India deel 4

26 januari

Na wat gepuzzel hebben we besloten om vandaag met de bus naar Bangalore te gaan. We hebben met de vriendelijke eigenaar van ons hotelletje af kunnen spreken dat we de fietsen laten staan in zijn berging, hij heeft beloofd er goed op te passen.

Vanmorgen zijn we eerst gaan ontbijten in het parklane hotel. Mysore is een bekende stop voor toeristen, dus er zitten hier ook wel wat westerlingen, voornamelijk Engelsen. In bekende plaatsen zoeken we soms een eetgelegenheid vanuit de reisgids, zit je vaker tussen de buitenlanders, maar heb je wel leuke plekken waar we anders niet zo snel komen. Zo ook hier; een gezellige plek, gisterenavond was er livemuziek en vanmorgen kunnen we lekker cornflakes, scrambled eggs en andere westerse dingen kiezen. Er loopt zeker 40 man personeel rond, onderverdeeld in bruine overhemden (de opruimers, die matig Engels spreken, i.p.v. een naambordje een groot nummer op hun borst) de groene overhemden (serveren uit, en nemen eenvoudige bestellingen op), de witte overhemden (nemen bestellingen op, spreken goed Engels) en chef-wit-overhemd (een lange man die erbij komt als het echt lastig wordt). Boven elk gezellig tafeltje hangen drie schakelaars, eentje voor de gewone lamp, eentje voor een rode lamp die je aankan doen als je iemand nodig hebt en eentje voor een klein lief ventilatortje voor als je wat verkoeling nodig hebt. Over schakelaars zal ik nog wel een keer eea schrijven, dat houden jullie nog tegoed.

Na het ontbijt zijn we naar een heuvel vlak naast de stad gegaan, bovenop een tempel met een mooi uitzicht over de stad. Het is soms lastig te zien wat er nou wel en niet mag en moet in tempeltjes, en religie is nogal een gevoelig iets (al valt het bij de hindoes we redelijk mee). We doen keurig onze schoenen uit, omdat iedereen dat doet, maar vervolgens trap ik er toch in om in te gaan op een monnik die bij de ingang tegen me gaat lullen en ja hoor, voor ik het weet heb ik een stip op mijn hoofd en een armbandje om en blijkt het gewoon een ordinaire naaidoos te zijn, moet ik lappen en was het helemaal niet iets verplichts. Lachend sneakt Annemarie achter me langs de tempel in....

Toen we weer beneden waren hebben we de bus gezocht naar Bangalore, waar we nu dus zitten. Bangalore is een vooruitstrevende, voor Indiase begrippen een fancy stad, hoofdstad van de ICT. We bezoeken een mall met daarin een supermarkt die zelfs voor Nederlandse begrippen een belevenis is, kan meneer jumbo nog wat van leren. Alles wat je kunt bedenken wordt er verkocht, geen grote hoeveelheden, maar wel alles vers en goed, van verschillende soorten buffelmozarella tot verse pasta’s, noem maar op. Er loopt een miljoen man personeel rond om je te adviseren en te helpen, en er staan overal schalen en bakjes waar je dingen kunt proeven en testen.

‘s Avonds Italiaans wezen eten in een chique restaurant.

Het makkelijke van een chique restaurant is, dat ze je meestal direct snappen en dat we allebei iets anders kunnen nemen. Zoals in alle landen is het bijvoorbeeld ook hier erg raar en onbegrijpelijk dat ik koffie met melk drink en Anne zonder melk. Terwijl het op zich allebei gedronken wordt, krijgen we óf twee met melk óf twee zonder melk. Maar ook als Annemarie een soep bestelt en ik iets anders krijgen we toch allebei soep. En zelfs als we de bestelling bij de McDonald's doorgeven gaat het als volgt:

Ik: “een mc Chicken menu”

Cassière: “two mc Chicken menu’s?”

Ik: “Nee, één mc Chicken menu met fanta, en een Veg burger menu”

Cassière: een mc Chicken menu met fanta, en een Veg burger menu met fanta (de fanta is al aangeslagen in de kassa)?

Ik: “nee, het Veg burger menu met coke”.

Vervolgens moet de cassière weer opnieuw beginnen omdat ze al de fanta had aangeslagen in de kassa.

27 januari

Vandaag zijn we dus in bangalore, zonder fietsen. We hebben een beetje door de stad en het grote stadspark geslenterd. Verder twee musea bezocht, waaronder het techniekmuseum. Allemaal leuke dingen over techniek, elektriciteit, het weer, ruimtevaart enz. Veel dingen waar de kinderen aan mochten zitten en op knopjes mochten drukken, maar deze werden vooral door volwassen mannen gebruikt.

Na al dat geslenter kregen we natuurlijk honger en hebben weer lekker zitten eten.

28 januari

Vandaag de bus weer terug naar Mysore, waar we nog een paar nachten zullen blijven. We hadden terug een wat comfortabelere bus, dus dat was lekker drie uur in de airco.

Ons mannetje had keurig op onze fietsen gepast.

29 januari

Vandaag staat een bezoek aan Mysore Palace op het programma. Erg indrukwekkend, een fantastisch mooi paleis waar we doorheen konden lopen en genieten van de mooie ruimten met houtsnijwerk, mooie versierde wanden en plafonds en allerlei mooie vakwerkdingen. Één maal per week wordt het paleis een half uur verlicht met 93.000 gloeilampen, maar dat hebben we helaas niet gezien.

Daarna hebben we het railmuseum bezocht, klein maar wel grappig. Er stonden oude locomotieven en wagons waar we op en in konden klimmen. Een beetje verpauperd, maar zeker de moeite waard. Daarna hebben we in de stationsrestauratie een heerlijk menu naar binnen gewerkt en zat de dag er al weer bijna op.

30 januari

Vandaag verkassen we voor een nacht in het mooiste hotel van Mysore, vijfsterren, echt helemaal tegen onze gewoonten in. We staan om half tien op de stoep, omdat het maar drie kilometer verderop is.

Voor fietsers is er geen protocol, dus ze moeten even improviseren. Als we aan komen fietsen komt er al een mannetje aanlopen die erg moeilijk kijkt, waar gaan we die fietsen laten? Dikke BMW’s en landrovers geen probleem, maar voor twee fietsen moeten er drie man overleggen waar te parkeren. Uiteindelijk hebben we een plekje, de tassen worden keurig op karretjes geladen en we gaan naar binnen. Omdat we zo vroeg zijn, moeten we nog wachten op een kamer, maar we zitten vlak bij de dierentuin en die staat voor vandaag op het programma.

Een verrassend mooie dierentuin, redelijk mooie verblijven waar de dieren aardig de ruimte hebben. Veel vogels, slangen, maar ook de gebruikelijke grote zoogdieren zoals giraffen en olifanten. Wij zijn, samen met hooguit nog vier blanken, de enige westerlingen, dus we voelen ons soms ook een attractie, zeker omdat we weer minstens 20 keer gevraagd zijn om op de selfie te gaan met iedereen. Mensen houden sowieso van foto’s maken hier, wij staan bij de meeste hokken wel even te kijken, maar veel mensen hier lopen snel langs alle hokken, maken snel van ieder dier een foto en rennen weer door.

Na ons dierentuinbezoek kunnen we inchecken in onze kamer. Een heerlijke kamer met kingsize bed en zowaar een keer geen douche die boven de wc hangt, maar een klepper van een badkamer met bad, douche en wc allemaal naast elkaar. Nadat we van de schrik bekomen zijn, hebben we heerlijk aan de infinitypool liggen relaxen en een boekie liggen lezen. Op de achtergrond was het personeel al abseilend aan het ramenzemen en verderop stond drie man de pergola te schuren, met het handje en in de twee uur dat wij hebben gelegen, hadden ze misschien 3% gedaan, arbeid kost hier echt niets.

Vervolgens in het bubbelbad liggen bubbelen en verder eigenlijk niets bijzonders gedaan.

31 januari

Heerlijk ontbeten van een superbuffet en met pijn in het hart nemen we afscheid van ons hotel en van Mysore. De eerste 57 kilometer gingen als vanzelf na drie dagen niet fietsen en het megaontbijt. Koffiepauze en weer door. We moeten vandaag een stuk door het nationaalpark, geen probleem denken we. In het park schijnen onder andere olifanten en tijgers te zitten, maar er loopt een weg en er is een soort van dorp in het park dus dat komt vast goed.......

Niet dus, bij de ingang van het park worden we tegengehouden, op de fiets mogen we er niet in. Er zit niets anders op dan te wachten op een (vracht)auto die onze fietsen en ons kan meenemen. Na even wachten stopt er zo’n lief tata-busje die ons mee kan nemen. Één fiets wordt met onze snelbinder en een oude lap op het dak gebonden en de ander wordt met onze spin achter de auto geknoopt, als dat maar goed gaat. We tuffen met een slakkegangetje door het park, en zien apen, wilde zwijnen en herten. Op een gegeven moment staan er voor ons auto’s stil en blijkt er een olifant op de weg te staan. De bestuurder van ons autootje wordt erg nerveus, keert de auto half om snel weg te kunnen rijden “an elephant alone, very dangerous, in group no problem, but alone is very dangerous for attack”. Mmmmm, toch goed dat we niet zijn gaan fietsen blijkbaar. Enige tijd later loopt de olifant al trompetterend van de weg en kunnen we door.

Het dorp waar we slapen, ligt net buiten het park, maar alleen op de weg staat er een hek, verder zijn er geen hekken rondom het park, dus ben benieuwd of we vannacht nog olifanten of tijgers op bezoek krijgen.

1 februari

Heerlijk geslapen, geen olifant of tijger gezien. We krijgen ontbijt op onze veranda; bananen, toast, ei, jam, koffie, genoeg om op pad te gaan.

Wat een tocht vandaag, we moeten 1400 meter de hoogte in, over een stuk van nog geen 15 kilometer, dus gemiddeld 10%. Stukken van 16% zaten erbij, in de eerste versnelling, we komen nauwelijks vooruit. De 36 haarspeldbochten zijn genummerd, langzaam tellen we af tot nummer 1. Na drie uur klimmen zit het er eindelijk op, we gaan de pas over en daarna nog een klein stukje tot Ooty, een hectisch stadje, maar de omgeving is super mooi. We zitten dik boven de 2200 meter, dus het is hier koel en ‘s nachts zal het rond de 0 graden zijn.

We slapen naast Ooty Lake, waar je roeibootjes en waterfietsen kan huren, maar een blik op en de geur van het kanaal wat in het meer uitmondt zorgt ervoor dat deze activiteiten niet op onze todo-list komen. Wel hebben we de botanische tuinen bezocht, nadat we eerst een uurtje uitgerust hebben van de klim en een lekkere douche hebben genomen om al het zout van onszelf af te spoelen.

2 februari

Na het ontbijt checken we uit, maar laten de tassen nog even staan in het hotel want we willen eerst naar emerald lake fietsen, een kilometer of 20 verderop. De route is mooi, tussen gekleurde dorpen aan theeplantages en andere landbouwbedrijfjes.

