albanië kwam onder bewind van de communistische partij onder leiding van Enver Hoxha. Hij zorgde voor een ongekende opbouw van gezondheidszorg, infrastructuur, onderwijs, landbouw en emancipatie en zorgde dat malaria geteisterde moerassen gedraineerd werden (met dwangarbeiders waarvoor zijn tegenstanders gebruikt werden).

Hoxha was vriend en bewonderaar van Stalin, en was bondgenoot met de USSR. Stalin ging dood in 1953, waarna in 1960 het bondgenootschap met de USSR tot een einde kwam, omdat er in de USSR kritiek kwam op Stalin. Albanië ging zich richten op bondgenoot Mao, China. Nadat Mao in 1976 doodging en er hervormingen in China kwamen, werden de banden met China ook verbroken en kwam Albanië volledig alleen te staan.

Hoxha werd steeds meer paranoïde en hoe langer hoe meer werd alles en iedereen gecontroleerd door de geheime dienst, de segurimi. Alle tegenstanders verdwenen voorgoed op een plaats waar de zon nooit schijnt, of erger. Overal werden mensen gecontroleerd, afgeluisterd en in de gaten gehouden, niemand kon meer iemand vertrouwen, want voor hetzelfde geld was die aardige buurvrouw een geheim agent die je aangaf als je iets verkeerd zei. Hoxha liet in Tirana een gigantisch 5 verdiepingen tellend, nucleair en gifgasbestendig bunkercomplex bouwen (waar we dus vandaag zijn geweest). Verder heeft hij in het land 173.000 kleine ronde bunkertjes laten bouwen, die je nog overal ziet staan. De ondoordringbaarheid van de bunkers liet Hoxha testen door het gezin van de architect op te sluiten in een bunker en deze te onderwerpen aan heftige beschietingen; de bunkers deden hun werk goed. Hoxha ging dood in 1985 en het compleet geïsoleerde land ging wat open. Na de val van de muur en opstanden, kwam er in 1992 definitief een einde aan het communistische bewind.

Albanië sloeg om naar een compleet ongereguleerde vrije markt voor iedereen met gevolg een immense opleving van maffia en smokkel. Menig gestolen Mercedes verdween vanuit West-Europa naar Albanië en het land werd een kruispunt in illegale immigratie. In 1996 verloor 70% van de Albaniërs zijn spaargeld toen een gigantisch pyramide-investeringsprogramma instortte. Tenslotte kwam er een vluchtelingencrisis toen er 465.000 mensen uit Kosovo door de oorlog naar Albanië vluchtten. Sindsdien is het land langzaam aan het opkrabbelen.

Een beetje moedeloos van alle ellende die te zien was in het bunkercomplex en omdat het lijkt alsof we niets geleerd hebben van de geschiedenis (ook nu is er nog oorlog in Oekraïne, uitbreiding van totalitaire regime’s, onderdrukking van persvrijheid, vluchtelingen, mensen die zonder moeite te doen en iets wezenlijks bij te dragen aan de samenleving vanuit hun luie stoel rijk kunnen worden door investeren in cryptovaluta/piramidespelen en het blind volgen van de hardst gillende leiders en verachten van de wetenschap) kwam ik naar buiten.

Maar laten we het vrolijk houden, we hebben tenslotte vakantie. We kopen een dubbele espresso met iets lekkers erbij. Daarna een heerlijke meloen, blauwe bessen en druiven, wij hebben onze lunch, de rest van de wereld zoekt het maar uit…..