Halverwege belanden we bij een koffietentje waar we op het dak onze koffie en gebakjes naar binnen werken. Het is een beetje een wintersportklimaat hier; in de schaduw is het koel, maar als je in de zon zit is het heerlijk aangenaam.

Na onze uitstap halen we de bagage op en fietsen via een omweg naar Coonoor. Een prachtige tocht, overal om ons heen theeplantages, de meest fantastische uitzichten. We gaan de pas over van dik 2500 meter boven zeeniveau en daarna geleidelijk aan naar beneden tot we Coonoor inzoeven. We slapen hier in een super leuke oude cottage, echt zo’n Engels huisje met een leuke kamer, en een super vriendelijke eigenaar.

3 februari

Omdat het zo’n lekkere plek is, besluiten we een nacht bij te boeken. Bij het ontbijt zit er zowaar nog een stel toeristen, Engelsen die ook aan het rondreizen zijn op eigen houtje. Wel leuk om weer eens niet-Indiase mensen te spreken.

Na het ontbijt zijn we naar twee uitkijkpunten gefietst, weer een ontzettend mooie route door thee plantages, we kunnen geen genoeg van het uitzicht krijgen en blijven foto’s maken. De omgeving doet wat denken aan de cameron-highlands in Maleisië alleen dan ruiger en veel minder toeristen. Natuurlijk proeven we de locale thee en chocola onderweg.

Dan had ik nog beloofd wat te schrijven over de elektriciteitsvoorzieningen in India, dus bij deze:

In elke kamer, ook al is deze nog zo klein, zijn er minstens 15 schakelaars te vinden, soms in mooie grote panelen met daarin ook stopcontacten (waar je de spanning op kunt zetten dmv een schakelaar) en meestal ook één of meerdere draaiknoppen voor de ventilator(en), die je dan ook weer aan en uit kan zetten dmv een schakelaar. Dan zit er buiten de kamer, of soms in de kamer nog één of meerdere schakelaars waarmee je de spanning heel het zaakje ineens kan onderbreken. Alles keurig inbouw, niks geen gootjes en leidingen aan de muur of plafond, alles netjes weggewerkt in de muur.

Tot zover alles prima, het wordt alleen irritant als je naar bed wilt: welke schakelaar bedient welke lamp? als je niet uitkijkt, haal je de spanning van het stopcontact af waar je net je telefoon aan het opladen bent, of gaat er ineens weer een lamp in de wc aan. We hebben een keer een kamer gehad met meer dan 10 spotjes in het plafond (niet overdreven). In Nederland zou je dan eea aan elkaar koppelen, hier niks van dat al; verspreid over de kamer zijn na goed zoeken ook meer dan tien bijbehorende schakelaars te vinden.

Ook ben ik een keer een shake wezen drinken in een restaurant met een stuk of 15 tafeltjes. Achter in het restaurant zat een man die het geld inde, maar ook chef schakelaar was. Als er gasten kwamen of wegingen kon hij op zijn bijbehorende mengpaneel met 30 schakelaars en 15 draaiknoppen per tafel een lamp en ventilator aan- of uitzetten en - indien gewenst - ook de ventilator nog harder of zachter zetten. Kunstenaars zijn het.

Wat betreft water is het net zo. In elke badkamer zitten meerdere draaiknoppen verspreid waarmee je het warme en koude water helemaal kan afsluiten, dan zit er naast of in de buurt van toilet of wastafel weer een draaiknop voor de wastafelkraan of toilet en dan heb je natuurlijk de kranen nog. Ook alle leidingen weer keurig in de muur weggewerkt. Als er geen warm water uit de douchekraan komt, moet je dus eerst op zoek naar de kraan in de buurt van de douche, staat deze open, dan moet je op zoek naar de hoofdkraan. Staat deze ook open, kan het nog zijn dat er een boiler is die aan moet met een schakelaar, of dat de deze schakelaar wel aan staat, maar de hoofdschakelaar nog niet

India deel 3

19 januari

Vandaag fietsen we Goa uit. Grotendeels hebben we op of in de buurt van een nieuwe snelweg gefietst die hier aangelegd wordt. Stukken zijn klaar, ander stukken worden geasfalteerd, maar er zijn ook stukken waar ze nog moeten beginnen. Maar het meest imposant zijn de stukken waar volop gewerkt wordt. Tientallen stellages met een touw, katrol en gewicht waar ze aan het “heien” zijn. En dan de stukken waar ze door de rotsen moeten; graanmachines met drilboren, maar soms gewoon met de hand, uiteraard zonder enige vorm van bescherming. Als er een berg puin losgetrild is, komen de vrouwen in actie die de stenen in bakken op hun hoofd weg mogen sjouwen. Een stukje verderop zit een man op zijn hurken een boom om te zagen; wat nou kevlar zaagbroek, kan best op slippertjes in de korte broek.

Uiteindelijk hebben we een kamertje in Gokarna. Een soort van heilig dorp met een aantal belangrijke tempels waar we een kijkje hebben genomen maar eigenlijk toch niet zoveel te zien was.

20 januari

Vandaag weer op of in de buurt van de doorgaande route, maar we hebben een paar keer een leuk stuk binnendoor kunnen doen. Het eerste binnendoorstuk bracht ons door gezellige dorpjes en we moesten met de pont om een riviertje over te steken. Prachtig gezicht; het dorp aan de rivierkant omringd door palmbomen in de prachtige ochtendzonnestralen. s Morgens vroeg is het heerlijk koel, dus we proberen steeds lekker vroeg weg te zijn.

Halverwege hebben we nog wat tuinen en een watervalletje bezocht, de blauwe zee met wit strand op de achtergrond. We hebben wat gerelaxt in de schaduw en op de weg terug wandelden we tussen de rijstvelden.

De eindbestemming vandaag is Murudesvara. Het is superdruk in het dorp want het is zondag en er is vanalles te beleven. Nadat we een hotel gevonden hebben, wat nog niet zo makkelijk bleek te zijn, we hebben er een paar afgegaan, maar die waren toch echt té basic, zijn we het dorp in gegaan. Je kon over de hoofden lopen, maar gelukkig steken we een kop boven de mensen uit en zijn we de enige blanken, dus wij raken elkaar niet kwijt.

Eerst hebben we de tempels bezocht; schoenen in de bewaakte schoenenstalling (€0,03) en naar binnen. Er staat een 18 verdiepingen hoog bouwwerk waar we met de lift bovenin konden komen. Bovenin een mooi uitzicht over het dorp, het strand en een megalomaan groot beeld van lord Shiva, die uitkijkt over de stad en de arabische zee. Daarna hebben we samen met een heleboel anderen een rondje door de tempel gelopen. Religie blijft in mijn ogen toch wel één van de meest fascinerende dingen waar mensen mee bezig zijn en waar we op onze reizen de meest uiteenlopende uitingen van gezien hebben. Wat bezielt mensen om vol overtuiging een dikbuikige, koddige, rechtopzittende olifant te gaan aanbidden en hutje mutje in de rij kokosnoten te kopen, een stip op je voorhoofd te zetten, door een tempel te stiefelen en je kokosnoten doormidden te laten slaan om de helften gevuld met bloemen weer in ontvangst te nemen. Maar ja dat zeggen zij waarschijnlijk over mensen met een andere geloofsovertuiging.

Daarna hebben we ons door de mensenmassa gewurmd en belandden in een optocht waarbij en een soort houten kar met daarop een ronde gekeurde bol met vlaggetjes door de straat getrokken werd. Het geheel leek we wat op een houten huisje op wielen onder een luchtballon. In het huisje zaten volgens mij monniken of zo. Het publiek stond klem op elkaar en als het gevaarte in beweging kwam werd er door politie al fluitend en duwend plaats gemaakt. Als de mensen vervolgens nog dichter op elkaar (en elkaars tenen) stonden, reed het apparaat weer een paar meter. De toeschouwers gooiden met bananen naar het rijdende ding, volgens mij was het de bedoeling een soort bel bovenop de ballon te raken. De bananen vlogen dus over en weer en als we ff niet uitkeken, kregen we een banaan op onze kop.

De volgende bestemming was de funfare. We hebben een attractie bezocht die nog het meest leek op een half rechtopstaand wijnvat met een doorsnede van een meter of 12 en een hoogte van een meter of 7. Rondom het vat was een tribune, zodat je in het vat kon kijken. In het vat stonden motoren en auto’s. Nadat er met veel bombarie, muziek en motorengeknetter genoeg betalend publiek was opgetrommeld, gingen de motoren en auto’s rondjes rijden. Eerst ééntje, maar later drie motoren en twee auto’s die tegelijk rondreden, tegen de schuine wand opreden en op hun zij rondjes door het vat reden. Alsof dat nog niet genoeg was, klommen de bestuurders half uit de auto, reden ze op de motor met losse handen, of gingen in de amazonezit op hun zadel zitten. Na een minuut of tien stuntwerk, zat de show erop.

Toen we de tribune verlieten werden we door de stuntmannen opzij geroepen; ze wilden graag een selfie met ons maken. Haha, je zou zeggen, “zij zijn de helden en met angst en beven gaan we vragen of ze misschien met ons op de foto willen”, maar nee, in India is alles anders; zij komen als een stel kinderen aan ons vragen of ze met ons op de foto mogen.

Na al deze belevenissen een heerlijk soep en butterchicken naar binnen gewerkt en nu naar bed.

21 januari

Vandaag ruim 100 km gefietst, maar omdat we vroeg weggingen, waren we een uur of twee op plaats van bestemming, udupi.

Een levendige stad waar we slapen in onze favoriete hotelketen OYO, daar zijn we verzekerd van een goed bed, warm water en goede WIFI, want Annemarie moet vanmiddag werken, salarisadministratie. Ondertussen ben ik het tempelcomplex wezen verkennen, een doolhof van gangen, kamertjes, zalen. Overal lopen mensen, zitten mensen muziek te maken en is het een drukte van belang. De luchtballonnen op wielen staan hier ook, ik denk dat gisteren hetzelfde bananengooifeest hier ook is geweest. Na het scoren van lekkere hapjes en een meloen ben ik Anne weer op gaan zoeken.

‘s Avonds hebben we heerlijk gegeten, een menu wat je hier meestal op een grote ronde metalen schaal krijgt. Daarop staan dan allemaal metalen bakjes met rijst, verschillende currietjes, yoghurt, en al je een beetje mazzel hebt ook salade en een zoet hapje. Als je koffie bestelt, komt deze ook in een metalen bekertje, die dan weer in een metalen bakje staat, de koffie giet je vervolgens beetje bij beetje in het metalen bakje waaruit je het naar binnen slurpt.

In de restaurantjes is het altijd een gekletter van de bakjes, als de boel opgehaald wordt, gooien ze de bakjes in bakken om schoon te maken. Na de uitgebreide, heerlijke maaltijd tikken we het schrikbarende bedrag van €4,- af en gaan.

We hebben weer een rondje door de tempels gelopen en toen naar onze OYO.

22 januari

Gewekt door de geluiden van de groente en fruitmarkt waar we vanuit ons raam op uitkijken. Verder zuidwaarts, eindbestemming Mangaluru. Het is nog geen 60 kilometer, dus we zijn waar kon van de hoofdweg afgegaan om over kleinere weggetjes langs de kust en door kleine vissersdorpjes te fietsen. Zodra we van de drukke hoofdweg afgaan, rijden we 200 meter verder voor ons gevoel volkomen afgelegen over platte land.

Vissers zijn bezig met hun boten en netten, vrouwen zijn de was aan het doen en er zijn mensen op het land bezig. Af en toe stoppen we om met onze voeten over het witte zand de Arabische zee in te lopen die heerlijk lauwwarm is.

Vanavond slapen we dus in mangaluru, sinds tijden zien we weer eens een Mac, waar we een maaltijd fastfood naar binnen gewerkt hebben. Met één meisje achter de kassa en één mannetje die de bestellingen klaarmaakte ging het alleen niet zo snel als in Nederland. Ze hadden wel een goede oplossing voor als ze het niet meer bij konden houden met de bestellingen, gewoon de kassa dichtgooien tot alles bijgewerkt was, de klanten wachten maar even.

23 januari

Vanmorgen willen we een beetje op tijd weg, we weten niet precies of we moeten gaan klimmen en hoe de weg zal zijn; we gaan naar het oosten, het binnenland in.

Om half acht stond keurig de bediende met de krant en twee ontbijtvouches voor de deur, dus 5 voor acht zitten we klaar in een ongezellige kale ruimte waar wat plastic tafels en stoelen staan en waar het ontbijtbuffet vanaf 8 uur geopend zou moeten zijn. Behalve twee lege tafels zien we nog geen tekenen van een komend feestmaal. Stipt 8 uur gaat Annemarie vragen hoe het ermee zit “gaat er nog wat gebeuren of wat?” 5 minuten later komen er vier mannetjes met schalen, thermosflessen en een kar met stalen serviesgoed aangerammeld. We eten onze buiken rond, en ruimen ons gebruikte servies, lege kopjes en bestek in de daarvoor bestemde bak en willen vertrekken. Juist op tijd, vlak voor we de deur uitlopen vraagt een van de mannetjes nog snel de vraag die allen hier bezig houdt: “which country sir?” Glimlachend beantwoorden we “Holland” en nemen afscheid. Achter ons horen we “Ah Poland”.

We checken uit, laten de portier vol verbazing achter omdat we vertelden dat we vanuit Mumbai hierheen zijn komen fietsen en duiken het drukke verkeer in. Het is druk in mangaluru, maar het rijdt in ieder geval, in Mumbai stonden we grotendeels stil. Het is een mooie fietsdag, redelijk rustige weg door bossen en palmplantages.

Op een gegeven moment krijgen we dorst en zien een klein tokootje met een bord “fresh juices” en stappen af. We weten de man duidelijk te maken dat we twee watermelonjuices willen en hij stuurt ons naar een ruimte van twee bij twee met een tuintafel en vier stoelen welke dienstdoet als restaurantzaal. Hij kijkt wat moeilijk, is allemaal aan het bellen en probeert ons iets duidelijk te maken, maar we snappen em niet. Uiteindelijk lopen we naar de koelkast en pakken een koude cola en water eruit, doe dit dan maar. Als we het bijna op hebben, komen de hulptroepen; hij heeft iemand gebeld die als Engelse tolk kan fungeren, en die vertelt ons dat de juicemaker onderweg is. Twee minuten later arriveert inderdaad de man die de blender kan bedienen en maakt ons alsnog twee heerlijke watermelonjuices klaar.

Om een uur of half vier zijn we in Sulya en vinden een groezelig kamertje met bed en douche, we kunnen slapen en douchen. ‘s Avond belanden we in een restaurantje waar een vriendelijke jongeman ons bediende. Na enige aarzeling vroeg hij of hij met ons een selfie mocht maken, prima. Vervolgens vroeg hij mijn telefoonnummer en - voor zover we em konden begrijpen - legde hij uit dat zijn naar Oostenrijk wilde komen, en of we misschien een baantje voor em hadden. Sorry, we kunnen veel, maar dat kunnen we helaas niet voor je regelen.

24 januari

Vannacht slecht geslapen door de muggen en de warmte, voordeel: we zijn lekker vroeg op pad. Na 20 kilometer redelijk vlak gingen we omhoog, totaal 1100 meter naar boven tot een hoogte van 1200 boven zeeniveau. De klim was lang maar wel goed te doen met twee drink/eetpauzes. Uiteindelijk hebben we vandaag 1555 meter omhoog geploeterd, een record tot nu toe op een dag.

De route was prachtig, door de bossen en langs koffieplantages. Het asfalt was goed en er was weinig verkeer, dus we hebben zitten genieten op de fiets. Er wordt hier koffie geteeld, maar ook druiven, cacao en veel specerijen, overal zien we winkeltjes waar chocola, wijn, koffie en specerijen verkocht worden. We hebben niet zo veel ruimte in de tassen, maar een bak chocola ging er nog wel bij.

We slapen in Kushalnagar, waar we een prachtige hotelkamer hebben; haast gewoon een heel appartement. We kunnen dus onze slaap inhalen. Maar voordat we zover zijn hebben we eerst een pizzatje gescoord.

25 januari

Vanmorgen heerlijk uitgerust wakker geworden. We worden op onze kamer gebeld hoe we de koffie willen. 10 minuten later staat er een ontzettend lief vrouwtje voor de deur met een dienblad vol met lekkers; een soort van hartige pannenkoeken, een currie die best smaakt op de vroege morgen, een soort van zoete griesmeelprut en een pot koffie. Stampensvol stappen we op de fiets.

Eerst bezoeken we de fantastisch mooi golden temple, in een dorp waar 10000 Tibetanen wonen die gevlucht zijn bij de Chinese invasie. Ongeveer éénderde is monnik, boeddhistisch. De sfeer is heel anders dan elders in India; herkenbaar van de boeddhistische kloosters en tempels die we bezocht hebben in Thailand, laos en Cambodja. In India is 80% hindu, 14% moslim en een kleine minderheid is dus verdeeld over boeddhisme, christendom en overige godsdiensten.

Daarna hebben we gefietst naar Mysuru, de weg was minder mooi dan gisteren, maar er is we altijd wat te beleven en te zien, dus zeker niet saai.

Gezond of niet?

De meeste mensen die hoorden dat we naar India gingen, begonnen gelijk over buikpijn, overgeven en diarree, en inderdaad we hebben tot nu toe één dag op bed gelegen.

Qua gezondheid heeft India eigenlijk twee gezichten;

Aan de ene kant is het vaak vies, kraanwater drinken we niet. Dan heb je in Mumbai de verstikkende smog, en op het platte land hebben de mensen de neiging bladeren en rommel in de fik te steken met soms een rookontwikkeling die het ademen moeilijk maakt. Onze longen zullen ook heel wat fijnstof te verwerken hebben gekregen van de eeuwige riksja’s, bussen en vrachtauto’s, aan uitstootmanagement doen ze hier niet.

Aan de andere kant eten we overal en altijd heerlijk, India is de hemel voor vegetariërs. Waar het in Nederland voor een vegetariër vaak een beetje schraal uit eten is, serveren hier de meeste restaurantjes alleen Veg en dat is zeker geen straf. Heerlijke creaties met veel groenten en vooral veel kruiden (vb koreander, kruidnagel, gember etc).

Er wordt hier nauwelijks alcohol gedronken, in de meeste dorpen is er wel een beershoppee, maar in de restaurantjes waar we komen wordt vrijwel nooit alcohol geschonken. Ook wel prettig op de fiets; het verkeer is al chaotisch genoeg, alcohol zal dit vast niet beter maken. Dan wordt er ook nauwelijks gerookt, als roker moet je denk ik echt zoeken om je tabak in te kunnen slaan, ik heb er niet echt naar gezocht, maar je ziet nauwelijks verkooppunten voor sigaretten.

Dus; als je Mumbai overslaat en af en toe je adem inhoudt bij het passeren van een optrekkende vrachtauto, is hier best gezond te leven denk ik.

India deel 2

We zijn nog even op het strand wezen kijken, ontzettend druk maar gezellig. Hordes mensen met kleren en al in het water en natuurlijk weer selfies. Als we uiteindelijk doorlopen staan er zeker 40 vrouwen en meiden ons uit te zwaaien “bye bye!”

11 januari

Een lange dag voor de boeg, naar Devgad, 120K verderop. Het restaurant zou om 7 uur open gaan, maar helaas konden we nog niet meer dan een bak koffie krijgen. Dan maar vertrekken en in het volgende dorp ontbijten.

Onderweg heeft Anne nog Indian sweets weten te bemachtigen; felgekleurde caketjes, sommigen zelfs met een soort zilveren laagje erover, erg lekker en vooral zoet.

De route ging weer langs de kust. Het land ligt hier denk ik een meter of 100 boven zeeniveau, dus elke keer als we een riviermonding over moesten, doken we naar beneden naar de brug en aan de andere kant weer omhoog. Uiteindelijk meer dan 1200 meter geklommen, dus we waren best een beetje op bij aankomst.

Eerst een lekkere douche nemen, mmmm, waar is de douche?! Er staat alleen een emmer met een kannetje dat wordt dus emmer vullen (met warm water, dat dan weer wel) en vervolgens met het kannetje water over jezelf heengieten.

12 januari

Door het harde bed en de muggen niet echt super geslapen. Vanmorgen kregen we van de roomservice twee omeletten met koffie. De gastheer/eigenaar is een ontzettend vriendelijke man. Trots kwam hij met zn gastenboekje en daar stonden dan ook niets dan lovende woorden. Bij het afscheid kregen we allebei een roos, moesten we op de foto en vroeg hij ons beslist terug te komen. De rozen zijn tijdens de tocht van vandaag enigszins verwelkt, maar we zullen vast nog eens terugdenken aan het leuke bezoek.

Na de lange tocht van gisteren, wilde het vandaag niet echt op gang komen maar we zijn toch 55 kilometer verderop in Malvan beland. Vooral het klimmen ging moeizaam en de afdalingen gingen lastig als de weg slecht was of als er weer eens een paar koeien onverstoorbaar de weg versperden. Malvan is een gezellig stranddorpje met behoorlijk wat toeristen, wel allemaal uit India, westerlingen zijn hier niet. ‘s Middags hebben we een beetje in onze hangmat gehangen, aan het strand gelegen en een boek gelezen.

13 januari

Het begint een gewoonte te worden, ontbijt met twee omeletten en koffie met veel melk en suiker. Het irritante buurjongetje was net zoals gisteren weer bezig met zijn nog irritantere fluitje, goede reden om snel de fietsen te laden en gaan. Nog ff 5 liter water gekocht en gaan met die banaan. Gelukkig is de vermoeidheid van gisteren toch weer weggegaan en gaan we lekker van start. Weer bijna een kilometer geklommen, maar de weg was grotendeels goed, dus dat ging vrij makkelijk.

In reisverslagen van andere fietsers lazen we al dat we vandaag een nieuwe wereld binnen gaan rijden, de wereld die Goa heet. En ja hoor, een kilometer of 30 voordat we de provincie Goa binnenrijden doemen de eerste Russische toeristen op scooters op. Nog 20 kilometer verder; hele hordes van die wodka-drinkers; mannen met hun vierkante koppen en ontblote bovenlijven achter het stuur, achterop hun kortgebroekte of -rokte scharrel. Waar we tot nu toe onszelf bezwaard voelden om onze enkels en blote armen te laten zien, kunnen we hier alle kleding van ons afgooien.

Over kleding afgooien gesproken, met het verlaten van de regio Maharashtra verlaten we met pijn in het hart ook de regio van wijlen Bhagwan Shrek Rakneesh, beter bekend als Osho, de sexguru van Pune. De beste man heeft hier het Osho International Meditation Center nagelaten waar spirituele westerlingen na het aftikken van een lieve duit en het ondergaan van een HIV-test kunnen deelnemen aan allerlei activiteiten die het optimale spirituele van lichaam en ziel naar boven halen. Degenen die mij - en mijn voorliefde voor het spirituele kennen - zullen begrijpen dat we het uiterst jammer vonden dat Pune net niet goed op de route lag voor ons.

Gelukkig heb ik zojuist in arambol, waar we nu zijn, hoopvolle aanplakbiljetten zien hangen voor cursussen yoga gymnastics, lotus yoga, hatha classes, spirit molecule smoking ceremony, thetahealing en reiki sessions. We hebben een nacht bijgeboekt en ga me eens helemaal onderdompelen in het alternatieve circuit. Annemarie heb ik opgegeven voor de de women’s health workshop, a 5-day program honoring the feminine cycle. Een welkome afwisseling want de enige cycle die we de afgelopen 8 dagen hebben gezien heeft twee wielen, een stuur een zadel en een ketting.

14 januari

Vandaag een dag niet fietsen, dat is een tijd gelden. Na bijeengescharreld ontbijt van fruit en carrotcake, hebben de de zwembroeken aangedaan en zijn naar het naburige strand gestiefeld dmv een mooie wandeling over de kliffen; prachtige uitzichten onderweg.

Daar aangekomen zijn we de Arabische zee ingedoken, die aangenaam warm was. In de verte zagen we dolfijnen springen in de zee.

Vervolgens een strandbedje gehuurd waar we de rest van de dag op gebivakkeerd hebben. Af en toe een duik in het warme water of wat te drinken, maar verder liggen, luieren en een boek lezen.

Daarna langs alle toeristenkraampjes met de gebruikelijke rommel weer teruggelopen, gedoucht en gaan eten. Het voordeel van Goa: er is weer iets anders te eten dan (het overigens heerlijke) Indiaas. We hebben ons favoriete vakantievoedsel, nl een pizza, naar binnengewerkt. Daarna nog even lekker langs het strand geslenterd waar een miljoen gezellig verlichte strandtentjes lokken, dus bij één van deze plekjes zijn we beland.

15 januari

En weer lekker op tijd op de pedalen. Onderweg een ontbijtje omdat alles nog gesloten was vanmorgen. Bij het reizen door Goa vallen tot nu toe een aantal dingen op;

1. de aanwezigheid van de bovengenoemde Russen.

2. In Goa hebben de Portugezen gezeten, met de import van het christendom zijn er overal van die leuke kleine kerkjes neergezet die we herkennen uit zuid Amerika en natuurlijk Portugal. Omdat het hier allemaal niet zo snel gaat, hebben we vandaag meerdere levensgrote kerststallen mogen bewonderen die hier dus al een tijdje staan.

3. Er is hier weer WC papier, dus we hoeven onze achtersten niet meer met de blote linkerhand schoon te vegen na een behoefte (en kunnen dus ook weer beide handen gebruiken bij het eten, mensen eten hier met de rechter hand). Ik heb nog niet kunnen achterhalen of de import van het WC papier te danken is aan de Portugezen of de Russen.

Na een korte fietsdag slapen we in Panjim in een lekker hotelletje. We voelen ons niet goed, en zijn direct het bed in gedoken en hebben een uur of 20 in bed gelegen, toch iets verkeerd gegeten blijkbaar, of misschien toch niet zo handig om de linkerhand te gebruiken....

16 januari

Gammel slepen we ons naar het ontbijt en kunnen met moeite een paar sneden brood naar binnen werken. Daarna een nacht bijgeboekt en weer het bed in gedoken.

Smiddags toch nog maar even opgestaan, het gaat iets beter dus we hebben een rondje door de stad gelopen, de kerk bezocht die als een soort witte bruidstaart boven de stad uitsteekt.

Op een gegeven moment werden we nog aangeklampt door een mannetje die postzegels spaart, hij haalde een briefje uit zijn portemonnee met daaropgekrabbeld zijn adresgegevens waar we een foto van hebben gemaakt en beloofd hebben dat we em iets op zouden sturen. Na deze activiteiten hadden we het toch wel weer gehad en zijn ons bed weer ingedoken.

17 januari

Nog een beetje gammel, maar niet meer ziek.

Ons verblijf is inclusief een continental buffet, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. Het blijkt iets tegen te vallen; witte sneetjes casinobrood, oploskoffie en jam. Het staat op een tafel en we kunnen het zelf pakken, strikt genomen is het een buffet.....

Eerst zijn we naar Old Goa gefietst, waar vooral veel kerken en kathedralen zijn uit de Portugese tijd. Daarna naar ons hotelletje in Majorda, een makkelijke tocht, maar we voelen nog wel dat we anderhalve dag op bed hebben gelegen.

Bij aankomst hebben we snel onze zwemspullen aangedaan en zijn naar het strand gegaan. Een gezellig strand met voor de verandering vooral gepensioneerde Engelsen, geen Russen. Na een paar uur zwemmen, lezen en luieren, zijn we aangeschoven bij een hutje op het strand, waar we welkom geheten werden door een uiterst vriendelijke gastheer, Nikki. Vol trots werden de, nog levende, krabben en spartelverse vissen geshowd. We hebben een enorme seabass uitgezocht die vervolgens op vakkundige wijze gemarineerd en aan een staak geregen werd, waarna hij rechtop in een ton met kolen en hout verdween waar hij na een minuut op 20 gegrild met een heerlijke rooksmaak weer uitkwam.

Vergezeld van rijst, frietjes, groenten, botersaus, sinaasappelsaus en pepersaus op een enorme schaal werd hij voor ons neus gezet en we hebben gegeten tot we niet meer konden. Verzadigd, moe en voldaan in een diepe slaap gevallen.

18 januari

50 km voor de boeg naar Palolem, het laatste en mooiste strand van Goa. We zaten na de diepe slaap van vannacht niet heel vroeg op de fiets, maar gelukkig reden we veel tussen de bomen in de schaduw.

Onderweg kwamen we de eerste fietsers tegen, twee Engelse dames van een jaar of 60, leuk om tips en trics uit te wisselen, erg leuke gasten dus we hebben een tijdje staan praten langs de kant van de weg.

Palolem is een super gezellig stranddorp, het doet een beetje denken (eigenlijk heel Goa) aan Costa Rica van 20 jaar geleden; gemoedelijk, nog geen investeerders die het grote geld willen maken met grote hotels, hier en daar kakkerlakken, wat primitief maar goedkoop, kortom basic maar relaxed. Eerlijk gezegd snap ik niet waarom er geen strandvakantiereizen vanuit Nederland naar Goa gaan, het is hier wat mij betreft zeker zo leuk twee weken toeven als in playa del carmen of puerto vallarta en sowieso leuker dan curacao (al kan je daar broodje frikandel eten). Mensen spreken hier prima Engels en het eten is heerlijk.

Annemarie de keiharde onderhandelaar heeft ons weer voor een fijne prijs een toplocatie weten in te praten, dus vannacht weer een heerlijke plek.

Gisteren hebben we trouwens bij een uiterst correcte winkelier nog even een rol WC papier gekocht want we gaan morgen weer het land van het linkerhandenveegwerk in. Hij had een klein rommelig winkeltje zoals je die hier hebt, met koekjes, tandpasta, chips, waterflessen ed en dus ook pakken pleepapier. Omdat we maar 1 rol wilden (we hebben geen zeeën van ruimte in de tassen) moest hij een pak openmaken. Ik dacht al bij mezelf, “als ik hem was, zou ik gewoon de prijs van het hele pak rekenen, er staan toch nergens prijzen op”. Maar nee, keurig wordt de prijs per rol met de rekenmachine berekend, we rekenen onze 13.75 roepie af, wat neer komt op ongeveer €0.17 en laten de vriendelijk man met een aangebroken pak WC rollen achter.

India deel I

4 januari

Om 7 uur lagen we in bed om nog een paar uurtjes slaap te pakken. Vervolgens om half elf er weer uit, laatste spullen in de tas en op de pedalen. We hadden de één na laatste trein vanaf Dordt, richting Schiphol.

Op Schiphol aangekomen weten we inmiddels de weg naar de fietsdozen en vervolgens moesten we naar hal 1a, een nieuw stuk waar we nog nooit geweest waren. Omdat het met de fietsdozen nogal een gezeul was, hebben we die vast bij de loketjes van de incheck gezet en zijn we zelf een stukje verderop gaan zitten. Dat was dus niet de bedoeling, als er “onbeheerde” pakketten staan, wordt de marechaussee ingeschakeld en de boel ontruimd, gelukkig kwamen er voordat dat het geval was stewardessen ons waarschuwen, anders hadden we een ontruiming van hal 1a op ons geweten gehad.

Na onze onhandige fietsdozenactie konden we inchecken. Dat ging soepeltjes, alleen toen we moesten afrekenen kon de Swissair-dame het zelfs niet geloven, €200,- per fiets. Omdat ze dit bedrag niet durfde te rekenen, en omdat we naast de fietsen maar 13 kilo ruimbagage hadden, ging ze weer aan de slag. Na wat overleg met collega’s en wat sjoemelwerk in de computer, kreeg ze het voor elkaar om de fietsen gratis in het vliegtuig te krijgen. €400, daar kunnen we ongeveer 250 keer voor uit eten in India......

De vlucht ging prima, eerst naar Zürich en vervolgens naar Mumbai, geen bijzonderheden. We hebben de fietsen in elkaar gezet en zijn de pis, poep en smoglucht van Mumbai ingefietst, echt een gevoel van thuiskomen al die luchten van een grote niet-Europese wereldstad. Dwars door de drukte van de stad gefietst, over hobbels en gaten in de weg, overal zwart-gele-tuktuk taxi’s en getoeter, maar we zijn heelhuids bij ons hotelletje beland, waar we heerlijk hebben geslapen

5 januari

Op zoek naar een ATM. Ik heb een paar kilometer gelopen, maar dit is niet echt het meest toeristische of chique deel van de stad. De banken die ik kon vinden hadden óf geen ATM, óf mijn pas werkte niet. Wel heb ik kunnen genieten van allerlei taferelen op straat, kleine garagetjes, schimmige winkeltjes, schoolkinderen, en natuurlijk de allesdoordringende smog soms vermengd met pis.

Uiteindelijk kon ik gewoon met euro’s betalen gelukkig. Wel tegen een aangepaste wisselkoers en terwijl ik erbij stond werd de prijs terplekke tweemaal verhoogd, maar eerlijk gezegd had ik geen zin in stampij. Daar kwam nog bij dat we ons ontbijt nog moesten krijgen en degene achter de balie onze fietsen in de gaten hield (die konden we helaas niet binnen stallen).

Uiteraard werd ons ontbijt vergeten, dus toen we na een uurtje poolshoogte gingen nemen, moesten we opnieuw bestellen en kregen we onze omelet.

Vandaag hebben we een uur of vier over de dertig kilometer naar het centrum gedaan. Bangkok en Phnom-Penh komt neer op fietsen voor beginners vergeleken met Mumbai. Chaos, overal auto’s, driewielers, stank, smog, miljoen stoplichten, je moet hier geen haast hebben.

Ons hotelletje is super. ‘s Avonds hebben we nog een rondje gelopen en zijn lekker op tijd het bed in gedoken.

6 januari

Klok rond geslapen vannacht. Vandaag gaan we de stad verkennen. Het is vandaag zondag en lekker rustig wat betreft auto’s op straat. We zijn eerst naar the Gateway of India gelopen, een soort van triomfboog die ooit gebouwd is ter ere van het bezoek van de Engelse koningin.

Omdat het zondag is, is het ontzettend druk met Indiase dagjesmensen waarvan er ook veel een tochtje met de boot gingen doen. Keurig netjes staan de honderden wachtenden in een lange rij.

Na enige tijd durfde de eerste jongeman het aan ons te vragen om met hem op de foto te gaan, en vervolgens kwamen we bijna niet meer weg, iedereen wil een selfie met die twee gekke witte mensen.

Uiteindelijk hebben we toch kunnen ontsnappen van het plein, hebben we een rondje stad gedaan en een bioscoop gepakt, Simmba, een heuse bollywoodfilm, in Hindi, maar het verhaal was zo simpel dat we het goed konden volgen.

7 januari

Vandaag onze eerste fietsdag, we beginnen gelijk met een ferry naar Mandawa, een uurtje varen. Daar hebben we tot een uur of half drie langs de kust gefietst, wisselende kwaliteit weg, maar meestal redelijk goed te fietsen. De ergste viezigheid van de stad laten we langzaam achter ons.

Uiteindelijk hebben we een kamertje in Murud. We gooien onze spullen neer en gaan naar de boot om het fort te bezoeken. Weer tussen de Indiase toeristen, weer steeds op de foto.

Omdat het tij te laag was om aan te meren bij het fort, moeten we overstappen op een klein bootje, als een stelletje bootvluchtelingen worden we in het bootje gepropt. Het fort is behoorlijk groot en we kunnen er een beetje rondkijken en genieten van het uitzicht.

‘s Avonds gaan we uit eten in een strandtentje, opnieuw heerlijk eten, alleen een beetje jammer van de muggen. Zeker met in het achterhoofd dat we in malaria gebied zitten is het niet zo prettig om kapot geprikt te worden.......

8 januari

Vandaag weer lekker vroeg op, redelijk geslapen ondanks het keiharde bed. Vandaag fietsen we langs de kust, maar omdat er om de zoveel kilometer een rivier de zee in stroomt of een inham van de kust is, hebben we wat bruggen en tweemaal een pontje moeten nemen. Voor minder dan een eurootje brengen ze je dan met twee personen en twee fietsen naar de overkant, half uur varen. De mensen zijn hier niet altijd zo van het meedenken, dat merkten we toe ik af moest rekenen bij de pont; 122 roepies. Ik geef de beste man een biljetje van 200 met daarbij 22 om het em makkelijk te maken. Vol verbazing barst hij in een half tandeloze lach uit en haalt zijn vrienden erbij om te laten zien wat ik heb gedaan. Vol bewondering kijken ze ons aan, het is hier nog makkelijk de held van de dag te zijn......

De grootste lol van het op de selfie met de plaatselijke bevolking hebben we nu wel gehad, soms worden we letterlijk van de weg af gereden om op de foto te moeten. Nu ik het toch over de weg heb, soms istie echt beroerd, vooral bij stukken steil omhoog of naar beneden (vandaag hebben we ongeveer 1100 hoogtemeters op en dus ook neer gehad) is het asfalt zo naar de galemiezen gereden dat we nauwelijks harder kunnen dan 7-8 km/uur. We hebben er vandaag 100 gehad, dus dat was van half acht tot zes op de fiets.

Op een gegeven moment zaten we er ff een beetje doorheen, moe en helemaal door elkaar gerammeld en oververhit. We stopten even om op adem te komen en als een soort van fatamorgana doemt er een ijscodriewielertje op “icecream sir?” Natuurlijk en voor die 6 eurocent per ijsje hoeven we het niet te laten.

Nu zitten we voor ons huisje, hebben zojuist heerlijk onder een koude douche gedoucht en krijgen strakjes onze gebakken vis, zin in!

9 januari

Lekker vroeg wakker en we krijgen nog koffie aangeboden als we willen gaan, een goed begin! Het eerste stuk weg was belabberd, maar al snel wordt het beter en kunnen we door naar Dapoli. Een drukke stad en we zijn er al om 9:30. We hebben honger, maar de restaurantjes zijn nog niet echt in bedrijf. Uiteindelijk belanden we in het chiqueste hotel van de stad en hebben daar een ontbijtje naar binnen gewerkt, we kunnen er weer tegen.

Het hotel deed erg westers aan, en natuurlijk kon de instrumentale piano-achtergrondmuziek in de ontbijtzaal niet ontbreken, het enige wat niet helemaal klopte was dat het allemaal kerstliederen waren, maar dat mocht de pret niet drukken. Een omelet smaakt ook prima met “O kindeke klein” en “nu zijt wellekome” op de achtergrond.

Vervolgens weer een stuk vrij goede weg naar de pont in Dabhol en daarvandaan nog maar een klein stukkie tot Guhagar. Om drie uur liggen we aan een verlaten strand met achter ons de palmbomen.

We hebben diner gereserveerd, dus om stipt 18:00 zitten we vol verwachting klaar. “Do you want something sir?”. Ehhh ja, eten. Nee, dat hebben we verkeerd begrepen, tot 18:00 kunnen we doorgeven of we mee willen eten, om 20:30 start het feestmaal.

Oei, nog ff wachten dus, maar daardoor smaakt het zo nog beter.

Onze gastheer was spraakzaam en heeft ons verteld over de gebruiken, eten, gewoontes, taal enz in deze streek.

10 januari

Weer lekker vroeg op, 7:15 op de fiets, het is buiten nog heerlijk koel. Eerst fietsen naar de boot in Tavsal en toen nog een stukkie naar vakantieplaats ganpatipule. Mooie route, af en toe opgeleukt met koeien op de weg of kleurig geklede vrouwen met van alles en nogwat op hun hoofd, bossen hout, potten en pannen en meer van dat spul.

Mensen zeggen soms vrolijk “good morning”, tijd maakt hierbij niet uit, ook smiddags om half drie is het nog morning. Kinderen roepen vaak “hello, how are you.”

We komen vroeg op de plaats van bestemming, Annemarie heeft zich getransformeerd tot bikkelharde onderhandelaar, dus we slapen voor een prikkie op een prachtige plek.

India, we komen er aan

Paspoort: check

Visum: check

Vliegtickets: check

Fiets en toebehoren: check

Creditcard: check

Lonely planet: check

Reislust: check

We gaan weer, fietsen, bestemming Zuid India

4 januari vertrekken we voor 10 weken.

De weken voor vertrek

We staan te trappelen, maar om India binnen te komen moet er eerst een en ander geregeld worden. Omdat we langer dan twee maanden gaan, is een e-visum niet voldoende maar moeten we een regulier toeristenvisum aanvragen.

Op een website in het Engels proberen we zo goed mogelijk te achterhalen hoe dat moet.

Stap 1:

Formulier invullen, op internet. Een ellenlange lijst, van beroep en geboorteplaats van onze ouders, tot onze religie, en uiterlijke kenmerken bv opvallende tatoeage, alles willen ze van ons weten.

Na het invullen van het formulier krijgen we een button: “klik hier om invullijst op te slaan” helaas werkt de link niet en schieten we uit het programma. Gelukkig waren we zo helder om tussendoor een screencopy te maken van het registratienummer.

Stap 2:

Neem het uitgeprinte formulier (wat we dus niet uit kunnen printen) mee naar de dependance van de ambassade in Rotterdam. Ik dus een dag vrijgenomen en naar Rotterdam, met de bus, in de maandagochtendspits op een regenachtige dag in november. In een schimmig achterafkamertje in het Groothandelsgebouw staat een bureau met daarachter een Vietnamees, die alleen Engels met een zwaar accent spreekt, zijn haar gestileerd in een kuif van 20 cm hoog.

Ik neem plaats op één van de zes plastic stoelen die als wachtruimte fungeren. Hoopvol kijk ik de jongeman aan als ik aan de beurt ben. “We willen naar India op vakantie, volgens mij moet ik hier zijn, maar het lukte me niet om het formulier te printen”. “No problem I can print the form foryou”, ik haal opgelucht adem. Maar helaas, computer says no. De printer doet het niet. Het advies van de jongeman is: kom morgen maar terug, en neem ook je vrouw mee, want zij moet persoonlijk langskomen. Alsof de vrije dagen voor het oprapen liggen.

Gewapend met de link om het formulier uit te printen loop ik naar de bibliotheek, daar kan ik vast het formulier uitprinten. Dat kan inderdaad, alleen is op maandagmorgen de bieb niet open. Wat nu? Ik stap in de metro en ga naar het ErasmusMC. Bij een vriendelijke baliemedewerker mag ik het formulier uitprinten.

Met het formulier op zak, haast ik me terug naar het Groothandelsgebouw waar inmiddels 5 van de zes plastic stoelen bezet zijn. Geduldig wacht ik mijn beurt af, terwijl de tijd wegtikt. Trots overhandig ik het formulier aan de gekuifde Vietnamees, “die had je niet aan zien komen hè?”. Hij kijkt het formulier door. “Prima ingevuld, maar er mag max 6 weken zitten tussen de aanvraag en dag van vertrek, dat is pas over drie dagen. Regels zijn regels, onverrichte zaken druip ik af naar huis door de druilerige regen.

Een week later ga ik samen met Annemarie weer op pad, formulieren bij ons. Weer een halve vrije dag opgeofferd. Dezelfde gekuifde Vietnamees achter hetzelfde schrale bureau. We nemen plaats op de dezelfde plastic stoelen. Als we aan de beurt zijn, is het zo gepiept, na het aftikken van €136,- pp pikt hij onze paspoorten in, maakt foto’s van ons en neemt onze vingerafdrukken. Over een week kunnen we ons felbegeerde briefje in het paspoort verwachten.

Weer een week later, weer een halve vrij dag opgenomen. Het is gelukt, met twee paspoorten op zak, in beide een visum, loop ik euforisch het Groothandelsgebouw uit; het avontuur kan beginnen!

En alweer de laatste anderhalve week Portugal

7 juni

Vandaag lekker relaxed gedaan, de stad in geweest, ff geinternet en smiddags naar het strand. Vanavond hebben we heerlijk Indiaas zitten eten en hebben we tijdens het eten besloten dat de volgende reis naar India gaat.

8 juni

Weer heerlijk geslapen en vanmorgen scheen de zon zowaar. We zijn dus op de fiets gestapt naar Sagres. Daar aangekomen hebben we een doos aardbeien en broodjes gekocht bij wijze van lunch en zijn naar de camping gefietst. Om een uur of half twee hadden we de tent staan en de aardbeien naar binnen gewerkt.

Vervolgens zijn we naar Cabo São Vicente gefietst, de meest zuid-westelijke punt van Europa. Ik weet niet wat het is, maar wij hebben iets met gek weer op vakantie: het waait altijd op deze kliffen, hoog uittorenend boven de atlantische oceaan, maar als wij er zijn, staat er geen zuchtje wind. Normaal gesproken staat er in Portugal een Noordwesten wind, maar die hebben we de eerste twee weken niet gevoeld; totdat we op onze meest zuidoostelijke punt waren beland, aan de kust naast Spanje, heeft de wind niet uit noordwest gewaaid, maar daarna natuurlijk wel, hebben wij weer. Verder hebben we perfect fietsweer, maar niet echt Portugees; elke dag deels bewolkt en we zijn nog niet boven de 25 graden geweest, terwijl in Nederland de mussen dood van het dak vallen.

Bijna net zo vreemd als de regen in La Leona, Argentinië waar het al maanden niet geregend heeft, regen in Eilat, waar het nooit regende in de tijd dat wij er waren en - echt waar - regen in de Atacama Desert, Chili, zo ongeveer de droogste plaats op aarde.

Om ons ijzergehalte wat op te krikken hebben we ‘s avonds een maaltje tagliatelle met spinazie, roomkaas, cherrytomaatjes en zalm gemaakt op ons éénpittertje, plastic beker met wijn erbij en het is weer helemaal goed.

9 juni

Vanmorgen begon het ineens te regenen toen we de spullen aan het pakken waren. We hebben na de bui nog een halfuurtje gewacht tot de tent bijna droog was en zijn vertrokken. Het eerste halfuur door de miezerregen. Na verloop van tijd werd het wat lichter en in Aljezur was het aardig weer. Naar het noorden, door natuurpark, met de wind in de rug (wat dus nooit voorkomt....).

Vervolgens brak het helemaal open en kregen we de rest van de dag een stralend blauwe lucht. We hebben onze tent opgezet in Odeceixe, op een mooie camping en hebben de middag lekker luierend aan de rand van het zwembad doorgebracht.

‘s Avonds zijn we nog naar het gezellige dorp gefietst om te eten, een bord garnalencurry en een zeebaars van de BBQ, smullen! Daarna waren we nog net op tijd om de zon in de zee te zien zakken

10 juni

Nadat we ontbeten hadden en opgestapt waren, kwamen we al snel in een soort run-bike-skeeler evenement terecht. De route die wij fietsten, deden de deelnemers ook, maar dan tegengesteld, dus we kwamen steeds lopers, fietsers en skeelerers tegen die ons tegemoet kwamen.

Via Zambujeira do mar, een super leuk dorp, waar we de koffie getest hebben, voerde de route ons vandaag naar Vila Nova de Milfontes ook een super leuk dorp met witgeschilderde huisjes aan de monding van een rivier in de zee. We vielen met ons neus in de boter, want er was een soort van markt van kraampjes met producten en toeristische dingen uit de omgeving. Optredens van de plaatselijke dansclubs werden afgewisseld met live cooking, waar we een heerlijk maaltje inktvis-courgette-ananas-aardappelchips konden meepikken.

Nadat we onze bruine laag wat op peil hebben gebracht in de zon op het strand, zijn we naar de camping gegaan, ff douchen en een meloen naar binnen werken. ‘s Avonds hebben we het nachtleven getest dmv een bak koffie en een glas rode wijn en om een uurtje of negen was alles wel zo’n beetje mooi geweest voor vandaag

11 juni

Het eerste stukje voor vandaag is een pis-stukje van 12 km tot Porto Covo; half uurtje trappen, dachten we. maps.me gaf een mooie binnendoorroute, helaas bleek een deel daarvan door rul zand. Fietsen niet mogelijk. Wij dus de fietsen voortduwen door het zand, zowel voor ons humeur als voor onze fietsen niet goed.

Uiteindelijk kwamen we toch in het dorp aan; weer een erg gezellig dorpje, wat ons deed denken aan de koloniale dorpen die we in bijvoorbeeld Colombia en Guatemala hebben gezien, maar dat is natuurlijk niet zo vreemd, deze dorpen zijn immers ook door die rakkers van het Iberisch schiereiland gesticht.

Vervolgens door naar Sines waar we bij het kasteel met uitzicht over de baai onze boterhammen opgepeuzeld hebben en nu hebben we zojuist ons kostje gekookt en opgegeten op de camping in Santo André. Ons toetje van aardbeien was inmiddels aardbeienmousse na 6 km fietsen over hobbels, maar smaakte er niet minder om.

In Villa Nova de Santo André is er trouwens - waarschijnlijk op kosten van de EU - een potje aangesproken om fietspaden te maken. Overal lopen de fietspaden, kriskras door heel het dorp. Alleen jammer dat ze allemaal, net zoals de stoepen, verhoogd zijn, zodat je bij elke kruising stoep op- stoep af moet, waardoor we na 200 meter fietspad het zo zat zijn dat we gewoon op de weg zijn gaan fietsen. Typisch gevalletje van iemand die iets verzonnen heeft, maar waarschijnlijk zelf nog nooit op een fiets gezeten heeft.

12 juni

En vandaag fietsen we weer verder, naar de ferry in Troia die ons naar Setúbal moet brengen. We kunnen het gelukkig nog; 57 kilometer tegenwind beuken zonder te stoppen op een ontbijtje als brandstof. We fietsen hier normaal alleen goed overzienbare stukjes, want meestal komt er snel een leuk koffietentje voorbij. Vandaag was de route een beetje saai, door een soort duingebied, verstand op nul en rijden met het spul.

In Troia aangekomen, een high society plaats waar de rijken een appartementje hebben en de zeilboten liggen, maar waar de sfeer van een oude binnenstad ver te zoeken is, moesten we een half uurtje wachten op de Ferry. Helaas mochten onze fietsen niet mee en moesten we maar een andere ferry, weer een kilometer of 6 terug, maar daarheen hadden we de wind in de rug.

Setúbal is een havenstad met volop bedrijvigheid en wel een leuk centrum. Na ff rondkijken zijn we naar de camping gegaan een kilometer of 15 verderop. Kleine simpele terrascamping, waar de baas nog meeloopt en een plekje wijst. Als we hem nodig hadden konden we gewoon ff “tringtring” doen. Bij de camping zat een provisorisch restaurantje waar een oud mannetje met baret op z’n kop, met de beperkte middelen die hij had een heerlijk maaltje friet, vlees en ei voor ons neus zette. Het bijkomende brood hebben we ingepakt in een servet en in onze tas gedaan, omdat we verzuimd hebben brood voor ontbijt te kopen en de volgende supermarkt 3 km steil onverhard omhoog is.

13 juni

Een volle 17 kilometer voor de boeg naar Sesimbra, een erg leuk stadje aan een baai met mooi strand, hier komen we de dag wel door. Bij aankomst eerst maar ns een koppie soep en vervolgens naar de camping; voor nog geen €10 staan we daar op een prachtig plekkie, met uitzicht over de baai. Snel tent opzetten en naar het strand.

Echt vakantie hier; veel locals, relaxte sfeer, en natuurlijk vis; we hebben s avonds zalm, snakefish, zeebaars en dorade gegeten, heerlijk!

14 juni

Naar de ferry naar Lissabon gefietst en lekker door de stad geslenterd, s avonds in Barrio alto rondgehangen voor een happie en een drankie.

15 juni

Vandaag zijn we met de trein naar Sintra geweest; een plaatsje wat zo uit een sprookjesboek lijkt te komen. Sintra ligt een meter of 500 boven Lissabon en helaas lag het vandaag in de mist en wolken zodat het koud was maar wel een mysterieuze uitstraling had.

We hebben het palacio de pena bezocht en natuurlijk veel van de zoete locale lekkernijen geproefd.

Vervolgens weer naar Lissabon om een beetje op te warmen en voetbal te kijken op een gezellig plein tussen de bloedfanatieke Portugezen.

Portugal

Van verschillende mensen kreeg ik te horen dat er nog veel armoede is in Portugal, maar op zich hebben we daar niet zo veel van gemerkt. Misschien is de crisis over en hebben de mensen weer wat geld, of hebben we inmiddels zoveel echte armoede gezien dat we dit niet bestempelen als armoede.

In het binnenland prachtige stadjes met middeleeuws centrum met een kasteel, met mooiste plekken Évora, Mertola en Beja, maar ook de rest was de moeite van een bezoek waard. Lekker simpel, goedkoop en niet zo veel toeristen.

Aan de zuidkust de toeristen met bijbehorende geneugten van lekker eten, overschot aan supermarkten en veel campings en natuurlijk en rode-oranje-bruine gelen rotsen in allerlei grillige vormen en baaitjes met lichtbruine stranden waar iedereen aan denkt bij de Algarve.

Aan de westkust ruiger, minder ontwikkeld, campings wat dunner bezaaid maar wel een hele relaxte surf-sfeer, mooiste plekken Aljezur en Villa Nova de Milfontes. Ook Sesimbra is een erg leuke stad om een dag te vertoeven.

Overal goede koffie, niks geen oploszooi of Senseo, nee overal staat een apparaat waar een vakkundige barista zijn of haar werk doet en een heerlijke bruine kop tevoorschijn weet te toveren. Voor de koffie is Portugal een beter reisland dan Colombia......

In elke stad, op elke stoep witte en zwarte tegeltjes, netjes in het cement ingebed en vaak met mooie motieven. Elke stad heeft een kasteel, die je in het binnenland gratis kunt bezoeken en op de plaatsen waar het wat toeristischer is, je een paar euro voor moet betalen.

Vis, overal vis. Voor minder dan tien eurootjes een heerlijke zeebaars, zalm, sardientjes, garnalen, inktvis, of wat ze ook maar ophengelen.

Onze ontdekking: de Pingo Doce. Wat we in Azië met de 7eleven hadden, hebben we hier met de Pingo Doce. De ideale supermarkt met een WC, WiFi, een budget-fietsers tussendoortje van koffie met pastel de nata voor €1, helemaal wat wij willen dus. Na zo’n 1.500 kilometer kunnen we wel weer zeggen dat we alwéér genoten hebben van een fantastisch mooi land met vriendelijke mensen, mooie plekjes gezien en heerlijk hebben gegeten!

De tweede en halve week Portugal

29 mei

Vandaag een niet-fietsdag. Nadat we heerlijk geslapen hebben, zijn we Mertola ingegaan. Een aantal leuke musea over waar we oa een replica van een huisje met inrichting van ong 100 jaar geleden hebben gezien en een replica van een huis uit de tijd van de Moren. Verder hebben we uiteraard het kasteel beklommen en de oude stad. Mertola ligt spectaculair op / tegen de rotsen tussen twee rivieren, vroeger een strategische plek.

Van Tiemen wisten we dat Joyce hier woont en werkt dus die zijn we ook even op wezen zoeken, erg gezellig. Zoals het een echte toerisme-medewerker betaamt, kregen we gelijk kaartjes en tips aangeboden, super!

‘s Middags hebben we op ons terras lekker een boekie zitten lezen. Daarna zijn we lekker uit eten gegaan, als vanouds een pizza met een salade naar binnen geschoven met natuurlijk een groot glas wijn..... In het restaurant kwamen we ook weer de man tegen waarmee we eerder ook al hebben zitten babbelen, hij spreekt vloeiend Portugees maar ook Duits en hij vroeg zich af of wij nou dialect van Duits spreken of Nederlands. Toen ik em vroeg naar zijn woonplaats, bleek hij overal op de wereld te wonen, daar waar zijn boot em bracht.

30 mei

Vandaag naar de kust gefietst, mooie route maar wel 1200 meters op en ruim 1200 neer, dus vrijwel geen stukje vlak. De omgevingen was super en nu staan we in Monte Gordo, vlakbij de Spaanse grens.

31 mei

Vandaag was het idee om naar de camping in Tavira te gaan, een klein stuk fietsen, iets van 30 kilometer kriskras over kleine weggetjes min of meer evenwijdig aan de kust. Langs sinaasappelplantages, kruidenkwekerijen, dus de meest heerlijke mediterrane geuren kwamen onderweg gratis onze neuzen binnenwaaien.

Vlak voor onze aankomst bij het dorp stonden we ineens voor een loop / fietsbrug die afgesloten was omdat hij half ingestort was. We hebben de stoute schoenen (lees slippers) aangetrokken en de tassen van de fietsen afgehaald en toch de brug overgestoken, eerst met de tassen en vervolgens met de fietsen. Bij het opladen van de fietsen verloor een tas z’n evenwicht en rolde van het talud door de modder in het stroompje onder ons. Annemarie sprong als een haas over het hek in de modderige rivier waar de tas langzaam wegdreef. Uiteindelijk heeft ze de tas gelukkig weten te redden, maar zat wel tot aan de knieën onder de modder. In Tavira aangekomen is ze de plaatselijke fontein ingedoken om eea weer af te spoelen. Van een afstandje zag de opgedroogde modder eruit als een stel kinkie laklaarzen, maar de geur was zodanig dat schoonspoelen in de fontein toch de beste optie was.

Tavira is een leuk stadje, wel toeristisch. Na een bak koffie en bezoek aan de supermarkt zijn we naar de camping gegaan. Er zou een camping zijn op een eilandje vlak voor de kust, maar helaas bleek de camping pas in juni open te gaan, en het is vandaag dus 31 mei.

Toen zijn we maar doorgefietst naar Olhão, een geinig vissersdorp waar wel een camping is, die ook nog eens het hele jaar geopend is. We hebben ons tentje opgezet en Annemarie heeft de modder van de tas schoongespoeld en ook datgene wat bovenin de tas zat - en dus ook vies was geworden omdat de tas niet goed waterdicht dichtgemaakt was, we verwachtten immers geen regen - schoongemaakt. Vervolgens zijn we het zwembad ingedoken.

1 juni

Vannacht heerlijk geslapen ondanks de keiharde muziek van het festival wat naast de camping plaatsvond. Zelfs in onze tent met oordoppen in liepen we nog bijna gehoorschade op. Vanmorgen eerst een natuurpark bezocht en nu zitten we te wachten op de boot om naar een eilandje voor de kust naar het strand te gaan.

Het strand was super, lekker zand, blauwe zee, wel koud water dus van zwemmen kwam niet zoveel. Daarna hebben we genoten van kippenborst met passievruchten, snijboontjes met pindakaassaus en gecarameliseerde garnalen.

2 juni

Evenals gisteren was het weer een pokkeherrie ‘s nachts. Er is een soort motoren / muziek bijeenkomst. Aan het begin wel grappig om een muziekje te horen. Rond een uur of tien begint het met huis, tuin en keuken muziek, erg gezellig nog. Via Lenny Kravitz, naar Pearl Jam gaat het dan over in Guns n Roses en Metallica om te eindigen met ACDC en Iron Maiden en Ramstein, dit in combinatie met een tijdstip van 3:00, het gegas van motoren en keihard pratende / lallende buurmannen die om 4:00 hun tent in proberen te gaan, hebben ons doen besluiten de volgende festivalnacht maar aan ons voorbij te laten gaan. Om half 5 leek het redelijk rustig te worden, maar om half 7 was een dronken man alweer hopeloos op zoek naar Rita, wie dat dan ook mag wezen.... Luid roepend, fluitend, druk gebarend met z,n armen en handen om duidelijk te maken dat het wel heel ernstig was dat Rita zoek is.

Tent ingepakt en op naar Faro, waar we hebben kunnen proeven van de typisch Portugese gerechten gebakken varkensoren en varkenstestikels. Verder hebben we de kathedraal met bijbehorend museum bezocht; veel pracht en praal en als klap op de vuurpijl het relikwie van de twee onderarmen van Sint Bonifatius.

Daarna door de binnenlanden gefietst naar de camping in Quarteira. Onderweg kwamen we door de elitebuurt; kasten van huizen met zwembaden, dikke wagens en kouwe kak. Om drie uur lagen we lekker aan het strand.

3 juni

Heerlijk geslapen en om een uur of negen hadden we weer alles ingepakt. Vandaag een hele mooie tocht gereden via Loulé, Salir, Alte naar Albufeira, waar we nu aan het zwembad zitten. Steeds 15-20 km fietsen, ff rondkijken en een happie doen en weer door, over heuvels, langs sinaasappelplantages over kleine kronkelweggetjes.

Vanavond in Albufeira gegeten, super toeristisch centrum, 1000 restaurants en barretjes, voor de afwisseling wel leuk.

4 juni

Fietsen naar Silves, een mooi stadje met een groot kasteel. We hebben even in de kathedraal gekeken en door naar de camping in Ferragudo. maps.me leidde ons over onverharde paadjes waar we vol met schrammen door overhangende prikkels onszelf doorheen gewurmd hebben.

De dame bij de receptie had iets belangrijks te doen, want toen we voor haar neus stond, ging ze eerst nog tien minuten door op haar computer. Daarna zei ze dat we eerst maar naar de plekjes moesten gaan kijken en als het goed was maar terug moesten komen om in te checken, de plekjes waren nogal ver..... Daar hadden we weinig zin in, wat kan er zo belabberd zijn aan een campingplek dat we het niet goed genoeg vinden, dus hebben we gezegd dat we het wel aandurven zonder inspectie. Ze bleef aandringen dat het beter was om eerst te gaan kijken, want we moesten eerst betalen, tsja logisch als je incheckt, maar oké..... Leuk als je je gasten zo hartelijk ontvangt!

Na opzetten van de tent zijn we naar het strand gegaan in Portimão. Spectaculaire plek met mooie geel, bruin en rode rotsen, lichtbruin zand en blauwe zee. Vervolgens bij ons in het dorp een dagmenu naar binnen gewerkt waarbij we onder andere vis van een gloeiend hete steen kregen, al sissend werd de boel voor ons neus gezet, slabbetje om en smullen maar. Bij het afrekenen een heerlijke amandellikeur en daarna weer naar ons tentje. We hebben een plek van ongeveer 200 m2 en een privétoiletgebouw, dus geen last van lallende buurmannen of motorengegas hier.

5 juni

Een dag strandhoppen. Eerst op het gemak ontbeten en daarna op de fiets gestapt. Eerst naar Praia Marinha, een van de mooiste stranden in de Algarve. Bijna wit zand met op de achtergrond de grillige steile rotsen in alle kleuren van geel tot bruinrood. Het was prima weer dus we hebben eerst maar eens een uurtje liggen bakken.

Vervolgens zijn we naar praia de Benagil gelopen, een kilometer of drie klimmen en klauteren, super mooie tocht. Onderweg fantastische uitzichten over de rotsen en kraakblauwe zee, af en toe heerlijke geuren van de thijm die langs het pad groeit.

Op praia de Benagil hebben we weer een uurtje liggen bakken en zijn toen weer teruggelopen en hebben we weer genoten van de uitzichten. Zo vloog de dag voorbij en zijn we weer teruggefietst naar de camping, door de chique villawijken met 2e huizen voor de rijken der aarde.

‘s Avonds hebben we weer de tocht ondernomen naar het dorp om weer bij dezelfde Italiaan te belanden, gisteren hebben we tenslotte heerlijk gegeten en de bediening was erg aardig. Het kostte we ff wat moeite, want eerst zijn we gaan zitten bij een andere toko, maar toen we de kaart bekeken hadden we toch zoiets, “voor minder kunnen we gezelliger eten waar we gisteren waren”, dus zijn we verkast. Weer dezelfde super vriendelijke bediende die genoeg Nederlands sprak om ons in het Nederlands te kunnen helpen met af en toe wat Engels “I apologize my lady”, zo begon elk gesprek.

6 juni

Vanmorgen zaten we om een uur of 9 op de fiets. We zijn via Monchique naar Lagos gefietst 75 kilometer voor hemelsbreed ongeveer 12 kilometer, maar de moeite van het omrijden waard. Monchique is een leuk dorp, we moesten er wel 450 hoogtemeters voor de hoogte in, maar gelukkig niet al te steil, en het was bewolkt dus niet zo warm.

Op de terugreis zijn we via Caldas de Monchique gefietst een heel klein dorpje wat vooral draait om de thermen die daar zijn gebouwd rond de warmwaterbronnen. In de Lonelyplanet werd dit dorp omschreven als lijkend op het dorp uit “the truemanshow”, voor degenen die deze film gezien hebben, dat klopt; een dorpje wat lijkt te zijn afgesloten van de buitenwereld, helemaal perfect, zodat het een decor lijkt.

Vervolgens een heerlijke afdaling door een gebied wat kaal was van de bosbranden van eerdere jaren en uiteindelijk dus in Lagos beland. Een erg leuke stad met fraaie oude binnenstad. Voor het eerst deze vakantie zijn we bij de Mac beland voor een macflurry. Vanavond hebben we zelf gekookt, iets wat we onszelf elke dag voornemen, maar wat vaak toch niet gebeurd omdat we dan bij een gezellig restaurant belanden, waar je voor niet eens zoveel extra kosten ipv zelf koken bediend wordt. Toch is het dan weer hartstikke leuk om zelf een beetje te klooien op het gasje met een lekker wijntje erbij!

Eerste week Portugal

20 mei 2018

Eindelijk, ruim een jaar hebben we al geen noemenswaardige fietsreis gemaakt, maar vandaag gaan we naar Lissabon. Vanmorgen op het gemak de tassen ingepakt, planten water gegeven, kikker eten gegeven en de deur achter ons dichtgetrokken.

Een korte rit naar Rotterdam airport, fietsen ingerold in bubbeltjes en sealfolie en inchecken maar. Na een vlucht van ruim twee uur stappen we uit in Lisboa. Helaas bleek mijn band beschadigd, en kregen we mijn trapper niet vastgedraaid zonder de schroefdraad naar de galemiezen te helpen, maar een uurtje na landing waren we klaar om te gaan fietsen. maps.me had een mooie route voor ons in petto, deels onverhard over kleine paadjes door een groot park in Lissabon. Na een uurtje op en af kwamen we op de camping; een hele grote camping net buiten de stad, waar we een mooi plekkie konden bemachtigen om onze tent te pitchen, net voor donker zaten de haringen erin.

Vervolgens hebben we bij de camping-eterij een menu van de dag naar binnen gewerkt, heerlijke vis met rijst, bakkie soep en een salade en zijn we lekker gaan slapen.

21 mei

Heerlijk geslapen, ondanks de geluiden van de snelweg. Wel lekker vroeg op, dus eerst maar naar de campingwinkel geslenterd voor een ontbijtje. Daarna ff douchen, de tassen opnieuw geordend en op de fiets gestapt naar het centrum.

Lissabon is een lekkere stad om zo maar een beetje door de straatjes te slenteren en her en der een bak koffie te doen. We zijn naar het kasteel gelopen waar we een prachtig uitzicht over de stad hadden. Vervolgens hebben we bij de fietsenmaker mijn beschadigde band laten vervangen, wat de kosten van vandaag over ons dagbudget heeft gejaagd. De fietsenmaker keek bewonderend naar mijn versnellingsbak en wist meteen dat hij ons de duurste band kon aansmeren die hij op voorraad had. Ik kan er nu wel weer minstens 10000 kilometer tegenaan, dat dan weer wel.....

Vervolgens zijn we weer, gewapend met een verse galiameloen, naar de camping gegaan, waar we die meloen verorberd hebben en nu de route voor morgen aan het uitstippelen zijn. Savonds hebben we nog ff zitten babbelen met twee pensionados die voor het eerst aan het genieten waren van hun vrije tijd; met de caravan 12 weken door Europa, klinkt als iets wat we over een jaartje of 20 ook wel eens kunnen gaan doen.....

22 mei

Weer lekker vroeg op, tent afgebroken en om half acht zaten we op de fiets. Eerst richting het centrum om daar de ferry naar montijo te pakken. Daarvandaan zijn we gaan fietsen naar het oosten. Door heuvelachtige landschappen met wijngaarden, tussen de kurkeiken door en langs graslanden. Af en toe werden we getrakteerd op prachtige uitzichten over de beboste heuvels met soms mooie witte huisjes van middeleeuwse dorpjes en steden.

Onderweg zijn er veel ouderwetse restaurantjes / barretjes waar de tijd stil gestaan heeft, maar de mensen wel ouder geworden zijn. Zo kwamen we voor een bakkie koffie terecht waar een oude vriendelijke baas samen met zijn vrouw - een jaar of 80, zo krom als een hoepel en nauwelijks groot genoeg om over de toonbank te kunnen kijken - de toko runde. Een koffie en kouwe cola voor de totaalprijs van €1,75.

Het eindpunt, Montemor O Novo hadden we om een uur of vier bereikt. We zijn het oude centrum doorgefietst, super mooi om te zien, maar niet zo veel te beleven. Vervolgens zijn we bij de supermarkt inkopen gaan doen voor een feestmaal van champignons in tomatensaus, geitenkaas met honing, appel komkommer, Portugese wijn en natuurlijk pastel de nata.

Daarna was het nog wel een dingetje om de camping te bereiken, de routeplanner leidde ons tot 20 meter van de camping, alleen lag hij een meter of tien onder ons en konden we niet door de dichte begroeiing en het hek heen.

Uiteindelijk vroegen we een vriendelijke vrachtwagenchauffeur die net voorbij kwam of hij het wist en je raadt het nooit, maar hij wist het! Alleen kon hij het ons niet uitleggen ivm de taalbarriere en zijn we op de fiets achter zijn vrachtautootje aangereden, een kilometer of twee tot dat we voor de ingang van een lang pad stonden waarbij keurig een bordje stond met de naam van de camping.

Snel het zwembad ingedoken en lekker gekookt en nu zitten we nog wat uit te buiken en te nippen aan de wijn. Het leven kan zo relaxed zijn.....

23 mei

Vannacht barkoud geweest in ons hutje maar toen de zon om een uur of acht begon te schijnen warmde het snel op en zijn we naar buiten gekropen. Een uurtje later zaten we op de fiets. Eindbestemming Evora, maar onderweg hebben we nog een omweg langs de megalieten gemaakt, een soort van Stonehenge, maar dan anders. De weg was stoffig, steil, maar mooi, tussen de kurkbomen door.

Om half drie lagen we aan het zwembad op de camping. Na wat relaxen zijn we naar Evora geweest, een prachtige middeleeuwse stad, waar het nadeel altijd is dat je tanden eruit trillen van het fietsen over de cobblestones. We hebben de Capela dos ossos bezocht. Een kapel waarvan een creatieve Franciscaner monnik het geniale idee kreeg om alle muren en plafonds te versieren met de botten van zijn eerder overleden collega’s. Beetje apart om te zien, allemaal mooie mozaïeken van schedels en beenderen.

Daarna zijn we op een terras beland waar we een aantal uur hebben zitten genieten van een happie en drankje, van het lekkere weer en van het gewoon vakantie hebben.

24 mei

Toen ik vannacht uit bed ging om naar de wc te gaan, kreeg ik op de een of andere manier het idee om op de buienradar te kijken en schrok van de vooruitzichten. Het zou snel gaan regenen en morgen de hele dag blijven regenen. Ik heb dus eerst al onze zooi die we gewoon los in de voortent gooien maar even regenproof ingepakt en ben weer door gaan slapen.

Een paar uur later werden we inderdaad wakker van de regen en pas om een uur of 5 werd het weer ineens zonnig. Omdat we geen zin hadden om te wachten tot het droog zou worden, hebben we toch de zeiknatte tent in de tas gepropt en zijn we gaan fietsen, naar Estremoz.

Hier zitten we in een fantastisch familiepension, de glorie van vroeger tijden hangt er nog, maar is lichtelijk verlopen. We hebben een mooi kamertje met een marmeren badkamer, maar Estremoz is de stad van de marmer, dus alles is hier van marmer, zelfs alle stoepen en troittoirbanden. Van de vroeger mooie pakketvloer liggen her en der wat plankjes los, maar het personeel is vriendelijk en alles is min of meer schoon. Het eerste wat we deden, is onze natte tent ophangen, dus in mum van tijd was de kamer vies en nat, maar ja, morgen vegen we de boel wel weer aan als alles droog is.

Toen het om 17:00 plots droog werd zijn we naar het kasteel gewandeld. Vanuit dit fort hadden we een mooi uitzicht over de glooiende heuvels in de omgeving en de witte huisjes met rode daken in de stad.

Vervolgens hebben we nog een happie gegeten in het eetcafé van het pension. De mannen uit de buurt verzamelde hier ook voor een biertje, happie en een lulpraatje, dus het was erg gezellig.

25 mei

Vannacht lekker geslapen ondanks de hitte, ik had de airco vol op de hoogste temperatuur gezet om de tent droog te krijgen. We konden al vroeg ontbijten, dus zaten om half acht onze sandwich met koffie naar binnen te werken. Vervolgens hebben we zo goed mogelijk onze zooi opgeruimd en hebben we ons prachtige familiehotel weer verlaten, eindbestemming Reguengos de Monsaraz. De tocht was mooi, langs wijngaarden, olijven en kurkbomen.

Aan het begin van de middag kwamen we aan en hebben onszelf getrakteerd op een mooi hotelletje. Eerst lekker onder een goede douche en toen het dorp verkend. Niet zo heel veel te beleven behalve de excursie naar de supermarkt en een heleboel stoere mannen met quads, buggy’s en off-road wagens die een een of andere race gingen doen in de omgeving.

26 mei

Heerlijk geslapen in ons bed met koele zachte lakens en lekkere dikke kussens. Na het ontwaken zijn we de trap afgestiefeld voor een ontbijtbuffet wat we ons goed hebben laten smaken. Vandaag hadden we ong 100 km voor de boeg. Onderweg hebben we Moura bekeken, waar we het kasteel beklommen hebben en een minimuseum bekeken hebben waar een expositie was over het schrift. Om twee uur zou het open gaan, dus we stonden om 14:05 op de stoep maar de boel was nog dicht. Even later kwam een vrouwtje de deur open doen, werden we naar binnen geloodst en kregen we een folder met info on onze handen geduwd. 5 minuten later hadden we de expositie gezien en zijn we er weer vandoor gegaan. Het zou me niks verbazen als wij de enige bezoekers van de dag zijn geweest.

Vervolgens door naar Serpa, waar we eerst de Lidl hebben bezocht om ons kostje bij elkaar te scharrelen en vervolgens op de camping municipal zijn beland. Een beetje schrale bedoeling, waar we geen plekje hebben kunnen betrappen op meer dan tien grassprieten en zachte ondergrond, maar nadat we de haringen de grond in gerost hebben, ontdekte we dat er wel schone WC’s en heerlijke douche’s waren.

27 mei

Vanmorgen eerst uitgeslapen en toe het klokkenmuseum in Serpa bezocht, verbazingwekkend leuk! Een collectie van meer dan 2000 mechanische klokken, zakhorloges, polshorloges en wekkers met een privérondleiding van een enthousiaste vrouw. Daarna, zoals overal, ook hier het kasteel beklommen. Leuk dat je hier overal gewoon gratis de kastelen op kan, soms hoge trappen en muren zonder hekjes, over een jaar of wat zal vast alles afgezet zijn en wat eurootjes entreegeld kosten.

Vervolgens zijn we op de fiets gestapt en naar Beja gefietst, 30km maar veel tegenwind en irritante klimmetjes voordat we weer een plekje bemachtigd hebben op de camping municipal. Toen de tent stond zijn de we bij de plaatselijke Italiaan heerlijk gaan eten en natuurlijk naar het castelo. Een imposant ommuurde vesting met daarin een toren van steen en marmer van 40 meter hoog. Bovenop hadden we een fantastisch uitzicht naar alle kanten over de hele omgeving.

Daar we in Azië megafan waren van de 7/11, hebben we hier ons hart verloren aan de Pingo Duce; verrukkelijke chocola, heerlijke pastels de nata en verder wat we allemaal weer bij elkaar scharrelen om de nodige kcal binnen te krijgen. Op de camping zijn we met bijna ons hele hebben en houwe een gebouwtje ingedoken, waar we heerlijk konden zitten, koken, eten en relaxen. Na een bakkie en een wijntje zijn we weer de gelukkigste mensen van heel deze aardkloot!

28 mei

Vanmorgen eerst terug gefietst naar Serpa, waar we de elektrische tandenborstel hadden laten staan. Nu wind in de rug dus sneller en makkelijker dan gisteren. Gelukkig stond de tandenborstel er nog, dus die hebben we weer.

Vervolgens een prachtige route naar Mertola gefietst kringelend door de heuvels en maar een handjevol auto’s op het hele stuk, we hadden de weg voor onszelf. In Mertola is geen camping dus we slapen in een heel huis waar een stuk of vier appartementjes zijn, maar verder is er niemand dus we hebben het hele huis voor onszelf. Bovenop een heerlijk dakterras waar we dus veel te vinden zijn. Om een beetje te relaxen hebben we besloten twee nachten te blijven.